EP 11/1 ตัวจริงของเกล็ดมุกตัวปลอมของเมฆา

[11]

ตัวจริงของเกล็ดมุกตัวปลอมของเมฆา

 ______________________

‘ห้อง 211 น.ส. เกล็ดมุก เฉิน’

วาคิมกัดฟันกรอดๆ จ้องประตูห้องพักฟื้นไม่วางตา ป้ายเลขห้องไม่ยอกแสยงใจเท่านามสกุลที่แปะอยู่ข้างชื่อของหล่อน มันไม่ใช่นามสกุลที่หล่อนใช้ตอนสมัครงาน แต่เป็นนามสกุลของเจ้าสัวแห่งเพิร์ล

“นี่ขนาดจดทะเบียนสมรสกับผัวแก่เลยเหรอ เธอนี่มันแน่จริงๆ’

สายตาคมมองผ่านช่องกระจกของบานประตู ก่อนจะหันมาสั่งกวิน

“นายรออยู่ข้างนอก อย่าให้ไอ้หัวทองมันเข้าไปจนกว่าฉันจะออกมา”

“ครับ เจ้านาย” กวินรับคำ เอื้อมมือไปเปิดประตูให้เจ้านายและปิดมันลงเบาๆ เมื่อชายหนุ่มก้าวเข้าไปในนั้นเรียบร้อย

บอดี้การ์ดหนุ่มยืนปักหลักเฝ้าหน้าห้อง เตรียมพร้อมรับมือไอ้หมียักษ์หัวทองที่อาจโผล่มาได้ทุกเมื่อ

______________

ภายในห้องพักฟื้น

ร่างเล็กบอบบางนอนแบ็บอยู่บนเตียงของโรงพยาบาล หลังมือด้านขวาของหล่อนถูกพันธนาการไว้ด้วยเข็มน้ำเกลือ ใบหน้าสวยหวานที่คุ้นเคยบัดนี้ซีดเซียวไร้สีสัน ริมฝีปากอวบอิ่มที่เขาเคยสัมผัสบัดนี้แห้งผากจนน่าใจหาย

เกล็ดมุกกะพริบตาช้าๆ ไล่แสงไฟที่ส่องจากเพดานห้อง ร่างสูงใหญ่ของใครบางคนปรากฏอยู่ไม่ไกล เธอต้องหลับตาอีกครั้งเพื่อไล่ความวิงเวียนจนตาพร่า วาคิม? เธอคิดว่าเห็นวาคิม ใช่แน่ๆ

“วาคิม!? โทนี่! โทนี่อยู่ไหน!” คุณหนูเฉินร้องเรียกมือขวาของบิดา เธอไม่อยากอยู่ลำพังกับผู้ชายคนนี้

“อย่าเรียกให้เหนื่อยจะดีกว่า มันไม่อยู่หรอก ว่าแต่...ผัวแก่ของเธอทำอีท่าไหนล่ะ สภาพถึงได้อ่อนระโหยโรยแรงถึงขนาดต้องหามส่งโรง’บาลอย่างนี้”

คนถูกถามส่ายหน้าพรืด เมื่อไหร่เขาจะเลิกยุ่งกับเธอเสียที หรือว่าเกิดเสียดายนางบำเรอโง่ๆ คนนี้ขึ้นมา

“เรื่องของฉัน! ที่แน่ๆ มันคนละท่ากับคุณก็แล้วกัน”

“จะตายแล้วยังมีแก่ใจตีฝีปาก”

“ถ้าอยากเห็นฉันพักผ่อนก็ไปๆ ซะสิ ต้องพูดกับคนความคิดสกปรกอย่างคุณมากๆ เข้า ลูกฉันจะพลอยเสียสุขภาพจิต”

“ปากดี!” เขาว่าแล้วเลื่อนสายตาไปมองหน้าท้องของหล่อน ขยับเข้าไปใกล้อีกนิดในขณะที่เกล็ดมุกขยับหนีอย่างหวั่นเกรง

“รักเหลือเกินนะ กะอีแค่ก้อนเลือดก้อนเดียว หรือว่ารักพ่อมันมากจนใครก็แตะต้องไม่ได้” เขาประชดเมื่อหล่อนเอ่ยถึงลูก สิ่งที่ช่วยตอกย้ำว่าหล่อนอยู่ไกลเกินไขว่คว้าแล้วจริงๆ

“ใช่! รักมาก ทั้งรักทั้งหลงเลย”

กรามแกร่งขบเข้าหากันเป็นสันนูนเมื่อหล่อนพูดจบ

เกล็ดมุกแย้มยิ้มด้วยความสะใจที่เห็นเขาเป็นเดือดเป็นร้อนได้

“หึ! อยากรู้จริงๆ ว่าถ้าเธอไม่มีเด็กนี่เจ้าสัวเมฆินทร์ยังจะหลงผู้หญิงร่านๆ อย่างเธออยู่หรือเปล่า” เขายิ้มอย่างมีเลศนัย ขณะที่หล่อนใบหน้าซีดขาวราวกระดาษ

“อย่ามาทำอะไรบ้าๆ นะ นี่มันโรงพยาบาล ไม่ใช่บริษัท GB ของคุณ”

เกล็ดมุกตื่นกลัว วางมือบนหน้าท้องอย่างหวงแหน พยุงกายที่อ่อนเพลียให้ลุกขึ้นนั่งเพื่อเตรียมพร้อมหากผู้ชายตรงหน้าเกิดเป็นบ้าขึ้นมาจริงๆ

“โอ...เกล็ดมุก เธอยังไม่รู้ละสิว่าโรงพยาบาลแห่งนี้เป็นของ GB ฉันเพิ่งเซ็นสัญญาโอนหุ้นเมื่อชั่วโมงที่แล้วนี่เอง แค่ฉันสั่งคำเดียว บรรดาหมอๆ ก็เตรียมห้องขูดมดลูกให้เธอได้ทันทีเลย ฮ่าๆๆ”

“โรคจิต! คุณมันบ้าขึ้นทุกวันวาคิม คุณไม่สิทธิ์แตะต้องเขา เขาเป็นลูกของฉัน ถ้าเขาตายฉันก็จะตายด้วย!” ว่าที่คุณแม่พร่ำบอกพร้อมน้ำตาที่รินหลั่ง ความหวาดกลัวแล่นทั่วสรรพางค์ เธอรู้ดีว่าหากน้ำแข็งก้อนนี้ถึงจุดเดือดมันจะเป็นเช่นไร

“ทำไม! รักมันมากขนาดนั้นเลยเหรอ ไหนบอกว่าจะรักฉันคนเดียวไงเกล็ดมุก ชั่วพริบตาเธอก็เปลี่ยนไปเป็นอีกคนที่ฉันไม่เคยรู้จัก สับปลับ โลเล หลายใจ ร่าน! ไม่คู่ควรที่จะเป็นแม่คนสักนิด!” เขาตะคอกหล่อนลั่นห้อง คว้าร่างบอบบางมาเขย่าจนหัวสั่นหัวคลอน

เกล็ดมุกอยากจะตายเสียให้ได้ เธอไม่มีแรงจะผลักเขาออกห่าง ได้แต่ประคองครรภ์น้อยเอาไว้

“อย่า! ฉันเจ็บนะ! มุก...มุกเจ็บนะคุณวา อย่าทำร้ายกันมากกว่านี้เลย มุกขอร้อง...อย่าทำร้ายลูกเลย”

เกล็ดมุกวอนขอเสียงเครือ นัยน์ตาชุ่มฉ่ำด้วยหยาดน้ำใสเพ่งมองเข้าไปในดวงตาสีนิลคู่ตรงข้าม ไม่มีแล้วการดื้อดึงประชดประชัน เธอยอมพ่ายแพ้เพื่อความปลอดภัยของลูกในท้อง ลูกของเขาเช่นกัน

ผลัวะ!

บานประตูถูกถีบอย่างแรง ก่อนที่โทนี่จะโผล่เข้ามาพร้อมกวิน

“คุณหนู! บ้าฉิบ!”

สองมือของบอดี้การ์ดหน้าหล่อเข้าล็อกคอเจ้าหมีหัวทองเอาไว้ทั้งๆ ที่ตัวเล็กกว่า ทั้งสองล้มลงกอดรัดฟัดเหวี่ยงบนพื้น แลกหมัดแลกศอกกันหลายที

“กวิน! ระวัง!”

วาคิมร้องบอกการ์ดของตน ร่างกายของกวินเสียเปรียบโทนี่อยู่หลายขุม เกล็ดมุกมองสองร่างอย่างห่วงใย เธอไม่ปรารถนาให้ทั้งสองต้องลงไม้ลงมือกันอย่างนี้

ในที่สุดโทนี่ก็ใช้ร่างกายที่ได้เปรียบคู่ต่อสู้ สลัดกวินจนกระเด็นกระดอน ร่างของบอดี้การ์ดหน้าหล่อลอยหวือไปกระแทกกับขอบโต๊ะสลบเหมือด

“อย่านะโทนี่! พอแล้ว! พอ!” ร้องปรามด้วยความตกใจ โทนี่ตั้งท่าจะตามไปกระทืบกวินซ้ำทั้งที่อีกฝ่ายสลบไปแล้ว โทนี่อารมณ์ร้อนกว่าที่เธอคิด และถ้ากวินสลบอย่างนี้ คนที่ต้องรับมือโทนี่เป็นคนต่อไปคงไม่พ้นวาคิม

“กวิน!” วาคิมร้องเรียกมือขวาที่สลบแน่นิ่งอยู่กับพื้น เขาจะเข้าไปเอาเรื่องเจ้าหมียักษ์แต่สองมือของคนป่วยกลับรั้งชายเสื้อเอาไว้

“ไม่! รีบไปซะคุณวา เดี๋ยวนี้!”

เกล็ดมุกสั่งเขาแต่ช้าเกินไป วาคิมสลัดมือเธอออกแล้วปรี่เข้าไปกระแทกหมัดกับคางบึกบึนของโทนี่เสียงดังพลั่กๆ ไม่ยั้ง บอดี้การ์ดหนุ่มร่างยักษ์ถอยหลังกรูด ฉุนจัดที่โดนเล่นทีเผลอ เมื่อหายจากอาการมึนหมัดก็ตรงรี่เข้าลากคอบอสใหญ่แห่ง GB มาลองลิ้มรสชาติมวยเถื่อนที่เขาโปรดปราน

พลั่ก! พลั่ก! พลั่ก!

“หยุด! โทนี่อย่าทำเขา อย่า!”

เกล็ดมุกร้องเสียงหลง ทั้งหมัดทั้งศอกประเคนเข้าใบหน้าหล่อเหลารัวๆ

โทนี่โกรธตั้งแต่โดนกวินขัดขวางที่หน้าประตูแล้ว พอบุกเข้ามาข้างใน เห็นคุณหนูเล็กกำลังถูกคุกคามน้ำตานองหน้า เขาเลยจัดหนักให้เจ้าชายน้ำแข็งเต็มเม็ดเต็มหน่วย เจ้าสัวไฟเขียวให้เสียอย่าง เขาไม่แคร์ใครอยู่แล้ว แม้แต่เสียงร้องห้ามของคุณหนูเล็กก็เถอะ

“โทนี่! บอกให้หยุด! พอแล้ว...ไม่! โทนี่หยุดเดี๋ยวนี้นะ!” เข็มน้ำเกลือถูกดึงออกจากหลังมือโดยไม่คำนึงว่าตนจะเจ็บ ขออย่างเดียวให้เธอหยุดบอดี้การ์ดเลือดร้อนได้ก็พอ ตอนนี้ทั้งปากทั้งจมูกของวาคิมถูกต่อยจนแตกยับ แทบไม่เหลือเค้าเดิม เธออยากตายเสียตรงนี้ จะได้ไม่เห็นแววตาอันเจ็บปวดทรมานของเขา

พลั่ก! พลั่ก! พลั่ก!

หมัดหนักๆ ของโทนี่ต่อยเข้าท้องของวาคิมถี่ๆ ชายหนุ่มตัวงออยู่บนพื้น เจ็บจุกแต่ยังไม่วายแลหาเกล็ดมุก หัวใจเขาวูบไหวเมื่อแลเห็นน้ำตาของหล่อน ไหนบอกว่าเกลียดกันไปแล้ว แต่ทำไมสายตาที่ทอดส่งมามันยังเจือไว้ด้วยความห่วงใยท่วมท้น

“โทนี่หยุดเถอะ! คุณวาไม่ไหวแล้ว หยุด! ฮือออ...”

เกล็ดมุกปล่อยโฮอย่างสุดจะกลั้น ร่างของวาคิมเป็นเหมือนกระสอบทรายดีๆ ให้โทนี่ใช้ระบายอารมณ์เท่านั้น เธอต้องหยุดเขา ต้องหยุดโทนี่ให้ได้ก่อนที่วาคิมจะตายเสียก่อน

ฝ่าเท้าเปล่าเปลือยหย่อนลงมาจากเตียงอย่างรีบร้อน แม้สภาพร่างกายจะไม่เอื้ออำนวย แล้วสิ่งที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นจนได้

พรืด! ตุ้บ!

“กรี๊ดดด!!!”

คลื่นเคราะห์กรรมสาดซัดเข้าหาคุณหนูเล็กอีกครั้ง ร่างสองร่างที่โรมรันพันตูกันอย่างเมามัน หันมองร่างเล็กๆ ที่กำลังร่วงหล่นลงจากเตียง!