เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 8 คุณย่าทวด
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-04-03 14:21:03หลังจากทานข้าวเช้าเสร็จหลินเสี่ยวเหยากับลูกชายก็เดินไปขึ้นรถที่จอดรออยู่หน้าคฤหาสถ์ ปล่อยให้จางเหวินชิงมองตามสองแม่ลูกไปด้วยใจโหวงเหวง
เขารู้สึกอย่างไรก็ไม่อาจตอบตัวเองได้ เมื่อก่อนเขามักจะรำคาญที่หลินเสี่ยวเหยาคอยตามเกาะแกะเขา แต่พอเธอเมินแบบนี้กลับรู้สึกจี๊ด ๆ ในใจ ราวกับมีมดหลายตัวไต่อยู่ในนั้น "เหวินชิง เป็นอะไรคะ ?" กู่เยี่ยนถิงเอ่ยถามเขาออกมาเสียงอ่อนหวาน เพราะเห็นว่าเขาดูเหม่อลอยตั้งแต่สองแม่ลูกเดินออกไป "เปล่า ไม่มีอะไร เราก็ไปกันเถอะ" พูดจบจางเหวินชิงก็ลุกขึ้นยืนและก้าวเดินออกไปจากห้องอาหารทันที ทำให้กู่เยี่ยนถิงจำต้องรีบเดินตามเขาไป วันนี้เขาจะพากู่เยี่ยนถิงไปหาดูบ้านพัก เพราะเธอบอกกับเขาว่าจะกลับมาอยู่ที่นี่ถาวรเลย เธอไม่มีญาติพี่น้องที่ไหน ครั้นจะให้เธอพักด้วยที่คฤหาสน์ หากคุณย่ารู้ท่านคงไม่พอใจแน่ เขาจึงจำเป็นต้องหาที่พักให้เธอ กู่เยี่ยนถิงแม้จะไม่อยากไปพักที่อื่น แต่ก็ต้องจำยอมโอนอ่อนตามเขาไปก่อน เพราะว่าเธอไม่อยากให้เขามองว่าเธอเป็นคนเรื่องมาก ซึ่งนั่นก็ทำให้จางเหวินชิงพอใจมาก เขานึกเปรียบเทียบระหว่างหลินเสี่ยวเหยากับกู่เยี่ยนถิง หากว่าหลินเสี่ยวเหยามีนิสัยที่ไม่งี่เง่าได้สักครึ่งหนึ่งของกู่เยี่ยนถิงก็คงดี ที่..สวนสนุก จางจ้าวเหวินวิ่งไปซื้อไอศครีมเป็นรอบที่สอง เด็กน้อยยิ้มและหัวเราะร่า นี่เป็นครั้งแรกที่เจ้าตุ้ยนุ้ยได้มาเที่ยวสวนสนุก แม้ว่าแม่จะยังไม่อนุญาติให้เล่นเครื่องเล่นอะไรสักอย่าง เพราะซาลาเปาน้อยยังเด็กเกินไป แต่การได้ออกมาเปลี่ยนบรรยากาศแบบนี้ แค่นี้ก็มีความสุขแล้ว เจ้าตุ้ยนุ้ยยื่นไอศครีมให้แม่หนึ่งถ้วย หลินเสี่ยวเหยารับมาแล้วก็ตักชิมไปหนึ่งคำ "อร่อยจังเลย" เธอกล่าวออกมา พร้อมกับขยับให้เด็กน้อยมานั่งข้าง ๆ พอจางจ้าวเหวินนั่งลงแล้วหลินเสี่ยวเหยาก็เอ่ยถามลูกชายออกมา "สนุกไหมครับ ?" "สนุกม้ากกกกครับ" "หนูไม่เสียใจใช่ไหม ? ที่พ่อไม่มาด้วย" "ไม่ครับ แค่มีแม่หนูก็มีความสุขแล้ว" พอได้ฟังแบบนั้นเธอก็ดีใจ แต่ก็แฝงไว้ด้วยความปวดใจด้วย ซาลาเปาน้อยโดดเดี่ยวและเจ็บปวดมานาน เขาเคยขอให้หลินเสี่ยวเหยาพามาเที่ยวสวนสนุก แต่ว่าเธอไม่ยอมพาเขามา เพียงเพราะว่าต้องการคอยเฝ้าจางเหวินชิงให้อยู่ในสายตา เธอเอื้อมมือไปลูบศีรษะเด็กน้อยเบา ๆ "แม่จะพาหนูไปเที่ยวทุกที่ที่หนูอยากไป ดีไหมครับ ?" "ดีครับผม" ในขณะที่หลินเสี่ยวเหยากำลังคุยกับลูกชายอยู่นั้น เสียงโทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขึ้น เธอจึงหยิบมันออกมาจากกระเป๋าใบหรู มองดูหน้าจอว่าใครเป็นคนโทรมา แล้วเธอก็กดรับทันที "คุณย่า สวัสดีค่ะ" 'เสี่ยวเหยา ย่าได้ยินว่าหนูไม่สบายจนถึงต้องตามหมอ' "หนูไม่เป็นไรแล้วค่ะคุณย่า" 'เดี๋ยวย่าจะไปหาหนูนะ' "คุณย่าคะ..ไม่ต้องหรอกค่ะ ตอนนี้หนูพาจ้าวเหวินออกมาเที่ยว เดี๋ยวหนูไปหาคุณย่าเองดีกว่า" 'ดี ๆๆ' เธอคุยอะไรกับคุณย่าต่ออีกสองสามคำแล้วก็วางสาย ขืนให้คุณย่ามาหาเธอที่คฤหาสน์ แล้วท่านทราบว่าจางเหวินชิงพากู่เยี่ยนถิงมาพักที่บ้านด้วย เกรงว่าจะเป็นเรื่องใหญ่ เธอไม่อยากให้คุณย่าไม่สบายใจ อีกอย่างเขาจะคิดว่าเธอฟ้องคุณย่าด้วยเรื่องกู่เยี่ยนถิง "จ้าวเหวิน เราเดินเล่นต่ออีกหน่อยก็พอนะครับ แม่จะพาหนูไปหาคุณย่าทวด" "ได้ครับแม่" เด็กตุ้ยนุ้ยรับคำแม่อย่างว่าง่าย แล้วสองแม่ลูกก็จูงมือกันเดินดูนั่นดูนี่ภายในสวนสนุก สักพักใหญ่เธอก็พาลูกชายไปขึ้นรถ และบอกกับคนขับรถให้พาไปหาคุณย่าที่คฤหาสน์โบราณ "เสี่ยวเหยา จ้าวเหวิน" ทันทีที่หลินเสี่ยวเหยากับจางจ้าวเหวินมาถึง คุณย่าก็รีบเดินมาหาและเอ่ยออกมาอย่างดีใจ ท่านลูบหลังลูบไหล่หลินเสี่ยวเหยาแล้วก็ก้มลงจุ๊บแก้มซาลาเปาน้อย "คุณย่า" "คุณย่าทวดครับ คิดถึงจัง" "ไป ๆ ๆ เข้าไปในบ้านกันเถอะ ทานอะไรมาหรือยัง ? ย่าเตรียมกับข้าวไว้เยอะแยะ" แล้วคุณย่าหลิวหานซื่อก็จูงมือซาลาเปาน้อยเดินตรงเข้าไปในคฤหาสน์โบราณ ตามไปด้วยหลินเสี่ยวเหยา ที่นี่คุณย่าอยู่เพียงลำพังกับคนใช้อีกไม่กี่คนเท่านั้น เพราะว่าคุณปู่และลูกชายรวมทั้งลูกสะใภ้ ซึ่งก็คือพ่อกับแม่ของจางเหวินชิงเสียชีวิตหมดแล้ว จางเหวินชิงเองก็เคยอยู่ที่นี่ แต่ว่าพอเขาแต่งงานกับหลินเสี่ยวเหยาแล้ว คุณย่าก็ให้เขาไปอยู่ที่คฤหาสน์หลังใหม่แทน เพราะท่านอยากให้เขาใช้ชีวิตครอบครัวแบบส่วนตัว แล้วทั้งสามคนก็นั่งพร้อมหน้ากันบนโต๊ะกินข้าว คนรับใช้ก็เริ่มตักอาหาร "วันนั้นย่าได้ยินว่าหนูไม่สบายจนถึงกับต้องตามหมอ ?" คุณย่าเอ่ยถามออกมาถึงเรื่องนั้นอีกรอบ เพราะตอนที่คุยโทรศัพท์กันยังได้คำตอบที่ไม่ค่อยชัดเจนนัก ส่วนมือท่านก็คีบอาหารใส่จานให้หลินเสี่ยวเหยากับจางจ้าวเหวิน "ค่ะคุณย่า วันนั้นหนูแค่ปวดหัวนิดหน่อย แต่ตอนนี้หนูหายดีแล้ว" "อืม..ถ้าอย่างนั้นก็ดีแล้ว ทานเถอะ ๆ" "ค่ะคุณย่า จ้าวเหวินจ๊ะคีบอันนั้นให้คุณย่าทวดหน่อยสิจ๊ะ" จางจ้าวเหวินทำตามคำพูดของแม่อย่างว่าง่าย หนูน้อยคีบอาหารใส่จานคุณย่าทวด ท่านยิ้มอย่างปลื้มใจ หลินเสี่ยวเหยาพาลูกชายเล่นอยู่ที่คฤหาสน์โบราณของคุณย่าทวดจนมืดถึงได้พาเจ้าตุ้ยนุ้ยกลับ "มาหาย่าบ่อย ๆ นะจ๊ะ" "ได้ครับคุณย่าทวด" ก่อนจะกลับคุณย่าได้กำชับให้จางจ้าวเหวินมาหาท่านบ่อย ๆ "เสี่ยวเหยา เหวินชิงก็เป็นแบบนั้นเธออย่าถือสาเขาเลยนะ" และก็พูดกับหลินเสี่ยวเหยาถึงนิสัยของจางเหวินชิง ซึ่งท่านมักจะพูดแบบนี้กับเธอเสมอ ๆ "ค่ะคุณย่า พวกหนูกลับก่อนนะคะ" หลินเสี่ยวเหยากับจางจ้าวเหวินกอดคุณย่าทวด ก่อนจะพากันเดินไปขึ้นรถที่คนขับรถขับมาจอดรออยู่ คุณย่ามองตามท้ายรถของหลานสะใภ้ไป ท่านรู้สึกได้ว่าวันนี้หลินเสี่ยวเหยาดูแปลกไป แววตาของเธอดูเข้มแข็งเด็ดเดี่ยวและดูสดใสมากขึ้น และที่สำคัญกิริยาท่าทางของเธอก็ดูอ่อนโยนขึ้นมาก พอได้ยินว่าเธอพาจางจ้าวเหวินไปเที่ยวท่านก็แปลกใจมาก เพราะปกติแล้วหลินเสี่ยวเหยาไม่เคยออกจากบ้านเลย ตั้งแต่แต่งงานกับจางเหวินชิง หรือนี่จะเป็นสัญญาณที่ดีของชีวิตคู่ของหลินเสี่ยวเหยากับจางเหวินชิง
บทล่าสุด
แม่ผู้โศกเศร้า จะดูแลเจ้าเอง บทที่ 29 บทสุดท้าย (จบบริบูรณ์)
หนึ่งเดือนต่อมา จางเหวินชิงกับหลินเสี่ยวเหยาได้มาเที่ยวที่ต่างประเทศด้วยกันลำพังสองคน ทั้งสองคนตกลงกันว่าจะลองให้โอกาสกันและกันดู แล้วก็ลองศึกษาดูนิสัยใจคอกันใหม่ด้วย ซึ่งคุณย่าทวดและจางจ้าวเหวินต่างก็เห็นดีเห็นงามด้วยกับทั้งคู่โดยก่อนที่หนุ่มสาวทั้งสองจะเดินทางมาต่างประเทศ คุณย่าทวดก็ได้กำชับหนักแน่นว่าให้หลินเสี่ยวเหยารีบมีน้องของจางจ้าวเหวินเร็ว ๆ และพอบอกเรื่องนี้กับเจ้าตุ้ยนุ้ย เด็กน้อยก็เฝ้ารอคอยน้องชายกับน้องสาวอยู่ตลอดเวลา"เหวินชิง คุณดูนั่นสิ"หลินเสี่ยวเหยาชี้ชวนให้จางเหวินชิงดูกุหลาบแดงช่อใหญ่ ที่วางขายอยู่ตรงริมฟุตบาท เขามองดูเธอด้วยสายตารักใคร่ เพราะเธอทั้งสดใสน่ารักและก็ไม่ใช่คนเอาแต่ใจอย่างที่ผ่านมาเลย "อยากได้เหรอ ?"เสียงห้าวทุ้มเอ่ยถามเธออย่างอ่อนโยน พร้อมกับจูงมือเธอพาเดินไปที่กุหลาบสีแดงช่อนั้น "อืม..ก็มันทั้งสวยแล้วก็หอมด้วย"เธอตอบเขาพลางก้มลงมองกุหลาบช่อนั้นใกล้ ๆ จางเหวินชิงจึงถามราคาจากคนขายแล้วก็จ่ายเงิน เมื่อเสร็จเรียบร้อยเขาก็ส่งกุหลาบแดงช่อนั้นให้เธอ หลินเสี่ยวเหยารับมันมาถือเอาไว้แนบอก ก้มลงดอมดมกลิ่นหอมของมัน"ขอบคุณมากค่ะ"เธอกล่าวขอบคุณเขาออกมาด้วย
แม่ผู้โศกเศร้า จะดูแลเจ้าเอง บทที่ 28 กิจกรรมครอบครัว
ในตอนเช้าหลินเสี่ยวเหยางัวเงียตื่นขึ้นมา ก็พบว่าตอนนี้เธออยู่ในอ้อมกอดของจางเหวินชิง จึงรีบขยับตัวเพื่อจะออกจากอ้อมแขนของเขา "จะรีบลุกไปไหน ยังเช้าอยู่เลย ?"แต่ว่าจางเหวินชิงกลับไม่ยอมปล่อย เขากลับกอดกระชับอ้อมแขนแกร่งรัดตัวเธอให้แน่นขึ้น "คุณ..ปล่อยนะ"เธอบอกเขาเสียงห้วน สายตามองหาร่างอ้วนกลมของลูกชาย ก็พบว่าจางจ้าวเหวินนอนอยู่ที่พื้นข้างเตียง"เมื่อก่อนคุณรังเกียจฉันอย่างกับอะไรไม่ใช่หรือไง ?"จบประโยคของเธอ จางเหวินชิงจึงได้คลายอ้อมแขนออก สายตามีแวววูบไหวอยู่ในนั้น แต่หลินเสี่ยวเหยาไม่ได้สนใจท่าทางของเขา ปีนลงจากเตียงและไปปลุกลูกชายให้ไปอาบน้ำเพื่อเตรียมตัวไปโรงเรียนจางเหวินชิงจึงได้ลุกขึ้น เขากลับไปทำธุระส่วนตัวที่ห้องนอนของตัวเอง และไปนั่งรอสองแม่ลูกที่โต๊ะทานข้าว"วันนี้ไม่ไปทำงานเหรอ ?"คุณย่าเอ่ยถาม เพราะเห็นว่าวันนี้เขาใส่ชุดลำลอง เสื้อยืดสีเทาแขนยาวแล้วก็กางเกงสแล็คสีกรมท่า ไม่ใช่ชุดสูทสำหรับไปทำงาน"ผมจะไปร่วมกิจกรรมที่โรงเรียนของจ้าวเหวินครับ""คุณย่าไปด้วยไหมครับ ?"จางจ้าวเหวินเดินเข้ามาพร้อมแม่ ทันได้ยินที่คุณย่าคุยกับพ่อ เขาจึงชวนท่านไปด้วย "ไม่ล่ะ หนูไปกับคุณพ่อค
แม่ผู้โศกเศร้า จะดูแลเจ้าเอง บทที่ 27 ไม่เข้าใจความรู้สึกของตัวเอง
"ฉันคุยกับคุณย่าแล้ว ท่านไม่มีปัญหาค่ะ รอแค่เราสองคนพร้อมเท่านั้น ท่านเคารพการตัดสินใจของเรา"คำพูดของหลินเสี่ยวเหยาสะท้อนกลับไปกลับมาในโสตประสาทของจางเหวินชิง จู่ ๆ เขาก็ไม่อยากหย่ากับเธอขึ้นมา ไม่เข้าใจความรู้สึกของตัวเองเลยจะว่าไปแล้วที่หลินเสี่ยวเหยามีนิสัยที่ไม่ดีหลายอย่าง ทั้งตามหึงหวง เหวี่ยงวีนผู้หญิงทุกคนที่เข้าใกล้เขา ความผิดส่วนหนึ่งก็เกิดจากตัวเขาเอง เขาไม่เคยให้เกียรติเธอในฐานะภรรยา เย็นชาและไม่เคยพูดดีกับเธอเลยสักครั้ง แถมยังท้ทเธอหย่าเกือบทุกวัน จนเธอต้องสร้างเรื่องเพื่อเรียกร้องความสนใจจากเขา แต่พอมาวันนี้เธอหยุดทำแบบนั้นและเป็นคนเอ่ยปากเรื่องหย่าขึ้นมาเองเขากลับรู้สึกเจ็บจางเหวินชิงยกมือขึ้นมาก่ายหน้าผาก อยากจะข่มตาให้นอนหลับ แต่มันก็หลับไม่ลง เขาเลื่อนมือลงไปลูบตรงสะบักเอวของตัวเองเบา ๆ'ไตของเธอข้างหนึ่งอยู่กับเขา'หลินเสี่ยวเหยาคงรักเขามากจริง ๆ แม้แต่อวัยวะในร่างกายยังยอมเสียสละให้เขาได้ นี่เขาตามืดบอดมองไม่เห็นความรักของเธอได้ยังไงกัน แต่กับกู่เยี่ยนถิงเขากลับหลงเชื่อและงมงาย คิดว่าเธอรักเขาจริง ๆ แต่แท้จริงแล้วเธอวางแผนทุกอย่างเพื่อใช้เขาเป็นสะพานไปสู่ความต้
แม่ผู้โศกเศร้า จะดูแลเจ้าเอง บทที่ 26 จะเป็นยังไงต่อไป
หลังจากเรื่องของกู่เยี่ยนถิงผ่านไป ถึงแม้ว่าความจริงทุกอย่างจะเปิดเผยแล้วก็ตาม แต่ก็ดูเหมือนว่าความสัมพันธ์ระหว่างหลินเสี่ยวเหยาและจางเหวินชิงก็ไม่ได้ดีขึ้นจากแต่ก่อนเลยหลินเสี่ยวเหยาโกรธที่จางเหวินชิงไม่ยอมจัดการตอนที่รู้ว่ากู่เยี่ยนถิงปองร้ายจางจ้าวเหวิน ส่วนตัวจางเหวินชิงนั้นเขาก็รู้สึกผิดที่เป็นต้นเหตุทำให้เรื่องราวไม่ดีต่าง ๆ เกิดขึ้นมา รวมทั้งเรื่องที่ความจริงแล้ว คนที่มอบไตให้เขาก็คือหลินเสี่ยวเหยาไม่ใช่กู่เยี่ยนถิงด้วยจางเหวินชิงกินนอนที่บริษัทเป็นส่วนใหญ่ เขาแทบไม่ได้กลับไปที่คฤหาสน์เลย แม้แต่คุณย่าเองที่เมื่อก่อนจะเป็นเดือดเป็นร้อนทุกครั้งที่เขาไม่ยอมกลับบ้าน มักจะคอยโทรตามขอร้องกึ่งบังคับให้เขากลับ แต่ตอนนี้ท่านกลับไม่ทำแบบนั้นเลย"พ่อคร้าบบ"วันนี้เป็นวันเสาร์ จางจ้าวเหวินไม่ได้ไปโรงเรียน เขาจึงมาหาจางเหวินชิงที่บริษัท เนื่องจากว่าพ่อไม่กลับบ้านนานนับเดือนแล้ว เจ้าตุ้ยนุ้ยคิดถึงพ่อมาก จึงขอให้แม่พาเขามา "จ้าวเหวิน มาได้ยังไง ?"ร่างอ้วนกลมของจางจ้าวเหวินวิ่งเข้าไปหาพ่อที่ห้องทำงาน จางเหวินชิงก้าวยาว ๆ ไปหาลูกชาย แล้วก็ย่อตัวลงอุ้มเจ้าตุ้ยนุ้ยขึ้นมา เขากอดคอพ่อเอาไว้แล้ว
แม่ผู้โศกเศร้า จะดูแลเจ้าเอง บทที่ 25 ความจริงเปิดเผย (ต่อ)
ราว ๆ ห้าโมงเย็นจางเหวินชิงก็กลับมาถึงคฤหาสน์ เขารีบเดินเข้าไปในห้องรับแขก เพราะเกาถานแจ้งว่า กู่เยี่ยนถิงอยู่ที่นั่น"เยี่ยนถิง คุณมาทำไม ?"เขาถามเธอออกไปด้วยความโมโห แล้วก็กระชากแขนเธอให้ลุกขึ้น"ก็คุณไม่ยอมไปหาฉัน พอฉันไปหาคุณที่บริษัทคุณก็ไล่ฉันกลับ ฉันอยากรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น คุณโกรธฉันเรื่องอะไร ?"กู่เยี่ยนถิงถามเขาเสียงเครือ น้ำตาเริ่มรื้นขึ้นมาคลอหน่วย "เยี่ยนถิง เพราะอะไรคุณรู้ดีที่สุด"จางเหวินชิงบอกกับเธอเสียงเย็นชา กู่เยี่ยนถิงชะงักไป อย่าบอกนะว่าเขารู้อะไรมา แต่ว่าเธอก็ยังคงบีบน้ำตาและถามเขาออกมาเสียงสั่น ดูช่างน่าสงสาร"รู้อะไรคะ ?""เลิกเสแสร้งเถอะ ผมรู้เรื่องหมดแล้วทั้งเรื่องที่คุณวางยาจ้าวเหวินเพื่อจะโยนความผิดให้เสี่ยวเหยา แล้วก็ที่คุณวางยาเดวิด เพราะว่าคุณเป็นคนสั่งให้เขามาจับตัวเสี่ยวเหยา คุณย่าและจ้าวเหวิน"เขาพูดเสียงดังชัดถ้อยชัดคำ ย้ำชัด ๆ ให้ผู้หญิงตรงหน้าได้ยิน แต่ว่ากู่เยี่ยนถิงกลับปฏิเสธ"ไม่จริงค่ะ ฉันไม่ได้ทำอะไรแบบนั้น แม้แต่มดสักตัวฉันยังไม่เคยฆ่า แล้วฉันจะวางยาเดวิดกับลูกชายคุณได้ยังไง !?""คุณหยุดพูด และกลับไปเสียเถอะแล้วก็อย่ามายุ่งกับผมอีก ผมไม่
แม่ผู้โศกเศร้า จะดูแลเจ้าเอง บทที่ 24 ความจริงเปิดเผย
"เหวินชิงคะ"กู่เยี่ยนถิงมาดักรอพบเขาที่บริษัท แต่ว่ารปภ. ไม่ยอมให้เธอเข้าไปเพราะจางเหวินชิงสั่งเอาไว้ เธอไม่มีข้ออ้างแล้วด้วยเพราะงานถ่ายแบบที่เธอเป็นพรีเซ็นเตอร์ให้กับจางกรุ๊ปนั้นถ่ายเสร็จเรียบร้อยแล้ว เธอเอ่ยเรียกเขาเสียงหวานทันทีที่เขาก้าวลงมาจากรถ กู่เยี่ยนถิงมารอเขาที่ลานจอดรถตั้งแต่เช้าแล้ว เพราะว่าจางเหวินชิงไม่ยอมไปหาเธอเลยตั้งแต่วันที่เกิดเหตุการณ์ลักพาตัวคนในครอบครัวเขา พอเธอโทรหาและถาม เขาก็บอกว่างานยุ่ง"เยี่ยนถิง มาทำไม ?"น้ำเสียงเย็นชาที่เอ่ยออกมานั้น กู่เยี่ยนถิงแทบไม่เชื่อหูตัวเอง เขาไม่เคยพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงแบบนี้มาก่อน แม้จะโกรธแต่ก็ต้องระงับเอาไว้ เอ่ยบอกเขาเสียงอ่อนหวาน"ฉันคิดถึงคุณ"พูดจบก็เดินเข้าไปใกล้เพื่อจะเกาะแขนเขา แต่จางเหวินชิงสะบัดแขนออก"กลับไปเถอะเยี่ยนถิง แล้วก็ไม่ต้องมาให้ผมเห็นหน้าอีก""อะไรกันคะเหวินชิง ทำไมพูดแบบนี้ คุณโกรธเรื่องอะไร ?"เธอรีบถามเขาเสียงแผ่ว น้ำตารื้นขึ้นมาทันที สบตากับเขาใบหน้าแดงก่ำ ราวกับเจ็บปวดนักหนา ถ้าหากว่าเป็นเมื่อก่อน จางเหวินชิงจะรีบกอดและเอ่ยปลอบใจเธอทันที แต่ว่าวันนี้มันกลับไม่เป็นเช่นนั้น"คุณกลับไปเถอะ"เขาพูดเพ
บางทีคุณอาจจะชอบ
