LOGINShare
บทที่ 1701
Latest chapter
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1701
รุ่ยอ๋องเอ่ยด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิด “ข้าเผลอดีใจไปหน่อย ลืมไปว่าเจ้ามองไม่เห็น เจ้าไม่เป็นอะไรใช่หรือไม่อาอวี้...”หร่วนฝูอวี้สะบัดมือเขา“ไสหัวไป! นี่เป็นคำเตือนจากสวรรค์ อยู่กับท่าน ข้าจะไม่มีวันราบรื่น!”พูดจบก็ตะโกนเรียกเก๋อสือชี “เจ้าสุนัขสือชี เจ้ามานำทางข้า”“มาแล้ว ศิษย์พี่!”……รุ่ยอ๋องได้เขียนจดหมายถึงพ่อบ้านของจวนก่อนแล้ว เรื่องงานแต่งงานทุกอย่าง ล้วนถูกจัดเตรียมเรียบร้อยแล้ว เหลือเพียงหาฤกษ์งามยามดีเท่านั้นหร่วนฝูอวี้พูดขึ้นมา “การหกล้มครั้งนี้ ถือเป็นลางร้าย ข้าปฏิเสธการแต่งงาน”รุ่ยอ๋องไม่เห็นด้วย“อุปสรรคมากมายขนาดนั้น พวกเราล้วนผ่านมาด้วยกันแล้ว ตอนนี้กลับเพียงสะดุดล้มเจ้าก็...”เก๋อสือชีหัวเราะพลางพูดขึ้นมา“ศิษย์พี่เขย ท่านไม่เข้าใจ ศิษย์พี่รักสวยรักงาม อยากรอจนกว่าโฉมหน้ากลับมางดงามก่อน ค่อยเป็นเจ้าสาว”หร่วนฝูอวี้:...รุ่ยอ๋องไม่อยากจะเชื่อเขาหันไปมองหร่วนฝูอวี้อย่างแปลกใจ “อาอวี้ เจ้าคิดเช่นนี้จริงหรือ?”เก๋อสือชีพูดเสริม “แน่นอนสิ! ศิษย์พี่พกเครื่องประทินโฉมติดกายตลอดเวลา! จะไม่ใส่ใจใบหน้าของนางได้อย่างไร!”หร่วนฝูอวี้เงียบไป นางนึกว่า รุ่ยอ๋องจะ
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1700
เสียวอู่ยืนตัวสั่นอยู่ตรงมุมห้องตรงเตียงนอน ศิษย์พี่มองอาลี่ กลับเอ่ยเรียกชื่ออีกคน“อาหลิ่น เสด็จพ่อกับเสด็จแม่คิดถึงเจ้ามาก เจ้าหลับสบายดีหรือไม่ รอเสด็จพ่อกลับวังแล้ว จะยกบัลลังก์ให้เจ้า…”เสียวอู่: ไม่ใช่สิ! นี่เป็นเรื่องลึกลับอะไรกัน? !เขาเคยได้ยินมาว่า ฝาแฝดบางคู่มีความรู้สึกร่วมกัน แต่ไม่เคยได้ยินว่าสื่อวิญญาณถึงกันได้!หรือว่าศิษย์พี่คิดถึงลูกชายคนโตจนเป็นบ้าไปแล้ว!ทั้งคืน เสียวอู่ตาแดงก่ำ ไม่ได้นอนสักนิด และก็ไม่กล้าหลับวันรุ่งขึ้น นอกจากเขาแล้ว ทุกคนล้วนกระปรี้กระเปร่าเต็มที่ท่านผู้เฒ่าหยวนส่งหยวนจั้นลงเขา ยัดเสบียงแห้งใส่ห่อผ้าให้เขามากมาย ยังไม่ลืมกำชับเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ในราชสำนักเสียวอู่เดินตามข้างหลัง หาวง่วงไม่หยุด ใต้ตาดำคล้ำข้างหลังมีมือเล็ก ๆ คว้าจับแขนเสื้อเขาไว้เมื่อหันไปมอง ก็เป็นอาลี่...หลานชายคนดีของเขาอาลี่ตัวเล็กมาก จึงใช้นิ้วกวักเรียกให้เขาย่อตัวลงมาพูดด้วยเสียวอู่ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดีเขาเพิ่งย่อตัวลง อาลี่พลันยกมือตบหน้าผากเขาหนึ่งที...กระดาษยันต์สีเหลืองแผ่นหนึ่ง ถูกแปะบนหน้าผากเขาอย่างไม่ทันตั้งตัวกล้ามเนื้อบนใบหน้าเสียวอู่ก
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1699
เฟิ่งจิ่วเหยียนสุขุมใจเย็น“ใช้พิษต้านพิษ”“หม่อมฉันพาเขาไปให้เสียวอู่ ให้เสียวอู่กล่อมหลับไปแล้ว”เซียวอวี้เพิ่งจะโล่งใจ ทันใดนั้นหัวใจก็กระตุกขึ้นมาอีกครั้งลูกชายของเขา ไม่วางใจให้เสียวอู่ดูแล อย่างไร เสียวอู่เองยังดูแลตัวเองไม่ได้เฟิ่งจิ่วเหยียนมองออกถึงความกังวลของเซียวอวี้ จึงวางมือลงบนบ่าของเขา“ดึกมากแล้ว พักผ่อนเถอะ “เป็นเพราะท่านคอยตามใจอาลี่ เอาแต่ใจทุกอย่าง ในฐานะองค์ชาย จะอ่อนไหวเช่นนี้ไม่ได้“อาหลิ่นยังสามารถแยกจากพวกเรา ไปนอนเองได้แล้ว”เซียวอวี้ฝืนพูดโน้มน้าวตัวเอง“ก็จริง ถือว่าเป็นการฝึกฝนเขา”ในเวลาเดียวกันเมืองหลวง ภายในวังแม่นมกำลังคอยดูแลล้างหน้าล้างตาให้รัชทายาทน้อย อย่างไม่กล้าละเลยอาหลิ่นเปลี่ยนสวมชุดนอน ปีนขึ้นเตียงเอง นอนลง ดึงผ้าห่มคลุมตัว สองมือวางลงบนหน้าอก ตบปลอบตัวเองเบา ๆ“อาหลิ่นว่าง่าย นอนหลับ…”แม่นมทั้งสงสารทั้งอยากหัวเราะฝ่าบาทกับฮองเฮาออกจากวังไปหนึ่งเดือนกว่า รัชทายาทคิดถึงจนแทบเพ้อไปแล้วความจริงต่อให้พาองค์ชายอีกคนไปด้วย ก็จะเป็นอะไรไปเล่า?แม่นมแอบเช็ดน้ำตา แล้วหันตัวเดินออกจากห้องบรรทมด้านนอกตำหนัก หนิงเฟยเห็นแม่น
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1698
หยวนจั้นไม่ได้ตัดสินใจในทันทีหลังอาหาร ท่านผู้เฒ่าหยวนเรียกหยวนจั้นไปคุยด้วยตามลำพัง“อาจั้น เจ้ากับข้าต่างก็รู้ดีว่า แคว้นตงซานไม่มีทางหวนกลับมาได้อีกแล้ว“สิ่งที่ผ่านไปแล้ว เป็นอุปสรรคของเจ้าได้ แต่ไม่ควรเป็นกรงขังผูกมัดชีวิตของเจ้าตระกูลหยวนเลี้ยงเจ้าเติบโตมาขนาดนี้ หากเจ้ายังยอมรับข้าที่เป็นท่านปู่คนนี้ ก็จงฟังข้า ลงเขาไปกับฮ่องเต้ฉี ทำในสิ่งที่เจ้าควรทำ”แววตาหยวนจั้นแฝงไปด้วยความเจ็บปวด “ท่านปู่ ข้าไม่วางใจ…ไม่วางใจมอบท่านไว้กับเสียวอู่”สีหน้าท่านผู้เฒ่าหยวนฉายแววลังเล“แค่ก ๆ ต้าอู่คนนั้น นิสัยออกจะเหมือนเด็กจริง“แต่เจ้าวางใจได้“ใช้ชีวิตบั้นปลายอย่างสงบสุขบนภูเขาหวูหยา ก็ถือว่าเป็นเรื่องที่ดี“เอาล่ะ เรื่องของเจ้าก็ตัดสินใจเช่นนี้เถิด! จะเอาอย่างต้าอู่ที่เอาแต่เรื่อยเปื่อย ไร้ความสำเร็จเลยสักอย่างไม่ได้…”เวลานี้ เสียวอู่โผล่มาอย่างกะทันหัน“ท่านตา ท่านชมหยวนจั้นก็ช่างเถอะ แต่ไยต้องว่าข้าเสีย ๆ หาย ๆ ด้วยเล่า!“ข้าเลวร้ายขนาดนั้นเลยหรือ?”หากไม่มีเขา ยังไม่รู้ว่าทั้งสองคนจะมีชีวิตอยู่อย่างไรท่านผู้เฒ่าหยวนหันศีรษะไปอย่างเชื่องช้า“เจ้ามาทำไม?”เสียวอู่หั
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1697
เสียวอู่หันกลับไปมองหยวนจั้น“หา? เจ้าเป็นคนโง่หรือ? ข้าแค่พูดเปรียบเทียบ เจ้าฟังไม่เข้าใจหรือ? ก็ไม่ได้ตั้งใจจะให้เจ้าไปกินจริง ๆ...”เซียวอวี้ตะคอกด้วยความโมโห“พอได้แล้ว! อย่าให้ข้าได้ยินคำนั้นอีก!”มุมปากของเสวียนหลิงเฟิงมีรอยยิ้ม“เสียวอู่ ข้าจะบอกเจ้าว่า ตอนเจ้ายังเด็ก... ก็เคยกินสิ่งนั้นจริง ๆ”เสียวอู่: ?!!“ท่านอาจารย์! ท่าน... ท่านคงไม่ได้โกหกข้ากระมัง!”เวลานั้น ศิษย์คนหนึ่งที่อยู่ตรงลานกว้างก็ยืนยันเช่นเดียวกัน“เสียวอู่ เป็นความจริง!“ข้าเห็นกับตาตัวเอง!“ตอนนั้นเจ้ายังเด็กมาก ยังเดินไม่ได้เลย วันนั้นเจ้าถ่ายหนักใส่เบาะนอนยาว พวกเรากลับมาจากการฝึก ก็เห็นเจ้าใช้นิ้วจิ้ม...”ใบหน้าของเสียวอู่กระตุก ราวกับถูกฟ้าผ่า ตาเบิกโพลง อ้าปากค้างเฟิ่งจิ่วเหยียนเห็นว่าพวกเขายิ่งนอกเรื่องไปไกล จึงรีบดึงกลับมาที่หัวข้อสนทนาเดิม“ฝ่าบาท เรื่องที่เสียวอู่ตายแล้วฟื้น ยังต้องจัดการอย่างรอบคอบ”เซียวอวี้กล่าวด้วยน้ำเสียงขรึม“บนโลกนี้ จะไม่มีคนชื่อเสียวอู่อีกต่อไป”เสียวอู่ตัวสั่นเล็กน้อย“ศิษย์... ศิษย์พี่ ท่านยังจะฆ่าข้าอีกหรือ?!”เสวียนหลิงเฟิงเตือนอย่างจนใจ“ที่ฝ่าบาทพ
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1696
เสียวอู่หลบซ่อนอยู่ในที่ลับมาตลอด แต่เขาไม่อาจทนเห็นอาลี่ถูกทอดทิ้งได้จริง ๆ อดไม่ไหวชั่วขณะ จึงพุ่งออกมาเนื่องจากความไวของเขารวดเร็วอย่างมาก แม้แต่หยวนจั้นก็ไม่อาจรั้งเขาไว้ได้ทันหยวนจั้น: ...ไม่กลัวคู่ต่อสู้อย่างถานไถเหยี่ยน แต่กลัวสหายร่วมทีมอย่างเสียวอู่ใต้ชายคาระเบียงเซียวอวี้มีสีหน้าคร่ำเคร่ง จ้องมองที่เสียวอู่“เจ้าตายไปแล้วมิใช่หรือ”เฟิ่งจิ่วเหยียนฟังออกถึงความหมายแฝงของเขา—เสียวอู่ไม่ควรปรากฏตัวต่อหน้าผู้คนเสียวอู่ลูบคอของตัวเอง หัวเราะแหะแหะ พึมพำกับตัวเองด้วยท่าทางเซ่อซ่า“อ้อ... ข้าควรจะตายไปแล้ว“ข้าตายไปนานแล้ว... แต่วิญญาณของข้าหวนกลับมาอีก เป็นไปได้อย่างไร พวกท่านมองเห็นวิญญาณได้ด้วยหรือ... ภูเขาหวูหยาช่างเป็นดินแดนกำเนิดของอัจฉริยะจริง ๆ! ฮ่า! ฮ่า!”เขาฝืนหัวเราะอยู่สองครั้ง ทันใดนั้นก็ยกแขนสองข้างเหยียดตรงไปข้างหน้า สองเท้าชิดกัน แล้วกระโดดมาข้างหน้าอู๋ไป๋: ไม่สิ นี่จะแสดงตบตาเช่นนี้เลยหรือ?ในตอนนั้นเอง เสียวอู่ก็แสดงต่อไปไม่ไหวแล้วเขาคุกเข่าลงเสียงดัง “ตึง”“ศิษย์พี่! ฮือ ๆ... อย่าฆ่าข้าเลย! ท่านถือว่าข้าตายไปแล้วก็ได้!”เสวียนหลิงเฟิงได้ยิน
You may also like
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง
ป่าดอกท้อ33.2K viewsอ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส
จุ้ยหลิงซู824.8K viewsฮูหยินใหญ่
เหลียนฮวาสีชมพู/เสี่ยวอวี้22.1K viewsทาสราคะองค์ชายใบ้
บ้านเขมปัณณ์15.8K viewsวสันต์ค่อยๆเลือนหายไป
moonlight -mini1.5K viewsกระถางบำเพ็ญเพียรของโม่เหนียง (และรวมเรื่องสั้น)
โหย่วหยวนเชียนหลี่591 viewsจากสาวน้อยบ้านนาสู่ภรรยาท่านแม่ทัพ
ประตูฟ้ายั่งยืน22.6K viewsข้ามเวลามาเป็นแม่ค้าหลงยุค ยุค70
sanvittayam3.4K views
