All Chapters of แรกแย้ม : Chapter 1 - Chapter 10

เสียงครางของหญิงสาวในท่ามอบคลานอยู่กับพรมในห้องรับแขกกว้างขวางหรูหรา หน้าของเธอแนบลงกับพื้นพรม ก้นงอนงามกำลังแดงก่ำเพราะแรงกระแทกจากเขาอย่างบ้าคลั่ง กระโปรงนักศึกษาถูกดึงร่นไปกองอยู่ตรงเอวคอด “หมอหวานเจ็บ” เสียงร้องครางของหญิงสาวดังแข่งกับเสียงเนื้อที่กระทบกันเป็นจังหวะ “เจ็บหรือเสียว” เสียงของคุณหมอที่กางเกงหลุดไปจากร่างแล้วเหลือเพียงเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนถามเสียงนุ่ม เขาคุกเข่ากระหน่ำแทงอยู่ด้านหลังเธออย่างไม่เหน็ดเหนื่อยตั้งแต่เธอกลับมาถึงห้อง “เสียว...อ๊า...เสียว..ทั้งเสียวทั้งเจ็บ อ๊า..ทั้งจุก” พริณตาร้องบอกเขาไม่เป็นภาษากี่ครั้งต่อกี่ครั้งที่เขาไม่เคยอ่อนโยนกับเธอ เขามันพวกเอาแต่ใจ ขี้โมโห “อ๊า..อย่าขยี้ติ่งมันเสียว อู้ย..เสียว เสียว” เสียงร้องครางหนักของเธอเมื่อเขาใช้มืออีกข้างขยี้ส่วนอ่อนไหวของเธอ เพียงไม่นานเสียงกรีดร้องของเธอก็ดังขึ้นน้ำหวานถูกปล่อยออกมาเปียกพื้นพรม รูรักเต็มไปด้วยน้ำเฉอะแฉะ เขาชอบแบบนี้ที่สุดชอบมาก “หมออย่า...อ๊า...อ๊า..” เขาถอนตัวตนออกพร้อมจับเธอพลิกหงายเปิดเปลือยดอกไม้ของเธอให้เขาได้ใช้ลิ้นละเลงตรงต

“ไม่มีค่ะ” พริณตามองหน้าเขาอย่างชั่งใจ เขาอาจจะหลอกเธอไปขายเหมือนอย่างแม่เลี้ยงของเธอก็ได้แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไรที่ทำให้เธอเชื่อใจเขา เชื่อว่าเขาจะไม่มีทางทำแบบนั้นกับเธอ “ฉันกำลังจะย้ายไปทำงานที่เชียงใหม่ เธอจะไปด้วยไหม” พฤกษ์มีแผนจะย้ายไปทำงานที่นั่นตามคำชวนของเพื่อนรุ่นพี่ ตอนนี้เขากำลังเบื่อเมืองหลวงแห่งนี้ อยากไปให้พ้นคนใจดำ “ไปค่ะ นายให้หนูไปไหนหนูก็ไปหมดค่ะ หนูไม่มีที่ไปแล้วจริง ๆ” น้ำตาของเด็กสาวรื้นขึ้นมา เห็นแล้วพฤกษ์ก็อดสงสารไม่ได้ “รู้ใช่ไหมว่าฉันไม่ได้ใจดีขนาดนั้น ถ้าอยู่กับฉันก็ต้องตอบแทนฉัน ฉันจะเลี้ยงดูส่งเสียเธอจนเรียนจบ ระหว่างที่มีฉันเธอห้ามมีใคร แต่ถ้าเธออยากจะเลิกสัญญานี้ฉันก็พร้อมทุกเมื่อ ถ้าฉันมีคนที่รักฉันจะบอกเธอเองแล้วฉันจะให้เงินเธอก้อนหนึ่งเธอจะไม่ลำบาก” เขาเองก็ไม่ใช่คนดีอะไรถ้าจะต้องเลี้ยงดูคนสักคนเขาก็ต้องได้อะไรตอบแทนบ้าง “ค่ะ” พริณตาพยักหน้า ขอแค่ให้ได้เรียนเขาจะให้เธอทำอะไรก็ได้ ขอแค่มีความรู้ติดตัว “เธอไม่มีสิทธิ์อะไรในตัวฉัน ห้ามหึง ห้ามหวง” พฤกษ์อยากขีดเส้นให้ชัดเจนเขาไม่อยากมีปัญหาในอนาคต

“อิ่มแล้วค่ะ” พริณตากระชับเสื้อคลุมแล้วนั่งลงตรงพื้นพรมอย่างเจียมตัว “ทำไมกินเร็วจัง” “หวานกลัวคุณหมอรอค่ะ” เขาเพิ่งสังเกตว่าเธอเพิ่มคำว่าคุณ เข้ามาหน้าคำว่าหมอ “ฉันซื้อเสื้อผ้า กระเป๋าและโทรศัพท์มาให้เธอ ไม่รู้เธอชอบไหม ถ้าไม่ชอบค่อยไปซื้อใหม่นะ” พฤกษ์ยื่นโทรศัพท์พร้อมถุงกระดาษสี่ห้าถุง เสื้อผ้าชิ้นนอกชิ้นในน่าจะพอใส่สักสัปดาห์แล้วค่อยพาเธอไปซื้อใหม่ที่เชียงใหม่ก็แล้วกัน “ขอบคุณค่ะ” “เฮ้ย กราบทำไม” พฤกษ์ร้องเสียงหลงเมื่อเธอก้มลงกราบเท้าเขา “ก็คุณช่วยหนูแล้วยังซื้อของให้หนูอีก” พริณตาตอบด้วยแววตาใสซื่อ เขาเป็นผู้ใหญ่เป็นผู้ให้เธอเป็นผู้รับและยังอายุน้อยกว่าเขามากกราบเขาก็ไม่น่าผิดอะไร พฤกษ์ยังตกใจที่เธอกราบเขาไม่หยุด เธอมองเขาเป็นอะไรเนี่ยถึงกับต้องกราบ ทำให้เขารู้สึกผิดไปอีก เหมือนพวกเฒ่าหัวงูที่หลอกเด็กมากิน เขาไม่ได้แก่ขนาดนั้นน่ะ อายุเขากับเธอห่างกันแค่..แค่ สิบสี่ปีเอง เออ..ก็แค่นั้น แค่เขามีเซ็กซ์ครั้งแรกเธอเพิ่งจะอายุสี่ขวบ เอ๊ยมันใช่เรื่องเอามาเปรียบเทียบไหม “เอาเสื้อผ้านี่ไปเปลี่ยน

“หวานอยากใส่ให้ฉันไหม” เขาถามเสียงกระเส่า เสียงนั้นทำให้เธอรู้ดีว่าเขาอยากให้เธอทำ เธอพยักหน้าพร้อมทั้งก้าวลงไปนั่งตรงข้างล่างโซฟา เขาฉีกถุงยางอนามัยวางไว้บนปลายของมัน มือน้อยแต่นุ่มของเธอ รูดถุงยางขนาดไม่ธรรมดาลงไปจนสุดโคน เสียงของเขาครางในลำคอด้วยความเสียว แค่มือของเธอก็ทำเขาแทบแตกกระจาย “ขึ้นมาเร็ว” เขาเร่งจังหวะ พริณตาเองก็อยากจนเปียกชื้นไปหมดแล้ว รีบลุกขึ้นคร่อมเขา จับตัวตนของเขาจ่อกับตัวตนของเธอ หญิงสาวกดสะโพกเข้าหาเขาหลายต่อหลายครั้งจนพวกเขาขึ้นสวรรค์ เสียงร้องครางของเขาและเธอดังประสานกัน “เธอโคตรแน่นหวาน” เสียงของพฤกษ์ดังข้างหูของเธอ พริณตารับรู้คำชมของเขาโดยการตอดรัดเขามากขึ้น พฤกษ์ถึงกับร้องครางออกมาด้วยความสุขสมที่แตกออกมาเพียงแค่เธอขย่มไม่กี่ครั้ง นี่เขากลายเป็นพวกอ่อนหัดไปแล้วเหรอ “หวานพอก่อนหวาน อ๊า พอก่อน เดี๋ยวถุงแตก” เขาต้องรีบห้ามเธอเพราะตอนนี้เหมือนพริณตายังไม่ถึงทางออกแห่งฝัน “หมอ..หวาน..หวาน” เด็กน้อยของเขาหน้าตาเหยเกเหมือนเด็กน้อยโดนขัดใจ คงไม่ใช่แค่เขาที่ติดใจในรสสวาทนี้ แม่สาวน้อยวัยแรกแย้มของเขาก็คงติ

“ขี้โม้ ไปอาบน้ำได้แล้ว” พฤกษ์พูดพร้อมทั้งอุ้มเธอขึ้น พริณตาร้องโวยวายด้วยความตกใจเมื่อร่างถูกยกขึ้นสูง ดีที่เธอกำมือถือไว้แน่น กลัวว่าจะตกใจจนโทรศัพท์ราคาแพงจะหล่นแตก ทั้งสองพากันอาบน้ำในห้องน้ำเกือบสามสิบนาที ไม่มีกิจกรรมเร่าร้อนเกิดขึ้นเพราะเขาคงต้องงดสักพักเดี๋ยวจะไม่มีแรงขึ้นเครื่องบิน “หมอคะ เพื่อนถามว่าหนูอยู่กับใคร บอกว่าอยู่กับอาได้ไหมคะ” อยู่ ๆ เขาก็กลายเป็นอาด้วยวัยเพียงสามสิบสองแถมยังมีหลานที่อายุสิบแปด อามันจะแก่ไปไหมแต่เขากับเธอก็อายุห่างกันตั้งสิบสี่ปีนะ...จะเป็นพี่ได้ไหมนะ “อือ ตามใจ” ก็เขาบอกเธอเองว่าไม่ให้แสดงความเป็นเจ้าของแล้วจะให้เธอบอกเพื่อนว่าอย่างไรนอกจากว่าเขาเป็นญาติ เธอไม่กล้าบอกใครหรอกว่าเธอเป็นเด็กเลี้ยงของเขา มันน่าอายเกินไป พริณตาพิมพ์ข้อความบอกเพื่อนว่าเธอจะไปเรียนที่เชียงใหม่เพราะคุณอาย้ายไปทำงานที่นั่นแล้วเธอจะแจ้งที่อยู่ในการส่งเอกสารอีกครั้ง ฐิสาก็เข้าใจและไม่เซ้าซี้ถามเพื่อนมากกว่านี้ “ชุดพอดีเลยนะคะ” เธอพูดพร้อมทั้งหมุนซ้ายหมุนขวาให้เขาดู พฤกษ์เองก็ดูพอใจกับสิ่งที่เขาเลือกให้เธอ เพิ่งรู