บทที่ 7 เปลี่ยนไปเพียงชั่วข้ามคืน

"แม่บ้านเกา วันนี้ฉันกับจ้าวเหวินไม่ทานข้าวเย็นนะ พวกเราทานมาจากข้างนอกแล้ว"

พอจบคำพูดของหลินเสี่ยวเหยา เกาถานก็มองหน้าเธอ แล้วก็พูดออกมา

"แต่ว่า..คุณผู้ชายรอพวกคุณอยู่ในห้องอาหารค่ะ"

"อืม..งั้นเหรอ บอกเขาทานเลยไม่ต้องรอพวกเรา"

พูดจบหลินเสี่ยวเหยาก็จูงแขนซาลาเปาน้อยเดินขึ้นบ้านไป เกาถานจึงได้รีบไปรายงานจางเหวินชิงกับแขกของเขา

"คุณผู้ชายคะ คุณนายไม่รับข้าวเย็นค่ะ"

"ช่างเขาเถอะ ถ้าอย่างนั้นเราลงมือทานกันกันเลย"

จางเหวินชิงหันไปพูดกับกู่เยี่ยนถิง เกาถานจึงลงมือตักข้าว ส่วนเจียวหนิงรีบไปดูแลคุณหนูและคุณชายน้อย

กู่เยี่ยนถิงรู้สึกพอใจเป็นอย่างมาก ที่จางเหวินชิงพาเธอมาพักที่คฤหาสถ์หลังนี้ด้วย ถึงแม้ว่าเขาจะให้เธอพักเพียงแค่ระยะเวลาหนึ่งก็ตาม แต่เพียงเท่านี้ก็เพียงพอแล้วที่จะทำตามแผนของเธอ

"คุณหนูคะ รู้มั้ยว่าคุณผู้ชายพาใครกลับมาบ้านด้วย ?"

เจียวหนิงเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

"เขาพาใครกลับมาล่ะ ?"

หลินเสี่ยวเหยาถามเจียวหนิงเสียงราบเรียบ พลางเช็ดผมให้ลูกชายไปด้วย วันนี้ทั้งเธอและซาลาเปาน้อยต้องอาบน้ำและสระผม เพราะกลิ่นเครื่องปรุงของหม้อไฟติดไปตามตัวและผมของทั้งสองคน

"คุณกู่เยี่ยนถิงค่ะ"

พอเจียวหนิงพูดจบ คุณนายของเธอก็เพียงยิ้มอ่อนและเอ่ยออกมา

"อืม..สงสัยเธอไม่มีที่พักล่ะมั้ง อีกอย่างก็คงไม่แปลกอะไรเพราะว่ากู่เยี่ยนถิงกับเหวินชิงเคยมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน"

เจียวหนิงไม่อยากเชื่อเลยว่าคุณหนูของเธอจะพูดออกมาแบบนี้ ถ้าเป็นเมื่อก่อนหลินเสี่ยวเหยาคงจะอาละวาด ข้าวของพังกระจาย และคนที่พลอยโดนร่างแหไปด้วยก็คือคุณชายน้อย

เธอมองหน้าคุณหนูเพียงชั่วแวบหนึ่ง ราวกับว่าใบหน้าที่สวยงามอ่อนหวานของหลินเสี่ยวเหยาถูกซ้อนทับด้วยใบหน้าของใครอีกคน

"เจียวหนิง มีอะไร ? เธอไปพักผ่อนเถอะ"

"ค่ะ ๆ คุณหนู"

แล้วเจียวหนิงก็หมุนตัวเดินออกจากห้องนอนของจางจ้าวเหวินไป การที่คุณหนูของเธอสงบเสงี่ยมแบบนี้เธอกลับชอบมากกว่า เธอไม่อยากให้คุณหนูของเธออาละวาดโวยวาย ยิ่งคุณหนูอาละวาดมากเท่าไหร่คุณผู้ชายก็ยิ่งไม่ชอบมากเท่านั้น

"แม่ครับ หนูไม่ได้คุยกับพ่อหลายวันแล้ว"

ในขณะที่กำลังจะอ่านนิทานก่อนนอนกันนั้น จู่ ๆ ซาลาเปาน้อยก็เอ่ยออกมา หลินเสี่ยวเหยาถอนหายใจออกมาเบา ๆ สองสามวันมานี้เด็กน้อยไม่ได้เจอพ่อของเขาจริง ๆ นั่นแหละ

เป็นความผิดของหลินเสี่ยวเหยาเอง เพราะเมื่อก่อนเธอมักจะบอกให้จางจ้าวเหวินไปเข้าหาจางเหวินชิงบ่อย ๆ แต่พอนภาเข้ามาอยู่ในร่างนี้แล้ว และรู้ว่าจางเหวินชิงเย็นชาห่างเหินกับลูก เธอจึงไม่อยากให้เด็กน้อยไปกวนใจเขา

แต่ว่าถึงยังไงเหวินชิงกับจ้าวเหวินก็เป็นพ่อลูกกัน ความรู้สึกรักและคิดถึงก็ย่อมมี

"วันนี้ดึกแล้ว ถ้ายังไงพรุ่งนี้เราลองชวนพ่อไปเที่ยวสวนสนุกด้วยกันดีไหม ?"

"ดีครับแม่"

"แต่หนูต้องสัญญาก่อนนะว่า ถ้าพ่อเค้าปฏิเสธหนูจะไม่เสียใจ"

"ครับผม"

หลินเสี่ยวเหยารู้ว่ายังไงจางเหวินชิงคงไม่ไปกับพวกเธอแน่ จึงได้พูดดักความรู้สึกของซาลาเปาน้อยเอาไว้ก่อน พรุ่งนี้เป็นวันหยุดเธอจะพาลูกชายไปเที่ยวสวนสนุก ตามที่ได้สัญญาเอาไว้

"เหวินชิงคะ"

กู่เยี่ยนถิงในชุดนอนบางเบา เคาะประตูห้องนอนของจางเหวินชิง พร้อมกับเรียกเขาด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน

จางเหวินชิงที่กำลังจะล้มตัวลงนอนชะงักไป เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะลุกออกจากเตียงไปเปิดประตู

"เยี่ยนถิง มีอะไร ?"

เขาเอ่ยถามออกไป แต่ว่าไม่ได้ให้กู่เยี่ยนถิงเข้ามาในห้อง

"ฉันนอนไม่หลับน่ะ คงเพราะแปลกที่ ฉันขอเข้าไปหน่อยได้ไหม ?"

จางเหวินชิงเหลือบมองเธอแวบหนึ่ง รูปร่างและผิวพรรณของกู่เยี่ยนถิงยังสวยสดงดงามเหมือนเมื่อห้าปีก่อน แต่ทว่าทำไมในใจส่วนลึกของเขาถึงได้รู้สึกแปลก ๆ

"คงไม่เหมาะ เธอกลับห้องไปเถอะ ป้ะเดี๋ยวฉันไปส่ง"

แล้วจางเหวินชิงก็เดินนำกู่เยี่ยนถิงไปยังห้องนอนของเธอ กู่เยี่ยนถิงจำเป็นต้องทำตามเพราะเธอไม่อยากใจร้อน ขืนรุกเร้าเขามากเกินไป แผนการณ์ของเธออาจจะเสียได้ จึงบอกฝันดีกับเขาเสียงหวาน

"ถ้าอย่างงั้น ฝันดีนะ"

จางเหวินชิงไม่ได้ตอบอะไรเพียงพยักหน้าเล็กน้อย แล้วก็เดินออกจากบริเวณหน้าห้องนอนของกู่เยี่ยนถิงไป

เขาเดินผ่านหน้าห้องนอนของจางจ้าวเหวิน คิดจะเคาะประตูห้องเพื่อเรียกลูกชาย แต่ป่านนี้เด็กน้อยคงหลับไปแล้ว สองสามวันมานี้จ้าวเหวินไม่มาเกาะแกะเขาเหมือนที่ผ่านมา เขาจึงรู้สึกแปลก ๆ

อีกอย่างหลินเสี่ยวเหยาคงน่าจะทราบแล้วว่าเขาพากู่เยี่ยนถิงมาพักที่นี่ด้วย แต่เหตุใดเธอถึงไม่ได้พูดโวยวายอะไร ถ้าเป็นเมื่อก่อนป่านนี้ข้าวของบนโต๊ะกินข้าวคงกระจัดกระจาย

เขายังจำเสียงหัวเราะของเธอวันก่อนได้ ตอนที่เธอสอนจ้าวเหวินปั่นจักรยาน เสียงหัวเราะสดใสและรอยยิ้มกว้างของเธอนั้น ราวกับว่าเธอไม่ใช่เสี่ยวเหยาคนเดิม เหมือนว่าเธอจะเปลี่ยนไปเพียงชั่วข้ามคืน

แต่ว่าคนอย่างหลินเสี่ยวเหยาไว้ใจอะไรไม่ได้ ป่านนี้ไม่รู้ว่าเรื่องที่เขาพากู่เยี่ยนถิงมาพักด้วยนั้น อาจจะรู้ไปถึงหูคุณย่าแล้วก็ได้ พอคิดมาถึงตรงนี้จางเหวินชิงก็ยิ้มเยาะออกมา หลินเสี่ยวเหยาเป็นผู้หญิงที่น่ารังเกียจที่สุด

ในตอนเช้าจางจ้าวเหวินกำลังจะเดินไปหาพ่อซึ่งกำลังนั่งจิบกาแฟอยู่ที่โต๊ะทานข้าว เด็กน้อยลังเลเล็กน้อยเพราะในตอนนี้พ่อของเขาไม่ได้อยู่ตามลำพัง แต่มีหญิงสาวคนหนึ่งนั่งอยู่ด้วย

เจ้าตุ้ยนุ้ยหันไปมองหน้าแม่ หลินเสี่ยวเหยาจึงจูงมือของลูกชายพาเดินไปที่โต๊ะอาหาร

"เสี่ยวเหยา"

จางเหวินชิงเอ่ยชื่อเธอออกมา และเตรียมพร้อมหากว่าเธอจะอาละวาดหรือโวยวาย แต่ทว่าหลินเสี่ยวเหยาเพียงปรายตามองหน้าเขาและกู่เยี่ยนถิงเพียงเล็กน้อยแล้วก็นั่งลง ซาลาเปาน้อยจึงนั่งลงข้าง ๆ แม่ด้วย เกาถานกับเจียวหนิงจึงรีบเสิร์ฟอาหารเช้า

"พ่อครับ วันนี้จ้าวเหวินกับแม่จะไปเที่ยวสวนสนุก พ่อจะไปกับพวกเราไหมครับ ?"

ระหว่างทานข้าวจางจ้าวเหวินก็เอ่ยถามพ่อออกมา จางเหวินชิงเหลือบมองหน้าสองแม่ลูก

"ไม่ล่ะพ่อมีธุระ เอ่อ..จ้าวเหวินนี่เพื่อนของพ่อเธอมีชื่อว่ากู่เยี่ยนถิง"

ซาลาเปาน้อยทำเมินราวกับไม่ได้ยินคำพูดของพ่อ หลินเสี่ยวเหยาจึงหันไปบอกลูกชาย

"จ้าวเหวินจ๊ะ ทักทายคุณน้าหน่อยสิครับ"

เด็กน้อยถึงได้เอ่ยออกมา

"สวัสดีครับคุณน้า"

"สวัสดีจ้ะจ้าวเหวิน"

กู่เยี่ยนถิงก็ทักทายหนูน้อยกลับเสียงอ่อนหวาน ก่อนจะหันไปทำหน้าเชิดใส่หลินเสี่ยวเหยา แต่ว่าเสี่ยวเหยาก็ไม่ได้มีปฏิกิริยาอะไรตอบกลับ ยังคงทานข้าวเงียบ ๆ และคอยคีบผักให้ลูกชาย

จางเหวินชิงลอบมองหลินเสี่ยวเหยาเป็นระยะ ๆ ไม่อยากเชื่อเลยว่าเธอจะไม่เอะอะโวยวายใด ๆ ออกมา