Share

บทที่ 287

Author: อี้ซัวเยียนอวี่
ภายในท้องพระโรงของพระราชวัง ในงานเลี้ยงส่งท้ายปีเก่าทุกคนดูกลมเกลียวกัน

เหล่าพระสนมต่างลืมความบาดหมางที่เคยมีไปชั่วขณะ พวกนางหัวเราะพูดคุยกันสนุกสนาน และขอพรให้สมปรารถนาในปีใหม่ที่จะมาเยือน บรรยากาศที่ครึกครื้นเช่นนี้ มีเพียงที่นั่งของฮองเฮาที่ยังคงว่างเปล่า

เซียวอวี้มองไปยังที่นั่งว่างเปล่านั้นอยู่บ่อยครั้ง

ไทเฮาทรงสังเกตเห็นจึงเอ่ยถามว่า “ฮองเฮาร่างกายไม่ค่อยดี หรือจะให้หมอหลวงไปตรวจดู?”

มู่หรงฉานลุกขึ้นเอ่ยว่า

“ไทเฮา เมื่อครู่หม่อมฉันเพิ่งจะออกไปเยี่ยมนาง ฮองเฮาทรงอ่อนเพลียมาก ตอนนี้นางบรรทมไปแล้วเพคะ”

จิ้งกุ้ยเหรินเป็นคนจิตใจประเสริฐมาแต่ไหนแต่ไร ทั้งรู้จักเอาใจใส่ นางคิดจะไปเยี่ยมฮองเฮาก็ไม่ใช่เรื่องแปลก

ไม่มีผู้ใดสงสัยนาง

ไทเฮาทรงยิ้มอย่างเมตตา

“สตรีที่ตั้งครรภ์มักจะง่วงนอนอยู่ตลอด ฝ่าบาท ท่านควรเอาใจใส่นางมากกว่านี้”

แววตาของเซียวอวี้เยือกเย็น เขายกจอกสุราขึ้นมาและดื่มจนหมด

ทุกคนคิดว่าฮ่องเต้ไม่รับฟังคำพูดของไทเฮา

ทว่าหลังจากวางจอกสุรานั้นลง เขาพลันยืนขึ้น

“เสด็จย่า เสด็จแม่ ลูกจะไปดูฮองเฮา”

ไทฮองไทเฮาพยักหน้า

ไทเฮารู้สึกประหลาดใจอยู่บ้าง

น้อยครั้งที่ฮ่องเต้จะฟัง
Continue to read this book for free
Scan code to download App
Locked Chapter
Comments (3)
goodnovel comment avatar
Sawarost Sontijai
สมน้ำหน้าอีเฉียวม่อ นางเอกมีสติไหมคะ
goodnovel comment avatar
Rapeepan Nanthachai
ลุ้นไม่ไหว
goodnovel comment avatar
Noi JN Phankhampha
อ่านลุ้นว่าจะจบยังใงนิยายเรื่องนี้มี่กี่ตอน
VIEW ALL COMMENTS

Latest chapter

  • แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย   บทที่ 1727

    เสวียนหลิงเฟิงไม่เคยคำนวณอายุของตนเอง ไม่รู้ว่ามีชีวิตอยู่มานานเท่าใดแล้วเขาเป็นผู้บำเพ็ญเพียร เข้าใจว่าตัวเองควบคุมอารมณ์ได้ดี ไม่ยินดีด้วยเรื่องของวัตถุ ไม่ทุกข์โศกด้วยเรื่องของตนเองครั้งสมัยยังหนุ่ม เขาได้รู้จักกับเซียวเฉิงการที่เขาสามารถบำเพ็ญเพียรในภูเขาหวูหยาได้ ก็เป็นความกรุณาจากการอภัยโทษเป็นกรณีพิเศษของเซียวเฉิงตั้งแต่นั้นมาเขาก็ได้ครอบครองยอดเขาแห่งหนึ่ง และยังได้รับเลี้ยงเด็กกำพร้า ทำให้พวกเขาได้มีบ้านอยู่แต่ภายหลังเขาถึงได้รู้ว่า ในโลกนี้ไม่มีอะไรที่ได้มาเปล่า ๆเดิมทีเขาสามารถบำเพ็ญเพียรในภูเขาได้อย่างสงบ แต่ถูกเซียวเฉิงยัดเยียด “ปัญหา” มาให้ จนรบกวนความก้าวหน้าในการบำเพ็ญเพียรคนแรกที่ถูกส่งมา คือเสียวอู่วันนั้น เป็นเซียวเฉิงในฐานะกษัตริย์ของแคว้น ที่อุ้มเสียวอู่มาที่ภูเขาหวูหยาด้วยตัวเองแม้เสวียนหลิงเฟิงจะรับเลี้ยงเด็กมาแล้วไม่น้อย แต่ไม่เคยมีเด็กทารกที่เพิ่งคลอดมาไม่นานการเลี้ยงเด็ก... เขาก็เป็นมือใหม่เช่นกัน!โดยเฉพาะเมื่อได้รู้จากปากของเซียวเฉิงว่า เสียวอู่เป็นสายเลือดของฮ่องเต้ เขายิ่งรู้สึกกดดันราวกับมีภูเขาลูกใหญ่ทับลงมาเขารู้สึกหายใจไม่ออกแต

  • แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย   บทที่ 1726

    เดิมทีหยวนซีคิดจะพาอาอวี้ไป แต่กลับถูกเซียวเฉิงขังไว้ในวังนางคิดจะหนีออกจากแคว้นหนานฉีนับครั้งไม่ถ้วน แต่ไม่เคยสำเร็จเลยเซียวเฉิงเข้าใจว่า ขอเพียงในใจของพวกเขามีกันและกัน ก็จะสามารถฝ่าฟันอุปสรรคทุกอย่างได้ถึงแม้รู้ดีว่านางจะนำพาหายนะมาให้ ก็ยินดีที่จะยอมแลกแต่นางกลับคิดว่า เซียวเฉิงอาจไม่ได้รักนางเท่าใดนัก เป็นเพียงความต้องการจะครอบครอง หรือกล่าวว่า ต้องการจะแสดงให้เห็นถึงอำนาจของเขา และแสดงให้เห็นว่าเขาไม่กลัวแผนการร้ายของแคว้นตงซานเขาเป็นคนทะนงตนอย่างไม่ต้องสงสัยในตอนแรก เขายังถือว่ามีความอดทนและความเอาใจใส่ต่อนางทว่าเมื่อนางขัดแย้งกับเขาในทุกเรื่อง ความอ่อนโยนที่เขาเหลือเพียงน้อยนิดก็ค่อย ๆ ย้ายไปที่คนอื่นนั่นสิเขามีสตรีมากมายเพียงนั้น จะเอาหัวใจทั้งดวงมาผูกไว้กับนางจริง ๆ ได้อย่างไรสิ่งที่หยวนซีเกลียดเขาที่สุดคือ ทั้งที่รู้ว่านางไม่ต้องการเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับการแย่งชิงอำนาจเหล่านี้ แต่เซียวเฉิงก็ยังบังคับให้นางทำในสิ่งที่ฝืนใจแต่กลับกลายเป็นว่า นางก็ไม่อาจทำใจสังหารเขาได้จริง ๆเมื่อคนจากแคว้นบ้านเกิดมาพบนาง นางราวกับถูกบีบบังคับให้อยู่บนหน้าผาสูงชัน เดินหน้าค

  • แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย   บทที่ 1725

    หลังจากรู้ว่าตนเองถูกหลอก หยวนซีก็หนีไปจากเซียวเฉิงนางไม่อยากพัวพันกับความขัดแย้งระหว่างสองแคว้นและนางก็ไม่อยากรู้ว่า เซียวเฉิงจะตามหานางหรือไม่ จะเสียใจที่หลอกนางหรือไม่รอจนนางสืบพบความลับของกระบี่ชื่อหยวนได้แล้ว นางก็จะกลับแคว้นตงซาน และจะไม่พบเขาอีกทว่า ก็มีเรื่องหนึ่งที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้นสองเดือนหลังจากที่นางหนีจากเซียวเฉิง นางพบว่าตัวเองตั้งครรภ์ตอนแรกนางคิดจะกำจัดเด็กคนนั้นแต่เด็กคนนั้นทรหดอดทนเหลือเกิน ไม่ยอมหลุดออกมาสุดท้ายนางยังคงต้องเก็บเด็กคนนั้นไว้ และให้กำเนิดเขา ความเจ็บปวดจากการคลอด ทำให้นางคิดแต่จะตายเท่านั้นแต่แวบแรกที่เห็นเด็กคนนั้น นางก็สามารถมีชีวิตขึ้นมาได้อีกครั้งตัวเล็ก ๆ แต่ร้องไห้เสียงดังเช่นนี้ ราวกับว่าทั้งใต้หล้าทำผิดต่อเขานางยิ้ม และตั้งชื่อให้เขาว่า “อวี้”อวี้ หมายถึงส่องแสงเด็กคนนี้ เปรียบเหมือนเป็นลำแสงที่ส่องผ่านเมฆหมอกแห่งความตาย มอบความหวังครั้งใหม่ให้กับนางผู้เป็นแม่เนื่องจากนางมีเงินใช้จ่ายเดินทางไม่มากนัก ไม่เพียงพอที่จะเลี้ยงดูลูก หลังจากเลี้ยงเขาได้สามเดือน จึงทำได้เพียงส่งลูกให้กับเซียวเฉิงใจของคนที่เป็นพ่อแม่ ต่าง

  • แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย   บทที่ 1724

    หยวนซีไม่เคยลืมเด็กคนนั้นที่ภูเขาเทียนเหมินเช่นเดียวกับที่นางไม่เคยลืมบุตรชายคนแรกของตนเอง และไม่เคยลืม คนในครอบครัวของนางที่แคว้นตงซานนางออกจากแคว้นตงซาน เมื่อตอนอายุสิบห้าปีในเวลานั้นมหาเสนาบดีเหิงได้เสนอ “แผนกลยุทธ์สาวงาม” แล้วฮ่องเต้ทรงเห็นชอบ จึงส่งนางไปยังแคว้นหนานฉีท่านพ่อไม่อยากให้นางไปแต่นางรู้ดีว่า ไม่ช้าก็เร็วนางก็ต้องออกจากเรือน แน่นอนว่าไม่ใช่เพื่อฆ่าคนผู้นี้ หรือทำร้ายคนผู้นั้น แต่นางทำเพื่อค้นหาความลับของตระกูลตระกูลหยวนมีกระบี่เล่มหนึ่งที่สืบทอดมาจากบรรพบุรุษนางชื่นชอบการฝึกใช้อาวุธมาตั้งแต่เด็ก โดยเฉพาะชื่นชอบทักษะการหลอมกระบี่กระบี่ในเรือน นางก็ตกหลุมรักตั้งแต่แรกเห็นกระบี่เล่มนั้นราวกับมีพลังลึกลับบางอย่าง ที่บอกเล่าเรื่องราวเมื่อหลายร้อยปีก่อนเพื่อจะค้นหาที่มาของมันให้ชัดเจน นางได้อ่านตำรามากมาย และสอบถามช่างอาวุโสด้านการทำกระบี่หลายคนในที่สุดนางก็แน่ใจว่า นั่นคือ——กระบี่คู่กายของฮ่องเต้ซวี่หยางแห่งต้าโจวเมื่อสามร้อยกว่าปีก่อน ชื่อว่า “ชื่อหยวน”จากนั้นก็เกิดคำถามใหม่ตามมากระบี่คู่กายที่ติดตัวฮ่องเต้ซวี่หยาง เหตุใดจึงกลายมาเป็นสมบัติประจำตระ

  • แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย   บทที่ 1723

    ถานไถเหยี่ยนไม่รู้ว่าตำรับยาอะไร หรือความร่ำรวยอะไรทั้งสิ้นเขาปฏิเสธแต่พี่สาวกลับไม่เชื่อฝ่ามือที่ตบลงมาครั้งแล้วครั้งเล่า เขาก็รับไว้ทั้งหมด โดยไม่กล้าหลบข้างหูเป็นเสียงด่าทอสาปแช่งอันร้ายกาจของพี่สาว“เจ้าตัวประหลาด! ก็เป็นเพราะเจ้า ในบ้านถึงไม่สงบ!“เจ้ายังไม่พูดความจริงอีก!“ข้ารู้สึกว่าเจ้าดูไม่ชอบมาพากลแต่แรกแล้ว! อย่าคิดว่าข้าไม่รู้ เจ้าแอบไปพบกับหญิงสาวผู้หนึ่งอยู่ตลอด กระบี่ชื่อหยวนของบรรพบุรุษ ก็เป็นเจ้าที่ขโมยไป!“เจ้าคนเนรคุณ! เจ้าจะนำอย่างอื่นไป ข้าไม่สนใจ แต่ตำรับยาของท่านปู่ เจ้าต้องมอบให้ข้าแต่โดยดี! นั่นเกี่ยวข้องกับความเป็นอยู่ของคนในตระกูลเรา มีมัน พวกเราถึงจะมั่งคั่งร่ำรวย พวกเราถึงจะไม่อดอยาก!”ถานไถจิ้งทำร้ายถานไถเหยี่ยนจนกระทั่งล้มลงไปนอนกับพื้น ถึงค่อย ๆ ใจเย็นลงนางยกตัวเขาขึ้นมา“เจ้าไม่พูดใช่หรือไม่! ข้าจะพาเจ้าไปส่งให้ท่านผู้นำตระกูลเดี๋ยวนี้!”ถานไถเหยี่ยนที่เพิ่งหายป่วย ก็ถูกพาตัวมาที่หอบรรพบุรุษหอบรรพบุรุษสร้างอยู่ภายในถ้ำ อากาศเย็นมากภายในจุดเทียนไขไว้มากมาย ให้ความรู้สึกวังเวงและลึกลับหลังจากถานไถเหยี่ยนปรับสายตาให้ชินกับแสงแล้ว ถึ

  • แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย   บทที่ 1722

    เมื่อเอ่ยถึงบุตรชาย แววตาของหยวนซีเปลี่ยนเป็นเศร้าสร้อยเหงาหงอยในดวงตาของนางมีน้ำตาเอ่อคลอถานไถเหยี่ยนกำลังจมอยู่กับความสงสัย จึงไม่ได้สังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงทางอารมณ์ของหยวนซี“หรือว่าท่านไม่รักอาอวี้?“ก็เหมือนท่านแม่ที่รักแต่พี่หญิง ไม่รักข้า ออกไปข้างนอกไม่เคยพาข้าไปด้วยเลย”เมื่อพูดถึงเรื่องของตัวเอง ถานไถเหยี่ยนก็เปลี่ยนมาเงียบขรึมอีกครั้งหยวนซีส่ายหน้า“ไม่ใช่ ข้าย่อมรักลูกของข้า“เขาคือลูกที่ข้าเสี่ยงชีวิตให้กำเนิด เป็นสมบัติล้ำค่าของข้า“เพียงแต่... ด้วยเหตุผลบางอย่าง ข้าทำได้เพียงต้องอยู่ห่างจากเขา“หากคนอื่นรู้ว่า เขาเป็นลูกชายของข้า เขาจะต้องตกอยู่ในอันตราย“ข้าแค่อยากให้เขาเติบโตอย่างปลอดภัย เป็นเด็กที่มีความสุข และไร้ความกังวล”พูดจบ หยวนซีก็มีน้ำตาไหลลงมาเป็นสายจากหางตาถานไถเหยี่ยนยกมือน้อย ๆ ขึ้นมา แล้วเช็ดน้ำตาให้นาง“พี่หญิงหยวน ท่านเป็นแม่ของข้าได้หรือไม่?”เขาก็อยากถูกท่านแม่รักและห่วงใยเช่นนี้เหมือนกันหยวนซีลูบศีรษะของเขา พร้อมเอ่ยทีเล่นทีจริง“การเป็นลูกของข้า มันอันตรายมาก“จะมีคนมากมายที่คิดจะใช้ประโยชน์จากเจ้า และสังหารเจ้า“เช่นนี้ เจ้

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status