สามเดือนต่อมา

บทที่4

สามเดือนต่อมา

ซูซ่าน “ เหตุใดกับข้าววันนี้ถึงมีกลิ่นเหม็น ๆ ข้าจะอ้วก “ แม่ซูซ่านเห็นท่าทางลูกสาวมีอาการแปลกไปหรือว่าปลาตัวนั้นมันเหม็นจริง ๆ แม่ซูซ่านจึงเดินไปหาแล้วหยิบปลาย่างมาขึ้นมาชิมดู....ก็ปกติดีไม่มีกลิ่นเหม็นคาวอะไร

แม่ “ปลาตัวนี้แม่หาได้ตัวเป็น ๆ เหตุใดเจ้าถึงกินมันไม่ลง มันก็ไม่ได้เหม็นอะไรมาก..” จู่ ๆ แม่นางก็นึกถึงตัวเองในสมัยที่ยังสาวอาการเช่นนี้คืออาการของคนท้อง แม่ซูซ่านเลยเดินทางไปบ้านเฟยเถาเพื่อถามและปรึกษาเรื่องนี้

แม่ “เฟยเถาข้ามีเรื่องจะหาความกับเจ้า “ แม่ซูซ่านร้อนใจอยู่ตลอดเวลาขมวดคิ้วจนหน้าหย่น

เฟยเถา “ มีเรื่องอะไรรึ ท่านบอกข้ามาได้เลย “

แม่ “ อยู่ ๆ ซูซ่านก็เกิดอาการเหม็นคาวปลา นางบอกว่านางกินไม่ลงมันเหม็นมาก ข้าสงสัยว่านางอาจจะท้อง “

เฟยเถาพูดอะไรไม่ออกได้แต่หลบหน้าแม่ซูซ่านไม่กล้าจะสบตานาน ๆ เพราะกลัวว่าความจริงจะหลุดออกจากปากนางเอง แม่ซูซ่านก็ผ่านเหตุการณ์มามากมายจึงดูออกว่าเฟยเถานั้นมีเรื่องที่กำลังปิดบังอยู่

แม่ “เจ้ากำลังปิดบังอะไรข้าอยู่ บอกข้ามา “ แม่ซูซ่านชักสีหน้าข่มขู่ให้เฟยเถานั้นพูดความจริงออกมา เฟยเถาที่เห็นว่าความลับจะปิดไม่อยู่แล้วจึงประคองแม่ซูซ่านเข้าไปคุยข้างในเรือนหากคุยข้างนอกเกรงว่าจะมีผู้อื่นมาได้ยิน

แม่ “ เหตุใดต้องเข้ามาคุยในเรือนเจ้า “

เฟยเถา “ ท่านตั้งใจฟังข้าให้ดี...........................? หลังจากนั้นแม่ซูซ่านได้รู้ความจริงแล้วนางถึงกับพูดไม่ออกแต่ก็ไม่ได้โทษเฟยเถาที่ดูแลไม่ดี ทั้งสองจึงหาทางออกที่ดีที่สุดเพื่อให้ลูกของซูซ่านนั้นเกิดมาโดยไม่เป็นขี้ปากของชาวบ้านในหมู่บ้านเดียวกัน

เฟยเถา “ ไหน ๆ ข้าก็รับซูซ่านเป็นลูกบุญธรรมแล้ว ท่านกับซูซ่านย้ายมาอยู่กับข้าเถิด ข้ามีกำลังมากพอที่จะเลี้ยงซูซ่านและท่านไปจนแก่

แม่ “ข้าก็แก่แล้วคงมีชีวิตอยู่ได้ไม่นาน อย่างน้อยขอให้ข้าได้เห็นหน้าหลานที่กำลังจะเกิด ข้าก็ดีใจมากแล้ว

เฟยเถา “ ‘งั้นข้าจะไปช่วยท่านเก็บข้าวของย้ายมาที่นี่ “

แม่ซูซ่านกลับบ้านไปบอกให้ลูกสาวย้ายข้าวของเข้าไปอยู่บ้านเฟยเถา ซูซ่านแปลกใจมากเหตุใดถึงได้ย้ายไปที่นั้น พอนางชักถามแม่นางก็ไม่ตอบอะไรกลับมา

ซูซ่าน “แม่เป็นอะไรไป คงไม่มีอะไรหรอกข้าคิดมากไปเอง “

ในระหว่างที่เฟยเถาช่วยแม่ซูซ่านขนของอยู่นั้น ได้มีชาวบ้านที่เดินผ่านทางได้เกิดความสงสัยจึงวางข้าวของพวกเห็ดและของป่าที่หามาได้นั่งพักบริเวณตรงข้ามบ้านแม่ซูซ่านเพื่อสังเกตการณ์ ด้วยความสงสัยเลยแสร้งนั่งพักเหนื่อย เฟยเถาก็รู้ว่าชาวบ้านเหล่านี้ชอบยุ่งเรื่องของคนอื่นแต่นางนั้นก็ไม่ได้สนใจอะไร

ชาวบ้าน “พวกเจ้าเหตุใดท่านเฟยเถาเศรษฐีผู้มีฐานะร่ำรวยถึงได้รับสองคนนี้เข้าไปอยู่ด้วย

“หรือว่าเฟยเถาจะเอ็นดูนางเลยรับนางเป็นลูกบุญธรรม “

ชาวบ้าน “ข้าก็มีลูกสาวเช่นกันเหตุใดลูกสาวข้าถึงไม่ได้เป็นลูกบุญธรรมเหมือนกับนางซูซ่าน นางไม่มีอะไรสู้ลูกสาวข้าเลยก็แค่มีหน้าตาสวยมากกว่าลูกข้าเล็กน้อย

“ข้าว่าไม่เล็กน้อยแต่มากกว่าตั้งหลายเท่า “

ชาวบ้าน “เจ้าเข้าข้างมันรึ “

“ข้าก็แค่พูดความจริง ข้ากลับเรือนข้าดีกว่า .” หลังจากที่เฟยเถาช่วยขนของออกมาหมดแล้วแม่ซูซ่านกับเฟยเถาได้พาซูซ่านมานั่งพักเหนื่อยที่หน้าบ้าน ไม่นานนักก็ชาวบ้านหลายคนมุ่งหน้ามาที่นี่พร้อมนำลูกสาวมาด้วยเพื่อจะขอให้เฟยเถารับเป็นบุตรอีกคน

เฟยเถา “อะไร ?กัน “ เฟยเถาวางของว่างที่อยู่ในมือมองไปหน้าบ้านที่เต็มไปด้วยหลานชายหลานสาวแต่ละครอบครัวมายืนรอร้องเรียกเพื่อให้นางรับลูกสาวเป็นบุตรบุญธรรม

เฟยเถา “หยุดเสียงดังได้แล้ว พวกท่านมีเรื่องอะไรถึงได้มาหาข้ามากมายเช่นนี้

ชาวบ้าน “ ท่านเฟยเถารับลูกสาวข้าเป็นบุตรบุญธรรมด้วยคนเถิด นางมีชื่อว่าเลี่ยงจิน อายุเท่ากันกับซูซ่านทั้งสองรู้จักกันมานานแล้วสมัยเด็กซูซ่านกับเลี่ยงจินชอบมาเล่นด้วยกันเป็นประจำ

เฟยเถาขมวดคิ้วมองเลี่ยงจิงก็รู้ได้ทันทีว่านางเป็นเด็กขี้อิจฉาอยากจะเอาชนะซูซ่านมาโดยตลอดเฟยเถาจึงรีบปฎิเสษไป

เฟยเถา “ข้ารับแค่ซูซ่านเท่านั้นนางเป็นเด็กกำพร้า ส่วนลูกของพวกเจ้าก็มีพวกเจ้าอยู่ เลี่ยงจิงนางก็ไม่ได้กำพร้าอะไร แล้วเหตุใดท่านถึงกล้าพาลูกสาวมาขออย่างหน้าด้าน ๆ หรือว่าลูกสาวท่านอิจฉาซูซ่านอย่างนั้นรึ

แม่เลี่ยงจิง “ท่านพูดเกินไปแล้ว ข้าคนเป็นแม่ก็อยากให้ลูกสาวสุขสบายแล้วมันไปเกี่ยวอะไรกับซูซ่าน

เฟยเถา “ เกี่ยวสิ อย่าคิดว่าข้าไม่รู้นะว่าเมื่อก่อนเลี่ยงจิงแกล้งอะไรนางบ้าง “

เลี่ยงจิงได้ฟังเฟยเถาพูดออกมาก็สะดุ้งตื่นตัวรีบดึงแขนพาแม่ของนางกลับบ้านอย่างรวดเร็วสายตาเลี่ยงจิงเอาแต่มองซูซ่านที่แต่งตัวสวยขึ้นเสื้อผมเผ้าไม่รุงรั้งผิวสะอาดสะอาดยิ่งทำให้เลี่ยงจิงอิจฉาจวนแทบจะบ้าอยู่แล้ว

เลี่ยงจิง “ทำไมนะ นางถึงได้ดีกว่าข้า “ เลี่ยงจิงกระทืบเท้าเดินไปเดินมาอย่างกังวล

แม่เลี่ยงจิง “ ลูกเจ้าเป็นอะไรอีก “

เลี่ยงจิง “ท่านแม่นางไม่คู่ควรที่จะเป็นบุญธรรมด้วยซ้ำ มันต้องเป็นข้าสิถึงจะถูก “

แม่เลี่ยงจิง “ ใจเย็น ๆ รีบกลับเข้าเรือนมาแอบยืนคุยเช่นนี้ชาวบ้านจะมาได้ยิน

เลี่ยงจิงอายุรุ่นเดียวกันกับซูซ่าน นิสัยขี้อิจฉาเห็นแก่ตัวคิดว่าตัวเองนั้นมีดีกว่าทักอย่างในช่วงวัยเด็กนางชอบแกล้งซูซ่านสารพัด นี่ขนาดโตแล้วยังไม่เลิกนิสัยเก่า ๆ หากเป็นเช่นนี้ต่อไปซูซ่านคงอยู่อย่างลำบากไม่สบายใจเป็นแน่

8เดือนต่อมา

เฟยเถา “อีกนิดเดียว เบ่งออกมาเร็ว “

ซูซ่านได้เกิดการคลอดบุตรอย่างกะทันหันโดยไม่มีหมอมาช่วยแต่ผู้ที่มีความรู้ในหมู่บ้านนั้นมาทำคลอดให้ ตอนนี้คลอดออกมาได้สองคนแล้วไม่รู้ว่าข้างในท้องนั้นมีอีกกี่คน

เฟยเถา “แม่หมอ ดูท่าซูซ่านจะมีแฝดมากกว่าสามคนขึ้นไป “ เฟยเถาจับมือซูซ่านให้กำลังใจอยู่ข้าง ๆ อาการซูซ่านตอนนี้เริ่มหน้าซีดเจ็บปวด ทรมารไปหมดจนพูดไม่ออก

เฟยเถา “ พร้อมหรือไม่ เจ้าต้องสู้นะ “ ซูซ่านพยักหน้าแล้วทำการเบ่งลูกคนที่สามออกมา เสียงร้องของนางทำให้ชาวบ้านที่อยู่ด้านนอกกังวลใจกลัวว่านางจะตายก่อนไม่ได้เห็นหน้าลูก

ชาวบ้าน “ข้าได้ยินเสียงร้องแล้ว ข้านึกถึงสมัยที่ยังเป็นสาว ช่วงเวลานั้นมันทรมารเหลือเกิน ข้าอยากเข้าไปดูใจจะขาดแล้ว

“ หึ ทีตอนนี่ทำมาเป็นหวงซูซ่าน เจ้าจำไม่ได้รึ ว่าช่วงสามเดือนก่อนเจ้ายังประณามว่านางท้องไม่มีพ่ออยู่เลยแล้วเหตุใดตอนนี่ถึงได้เป็นห่วงนางละ “

ชาวบ้าน “เจ้าเองก็ไม่ต่างไปจากข้านักหรอก ทุกคนมีส่วนร่วมต่อว่านางทั้งนั้นแหละโดยเฉพาะแม่เลี่ยงจิง ชอบเดินผ่านหน้าเรือนท่านเฟยเถากับลูกสาวของนางเพื่อมาสืบความในแต่ละวัน แล้วก็เอาเรื่องไปนินทาอยู่บ่อย ๆ

“อุแว้.... อุแว้ “เสียงเด็กคนที่สามได้คลอกออกมาแล้ว ซูซ่านบอกกับเฟยเถาในขณะที่ร่างกายนั้นอ่อนแอมาก

ซูซ่าน “ ข้าจะไม่ไหวแล้ว “ เสียงพึมพำร้องเอ่ยเว้าวอนเฟยเถาอย่างช้า ๆ

เฟยเถา “ ซูซ่านมองหน้าแม่สิ เจ้าต้องอดทนเพื่อลูกของเจ้า “

ซูซ่านพยักหน้าเบา ๆ แล้วพร้อมทำการเบ่งลูกอีกครั้ง นางใช้แรงทั้งหมดที่มีเพื่อให้ลูกออกมาให้ได้ จนในที่สุดนางก็ทำได้และในเวลานั้นซูซ่านก็ได้สลบลงทันที

เฟยเถา “แม่หมอ ซูซ่านจะไม่เป็นไรใช่หรือไม่ “

“นางปลอดภัยดี ตอนนี้นางแค่สลบไปเท่านั้น ข้าจะให้ยาบำรุงร่างกายแก่นาง ไม่เกินหนึ่งเดือนอาการก็ดีขึ้น ดูสินางได้ลูกแฝดห้าคนเชียวหนา ชายสามหญิงสองคน น่ารักน่าชังเสียจริง “

เฟยเถาโอบอุ้มลูกชายคนแรกอย่างถนุถนอม ทันใดนั้นเฟยเถาสังเกตเห็นว่าข้อมือเด็กแฝดทั้งนั้นมีปานรูปหัวใจที่ข้อมือกันหมดทุกคน

เฟยเถา “ นี่อาจจะเป็นพ่อของเด็ก แล้วชายใดเล่ามีปานพิเศษเช่นนี้อยู่ที่ข้อมือ { คิดในใจ }

15.00 แฝดทั้งห้าเริ่มร้องหาแม่แล้ว เฟยเถาอุ้มขึ้นมาโอ้ทีละคนวนไปอยู่อย่างนั้นจนกว่าซูซ่านจะตื่นขึ้นมา ทันใดนั้นนิ้วมือซูซ่านก็เริ่มขยับค่อย ๆ ลืมตาที่เหนื่อยล้าขึ้นมาหันเอียงคอมองดูลูก ๆ ทั้งห้าที่คลอดออกมาครบสามสิบสองประการ ทันใดนั้นน้ำตาของคนเป็นแม่ก็หลั่งออกมาด้วยความดีใจจนล้นอก มือผู้เป็นแม่ค่อย ๆ ยื่นออกจากเตียงนอน

เฟยเถา “ ลูกแม่เจ้าฟื้นแล้ว “ เฟยเถาวางลูกคนที่หหนึ่งลงแล้วเดินมาประคองซูซ่านให้เอนหลังลุกนั่งพิงหมอน จากนั้นเฟยเถาก็นำลูกชายที่คลอดคนแรกมาให้ซูซ่านได้สัมผัสกลิ่นตัวของผู้เป็นแม่

ซูซ่าน “ จะตั้งชื่อให้พวกเจ้าว่าอย่างไรดี “ ซูว่านยิ้มตลอดเวลาที่เห็นลูก ๆ ที่น่าตาน่าชังนางอุ้มไม่ยอมปล่อยพร้อมเย้าหยอกเบาๆ หัวเราะกับลูกอยู่คนเดียวอย่างมีความสุข

เฟยเถา “เจ้าคลอกลูกแฝดทั้งห้าคน ดูแล้วหากเด็กๆ ทั้งห้าโตขึ้นมาแล้วทุกคนจะนำความมงคลมาสู่เจ้า เพราะเด็กเหล่านี้มีบุญมาก

“ซูซ่าน “ท่านแม่รู้ได้อย่างไรว่าลูกของข้านั้นมีบุญมาก “

เฟยเถา “ เรื่องนี้พูดไปเจ้าคงไม่เชื่อไว้เมื่อถึงเวลาข้าจะบอกเจ้าเอง “

ซูซ่าน “ ไม่เป็นไร แค่ตอนนี้ลูกเห็นหน้าลูกตัวเองก็มีความสุขมากแล้ว....คนแรก ข้าจะตั้งชื่อให้ ว่า ตงหยาง คนที่สอง ป๋อหลิน คนที่สาม ป๋อเหวิน คนที่สี่ ซูฮวา คนสุดท้าย ซูเซียว

เฟยเถา “ ชื่อไพเราะเชียวหนา “ ทันใดนั้นชาวบ้ายบางกลุ่มอยากเข้ามาดูทารกทั้งห้าเลยขอร้องเฟยเถาอยู่หน้าประตู เฟยเถามองหน้าซูซ่าน ซูซ่านก็พยักหน้าตอบ นางจึงเดินไปเปิดประตูให้ชาวบ้านเข้ามา แต่ห้ามเข้าใกล้มากเพราะเด็กทั้งห้าไม่คุ้นชิน

ชาวบ้าน “ อาซูซ่าน เจ้าคลอดลูกตั้งแฝดห้านี่ถือว่าเป็นลางดี “ ทุกคนต่างมาร่วมยินดีแต่มีหนึ่งในเสียงนั้นพูดแทรกขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

“ลูกไม่มีพ่อ ไม่รู้ว่าพ่อเป็นใคร “

เลี่ยงจิง “ นั้นสิท่านแม่ ไม่รู้ว่านางไปให้ชายใดขมขืนกันนะ “ เฟยเถาโกรธมากที่แม่ลูกสองคู่นี้เข้ามาเพื่อหวังจะให้ร้ายจึงตบหน้าทั้งสองไปหลายที

เลี่ยงจิง ‘” ท่านเฟยเถามันจะมากเกินไปแล้ว “

เฟยเถา “เด็กไม่รู้ความพูดจาให้ร้ายซูซ่านคงจะอิจฉานางมากจนขยับปากไม่หยุดเช่นนี้ “

เลี่ยงจิง “เหตุใดข้าต้องอิจฉานาง ข้าต่างหากที่นางควรอิจฉาข้าทั้งสาวและสวย พร้อมหาผู้ชายดี ๆ หนำซ้ำข้ายังได้มีโอกาศเข้าไปร่ำเรียนในวังหลวงด้วย “

เฟยเถา “ ‘งั้นรึ ลูกสาวข้าซูซ่านก็ได้ไปเช่นกัน “

เลี่ยงจิงขึงตาขวางใส่เฟยเถา “เป็นไปไม่ได้คนอย่างนางนี่รึ จะรู้หนังสือพื้นฐานยังแต่เยาว์วัยก็ยังไม่มี “

เฟยเถา “ ผู้ใดบอกว่านางไม่มีพื้นฐาน บางทีซูซ่านอาจจะเก่งกว่าเจ้าด้วยซ้ำไป “

เลี่ยงจิง “ นี่ท่าน...... “ ชาวบ้านไม่พอใจอย่างมากที่เลี่ยงจิงนับวันยิงเผยธาตุแท้ออกมา ร้ายกาจใส่แม้กระทั่งผู้ใหญ่ ทุกคนจึงมุ่งหมายมองตาไปที่นางกดดันให้นางรีบออกไปจากเรือนเฟยเถา