บทที่ 69

แล้วก็ถึงวันที่เขาและเธอต้องจากลา พฤกษ์เดินทางมาอยู่เป็นเพื่อนเธอหนึ่งสัปดาห์ จากนั้นเขาก็ต้องเดินทางกลับ ความห่างไกลทำให้ทั้งสองยิ่งคิดถึงกันมากขึ้น

เรื่องการเรียนพริณตา ไม่มีปัญหาเพราะหลักสูตรที่เธอเรียนต่อเป็นหลักสูตรภาคภาษานานาชาติ การเรียนการสอนจึงเน้นภาษาอังกฤษเป็นหลัก แต่สิ่งที่เป็นปัญหาของเธอคือ ความคิดถึง เธอไม่เคยคิดว่าความคิดถึงจะรุนแรงถึงขนาดนี้

“หมอทำอะไรอยู่คะ” เธอวิดีโอมาหาเขาหลังจากเรียนเสร็จแล้ว ชายหนุ่มยิ้มให้กล้อง ตอนนี้เขากำลังจะเตรียมตัวสอนในวิชาคาบถัดไป

“พี่กำลังเตรียมตัวสอนวิชาถัดไปค่ะ” พริณตามองเวลา ใช่สินะ เวลาห่างกันสองชั่วโมง เธอเลิกเรียนแล้วแต่เขายังไม่เลิกสอนเลย

“ไว้หวานค่อยโทร.หานะคะ” พริณตาบอกเขาเมื่อเห็นว่าเขากำลังเดินจากห้องพักอาจารย์เพื่อไปยังห้องสอน

“ครับ ไว้พี่โทร.หานะครับ” พฤกษ์ยิ้มให้กล้องอีกครั้งจากนั้นก็กดวางสาย ความคิดถึงกำลังเล่นงานเขาและเธออย่างหนัก แค่สามวันเอง สามวันที่เหมือนจะขาดใจ

หลังจากสอนวิชาสุดท้ายเสร็จ พฤกษ์ก็มุ่งหน้าไปยังคลินิกของตัวเอง พยาบาลโทร.มาแจ้งตั้งแต่สอนจบวิชาสุดท้าย ว่าวันนี้ให้รีบเข้าไปหน่อยเพราะมีการจองเข้ามาทางอินเทอร์เ