7ปีต่อมา

บทที่5

7ปีต่อมา

ณ . แคว้นเซี่ย ดินแดนทางใต้ของวังหลวงอยู่ห่างจากวังหลวงประมาณสองลี้ ซึ่งไม่ใกล้และไม่ไกลมากนัก เวลา 09.00 ณ.ร้านขายของเก่าวัตุโบราณ

ตงหยาง “ท่านแม่ของเก่าแก่เหล่านี่ช่างขายดีนักขอรับ “ ซูซ่านย่อลำตัวลงจับแก้มหนุ่มๆ ของลูกชายวัยเจ็ดขวบด้วยความเอ็นดู

ซูซ่าน “ แน่นอนสิลูก ต่อไปหากแม่ไม่อยู่ลูกจะต้องสืบทอดต่อจากแม่ เข้าใจหรือไม่ “

ตงหยาง “เข้าใจขอรับ “ ในขณะนั้นเสียงที่วุ่นวายของลูก ๆ ทั้งสี่ได้เข้ามาพร้อมดอกบัวเต็มไม้เต็มมือ ลำตัวเปื้อนโคลนเต็มเสื้อผ้าทั้งหน้าเห็นแค่แววตาใส ๆ เล็ก ๆกำลังแหงนหน้ามองแม่ของตัวเอง

ซูซ่าน “ ป๋อหลิน ป๋อเหวิน ซูฮวา ซูเซียว แม่บอกพวกเจ้ากี่ครั้งแล้วว่าอย่าไปเล่นใกล้แม่น้ำ “

“ท่านแม่พวกข้าเห็นดอกใบบัวใกล้ฝั่งเลยเก็บมันมาด้วย แต่หากท่านแม่จะลงโทษลูกก็ยอมรับผิด “ คำพูดเสียงเล็กเสียงน้อยทำให้ซูซ่านใจอ่อนทุกทีเลย

ซูซ่าน “ ลูกรู้หรือไม่หากโคลนดูดลงไปแล้วแม่จะอยู่อย่างไร ไม่สงสารแม่บ้างรึ “ ซูซ่านทำหน้างอนใส่ลูก ๆ หันหลังเดินจากไปที่หลังบ้านเพื่อทำของว่างให้ลูก ๆ นั่งกินเล่น ทันใดนั้นเด็กทั้งสี่ก็รู้ว่าแม่นั้นน้อยใจจึงวิ่งเข้าโผกอดเพื่อขอโทษ

ป๋อหลิน “ ท่านแม่พวกข้าผิดไปแล้วต่อไปนี้จะไม่ไปเล่นใกล้สระน้ำอีกแล้ว “

ป๋อเหวิน “ใช่ ๆ ลูกสัญญา จะไม่พาน้องสาวทั้งสองไปเล่นที่นั้นอีกแล้ว “

ซูซ่านเจอคำอ้อนของแต่ละคนก็ทนไม่ไหวแต่เมื่อมองไปที่ใบหน้าลูก ๆ ทั้งสี่ก็รีบบอกให้ทุกคนไปอาบน้ำทันที ทั้งสี่จึงมองมายังชายกระโปรงแม่ตัวเองที่โดนเปื้อนโคลนไปด้วย จึงส่งสัญญาณให้รีบไปอาบน้ำทันที

ซูซ่าน “นิสัยช่างเหมือนข้าตอนเด็กไม่มีผิด “

10.00 ของว่างสำหรับแฝดทั้งได้ทำเสร็จเรียบร้อย เด็ก ๆ รีบมานั่งรอของว่างมองแล้วมองอีกว่าเมื่อท่านแม่จะออกมาตอนนี้ท้องไส้ร้องปั่นป่วนกันทุกคน

ซูซ่าน “มาแล้ว ๆ

ตงหยาง “เหตุใดวันนี่ท่านแม่ถึงทำของว่างนานนักขอรับ “

ซูซ่าน “เพื่อทดสอบพวกเจ้าและสอนให้รู้จักการอดทน การรรอคอย หากวันข้างหน้าลูกอยากประสบความสำเร็จสิ่งที่ลูกต้องมีคืออดทนมีวินัย ใจเย็นคิดให้รอบคอบทำมันอย่างสม่ำเสมอแล้วผลรับที่ลูกที่ได้มันจะคุ้มค่าแก่การรอคอย

“ตงหยาง “ เป็นเช่นนี่เอง พวกข้าเข้าใจแล้วต่อไปพวกข้าข้าจะจำให้ขึ้นใจ ในฐานะพี่คนโตข้าจะปกป้องเหล่าน้อง ๆ ทั้งสี่ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในวันข้างหน้า “

ป๋อหลิน “ พี่ใหญ่พี่ทำข้ากับน้อง อีกสามคนน้ำซึมเลย “

ตงหยาง “ อย่าว่าแต่เจ้าข้าเองก็เช่นกัน “ เด็ก ๆ ทั้งห้าคนรักกันและเชื่อใจกันมากถึงจะมีเรื่องทะเลาะกันในอนาคตซูซ่านเชื่อว่าพี่น้องอย่างไรก็ตัดกันไม่ขาด

ซูซ่าน “ แม่ดีใจนะ ลูก ๆ ทุกคนเกิดมาแม่ไม่คิดว่ามันจะเป็นภาระ แม่กลับคิดว่านี่คือของขวัญล่ำค่าที่สวรรค์ส่งมาให้แม่ “ พอสิ้นสุดประโยคแฝดทั้งห้าก็ร้องไห้กันใหญ่เลย

ซูซ่าน “ แม่รักพวกเจ้ามากนะ “

ตุบ? ..... เจ้าของร้านอยู่ไหน “

ซูซ่าน “ พวกเจ้าอยู่ในนี่อย่าออกไปเข้าใจหรือไม่ “ เด็กทั้งห้าพยักหน้าตอบรับอย่างเชื่อฟัง

ซูซ่าน “ ท่านสนใจของชิ้นใด บอกข้าได้ “

“ข้าดูแล้วไม่เห็นจะมีอะไรน่าสนใจ ของไม่มีประโยชน์พวกนี้เจ้ายังกล้าเอามาขายดูก็รู้ว่าเป็นของปลอม “

ซูซ่าน “ผู้ใดส่งท่านมาก่อกวนร้านของข้า “ ซูว่านหยิบดาบขึ้นมาข่มขู่ชายดังกล่าวอย่างกล้าหาญ

“เจ้าพูดกับลูกค้าเช่นนี้รึ “

ซูซ่าน “ท่านไม่ใช่ลูกค้าที่ตั้งใจจะมาชื้อของ นี่มันจงใจหาเรื่องกันชัด ๆ “ ชายดังกล่าวจึงร้องโวยวายแสดงละครเพื่อให้ชาวบ้านเข้ามาดูและพูดใส่ร้ายซูซ่านไม่ให้นางมีโอกาสได้พูดแก้ตัว

“โธ่เอ่ยข้าก็อายุปูนนี้แล้วยังจะทำร้ายข้าอีกรึ เจ้ามันเป็นคนใจร้าย ฮือ ๆ ....

ชาวบ้าน “เกิดอะไรขึ้นแม่นางผู้นี่ปกติไม่เคยทำร้ายผู้ใด แล้วเหตุใดชายแก่ถึงกล่าวหานางเสีย ๆ หาย ๆ เช่นนี้ ข้าไม่เชื่อว่านางจะทำร้ายคนแก่ใกล้ตายผู้นี่

ชาวบ้าน “ ใช่ ๆ ข้าก็คิดเช่นเจ้า อีกอย่างเหมือนชายผู้นี้ไม่ใช่คนที่นี่

ซูซ่าน “ ทุกคนได้โปรดอย่าฟังความข้างเดียว ชายดังกล่าวแกล้งล้มลงพื้นไปเองข้ายังไม่ได้ทำอะไร หน่ำซ้ำยังกล่าวหาว่าร้านของข้านั้นล้วนเป็นของปลอมแลไม่มีประโยชน์ในการใช้งาน “

ชาวบ้าน “ อะไรนะ ข้าว่าแล้วเชียวสงสัยต้องมีคนอิจฉาเจ้าเป็นแน่ถึงได้ส่งคนมาใส่ร้ายเจ้า แต่ดีที่พวกข้ายังมีสมองคิดไตร่ตรองให้รอบคอบ “

ชาวบ้าน “ ใช่ข้า ข้าเชื่อว่าซูซ่านไม่ได้ทำของปลอมมาขาย แต่หามาด้วยความลำบาก “

“แล้วเจ้ารู้ได้อย่างไรว่านางขายของที่หามาด้วยตัวเอง “ ชายชราไม่ยอมแพ้จึงหาเรื่องใส่ความต่อไป

ชาวบ้าน “เพราะซูซ่านเคยให้เพชรเม็ดงามกับพวกข้าที่ยืนล้ายล้อมเจ้าอยู่ ในช่วงที่นางกำลังเปิดร้านช่วงแรก ๆ พวกข้าจึงนำเพชรเม็ดนี้ไปขายให้กับเหล่าขุนนางในวัง แต่ไม่คิดว่าจะได้ราคาดีมากเหลือเกิน จนทุกวันนี้พวกข้าไม่ต้องอับจนเรร่อนอยู่ข้างถนน “

ชายดังกล่าวรู้ตัวว่าจะทำอะไรซูซ่านไม่ได้จึงคิดจะหนีไปแต่ถูกชาวบ้านรุมกระทืบประจานต่อหน้าผู้คนมากมาย