EP 10/2 แค้นที่แสนหวาน

“นี่! นายจะเอาอะไร ทำไมไม่ยอมพูดล่ะ เอ๊ะ...หรือว่านายเหนียวตัว อยากอาบน้ำ ไม่ๆๆ นายห้ามอาบน้ำเด็ดขาด! อากาศเย็นเกินไปเดี๋ยวไข้ขึ้น หรือว่านายหิวข้าว? เดี๋ยวฉัน...เดี๋ยวฉัน ฉัน...กลับห้องดีกว่า...”

วารินทร์สะดุดกึกเมื่อเห็นสายตาเต็มไปด้วยคำถามของเมฆา เธอรีบหยุดความห่วงใยที่ส่งผ่านคำพูดรัวเป็นชุด รีบดึงมือน้อยออกจากการเกาะกุม เริ่มหายใจไม่ทั่วท้องเมื่อต้องเตรียมตอบคำถามว่าเพราะเหตุใด เธอถึงยังอยู่ตรงนี้ทั้งที่เมื่อคืนเขาไล่กลับห้องไปแล้ว

“ฉะ...ฉัน ฉันไม่ได้ตั้งใจจะแอบเข้ามานะ พอดีฉันได้ยินเสียงนายคราง คงเพราะพิษไข้ ฉันก็เลย...” แก้ตัวไม่ทันจบก็ถูกดึงเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนแกร่ง วารินทร์นิ่งอึ้งไม่ขัดขืน ยินยอมให้ไหล่น้อยๆ ของเธอเป็นที่พักพิงแก่นายเหมืองผู้เอาแต่ใจ เขากอดเธอแน่น เกยศีรษะได้รูปบนบ่าของเธอ

“นายเหมือง...เป็นอะไร” เธอถามแต่ไร้ซึ่งคำตอบ เลยนั่งอยู่อย่างนั้นนิ่งนาน กระทั่งแรงสะท้านจากคนตัวใหญ่ทำให้เธอใคร่รู้ เธอดันเขาออกห่าง และได้รู้ว่าบ่าน้อยๆ กำลังเปียกชุ่ม

“นะ...นายร้องไห้ทำไม ไม่อยากจะเชื่อ! สงสัยนายคงยังไม่สร่างไข้”

“เธออยู่ที่นี่...ทั้งคืนใช่ไหม” เขาถามเสียงอู้อี้ น้ำเสียงแผ่วเบา ดวงตายังมีหยาดน้ำใสขังคลอ แววโหยหาความรักเปล่งประกายในดวงตาเขา แววแห่งความอ่อนแอที่ทอทอดออกมาอย่างชัดเจน

วารินทร์พยักหน้าเบาๆ เวลาเขาอ่อนแอช่างเหมือนเด็กชายตัวน้อยเสียจริง

“ฉันนึกว่าเป็นแม่ซะอีก ขอบใจนะ ทั้งๆ ที่ฉันร้ายกับเธอสารพัด เธอยัง...”

เมฆาไม่อาจเอื้อนเอ่ยสิ่งใด เมื่อใบหน้านวลเนียนขยับเข้ามาใกล้แล้วจูบซับน้ำตาให้เขาแผ่วเบา

วารินทร์ไม่รู้ว่าทำไปได้อย่างไร แต่แววตาโหยหาความรักที่จ้องเธออยู่ ทำให้เธอไม่อาจหักห้ามใจ

“แม่ของนายคงไม่รังแกคนป่วยอย่างนี้แน่ๆ” วารินทร์อาจหาญเอ่ยออกไป น้ำตาที่รินไหลของชายหนุ่มถูกริมฝีปากนุ่มจูบซับจนแห้งเหือด จูบแล้วจูบเล่า

เมฆาครางฮือด้วยความพอใจ ร่างกายเริ่มร้อนรุ่ม วารินทร์เลื่อนมาจุมพิตเขาที่ริมฝีปาก ปลายลิ้นของพวกเขาแตะต้องกันและกัน ช่างเร่งเร้าแรงปรารถนา เขาดึงร่างบางขึ้นมานั่งคร่อมบนตักกว้าง ก่อนที่มนตราแห่งเพลิงสวาทจะพัดใส่พวกเขา ปลดเปลื้องเรื่องทุกข์ใจเพื่อโบยบินสู่ความสุขไปพร้อมๆ กัน

โทนี่มองตามร่างของนายสาวด้วยความห่วงใย เช้าวันนี้เกล็ดมุกวิ่งเข้าวิ่งออกห้องน้ำเป็นรอบที่สิบแล้ว แม้สังขารจะไม่อำนวย แต่คุณหนูเล็กก็ยังฝืนมาทำงาน ด้วยว่าเจ้าสัวใหญ่เกิดน้อยใจที่บุตรสาวออกตัวช่วยเหลือศัตรู ทำให้ท่านตัดสินใจหนีลงไปดูฟาร์มมุกที่ทางใต้ตั้งแต่วันที่พวกเขาไปเจรจาที่บริษัท GB แต่กระนั้น ท่านก็ยังอดไม่ได้ที่จะฝากฝังให้เขาดูแลคุณหนูเล็กของบ้านให้ดีที่สุด

“คุณหนูเล็กครับ กลับคฤหาสน์ก่อนดีกว่าไหมครับ เรื่องงานให้เป็นหน้าที่ของดารินจัดการต่อเถอะ คุณหนูตัวน้อยอาจจะแย่หากคุณหนูเล็กยังอาเจียนอยู่อย่างนี้”

โทนี่เอ่ยด้วยหวังดี ดารินซึ่งเป็นเลขาของเจ้าสัวใหญ่ น่าจะช่วยคุณหนูของเขาได้ในเรื่องงานที่ค้างอยู่

เกล็ดมุกฟังประโยคนี้เป็นครั้งที่เท่าไหร่ของวันแล้วก็ไม่รู้ เอกสารที่กองสุมอยู่ตรงหน้าทำให้เธอตาลายอย่างไม่เคยเป็น ทั้งอาการแพ้ท้องที่มาพร้อมโรคกระเพาะก็กำลังเล่นงานเธออย่างเอาเป็นเอาตาย สองสามวันมานี้เธอแทบกลืนอะไรไม่ลง ยิ่งบิดาตั้งแง่ไม่ยอมรับโทรศัพท์ยิ่งทำให้เธอกังวลมากขึ้นไปอีก สุดท้ายมันเลยส่งผลให้ร่างกายคายของเก่าออกมาไม่ยั้ง ขณะที่ของใหม่แทบไม่มีอะไรลงไปแทนที่

“ก็ได้...อย่าลืมให้ดารินเลื่อนนัดลูกค้าด้วยนะ” เสียงหวานเปล่งออกมาอย่างอ่อนแรง เธอลุกจากเก้าอี้หลังโต๊ะทำงาน โทนี่ตรงเข้าประคองอย่างรู้หน้าที่ แต่ร่างกายที่ไม่ปกติทำให้ไม่สามารถก้าวเดินอย่างที่ใจนึกได้

“ไม่ไหวแล้ว...โทนี่ ไป...โรงพยาบาล...”

นั่นคือประโยคสุดท้ายที่เกล็ดมุกเอ่ยออกมา สติของเธอดับวูบ ดีที่โทนี่อยู่ด้วย ไม่อย่างนั้นคงได้ร่วงลงไปกองกับพื้น ร่างบอบบางของคุณหนูเล็กถูกบอดี้การ์ดร่างยักษ์อุ้มออกไปจากห้อง จุดหมายปลายทางคือโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด

________________

ร่างของนายสาวถูกเข็นเข้าห้องตรวจในเวลาต่อมา โทนี่สั่งให้ลูกน้องอีกสองคนกลับไปดูแลที่บริษัท ส่วนตัวเขากำลังยืนกรอกประวัติคนไข้ให้นายสาว พร้อมๆ กับถือสายเรียนเรื่องดังกล่าวให้เจ้าสัวทราบ ช่างประจวบเหมาะที่ท่านกลับจากฟาร์มหอยมุกตั้งแต่เมื่อเช้า และตอนนี้กำลังออกจากบ้านเพื่อมุ่งหน้ามาที่นี่

“ครับนาย ผมจะดูแลคุณหนูด้วยชีวิตของผมเองครับ”

การ์ดหนุ่มร่างยักษ์ตาน้ำข้าว ให้คำมั่นกับนายใหญ่ของเขา ครั้งหนึ่งที่นายใหญ่ฉุดเขาขึ้นมาจากวังวนของมือปืนรับจ้างค่าตัวถูกๆ อาศัยใบบุญของมาเฟียเจ้าถิ่นคุ้มกะลาหัว มันแทบไม่คุ้มกับการเอาชีวิตไปเสี่ยงกับคุกตะราง และนายใหญ่ก็เป็นเหมือนผู้ให้ชีวิตใหม่ ให้งาน ให้เงิน ให้ที่ซุกหัวนอน ที่สำคัญ ท่านให้ความรักดุจดั่งคนในครอบครัวที่เขาไม่เคยได้รับจากใคร ไม่แปลกเลยหากเขาจะมอบกายถวายชีวิตให้ครอบครัวนี้

“เฮ้! นี่โทนี่ใช่ไหม”

คำถามดังกล่าวส่งผลให้ร่างสูงใหญ่หันกลับมาหาคนถาม พร้อมกับมือขวาที่เอื้อมไปจับด้ามปืนที่เหน็บไว้หลังสะเอว

“เฮ้ย...ไม่เอาน่า นี่มันโรงพยาบาลนะ ที่สำคัญมือฉันไม่ได้จับปืนเหมือนอย่างที่นายกำลังทำอยู่แน่ๆ”

กวินรีบชี้แจง ยกมือสองข้างขึ้นให้ดูว่าเขาปลอดอาวุธ หากไม่เพราะเจ้าหมียักษ์ตรงหน้าเกี่ยวข้องกับดวงใจของเจ้านาย เขาคงไม่เสียเวลาเสวนาด้วยเป็นอันขาด

“มีอะไร”

โทนี่ถามเสียงห้วน ยื่นเอกสารที่กรอกเสร็จแล้วให้กับพยาบาลหน้าเคาน์เตอร์แล้วหันมาประจันหน้ากับศัตรู เขาเดินหนีแต่กวินเดินตาม สุดท้ายเลยต้องหยุดเจรจาที่มุมหนึ่งของทางเดินในโรงพยาบาล

“นี่! ขอร้องเถอะ ฉันก็แค่สงสัยว่าผู้หญิงที่นายเพิ่งพาเข้าห้องตรวจเมื่อไม่กี่นาทีที่แล้ว ใช่เกล็ดมุกหรือเปล่า” ถามทั้งที่เห็นเต็มสองตา ร่างบอบบางของผู้หญิงที่เขาเอ็นดูเหมือนน้องสาว ถูกเข็นเข้าห้องตรวจไปเมื่อสักครู่

“ฉันไม่จำเป็นต้องตอบ เจ้านายแกมาโน่นแล้ว อย่ามายุ่งกับฉันจะดีกว่า”

โทนี่บ่ายเบี่ยงแล้วรีบเดินหนีก่อนที่วาคิมจะเดินมาถึง

“ฉันว่า...ฉันเคยเห็นมัน” วาคิมเอ่ยออกมาอย่างมั่นใจ นัยน์ตาคมกล้ามองตามร่างสูงใหญ่ของเจ้าหมียักษ์โทนี่

“เอ่อ...” กวินจะบอกบางอย่าง แต่...

“ใช่! นั่นไอ้โทนี่! มันมาทำอะไรที่นี่ คงยังไม่รู้สินะว่าโรงพยาบาลนี้เป็นของ GB ฉันว่าเชือดมันยัดห้องดับจิตดีไหมกวิน”

วาคิมกล่าวอย่างนึกสนุก แต่แววตาที่ย้อนถามกวินนั้นตรงกันข้าม ไม่น่าเชื่อว่าที่เขาหันมาลงทุนทำธุรกิจโรงพยาบาล และทำสัญญาโอนหุ้นกันที่นี่วันนี้ จะทำให้เขาได้พบคนของศัตรู

“เกรงว่า เราอาจมีอย่างอื่นที่น่าทำมากกว่านั้นครับนาย”

วาคิมเลิกคิ้วแทนคำถาม

“ไม่กี่นาทีที่แล้ว คุณเกล็ดมุกถูกเข็นเข้าห้องตรวจไปครับ”

หัวใจของวาคิมคล้ายเต้นผิดจังหวะ เกล็ดมุกเป็นอะไรอีก ทำไมเจ้าสัวเมฆินทร์ไม่ดูแลหล่อนให้ดีกว่านี้

“ฉันอยากรู้ว่าเธออยู่ห้องไหน”

กวินพยักหน้ารับ ปลีกตัวไปถามเอากับพยาบาลสาวที่เคาน์เตอร์ ไม่กี่นาทีต่อมาก็กลับมาพร้อมคำตอบที่ทำให้วาคิมอยากเผาโรงพยาบาลตัวเองทิ้งเสีย

“เป็นข้อมูลลับของคนไข้ บอกไม่ได้ครับเจ้านาย”

วาคิมชักสีหน้าใส่กวินเมื่อได้ฟังคำตอบ เขาเดินตรงรี่เข้าไปหาพยาบาลสาวหลายนางที่เคาน์เตอร์ ใบหน้าหล่อเหลาติดยิ้มที่มุมปาก เรียกรอยยิ้มจากสาวน้อยสาวใหญ่ได้ทั่วหน้า แต่กวินรู้ดีว่ามันคือรอยยิ้มอาบยาพิษ

“ผู้หญิงที่ชื่อเกล็ดมุกพักฟื้นที่ห้องไหน พอจะบอกได้ไหมครับ”

พยาบาลสาวหลายนางทำหน้ามุ่ยแล้วเดินกลับไปนั่งประจำเก้าอี้ของตัวเอง เหลือเพียงพยาบาลวัยกลางคนที่เดินเข้ามาตอบคำถามเขาอย่างเบื่อหน่าย หล่อนคงสังเกตเห็นกวินและจำได้ว่าเมื่อครู่ก็เพิ่งมาถาม

“เมื่อกี้บอกคุณผู้ชายคนนั้นไปแล้วนี่คะว่า...”

พยาบาลสาวใหญ่ยังเอ่ยไม่จบความ พายุหิมะจากภูเขาน้ำแข็งที่ชื่อวาคิมก็พังครืนลงมาเสียก่อน เขาแค่อยากรู้ว่าผู้หญิงตัวเล็กๆ คนหนึ่งพักอยู่ห้องไหน ทำไมมันยุ่งยากขนาดนี้!

“ฉันแค่อยากรู้ว่าอดีตเมียฉันอยู่ห้องไหน! แค่นี้ก็ตอบกันไม่ได้ แล้วฉันจะเสียเงินซื้อโรง’บาลบ้าบอนี่ไว้ทำห่าอะไร! ถ้ายังตอบไม่ได้ก็รีบไสหัวออกไปจากโรงพยาบาลของฉันซะ!”

หัวใจของวาคิมร้อนรนตั้งแต่รู้ว่าเกล็ดมุกเจ็บไข้ได้ป่วย ไม่รู้ว่ามันมาจากไหนมากมาย เขารู้เพียงอย่างเดียวว่าหากใครกล้าขวางเขาอีก มันต้องตาย!

กวินนึกสงสารคุณพยาบาลที่เกรงคำขู่ของเจ้านายหนุ่ม เจ้าหล่อนหน้าซีดมือสั่นขณะหาข้อมูลให้เจ้านายอารมณ์ร้อนของเขา เจ้าหล่อนคงได้รู้แล้วกระมังว่าเจ้าชายน้ำแข็งตรงหน้า คือเจ้าของคนใหม่ของโรงพยาบาลแห่งนี้