บทที่ 12 ผมจะรับผิดชอบค่าเสียหายทั้งหมด

ม่อน

หลังจากที่ผมกลับจากมหาวิทยาลัย ตอนนี้กระแสโลกโชเชียลก็เริ่มมาเรื่อยๆ ทุกช่องทาง ทั้งเรื่องซีรี่ส์ที่ผมเล่น แต่ไม่เท่ากระแสที่คนพูดถึงผมเยอะตอนนี้คือ #แฟนคลับหรือแฟนครับ วันนี้ที่ผมได้ไปหาเธอมีทั้งภาพ วิดีโอ ที่ถ่ายจากแฟนคลับทั้งไม่ใช่แฟนคลับว่อนโชเชียล จากคนที่ไม่เคยรู้จักผมมาก่อนและไม่เคยดูซีรี่ส์ของผมก็มารู้จักผมกับเธอจากกระแสนี้

ไม่ใช่ว่ามีกระแสนี้จะไม่มีผลกระทบกับกระแสคู่จิ้นเรม่อนนะครับ มีผลกระทบแน่นอน และมากๆ ด้วย เพราะซีรี่ส์ออนแอร์ยังไม่จบก็มีกระแสผิดเพี้ยนไปจากที่ต้องสร้างกระแสคู่จิ้น #เรม่อน แต่กลับกลายเป็นกระแส #แฟนคลับหรือแฟนครับ แทน แต่นอนครับว่ามีทั้งกระแสด้านลบและด้านดี มีทั้งคนที่เชียร์ผมกับเธอให้คบกันจริงๆ และยังมีแฟนคลับที่อินกับซีรี่ส์อยู่ไม่พอใจทำให้แสดงความคิดเห็นกันในด้านลบ ซึ่งแน่นอนไม่ใช่ว่าผมไม่สนใจ แต่ผมพยายามจะไม่ใส่ใจ เพราะเรื่องที่ผมทำมันเป็นเรื่องส่วนตัวของผมเท่านั้น

ครืดดดด ครืดดดด เสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้น โชว์เบอร์ ผู้จัดการ

ผู้จัดการ: ม่อน เธออยู่ไหน ! ( ผู้จัดการทำเสียงดุ เธอน่าจะเห็นข่าวของผมที่มหาวิทยาลัยวันนี้แล้ว )

ม่อน: บนรถครับกำลังจะกลับคอนโด มีอะไรครับ

ผู้จัดการ: เธอมาที่บริษัทเดี๋ยวนี้ ไปสร้างเรื่องอะไรไว้มารับผิดชอบด้วย

ม่อน: ครับ

พูดจบสายจากผู้จัดการส่วนตัวก็วางไป

" พี่เต้ครับไปบริษัทครับ " ผมบอกพี่เต้คนขับรถไป

" รับทราบครับคุณม่อน "

ผมรู้ดีว่าที่เรียกผมไปก็ไม่พ้นการประชุมใหญ่ พร้อมกับคำตำหนิต่างๆ ซึ่งกระแสด้านนี้ทำให้บริษัทเสียหายเป็นอย่างมาก ผมก็รู้สึกผิดลึกๆ ในใจนะครับ แต่มันก็เป็นเรื่องส่วนตัวของผม ถ้าจะให้ผมรับผิดชอบทางบริษัทเป็นจำนวนเงินเท่าไหร่ผมก็จ่ายครับจะได้จบๆ ไปไม่มีปัญหาอะไร เพราะผมก็ไม่ได้จะเป็นดาราต่ออยู่แล้ว

ที่ผมเรียนนิเทศศาสตร์ผมก็เรียนไปงั้นๆ แหล่ะครับ บางคนอาจจะยังไม่รู้ว่าผมจบบริหารธุรกิจมาจากต่างประเทศ เพราะพ่อผมจะให้ผมกลับไปทำธุรกิจที่บ้าน ผมไม่ใช่วัยรุ่นอายุ 23 ปี แต่ผมอายุ 27 ปี แต่ไม่มีใครรู้และดูออก และไม่มีใครสืบประวัติผมจากทางมหาวิทยาลัยอยู่แล้ว และไม่ใช่เรื่องยากที่ผมจะเข้ามหาวิทยาลัยได้ เพราะผมเป็นลูกเจ้าของมหาวิทยาลัยนิครับจริงไหม

บริษัท Y จำกัด

พอผมเดินเข้าห้องประชุมก็มีคนนั่งรอกันอยู่แล้ว

" สวัสดีครับ " ผมทักทายตามมารยาท

" นั่งลง " ประธานบริษัท Y บอกผมเสียงดุ และหน้าตาดูไม่พอใจเป็นอย่างมาก

" พี่ " เสียงเรเรียกผมพร้อมกวักมือให้ไปนั่งข้างๆ ผมเลยเดินไปนั่งลงข้างๆ รุ่นน้อง

" ผมจะรับผิดชอบทั้งหมดเองครับ ว่ามาได้เลยไม่มีปัญหา " ผมพูดขึ้น และผมพร้อมจะรับผิดชอบที่เกิดขึ้นจริงๆ

" มันติดปัญหาที่เธอไม่ได้เซ็นสัญญากับทางบริษัทของเรา ผมจึงเรียกค่าเสียหายจากคุณได้ยาก คุณรู้ไหมคุณม่อน " ประธานพูดขึ้นด้วยท่าทางที่โกรธผมจนหน้าแดง หูแดงไปหมด

" ครับ ผมก็บอกไปตั้งแต่แรกแล้วว่าผมไม่เซ็น และไม่เล่น แต่พวกคุณก็บังคับผม ที่ผมเล่นให้ก็เพราะอยากช่วยเหลือน้องชายผม " ผมพูดพร้อมหันไปมองไอ้เรที่นั่งคอตกอย่างกลัวๆ

" แล้วคุณไม่ต้องทำเรื่องให้ยุ่งยาก ผมจ่ายให้จะได้จบๆ กันไป ซีรี่ส์จบ คนจบ บริษัทไม่ขาดทุนโอเคนะครับ " ผมพูดพลางยื่นเช็คให้ประธาน

" ค่าเสียหายเท่าไหร่ใส่เลขได้เลยครับ "

" คุณมีเงินเหรอ เฮอะ " ประธานพูดพร้อมยิ้มดูถูกผม พร้อมเสียงกลั้นขำของผู้คนในห้องประชุม

" ผมเริ่มสงสัยกับทางบริษัทคุณแล้วสินะครับ เอานักแสดงมาเล่นได้ยังไงโดยไม่สืบประวัติเขาให้ละเอียดก่อน " ผมตอบพร้อมกับแสยะยิ้มให้ประธานผมหงอกคนนั้น

" นี่มึง !! " ประธานทำท่าทางไม่พอใจพร้อมตบโต๊ะเสียงดัง และมองผมตาขวาง หัวคงจะร้อนหนักมาก

" อยากได้เท่าไหร่ก็ใส่ไปครับ ผมไปละ อ่ะ! ต่างคนต่างอยู่นะครับอย่าหาว่าผมไม่เตือน :) " ผมพูดพร้อมเดินออกจากห้องประชุมทันที

แรกๆ ผมก็รู้สึกผิดอยู่หรอกนะครับที่ทำให้ทางบริษัทเสียหาย แต่ได้ยินไอ้ประธานหัวหงอกนั้นพูดเหมือนดูถูกผม และอีกหลายเรื่องที่ผมไม่พอใจที่เขาพูดพาดพิงถึงคนอื่นอย่างเสียๆ หายๆ และพูดถึงเธอในทางที่ไม่ดี ผีเจาะปากมาพูดหรือไงไอ้แก่