บทที่ 3 ตราบาปติดตัว - 60% -

เฟิร์นต้องโทษเขาแน่ ๆ ว่าเป็นต้นเหตุให้มารดาของตนเองต้องตาย เขาควรยอมรับความผิดกับเธอตามตรงว่า ที่มารดาของเธออาการทรุดลงเป็นเพราะเขาทำให้มันเกิดขึ้น

ชยาวุธลืมตาขึ้นพลางกด โทร.ออกไปหาอดีตคนรัก รอสายอยู่นานกว่าปลายสายจะกดรับ ยิ่งได้ยินเสียงเจือสะอื้นของอีกฝ่าย เขาก็ยิ่งรู้สึกผิดจนท่วมท้นไปทั้งใจ

“ฮัลโหล เฟิร์น...เราขอโทษ”

ภัทรมัยอดมองไปทางโต๊ะทำงานของชยาวุธไม่ได้ เขาลางานไปสองวันแล้วโดยแจ้งกับฝ่ายบุคคลว่าลากิจ ต้องไปงานศพญาติ นอกนั้นเธอก็ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเขาแล้ว เพราะไม่กล้าเปิดปากถามคนอื่น

หญิงสาวเข้าเฟซบุ๊กแล้วเปิดกล่องข้อความที่เพิ่งแชตคุยกับเขาเมื่อคืนวันเสาร์ ตั้งแต่วันนั้นมาเขาก็ไม่ได้แชตมาหาเธออีกราวกับหายเข้ากลีบเมฆไปอย่างไรอย่างนั้น...และจู่ ๆ นิ้วมือของเธอก็พิมพ์ข้อความลงไปโดยไม่รู้ตัว

...พี่เวฟเป็นไงบ้าง...

ภัทรมัยเบิกตากว้างเมื่อเห็นว่าตนทำอะไรลงไปจึงรีบลบข้อความนั้นออกไปทันที เพราะกลัวว่านิ้วมือจะกดส่งไปโดยไม่รู้ตัว จากนั้นก็นั่งถอนหายใจอย่างโล่งอก

“เฮ้อ...ดีนะที่ยังไม่ได้กดส่งไป”

เขาทำตัวผลุบ ๆ โผล่ ๆ แบบนี้ แล้วจะให้เธอเชื่อใจได้อย่างไรว่าเขาอยากกลับมาคบกับเธอจริง ๆ

หลังเลิกงาน ภัทรมัยขับรถกลับบ้านตามปกติ แวะกินมื้อเย็นจากร้านอาหารตามสั่งแถวคอนโดฯ จากนั้นก็ขึ้นห้องอาบน้ำสระผม แล้วนั่งดูซีรีส์เรื่องโปรด

นั่งดูได้ไม่นานนักก็มีคนมากดออด หญิงสาวมองนาฬิกาเห็นว่าเพิ่งสองทุ่มเท่านั้นจึงอดสงสัยไม่ได้ เพราะถ้าเป็นวริศ เขามักจะกลับถึงบ้านประมาณสามทุ่มกว่าไปจนถึงสี่ทุ่มเพราะคลินิกปิดสองทุ่ม

ภัทรมัยรีบลุกขึ้นไปส่องช่องตาแมว เมื่อเห็นคนที่ยืนอยู่หน้าประตูก็ต้องเบิกตากว้าง ก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายเต้นโครมครามจนต้องยกมือขึ้นมาทาบไว้

พี่เวฟ!

หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าปอดลึก ๆ เพื่อตั้งหลักก่อนจะเปิดประตูออก ตอนแรกคิดว่าจะกล่าวอะไรที่เป็นการยั่วยุเขาสักประโยคเพื่อกลั่นแกล้งเขาเล่น แต่พอเห็นใบหน้าซูบซีด แววตาเศร้าสร้อย ดวงตามีเส้นเลือดฝอยขึ้นเด่นชัดราวกับคนอดนอน คำพูดของเธอที่หลุดปากออกไปกลับเป็นประโยคที่ตรงกันข้ามกับความตั้งใจเดิม

“พี่เวฟเป็นอะไรรึเปล่า” หญิงสาวพูดจบ ชายหนุ่มก็รวบตัวเธอเข้าไปกอดทันที

ชยาวุธกอดเธอไว้อย่างนั้นโดยไม่พูดอะไร ได้ยินแต่เสียงลมหายใจสม่ำเสมอของเขาดังอยู่ข้างหู และอัตราการเต้นของหัวใจเขาที่ตอนแรกเต้นระรัว แล้วค่อย ๆ เต้นช้าลงจนเป็นปกติ

“พี่เข้ามาก่อนเถอะ” หญิงสาวพูดเบา ๆ ชยาวุธจึงคลายอ้อมกอดแล้วเดินเข้าห้องไป

ภัทรมัยรินน้ำดื่มเย็น ๆ ไปวางไว้ให้เขา กำลังจะผละไปนั่งที่โซฟาอีกตัว ชายหนุ่มก็คว้าข้อมือของเธอไว้เสียก่อน

“แก้มนั่งข้างพี่ก่อนได้ไหม”

หญิงสาวก้มลงมองอดีตแฟนหนุ่ม เห็นแววตาอย่างคนเหนื่อยล้า ไม่มีร่องรอยของการหยอกเย้าอย่างเคยจึงตัดสินใจยอมนั่งข้างเขาแต่โดยดี

เขากุมมือเธอเอาไว้ไม่ยอมปล่อย จากนั้นก็แหงนศีรษะเอาท้ายทอยพิงไว้กับพนักโซฟาแล้วหลับตาลง หญิงสาวเองก็ไม่พูดอะไร เพราะรู้ดีว่าบางครั้งความเงียบก็ช่วยได้มากกว่าคำพูดดี ๆ หลายประโยค

ชยาวุธเปลี่ยนอิริยาบถจากนั่งเป็นนอนหนุนตักภัทรมัย เขายังคงกุมมือเธอเอาไว้แล้ววางให้มือนั้นอยู่ตรงตำแหน่งหัวใจของเขา

“อย่าหาว่าพี่พูดไปเรื่อยเลยนะ แต่บอกตามตรงว่าตอนเห็นหน้าแก้ม ใจพี่สงบลงเยอะเลย”

ภัทรมัยรู้สึกหัวใจพองฟูขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

“พี่เป็นอะไรรึเปล่า ดูสีหน้าไม่ค่อยดี”

ชายหนุ่มยกมือของเธอขึ้นจูบเบา ๆ “เดี๋ยวพี่เล่าให้ฟัง แต่ตอนนี้ขออยู่อย่างนี้ก่อน” เขาหยุดพูดแล้วลืมตามองหน้าเธอ

“พี่คิดถึงแก้ม”

ชยาวุธใช้มืออีกข้างลูบแก้มเธออย่างแผ่วเบาพลางเอ่ยว่า “พี่หายไปจัดการเรื่องงานศพมาน่ะ นี่ก็ยังไม่เสร็จดีหรอก คืนนี้เพิ่งสวดคืนที่สามเอง”

“ญาติหรือ” เธอถาม เพราะได้ยินที่ออฟฟิศบอกอย่างนั้น

“ไม่ใช่ก็เหมือนใช่” เขาพูดถึงตรงนี้ก็ถอนหายใจยาว แต่หญิงสาวรู้สึกว่ามือของตนถูกบีบแน่นขึ้น

“ความจริงแล้ว...พี่เป็นสาเหตุที่ทำให้เขาต้องตาย”

ภัทรมัยเบิกตากว้าง “หา! ยังไงนะพี่เวฟ เล่าให้แก้มฟังได้ไหม”

ชยาวุธเริ่มเล่าตั้งแต่มารดาของอดีตคนรักเข้าโรงพยาบาลเพราะอาการโรคหัวใจกำเริบ และรอการผ่าตัด จนกระทั่งถึงตอนที่อีกฝ่ายโทรศัพท์มาต่อว่าเขาเรื่องที่เขาปฏิเสธเรื่องกลับไปคบหากับเฟิร์น

“เมื่อวันเสาร์ตอนที่พี่แชตคุยกับแก้มเสร็จ พี่ดูโทรศัพท์เห็นเฟิร์น โทร.หาพี่หลายรอบ แม่พี่ก็ โทร.มา แต่พี่ไม่ได้รับเพราะมัวแต่นั่งร่างสตอรีบอร์ด พอพี่ โทร.กลับไปถึงรู้ว่าแม่เขาเสียแล้ว พี่...รู้สึกแย่มากเลยแก้ม”

“ไม่ใช่ความผิดของพี่สักหน่อย ถึงเขาจะป่วย แต่ก็ไม่ควรมาสั่งให้คนอื่นทำตามใจตัวเองแบบนี้สิ แล้วพอไม่ได้ดั่งใจก็อาการกำเริบขึ้นมา นี่มันเป็นการทำให้คนอื่นเดือดร้อนชัด ๆ” ทั้งยังเป็นการสร้างตราบาปให้กับคนคนนั้นอีกด้วย

นิสัยแย่มาก!

“พี่เวฟเลิกรู้สึกผิดได้แล้ว” เธอรู้นิสัยของเขาดี ชยาวุธเป็นคนมีความรับผิดชอบสูง เวลาทำงานด้วยกันถ้างานไหนเกิดความผิดพลาดขึ้น และมีสาเหตุมาจากงานที่เขารับผิดชอบโดยตรง วันนั้นเขาจะเครียดไปทั้งวัน

“มันอดคิดไม่ได้น่ะแก้ม ตอนเที่ยงเพิ่ง โทร.มาบ่นพี่หยก ๆ ตอนค่ำมาเขาเสียแล้ว และเขาก็อาการกำเริบตั้งแต่ตอนที่ โทร.คุยกับพี่เสร็จ มันปฏิเสธไม่ได้หรอกว่าพี่เป็นสาเหตุให้เขาตาย”

“ไม่ใช่ พี่ไม่ได้เกี่ยวอะไรเลย อย่าเอาความผิดมาโยนใส่หัวตัวเองอย่างนั้น ถ้างั้นแก้มถามหน่อย สมมติถ้าย้อนเวลากลับไปได้ ตอนที่ป้าคนนั้น โทร.หาพี่ พี่จะตอบรับคำขอของเขาไหมล่ะ ที่เขาอยากให้พี่แต่งงานกับลูกสาวเขาน่ะ”

ชยาวุธนิ่งไปทันทีที่ได้ยิน เพราะหากคิดตามคำพูดของภัทรมัยแล้ว คำตอบของเขาก็คงเป็น “ไม่” เช่นเดิม ทว่าการนิ่งของเขากลับทำให้หญิงสาวเข้าใจผิดคิดว่าเขาจะตอบรับคำขอร้องนั้นแน่นอน

ชายหนุ่มลุกขึ้นนั่ง เห็นเธอหันหน้าไปทางอื่น แต่ขอบตาแดงเรื่ออย่างคนที่กลั้นน้ำตาเอาไว้ ก็รู้ทันทีว่าเธอคงเข้าใจเขาผิดเสียแล้ว เขาจึงยื่นหน้าเข้าไปหา โอบเอวเธอไว้กระซิบเบา ๆ ว่า

“ก็คงตอบว่าไม่อยู่ดีแหละ” เขาพูดจบก็ก้มลงจูบทันทีโดยไม่ให้โอกาสหญิงสาวได้ตั้งตัว

ชายหนุ่มจูบอย่างเรียกร้องและโหยหา กว่าสิบวันที่ไม่ได้แตะเนื้อต้องตัว ไม่ได้กอด ไม่ได้ทำอะไรอย่างที่อยากทำจึงยิ่งส่งผลให้เขาไม่ต่างอะไรกับเชื้อเพลิงชั้นดีที่ปะทุขึ้นเป็นเปลวไฟโหมกระพือเมื่อถูกกระตุ้น

“อื้อ พี่เวฟ เดี๋ยว...” หญิงสาวพยายามเบี่ยงหน้าออก แต่กลายเป็นการเปิดโอกาสให้เขาเข้ามาซุกไซ้พรมจูบซอกคอ มืออุ่นร้อนเริ่มล้วงเข้าไปในเสื้อนอนตัวโคร่งที่ชายหนุ่มรู้ดีว่าภายในนั้นไม่มีเสื้อชั้นในให้เกะกะมือ

เขาดันเธอให้นอนราบไปบนโซฟาโดยที่ตนทาบทับอยู่ด้านบน ริมฝีปากอุ่นเข้าครอบครองยอดอกที่ชูช่ออะร้าอร่ามอยู่ตรงหน้าขณะที่ด้านล่างบดเบียดจุดอ่อนไหวเข้าหาอย่างยั่วเย้าเป็นจังหวะ จนได้ยินเสียงครางหวานหูจากคนใต้ร่าง เพียงไม่นานหญิงสาวก็เปลือยเปล่านอนทอดกายอ่อนระทวยมองเขาด้วยสายตาเร่าร้อน