บทที่ 8 มารยา

            " คุณ..เป็นใครน่ะ "

             เสียงอู้อี้ที่ผ่านการร้องไห้มานานถามขึ้น

             ในขณะเจ้าตัวใช้ผ้านวมพันร่างกาย ช้อนตาจากท่ากอดเข่าขึ้นมองเคลด้วยสภาพหัวยุ่ง

                "..."

                เคลถึงกับเงียบกริบไปไม่ถูก มองสิ่งที่เกิดขึ้น ซึ่งเขามีส่วนก่อตั้ง ไม่คิดว่ารัลโด้กับเพื่อนอีกสองคนจะทำถึงขนาดนี้ได้ สงสารจับใจ หดหู่จริงๆ

             " จะมาทำหนูอีกคน..."

                " เปล่าฮะ "

               รีบแทรกทันควัน ก่อนคนตรงหน้าจะเดาไปไกล

                 " ผมมา... เอ่อ มาช่วยคุณ.."

              ถึงกับเสียงหาย เพราะอีกประโยคคำถามนี้ ที่พรีมเอ่ยมันออกมาพร้อมน้ำตา

                " ช่วย...ฮึก ช่วยทำไม "

                ก่อนร่างสูงในชุดลำลองดำทั้งชุดจะเดินเข้ามานั่งใกล้ๆ พรีมทำท่าจะกระเถิบหนี ทว่า..

               " ผมขอโทษ.."

                 เคลกลับเอ่ยคำนี้ พร้อมอุ้งมือใหญ่ที่เข้าไปยื้อต้นแขน ทำเจ้าตัวชะงักกลางคันแล้วหันมามอง

              " ขะ ขอโทษทำไม.."

               " เอ่อ... คือ.."

                " คุณเป็นเพื่อนพวกนั้นเหรอ"

                 พรีมชิงถาม ปริ่มๆเหมือนจะร้องไห้ ก่อนจะร้องจริงๆก็ตอนเคลตอบ

                 " ใช่..ครับ "

                 หน้าสลดไม่ต่างกัน ก่อนจะยื่นมือไปปาดน้ำตาให้ แล้วบังคับหัวเธอเข้ามาซบไหล่

                 " ขอโทษแทนเพื่อนผมด้วยนะ "

                " ฮึก..ฮือๆ "

                   เคลเงียบไปอึดใจหนึ่ง เสมือนครุ่นคิดอะไรบางอย่างเพื่อความแน่ใจ แล้วตัดใจพูดคำนี้ออกมา ที่ทำหัวใจพรีมพองโต

              " ต่อไปนี้..ผมจะดูแลคุณเอง "

                 ทว่า.. ความหมายมันคนละอย่างกัน เคลแค่เอ็นดู ทว่าพรีม

               " ฮึก..."

                คิดไปไกลแล้ว  และเอ่ยคำนี้ออกมา ที่ทำให้พรีมสะอื้นไห้หนักกว่าเดิม

             " ใส่เสื้อผ้านะ"

                "..."

                " บ้านคุณอยู่ไหน เดี๋ยวผมไปส่ง "

              ก่อนจะผงะจากกัน เป็นอันว่าเข้าใจ

                 " ..."

               " ผมไปรอห้องรับแขกนะ "

                  เคลบอก ก่อนพรีมจะพยักหน้าหงึกหงัก

                     " ค่ะ.."

                 

                     ...เที่ยงเศษๆ...

                   รถคันหรูแล่นมาจอดเทียบป้ายมหาลัย ก่อนพรีมจะยกมือไหว้คนขับ เคลถึงกลับขมวดคิ้ว ตัดสินใจถาม ทนไม่ไหวต่อความสงสัยที่เก็บไว้มานาน

              " น้องพรีมอยู่หอพักในนี้น่ะรึครับ "

                ก่อนสาวเจ้าจะพยักหน้าเบาๆแล้วยิ้ม

                " ใช่ค่ะ "

              นั่นสร้างความสงสัยให้เคลอีกประมาณนึง ...อย่าบอกนะว่ามาจากต่างจังหวัดอีก...

              " พรีมมาจากต่างจังหวัดค่ะพี่เคล "

              " หืม.."

               และก็จริงด้วย เคลถึงกับเปลี่ยนสีหน้าทันทีทันใด เม้มริมฝีปากแน่น ก่อนจะพยักหน้าหนักๆ เป็นอันว่าเข้าใจ ซึ่งอันที่จริง เขาอยากจะสัมภาษณ์เธอต่อมากกว่า ทว่า..ดูจากอารมณ์ของพรีมแล้ว... อย่าเลย...

          " มีอะไรให้ช่วยก็โทรหาพี่ได้ตลอดเวลานะครับพรีม อย่าเสียใจนานนักนะ เดี๋ยวหน้าจะโทรมเอา "

            ก่อนแกมสั่งแกมแหย่ ในขณะที่พรีมปลดเข็มขัดออก

               " ขอบคุณนะคะ "

                แล้วลงจากรถไป

               " คุ้นจริงวะ .."

                ซึ่งนั่นไม่ได้ทำเคลนั้นหายสงสัยเลย เขายังไม่เหยียบคันเร่งออก จนกว่าแผ่นหลังนั่นจะลับตา ส่วนในสมองครุ่นคิด  ...ทำไมอยู่ดีๆ เขาเกิดนึกถึงผู้หญิงคนนึงขึ้นมา คนที่มีประวัติคล้ายๆแบบนี้...

                 " เห้ย ไม่ใช่หรอกมั้ง..แค่เรียนที่เดียวกันน่า "

                เหยียบคันเร่งออก หลังจากพึมพำกับตัวเองอยู่นาน เพื่อจะบึ่งไปหาสามคนนั่น

         

                   ...ฝั่งทางด้านพรีม ...

                  หลังจากเดินมาถึงห้อง เธอหยุดขาตัวเองพักหนึ่ง ก่อนจะจัดแจงชุดสีแดงตัวเดิมให้เข้าที่ พร้อมทรงผมที่มัดมาลวกๆให้หายยุ่งเหยิง  จากนั้นก็ทำการเคาะประตู และแสร้งทำตัวให้ปกติที่สุด

                  ก็อก ก็อก ก็อก

                   แอด...

                      จนกระทั่งบานประตูเปิดออก

                   " แฮ่... ^^ "

                 " พรีม!!! แกหายไปไหนมา! "

                    พร้อมกับหน้าจิ้มลิ้มของเพื่อนสนิทที่โผล่ออกมาแล้วหน้าตาตื่นภายหลัง

                  " ใจเย็นๆขิม ใจเย็นๆ "

                      เธอดึงพรีมเข้ามาในห้องพร้อมปิดประตูลงเต็มกำลัง ก่อนจะทำการตรวจเช็คร่างกาย และพ่นคำถามใส่พอๆกับปืนกล

                     " ไปไหนมา ทำไมถึงกลับเอาป่านนี้ "

                       ชนิดที่ว่ากระสุนหมดแม็กแล้วก็ยังจะใส่ใหม่

                        " เดี๋ยวสิ ขอฉันนั่งพักก่อน "

                         ในที่พรีมแถ ทำทีหาที่นั่ง ถ่วงเวลาไว้ อันที่จริงท้องเธอน่ะหน่วง

                    " แกเป็นอะไรน่ะ "

                    ซึ่งนั่นทำขิมงงไม่เบา

                     " เปล่า แค่เดินมาเหนื่อย"

                        " หืม เดินมาจากไหน "

                    " หน้ามหาลัยน่ะ "

                 " มากับใคร ใครมาส่ง "

                 ก่อนขิมจะพ่นคำถามนี้ จับแขนจับมือด้วยความเป็นห่วง ได้ทีพรีมยิ้มกว้าง ถือโอกาสตรงนั้นพูด

                  " กับแฟนน่ะ แฟนมาส่ง.. ^^"

                     ซึ่งทำเอาคนฟังอย่างขิมถึงกับชะงัก ขมวดคิ้วเข้าหากันเป็นปม แล้วถามเสียงหาย

                       " แฟน... มีตอนไหนวะ..."

                    " ขออาบน้ำก่อนได้มะ เดี๋ยวจะมาเล่าให้ฟัง.."

                   จบประโยคปล่อยขิมค้างนั้น เธอก็วิ่งเข้าห้องน้ำทันที

                  ..น่าแปลก เมื่อคืนขิมเจอเรื่องร้ายๆมาขนาดนี้ บ่ายนี้กลับยิ้มได้...

                    ... หรือนี่เธอจะทำใจได้แล้ว เลยไม่คิดจะเล่าเรื่องที่ตัวเองพลาดมาให้เพื่อนสนิท..ฟัง...

​

                        สิบห้านาทีหลังจากนั้น พรีมออกมาจากห้องน้ำ รอยแดงจ้ำช้ำเลือดที่เกาะตามเนินอกนั้นทำขิมถึงกับตกใจ เธอเผลอลุกขึ้นมาจากท่านอน ดีดตัวยิ่งกว่าสปริงเหล็กในเบาะซะอีก

                     " พรีม.. นั่นแก.."

                     " หืม.."

                      ก่อนเจ้าตัวจะเบิกตากว้างอึดใจนึงตอนก้มลงไปมอง แล้วเห็นมันชัดเจน ลืมตัวไปเสียสนิทกับเรื่องที่เกิดขึ้น จะปิดตอนนี้ก็คงไม่ทัน ลำบากใจเธอต้องควักมารยาร้อยเล่มเกวียนซึ่งแฝงอยู่ในสายเลือดออกมาใช้จนได้

                 " นี่อย่าบอกนะว่าแกกับแฟน.. "

                  แสร้งทำหน้าสลดตาละห้อย แล้วเดินเข้าไปหา

                    " อย่าบอกพ่อกับแม่ฉันนะ..."

                   " ให้ตายเถอะพรีม! ทำไมถึงได้ไวอย่างนี้ "

                   ในขณะคนฟังอย่างขิมถึงกับอึ้ง มองหน้าเพื่อนสนิทไม่อยากจะเชื่อ

                 " คือฉัน... ก็ ..ก็เขาหล่องะ "

                  เม้มปากมองคนพูดไปไม่ถูก ก่อนนักแสดงระดับห้าดาวควรจะได้โล่อย่างพรีมยังไม่เลิกรา แถต่อเนื่องซะจนขิมเชื่อสนิท

                   " เออ..ก็แล้วแต่แกเถอะวะ โตๆกันแล้วอ่า "

พูดออกมาเสียงแผ่วพลางพยักหน้าให้ แล้วล้มลงไปนอนที่เดิม

                 " ขอบใจนะ "

               " ไม่ต้องขอบใจฉันหรอก ขอบใจฉันทำไม นั่นมันร่างกายแก ว่าแต่แฟนแกชื่ออะไรเหรอ ว่างๆพามาเจอกัน หน่อยสิ "

                ทว่า ต้องมาดีดตัวใหม่เพราะประโยคนี้ ที่พรีมเอ่ยออกมาอย่างภาคภูมิใจ

               " ชื่อเคลน่ะ "

                พรวด!!!

               " ..."

              " เอ๋..แกเป็นไรน่ะขิม อยู่ๆก็เด้งตัวขึ้นมาเฉย ตกใจหมดเลย "

               เบิกตาโตพยายามนึก ก่อนจะเก็บความสงสัยนั้นไว้ แล้วส่ายหน้า

                  " ปะ เปล่า.. คือฉันแค่จะบอกแกว่าพี่คนนั้นที่แกไปชนเขาวันก่อนในสนามบินน่ะ เขาเป็นลูกเจ้าของร้านที่ฉันจะไปทำงานนะ "

                 ยิ้มแห้งๆ เหมือนภูมิใจซะเต็มประดาที่ตัวเธอนั้นเปลี่ยนเรื่องคุยได้  พยายามกลบเกลื่อนความตกใจเมื่อกี้ไว้ด้วยการล้มตัวลงไปนอนใหม่

                   " จริงเหรอ! "

                 ก่อนจะสะดุ้งอีกที เพราะเสียงดีใจมากเกินไปของพรีม

                    " โลกกลมจังเลยเนอะ.."

                    ในขณะหัวขิมตอนนี้เต็มไปด้วยชื่อที่ว่านั้น พลางคิด ถ้าแฟนพรีมเกิดเป็นคนเดียวกันกับที่เธอเจอล่ะก็ เธอไม่อยากจะบอกพรีมเลย ว่าเขาคนนั้นน่ะกำลังขาดขา เพราะเมื่อวานนี้ เขาเพิ่งจะมาชวนเธอไปสมัครอยู่เลย

                   " คงไม่บังเอิญขนาดนั้นหรอกมั้ง.."

                   ก่อนเจ้าตัวจะพึมพำ หลังที่พรีมเดินห่างไปแต่งตัวแล้ว

​

                    ....เช้าอีกวัน....

                   ขิมตื่นตั้งแต่เจ็ดโมง เพราะต้องเริ่มงานวันแรก น่าแปลกที่วันนี้เธอไม่ได้แหย่ให้พรีมตื่นอย่างเช่นครั้งก่อน แต่กลับรีบอาบน้ำแต่งตัวแล้วย่องออกมาเลย เดินลัดเลาะไปตามถนนไม่ถึงกิโล ขิมก็มาถึงจุดหมาย ร้านของสปอร์ตเปิดตั้งแต่เก้าโมงเป็นต้นไป และปิดอีกทีก็ตอนสี่ทุ่ม บรรยากาศร้าน การตกแต่งร้านบอกเลย สไตล์หัวกะทิอย่างเจ้าของ..เกินคำบรรยาย

                   ...ดีทุกอย่างแม้แต่กลิ่นปรับอากาศที่ออกมาจากแอร์...

                   " หืม.."

                     เสียงอุทานที่เกิดขึ้นจากลำคอขิม นั่นมาจากความแปลกใจที่เธอเผลอไปเห็นใครบางคนยืนก้มๆเงยๆอยู่ในนั้น  กริ๊ง.. ก่อนจะผลักประตูเข้าไปแล้วยิ้มหวาน ในขณะคนข้างในหันมาตามเสียงกระดิ่ง

                 " เห้ย..ขิม ทำงานเก้าโมงไม่ใช่เหรอ นี่ยังแปดโมงอยู่เลย มาไวแท้ "

                   สปอร์ตยิ้มทักทายอย่างดีใจ ยกข้อมือขึ้นมาดูนาฬิกา

                  " พี่สปอร์ตนั่นล่ะ ว่าแต่คนอื่น ทำไมถึงมาเช้า "

                 " แน่ะ มีย้อนถาม ก็บ้านพี่อยู่นี่ "

                     " จริงอ้ะ "

                   ขิมหรี่ตาจับผิด มองกระป๋องแอลกอฮอลล์ที่กองเรียงรายเกลื่อนไปทั่ว

                   " ไม่ใช่ว่าเมาจนกลับบ้านไม่ถูกหรอกเหรอคะ "

                    " อ๊ะ! " ถึงขั้นสปอร์ตอุทาน ยกมือเกาหัวอย่างเลี่ยงไม่ได้ " รู้ทันจริงๆ "

                   " ฮ่าๆๆ งั้นขิมเก็บให้นะคะ "

                    " เฮ้ย! ไม่ต้องหรอกๆ พี่กินเองพี่เก็บเองได้ "

                      สปอร์ตรีบโบกมือห้ามทว่า กลับไม่ทัน ขิมปลดสายสะพายเป้ออกจากไหล่ ก่อนจะเดินไปหยิบถุงดำ แล้วทยอยเก็บ

                   " ไม่เป็นไร..ขิมอยากทำ "

                  " เอ่อ.."

                   นั่นเลยสร้างความประทับใจขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ สปอร์ตมองเพลินซะจนลืมไปเสียสนิทว่าทีแรกตัวเองตั้งใจจะทำอะไร

                " เอ้อขิม "

                   " คะ?"

                      มานึกออกอีกทีก็ตอนเวลาเลยผ่านไปไกลแล้ว

                    " เดี๋ยวพี่กลับบ้านก่อนนะ พอดีมีอีกสาขานึงที่พี่ต้องไปเคลียร์น่ะ เมื่อคืนถูกโจรปล้น ขิมอยู่คนเดียวไปก่อนได้ใช่มั้ยครับ "

           " ห๊ะ! "

          " ไม่ต้องมาห๊ะหรอก ถ้าอยู่ไม่ได้ก็บอก "

          " บ้ารึพี่ ไม่ใช่เรื่องนั้นสักหน่อย ขิมก็แค่ตกใจตรงคำว่าโจรปล้น "

          " อ่อ.. ฮ่าๆๆ "

             " แล้วเป็นยังไงบ้างคะ จับคนร้ายได้ไหม "

             " ตอนนี้ยังลอยนวล แต่คิดว่าคงไม่ช้า เพราะหลักฐานจากกล้องวงจรปิดเห็นหน้าชัดเจน "

            " อ่อ โอเคค่ะ "

              " ขิมอยู่คนเดียวได้ใช่ไหมครับ "

            " ได้ค่ะ ^^ สบายมาก "

             ขิมตอบยิ้มๆ ก่อนจะก้มลงไปเก็บกวาดร้านต่อ

             จนกระทั่งเก้าโมงเช้า ถึงเวลาหมุนป้ายเปิด กริ๊ง. เสียงกระดิ่งดังไล่หลังเธอเข้ามาติดๆ ก่อนสาวเจ้าจะหันไปยิ้มหวานจะต้อนรับ

               " สวัสดีค่ะ ^^ "

              ทว่า ต้องหุบยิ้มลงทันควัน

              " หืม ทำงานที่นี่หรอกเหรอนี่ "

             " นี่คุณ!"

              " เฮ้ย อย่ามองผมแบบนั้นสิ ผมแค่มาหาซื้อไม้ตีกอล์ฟ "

            " มองแบบไหนไม่ทราบ "

                ขิมเชิ่ดปลายจมูกถาม สีหน้าดูไม่ค่อยจะพอใจ

              " ก็เหมือนผม เป็นไอ้โรคจิต..น่ะสิ "

               ก่อนจะหลุดขำออกมาด้วยประโยคนี้ ที่คนตรงหน้าเดาถูกใจ

            " คุณนี่เก่งจังเลยนะคะ สามารถอ่านใจหนูได้ด้วย "

             " ขิม.."

             แต่แล้วต้องกลับมาทำตาขึงใส่อีกครั้ง พร้อมคำสั่งห้วนๆนี้

             " อย่ามาเรียกชื่อเล่นหนูนะ "

              " ...."

               " คุณไม่ได้สนิทกับหนูขนาดนั้น"

               มองคนตรงหน้าจะเอาเรื่อง

               ....ซวยแต่เช้าเลยฉัน....

                 พร้อมกับความคิดในใจ