EP 10/1 แค้นที่แสนหวาน

[10]

แค้นที่แสนหวาน

สองอาทิตย์กว่าๆ กับชีวิตในเหมืองเถื่อน ดินแดนที่มีเพียงป่าเขาลำเนาไพรและสายน้ำ ขณะที่พื้นราบด้านล่างฟุ้งตลบด้วยฝุ่นแดงๆ แต่พอขึ้นเนินเตี้ยๆ ไปไม่เท่าไร ก็จะปรากฏสรวงสวรรค์ที่แตกต่างจากด้านล่างอย่างสิ้นเชิง

ทุกวันวารินทร์ต้องตื่นแต่เช้าเพื่อไปทำงานเหมือนคนงานหญิงคนอื่นๆ บ้างก็รดน้ำพรวนดินที่แปลงผัก บ้างก็ช่วยดูแลเห็ดที่โรงเรือนเพาะเลี้ยง หนักสุดเห็นจะเป็นที่เล้าไก่ แต่ก็ยังดี เพราะหากเขาให้เธอไปประจำที่เล้าหมู คงได้เป็นลมวันละสามเวลา

ในตอนเที่ยงของทุกๆ วัน เธอต้องมาช่วยป้าน้อมที่โรงครัวซึ่งจะทำอาหารไว้เพียงพอสำหรับทุกคนวันละสองมื้อ เช้ากับเที่ยง ทุกอย่างดำเนินไปด้วยดีเหมือนที่เธอคาดหวัง หากว่าจะตัดเจ้าของเหมืองผู้เอาแต่ใจออกไป

บางครั้งวารินทร์ก็นึกชิงชังร่างกายของตนที่ตอบสนองคนบ้าอำนาจในยามค่ำคืน บางทีเขาอ่อนโยน แต่บางทีก็เย็นชา เหมือนในทุกๆ เช้า เธอต้องตื่นมาพบกับความว่างเปล่าอยู่เสมอ ที่นอนข้างๆ เย็นเฉียบ มีเพียงรอยยับย่นบนฟูกหนาที่ยืนยันว่ายามค่ำคืนเขากกกอดเธอเอาไว้

เมื่อเช้านี้มีสาวสวยคนหนึ่งมาพาเขาออกไป และเพิ่งกลับเข้ามาเมื่อครู่ เธอไม่อยากรู้ว่าสองคนนั้นไปทำอะไรกันมา เพราะเพียงคาดเดาหัวใจก็เจ็บร้าวขึ้นมาอย่างน่าประหลาด เธอไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไร มันน่าสมเพชหากจะบอกว่าตอนนี้เธอกำลังหึงหวงคนที่ตีค่าราคาของเธอเป็นแค่...เชลย

วารินทร์ถอนหายใจเฮือกแล้วเฮือกเล่า ตอนนี้เธออยู่ในห้องครัว อากาศรอบกายหนาวเย็นด้วยละอองฝน แต่เธอกลับไม่แยแส เธอรอเขาจนดึกดื่นไม่หลับไม่นอน ทว่าพอเขากลับมากลับไม่ได้มาหาเธอที่ห้อง เธอเลยลุกมาหาน้ำดื่มที่นี่ อยากเห็นเขาสักนิด เธอวางแก้วน้ำไว้บนโต๊ะแล้วก้าวไปยังประตูห้องครัว เหลือบมองไปยังประตูห้องอีกบานก็ยิ่งน้อยใจ วันนี้เขาคงนอนที่ห้องของเขา

ขาเรียวเสลาก้าวเดินออกมาที่ระเบียงโดยไม่ลืมปิดไฟห้องครัวให้เรียบร้อย ด้านนอกอากาศค่อนข้างเย็นจนต้องขดกายบนเก้าอี้โยก แหงนหน้ามองฟ้าที่ไร้ดาวด้วยใจที่สับสน หมู่เมฆมืดครึ้มเคลื่อนเข้าใกล้ดวงจันทร์ เพียงพริบตามันก็บดบังแสงเดือนให้เลือนหาย เหลือเพียงละอองไอของหยาดพิรุณที่ร่วงหล่นลงมาแทน

“เจ้าฝนหน้าด้าน ตกลงมาทำไมตอนนี้ก็ไม่รู้ ขอนั่งที่ระเบียงนี่จนถึงเช้าก็ไม่ได้” คนสวยตัดพ้อก่อนจะลุกจากเก้าอี้อย่างเสียดาย เมื่อฝนเริ่มลงเม็ดหนักขึ้น เธอก็ก้าวกลับไปยังห้องครัว ทิศทางเดียวกับที่ห้องนอนของเธอตั้งอยู่

“ยังไม่นอนเหรอ?” เสียงห้าวแปร่งๆ เอ่ยถาม

วารินทร์สะดุ้งเฮือก เธอนึกว่าเขาหลับไปแล้ว ทำไมมาโผล่ในห้องครัวได้ล่ะ

“ยะ...ยัง ฉันออกมาหาน้ำดื่มน่ะ นายจะเอาอะไร...ฉันช่วยหา”

เธออาสาเมื่อเห็นท่าทางของเขา

ร่างสูงใหญ่ที่กำลังควานหาบางอย่างในตู้ยา หลีกทางให้วารินทร์แต่โดยดี หากไม่กลัวว่าเจ้าหล่อนจะติดไข้จากเขา ไม่มีทางที่เขาจะยอมห่างร่างเย้ายวนตรงหน้าแม้แต่คืนเดียว

“หายาลดไข้ ยาแก้หวัดด้วย” บอกแล้วไอโขลกๆ วารินทร์หันหน้ามามองด้วยความห่วงใย สายตาที่มองมาทำให้หัวใจที่ว่างเปล่าของนายเหมืองหนุ่มเหมือนถูกเติมเต็ม แต่เขาก็รีบปัดมันทิ้ง ด้วยสำนึกว่าความห่วงใยนั้น หล่อนคงมีให้แก่เพื่อนมนุษย์ทุกคน

“อย่างละเม็ดน่าจะพอ” เธอส่งยาให้เขาแล้วเดินไปที่ตู้เย็นเพื่อรินน้ำมาให้ ทุกกิริยาล้วนแล้วแต่อยู่ในสายตาของนายเหมืองหนุ่มทั้งสิ้น

เมฆารับยาและน้ำมาดื่มแล้ววางแก้วลงบนโต๊ะกลางห้องครัว ร่างสูงใหญ่เซเล็กน้อยจนต้องจับขอบโต๊ะไว้ เดือดร้อนวารินทร์ต้องรีบเข้าประคอง

“ถ้าตัวไม่ร้อนเป็นไฟอย่างนี้ ฉันต้องคิดว่านายแกล้งแน่ๆ” ว่าเขาแต่ก็พยุงเขาเข้าห้อง เป็นครั้งแรกที่วารินทร์ได้เข้ามาในห้องของเขา ทุกอย่างในห้องเน้นความเรียบเป็นหลัก ไม่มีของตกแต่งเพื่อความสวยงามทุกอย่างเน้นประโยชน์ใช้สอยตามความเป็นจริง เธอผ่อนร่างกำยำลงบนเตียง ช่วยยกขาสองข้างขึ้นไปบนนั้นเหมือนที่เคยทำให้มารดาตอนที่ท่านไม่สบาย

เมฆาเกร็งไปชั่วครู่ แต่ก็ยอมให้วารินทร์ช่วยเหลือแต่โดยดี หัวใจมันร้องว่าชอบเหลือเกินที่หล่อนทำอย่างนี้ แต่สมองกลับค้านว่าหล่อนคือศัตรู ต่อให้ทำดีมากกว่านี้ มันก็หักล้างกันไม่ได้

“ทำไมต้องทำดีกับฉัน” เขาถามอย่างใคร่รู้

“ฉันแค่ไม่อยากติดแหงกอยู่ที่นี่ ถ้านายเป็นอะไรไป ฉันจะกลับบ้านได้ยังไงล่ะ” วารินทร์อ้อมแอ้มแก้ต่างให้ตัวเอง หารู้ไม่ว่าคำตอบนั้นทำให้คนฟังใจกระตุกวูบ

“นั่นสินะ นอกจากที่เธอพูดมา เธอจะมีเหตุผลอะไรมาห่วงใยดูแลฉัน เอาละ ไปนอนได้แล้ว ฉันก็จะนอนเหมือนกัน” เสียงนั้นเจือแววตัดพ้อโดยไม่รู้ตัว

เมื่อเจ้าของห้องออกปากไล่ วารินทร์ก็ไม่มีเหตุผลจะอยู่ต่อ หญิงสาวก้าวออกจากห้องเขา ทว่าเมื่อพยายามข่มตาให้หลับบนเตียงของตัวเอง มันกลับทำไม่ได้ สุดท้ายเลยต้องมาเดินวนเวียนอยู่หน้าห้องนายเหมือง รอดูว่าเขาจะต้องการสิ่งใดหรือไม่

เสียงครางอืออาฟังไม่ได้ศัพท์เล็ดลอดออกมาให้ได้ยิน วารินทร์หมดสิ้นความอดทน ประตูที่ไม่ได้ลงกลอนถูกผลักเข้าไปอย่างแรง เธอตกใจไม่น้อย เพราะร่างสูงใหญ่ขดอยู่ใต้ผ้านวมผืนหนา แต่มันคงไม่หนาพอที่จะทำให้ขากรรไกรของเขาหยุดสั่นได้ ดูอาการแล้วน่าจะหนัก เธอตรงไปที่ตู้เสื้อผ้า หยิบผ้าขนหนูผืนเล็กออกมาแล้วตรงรี่เข้าห้องน้ำ แต่ห้องเขาไม่มีอะไรพอที่จะใส่น้ำได้ เธอเลยต้องเสียเวลาไปเอากะละมังใบน้อยที่ห้องครัว และไม่ลืมหยิบยาลดไข้ในตู้ออกมาด้วย

ไอร้อนผะผ่าวกระจายไปทั่วผ้าผืนน้อยเมื่อวารินทร์เพียรเช็ดเนื้อตัวให้คนป่วย เช็ดรอบที่หนึ่ง รอบที่สอง และเมื่อการเช็ดตัวรอบที่สามเสร็จสิ้นลงก็ทำเอาเธอถึงกับเหนื่อยหอบ เขาตัวใหญ่มาก แทบจะทำให้เธอถอดใจล้มเลิกความหวังดีกลางคัน

ตอนนี้ไม่มีเสียงครางเพราะพิษไข้อีกแล้ว มีเพียงเสียงลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอ เธอโล่งอกโล่งใจ แต่ยังนั่งมองเขาอยู่ข้างเตียง ความเพลียทำให้วางศีรษะลงบนที่นอนนุ่ม ก่อนจะผล็อยหลับไปในท่าที่ยังนั่งอยู่

เมฆาลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยความสุขใจเป็นที่สุด เมื่อคืนเขาฝันไป ฝันว่ามารดาที่ล่วงลับมาช่วยดูแล แม้จะครึ่งหลับครึ่งตื่นในตอนท้ายแต่เขากลับจำสองมืออบอุ่นคู่นั้นได้ดี มือบางเพียรเช็ดเนื้อตัวที่โดนพิษไข้รุมเร้า ส่งต่อความอบอุ่นอ่อนโยนมาให้จนบรรเทาความเดียวดายที่เกิดจากอดีต ดีมาก ดีมากๆ เป็นฝันที่ดีเหลือเกิน

เสียงนกนานาชนิดแข่งกันส่งเสียงเสมือนนาฬิกาปลุกมีชีวิต เขาขยับกายเพื่อจะลุกไปอาบน้ำอาบท่า แต่ศีรษะของใครบางคนที่กำลังฟุบอยู่ข้างเตียง ทำให้เขาชะงัก วารินทร์? หล่อนมาอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ จำได้ว่าไล่หล่อนออกไปแล้วนี่นา แล้วนั่น...ผ้าผืนนั้น หลักฐานสำคัญที่ชี้ชัดว่ามืออบอุ่นที่เช็ดตัวให้เขาเมื่อคืนนี้ ไม่ใช่ของมารดา แต่เป็นของผู้หญิงคนนี้ คนที่เขาจับหล่อนมาเป็น ‘เชลย’                   

“วารินทร์” เขาปลุกหล่อนเบาๆ แต่กลับทำให้ร่างบางตกใจตื่น

“นาย! เป็นยังไงบ้าง! ปวดหัวหรือเปล่า! ยังมีไข้ไหม!” ถามพลางถือวิสาสะจับแขนเขาเพื่อวัดอุณหภูมิ

เมฆาไม่ตอบโต้ นั่งจ้องท่าทีของหล่อนด้วยความประหลาดใจ

“ตัวไม่ร้อนแล้ว ไม่ต้องกินยาแล้ว” เธอเอ่ยออกมาด้วยความดีใจ จ้องหน้าเขาอีก เขาก็เอาแต่เงียบ “ทำไมไม่พูด เอ...หรือว่านายหิวน้ำ ใช่ๆ นายเพิ่งสร่างไข้ นายต้องดื่มน้ำ เดี๋ยวฉันไปเอาให้” ว่าแล้วจะลุกไป แต่เขากลับคว้าแขนเธอไว้แล้วดึงให้นั่งลงบนเตียงด้วยกัน