บทที่ 7 บทเรียนของคนไม่ฟัง

           วินาทีแรกที่รถมาจอด หลังจากพรีมนั่งเอามือจิกเข้าหากันจนเจ็บมาตลอดทางนั้น ความรู้สึกถัดมาต่อจากนั้นคือ  .... หัวใจเธอเต้นแรงมาก...

          " ที่นี่..มันที่ไหนคะ.."

           ในขณะเสียงถามดังขึ้น คนถามยังก้มหน้าอยู่เลย เพราะภาพตรงหน้าที่เธอเห็นมันเป็นตึกคอนโดของคนพามาชัดๆ

           " ที่ๆเราจะดูดาวกันไงล่ะคะ "

           " ไม่ใช่ห้องพี่หรอกเหรอคะ "

           " หืม.." ก่อนคำถามนี้ของพรีมจะถูกขัดด้วยเสียงปิดเครื่องยนต์ และปลดเข็มขัดนิรภัย " ดูได้ค่ะ มองออกไปจากดาดฟ้าของตึกนี้ "

          " เหรอคะ.."

           ถึงแม้ว่าคำบอกเล่าของเขาจะน่านับถือ หรือมีเปอร์เซ็นเชื่อได้สักเท่าไหร่ เพราะรอยยิ้มเสมือนความจริงใจที่เขานั้นหยิบยื่นให้ทุกครั้งที่พูด ทว่า.. พรีมก็ยังคงถามใจตัวเองเหมือนเดิมอยู่ดี

         ...ทำไมแกไม่ทำตามหน้าที่ควรจะทำฮะ...

         แค่กินข้าวให้จบเมื่อครู่ ก็คงไม่ต้องมานั่งกดดันอยู่แบบนี้แล้ว

         ...นี่แกแพ้ความหล่อเขาจริงๆ อย่างที่ขิมเคยว่าไว้ใช่ไหม...

           " ครับผม.. โอเค ลงเลย "

             ก่อนจะรู้ตัวว่าความคิดตัวเองนั้น หมดความหมายไปก็ตอนที่รัลโด้เดินมาเปิดประตูให้ พร้อมประคองเธอเดิน ซึ่งนั่นแน่นอนว่า เธอจะไม่มีสิทธิ์ปลีกตัวออกมาได้อีก จนกระทั่งมาถึงห้องของเขา รัลโด้ผ่ายมือเชื้อเชิญอีกครั้ง

            " เชิญคร้าบคนสวย.."

          พรีมที่เหมือนจะลังเลในตอนแรก ถึงกับเบิกตากว้าง

           ... ห้องสวยชะมัด...

           มีประโยคนี้เผยออกมาจากสมอง พร้อมเท้าเธอก้าวเข้าไป

          " ค่ะ ^^"

            ก่อนจะมาสะดุ้งเล็กน้อย ก็ตอนที่ประตูถูกปิดลง

          " เดี๋ยวน้องพรีมนั่งรออยู่ตรงนี้ก่อนนะคะ พี่ขอไปเตรียมกล้องแปปนึง "

           " ได้ค่ะ "

             ก่อนก้นงอนของเจ้าหล่อนจะถูกจัดให้นั่งอยู่บนโซฟานั่น โดยที่รัลโด้เดินหายเข้าไปอีกห้องหนึ่ง

            ...สิบนาทีต่อมา..

            " รอนานไหมครับ "

           " ไม่ค่ะ ^^ "

           รัลโด้เดินออกมาพร้อมกระเป๋าสะพายสีดำ ในขณะที่อีกมือถือกระป๋องน้ำอัดลม ก่อนจะยื่นให้พรีม

            " อะ มีแค่นี้ล่ะค่ะในตู้ยินพี่ อยู่คนเดียวเลยซื้อแต่ของตัวเอง ไว้วันหน้าน้องพรีมมีโอกาสมาที่นี่อีก พี่จะซื้อน้ำผลไม้มาไว้ให้นะ "

            " เอ่อ.."

             " ^^ "

           นับว่ารัลโด้เป็นผู้ชายที่อันตรายมากคนนึงเลยทีเดียว

            ความฉลาดเป็นกรดในเรื่องหลอกผู้หญิงก็ยิ่งมีมากไปใหญ่ ในขณะที่เขานำน้ำอัดลมมาให้แทนที่จะเป็นน้ำส้มคั้นอย่างเช่นในละครนั้น ทว่ากลับไม่ใช่เลย นั่นเพราะเขาต้องการไม่ให้เหยื่อมีโอกาสมาลอบสงสัยเขา บวกกับรอยยิ้มและคำพูดที่ซื่อตรงเสมือนจริงใจนั้น ยิ่งทวีคูณความเชื่อเข้าไปอีก เลยไม่แปลกที่พรีมเลือกจะรับมันมา และดื่มซะหมดกระป๋องเพราะความเกรงใจ

             ... ซึ่งเธอจะไม่มีทางรู้เลยว่า ในอนาคตข้างหน้าของเธอกำลังจะหายไปแล้ว...

              " จุ จุ จุ นมน่ากินเป็นบ้าเลยว่ะ "

            " กูก่อน "

            " อะไรวะ "

            " เอาอีกแล้วนะมึง คราวก่อนกูเคาะประตูตั้งนาน เอานานชิบเป๋ง "

            " เหอะ เหอะ ช่วยไม่ได้ ถ้าของมันดี กูก็ต้องเบิ้ลสิวะ "

           " โหย..ไอ้โด้!"

           " ไม่รู้ล่ะ ยังไงก็ต้องเป็นกูคนแรก มึงถอดเสื้อน้องเขาดิ้ "

          เสียงทุ้มกระหึ่มของผู้ชาย ดังกึกก้องไปทั่วห้อง พรีมขมวดคิ้วงัวเงียจนกระทั่งตื่น ก่อนจะเบิกตาโตกับภาพนี้

        " อะไรกันคะ! O.O"

             ซึ่งอยู่ตรงหน้า ผู้ชายสามคนกำลังจะรุมเธอ ด้วยสภาพเปลื้องเสื้อเหลือเพียงกางเกงยีนต์ตัวเดียว

            " ตื่นแล้วเหรอคะ.. น้องพรีม.."

            และหนึ่งในนั้นก็คือ ...

             "รัลโด้.. "

            " ครับผม "

              ก่อนพรีมจะยันตัวลุกขึ้น เพราะตกใจกับสารรูปตัวเอง ที่มันเหลือเพียงชั้นในตัวน้อยๆ

            " ทำอย่างนี้ได้ยังไงคะ!!!"

             ทว่า กลับถูกผลักลงไปใหม่ รุมกันพันธการเสมือนเธอคือนักโทษ

            " อย่านะ! อย่าเข้ามานะ "

             ในขณะพรีมพยายามดิ้น แต่กลับดิ้นไม่รอด สามคนช่วยกันมัดเธอไม่พอ ยังจะปิดปากปิดจมูกเธออีก เธอพอจะเข้าใจเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นกับเธอแล้ว

             ทว่า..ดูเหมือนมันจะสายเกินไป

          " โฮกกกก! อ้วยอ้วยยยยย!"

            พรีมโดนย่ำยีไม่มีเหลือ หนึ่งมือถอด อีกมือนึงกอด ผลัดกันจูบกันคลำ ทำอย่างกับเธอเป็นขอนไม้ ไม่สนว่าจะเจ้าของร่างจะขาดใจรึเปล่า

           " ไม่เอา ฮือออ ไม่เอา.. "

             แม้แต่เฮือกสุดท้ายที่ขาทั้งสองของเธอถูกถ่างออก เพื่อให้พวกสัตว์นรกเหล่านั้นแทรกใส่ความเป็นชายกันเข้ามา เธอทั้งจิกทั้งข่วน บ่งบอกให้รู้ว่าเธอนั้นเจ็บมาก ทว่า พวกมันก็ยังฟังเลย นับประสาอะไรกับตอนนี้..หากเธอจะขอให้เขาปล่อยเธอกลับบ้าน...

             " ขิม..ฮึก เฮอ.."

            ได้แต่นอนร้องไห้ ตาเหลือกมองเพดาน ปล่อยร่างกายให้เขาผลัดกันเชยชม พลันในสมองคิด

             ..เธอไม่น่าดื้อกับคำเตือนของขิมเลยจริงๆ ..

            ..ขิม.. ขิมช่วยพรีมด้วย...ช่วยที...

           ถึงอยากจะตะโกนเรียกแค่ไหน ก็ทำได้เพียงในใจเท่านั้น

             ...เสียงของเธอไม่สามารถเปล่งออกมาเป็นรูปแบบประโยคได้ นอกจากคำว่า..

           " อา..."

           " ร้องสิคะ ร้องออกมา.."

             " อ๊ะ!!"

          " อย่างนั้นล่ะคนเก่ง "

            เพราะพวกมันทั้งกัดทั้งบีบ จนเธอไม่เหลือพื้นที่ให้หยุดพักผ่อน จิกเล็บลงกับฟูก ก่อนจะเงยหน้าขึ้น ระบายความกลัวเป็นเสียงสุดท้ายพร้อมกับน้ำตา!

             " กรี๊ดดดดดด!!!"

              แล้วก็แน่นิ่งไป..

            ...ทางด้านของขิม...

            ตรู๊ดดดด... ตรู๊ด.....

           ​" รับสิพรีม ทำไมแกไม่รับ "

              ขิมร้อนใจสุดๆ หลังจากที่ตื่นขึ้นมา และพบว่าตีสองแล้วพรีมยังไม่กลับ

             ติ้ดๆๆ

               ก่อนจะตัดสินใจโทรหาอีเจ้ตัวต้นเหตุ ตามเบอร์ในนามบัตร เพื่อแค่จะถามว่าเพื่อนเธออยู่ไหน แต่ทว่า..ปลายสาย..

             // ไม่มีสัญญาณตอบรับ จากหมายเลขที่ท่านเรียก //

             " เฮ้ย อะไรวะ!"

             เดินวนไปวนมาอย่างกับสายตรวจ พลางทรุดลงบนเตียงด้วยสีหน้าบึ้งตึง กดวางสายกำโทรศัพท์ไว้แน่น

             " เหลวไหลจริงๆ เลย ..เพิ่งจะมาอยู่กรุงเทพไม่กี่วันทำตัวแบบนี้ซะแล้วเหรอ ไว้ใจมันง่ายๆได้ยังไง"

              เลิกผ้าห่มเตรียมนอน ถอดหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เธอง่วงมากเลยนะ ทว่า กลับข่มหลับตาไม่ลง

นอนรอจนกระทั่งตีสาม และคิดว่ารอต่อไปไม่ไหว

               " ช่างเถอะ! โตๆกันแล้ว คงจะเอาตัวรอดได้ละมั้ง ใช่ว่าจะไม่เตือนกันซะที่ไหนนี่ เกิดอะไรขึ้นกับแก ฉันก็คงไม่มีปัญญาไปตามหรอกนะ ที่นี่มันไม่ใช่ที่ของฉัน.."

               ขิมบ่นอุบ เป็นการปลอบใจตัวเอง ว่าเธอนั้นได้ทำหน้าที่เพื่อนอย่างดีที่สุดแล้ว  ก่อนจะหลับตาลง..เพราะต้านความง่วงไว้ต่อไปไม่ไหว

             ..แปดโมงเช้า...

             วินาทีแรกที่ตื่น พรีมลืมตาขึ้นมาพบเสื้อผ้าตัวเองร่อนจ้น กับบริเวณรอบๆที่ดูว่างเปล่า ผู้ชายพวกนั้นคงพากันหนีไปแล้ว ทิ้งข้อความขู่ไว้ฉบับนึง

           ' ไม่อยากหยุดเรียนกลางคัน ก็อย่าไปบอกใคร'

             กับเช็คหกหลักไว้ข้างกายเธอ

             " ฮึก.."

             ความเจ็บปวดจุกตรงท้องน้อย และเคืองๆตรงกลางหว่างขา บ่งบอกให้รู้เป็นอย่างดีว่าร่างพรีมนั้นไม่เหลืออะไรอีกแล้ว เธอร้องไห้จนไม่มีน้ำตาจะร้อง ในขณะยังไม่พร้อมลุกขึ้นมาใหม่ ทอดสายตามองเพดานอย่างไร้จุดหมาย เอาแต่ตั้งคำถามกับตัวเอง

            ....แล้วต่อไปล่ะ เธอจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน...

             ...จะมีหน้าไปเจอขิมได้ยังไง....

                ทางด้านฝั่งรัลโด้ เมื่อผ่านจุดที่เสียวที่สุดมาได้ เขากับพรรคพวก ก็พากันมาสุมหัวต่อทันที แต่คราวนี้เป็นคอนโดของเพื่อนอีกคน

             " เฮ้ย มันโทรมาแล้วเว้ย ไอ้โด้รับดิวะ "

            เสียงโทรศัพท์สั่นเหมือนเจ้าเข้า ก่อนคนนอนใกล้มันมากที่สุดจะกดรับ

              ( ฮัลโหล )

            " เปิดลำโพงๆ "

              ปลายสายไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นเสียงคนๆนึงที่พวกเขาต่างคุ้นเคยกัน

            " เฮ้ยเคล ขอบใจนะเว้ย สำหรับผู้หญิงที่มึงส่งมา น่ารักดี ไอ้ฮัสกับไอ้พีชถูกใจใหญ่เลยว่ะ "

           ก่อนเสียงทุ้มนั้นจะสวนออกมาด้วยความงง

            ( อะ..ไรนะ )

            ในขณะสามคนนั้นที่หัวเราะชอบใจกันอยู่จะพากันเงียบไป หลังนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้

           "..เอ่อ เคล.."

              ( นี่พวกมึงรุมน้องเขาเรอะ!!! )

            " ..พวกกู.."

             ( เฮ้ยไอ้ xxx มึงทำอย่างนั้นได้ยังไงวะ!!!)

             " ใจเย็นก่อนเคล กูก็แค่..."

             ( กูหาเด็กให้ เพราะเห็นว่ามึงเครียด แล้วทำไมถึง...ไอ้บ้าเอ๊ย!! น้องเขาเต็มใจรึเปล่า ?)

           " เอ่อ.."

            ( ว่าไง!!!) "

           ก็...ไม่เท่าไหร่หรอก แต่ว่ากูให้เงินไปก้อนใหญ่นะเว้ย คงจะไม่..."

           ( ฟัค! #/@&//* )

           "....."

            ( น้องเขาอยู่ไหนไอ้รัล )

              " เฮ้ย เคล..มึง...ใจเย็นดิวะ ไม่เห็นต้องโกรธขนาดนี้เลยนี่หว่า ก็แค่ผู้หญิงคนนึง ให้เงินไปอย่างที่เราเคยทำก็จบ"

            ( แต่ต้องไม่ใช่การรุมโทรม ..)

            " ...."

             ( บอกกูมา!!! น้องเขาอยู่ไหน )

          " ...เคล..."

          ( รัลโด้!)

           " ห้อง..ห้องไอ้พีช คอนโดแถว xxx "

             ( พวกมึงกับกู..มี เรื่อง ต้อง เคลียร์ กัน )

           ติ้ดๆๆ

         เคลกัดฟันเน้นคำ แล้วก็ตัดสายไป ก่อนสามคนนั้นจะอุทานพร้อมกัน

         " งานเข้า "

           ทางด้านของเคล หลังจากได้รับ Location ผ่าน SMS เขาก็บึ่งไปยังที่ตั้งทันที ใช้รหัสหน้าประตูตามที่เจ้าของห้องบอก ก้าวฉับๆเข้าไปในห้อง ก่อนจะไปหยุดอยู่ปลายเตียง เบิกตาอึ้งสุดๆ หลังเห็นสภาพ

             " ให้ตายเถอะ..."

            " กรี๊ด!!! อย่าเข้ามานะ! อย่าเข้ามา.."

             " O.O"

             " อย่า.."

           " ใจเย็นน้อง พี่มาดี ไม่ได้จะมาทำร้าย "

          พลางยกมือขึ้นเหนือหัว เมื่อร่างที่นอนอยู่บนเตียงนั้น อยู่ดีๆก็โวยวายขึ้นมา