EP 12/2 น้ำตาของวาคิม

เปลือกตาอันหนักอึ้งของเกล็ดมุกเปิดขึ้นช้าๆ กลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อซึ่งเป็นเอกลักษณ์ของโรงพยาบาล โชยเข้าจมูกจนเธออยากจะอาเจียน เธอขยับกายด้วยความเมื่อยล้า แต่ร่างกายที่ผิดปกติทำให้ไม่สามารถทำได้อย่างที่ใจคิด หัวใจดวงน้อยหล่นวูบไปอยู่ที่ตาตุ่ม รีบแตะที่หน้าท้อง

“ลูก...ลูกจ๋า...ฮือออ...”

“หนูเล็ก อย่าร้องลูกอย่าร้อง”

เจ้าสัวใหญ่รีบเข้าปลอบบุตรสาวที่เริ่มโวยวายด้วยความเข้าใจผิด

“คุณป๋าขา...ฮึกๆ ลูก...”

“เขายังอยู่ลูก หลานของป๋าเขาเข้มแข็งมากรู้ไหม”

คำบอกเล่าเพียงเท่านั้น ก็สามารถทำให้คนกำลังจะเป็นแม่ยิ้มได้ทั้งน้ำตา เกล็ดมุกไม่ขออะไรมากมาย เธอขอแค่ให้ลูกในครรภ์ปลอดภัยเท่านั้น

“มุก! คุณฟื้นแล้ว” น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความดีใจดังขึ้นทันทีที่ประตูถูกผลักเข้ามา เจ้าสัวหน้าตึงใส่โทนี่ที่ไม่สามารถรั้งหมาบ้าตัวนี้เอาไว้ได้ การ์ดหนุ่มได้แต่ก้มหน้าสำนึกผิดอยู่หน้าประตู

“มุก...คุณไม่เป็นไรใช่ไหม คุณปลอดภัยแล้วนะที่รัก”

วาคิมพร่ำพูด เข้าไปเกาะขอบเตียง จับมือแม่ของลูกมากุมไว้อย่างแสนรัก

เกล็ดมุกใจเสีย ใบหน้าที่เต็มไปด้วยผ้าพันแผลทำเอาเธอต้องเบือนหน้าหนี มืออุ่นๆ ที่เขาเกาะกุมอยู่แผ่ไอของความห่วงใยอุ่นวาบไปถึงหน้าท้อง น้ำตาพลันรินไหลอย่างมิอาจห้าม แต่เธอไม่มีทางเลือกอีกแล้ว

“ผม...ดีใจเหลือเกินที่คุณปลอดภัย ยังเจ็บตรงไหนอยู่หรือเปล่า”

น้ำเสียงเอื้ออาทรทอดถามอย่างอ่อนโยน เกล็ดมุกสะอื้นฮักๆ แต่ก็ยังไม่ยอมมองหน้าชายหนุ่ม เธอดึงมือออกจากการถูกเกาะกุม พลิกตัวหันหลังให้ ด้วยกลัวว่าตัวเองจะใจไม่แข็งพอ

“ฉันไม่เป็นไรแล้ว...ขอบคุณ คุณป๋าคะ หนูเล็กอยากพัก ให้โทนี่ส่งแขกที”

เจ้าสัวใหญ่ยิ้มถูกใจ ท่านบุ้ยใบ้ให้โทนี่ที่ยืนอยู่ตรงประตู

“เชิญ” โทนี่ผายมือเชื้อเชิญ กวินมองเข้ามาในห้องด้วยความห่วงใย ทั้งเจ้านายและหญิงสาวบนเตียง

“มุก ผมห่วงคุณนะ ห่วงลูกด้วย ลูกของเรา” เขาร้องบอกเสียงเครือ เมื่อเยื่อใยที่มั่นใจว่ามีบัดนี้บางเบาแทบมองไม่เห็น

“ไม่ต้องมาห่วง ฉันกับคุณ เรา...ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันแล้ว”

เกล็ดมุกกลั้นสะอื้นจนตัวโยน เจ้าสัวกุมมือบุตรสาว บีบเบาๆ ให้รู้ว่ายังมีท่านอยู่อีกคนที่ทั้งรักทั้งห่วงเช่นกัน

“ไม่จริง อย่างน้อยในท้องคุณก็มีลูกของผมอยู่ เรากลับไปเป็นเหมือนเดิมได้ไหมมุก ผม...ผมขอโทษ ที่ผ่านมาผมมันโง่ที่ทำร้ายความรู้สึกของคุณ ผมขอโทษ!”

ร่างสูงใหญ่ก้าวถอยหลังก่อนจะทำในสิ่งที่ไม่มีใครคาดคิด เจ้าสัวเมฆินทร์แทบไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง วาคิมทรุดลงคุกเข่าพร้อมกับก้มหัวให้บุตรสาวท่าน เจ้าชายน้ำแข็งผู้เย็นชาเย่อหยิ่ง ไม่ยอมลงให้ใครง่ายๆ มีศักดิ์ศรีแบกไว้บนบ่าจนหนักอึ้ง ณ เวลานี้กลับยอมละทิ้งมันได้เพียงเพื่อขอให้ผู้หญิงที่เคยไร้ค่าในชีวิตเขา ให้อภัย ท่านไม่เข้าใจความรู้สึกนึกคิดของผู้ชายคนนี้เลยจริงๆ

เกล็ดมุกร่ำไห้ หันไปมองวาคิมแล้วหัวใจพลันสั่นระรัว เขาคุกเข่าด้วยหรือ ยอมละทิ้งศักดิ์ศรีเพื่องอนง้อเธองั้นหรือ เป็นไปได้อย่างไร!?

ดวงตาที่รื้นด้วยหยาดน้ำใสหันไปสบสายตากับผู้เป็นบิดาด้วยความสับสน

“ป๋า...แล้วแต่หนูเล็ก แค่อยากให้หนูจำไว้ว่าวันใดที่หนูเจ็บ ป๋า...เจ็บกว่าหลายเท่านัก” น้ำใสๆ ไหลอาบใบหน้าอวบของชายสูงวัย ท่านบีบมือบุตรสาวเบาๆ แล้วตัดใจก้าวออกจากห้องพร้อมกับโทนี่

เกล็ดมุกลุกขึ้นนั่ง สองตามองตามแผ่นหลังของบิดาด้วยหัวใจที่รวดร้าว แผ่นหลังที่เคยยืดตรงบัดนี้งอโค้งอย่างหมดหวัง เธอรู้ดีว่าบิดาจะรู้สึกเช่นไรหากเธอเลือกเขา ท่านคงเจ็บปวดและไม่มีทางปล่อยวาคิมให้อยู่อย่างเป็นสุขแน่ๆ เธอไม่ปรารถนาให้เขาต้องมาเจ็บตัวเพราะเธออีกแล้ว

“ลุกขึ้นเถอะวาคิม ฉันไม่มีค่าพอที่จะแลกกับศักดิ์ศรีของคุณหรอก คุณแค่สับสน ฉันอยู่กับคุณมานานจนกลายเป็นความเคยชินของคุณเท่านั้น หัวใจคุณมันเย็นเยือก ไม่เคยรับรู้ไออุ่นของความรักที่ฉันเพียรส่งให้ ฉันโง่เองวาคิม ฉันโง่เองที่รักคุณแต่ฉันจะไม่กลับไปอีกแล้ว”

“โธ่...มุก...”

“ฉันมีพ่อ มีพี่ชาย ฉันเอาแต่ใจตัวเองมามากพอแล้ว พวกเขาเสียใจทุกข์ใจเพราะฉันมามากเกินพอ ฉันเหนื่อยเหลือเกิน เหนื่อยที่ต้องวิ่งไขว่คว้าความรักที่มันไม่เคยมี คุณไม่ต้องขอให้ฉันยกโทษให้หรอกเพราะคุณไม่เคยทำอะไรผิดเลย เราสองคนเลิกแล้วต่อกันเถอะนะ” เกล็ดมุกพร่ำบอกทั้งน้ำตา มันเจ็บ แต่ก็ต้องเอ่ยออกไป

“ผมทำไม่ได้...คุณท้องอยู่นะ ลูกเราต้องการทั้งพ่อและแม่นะมุก”

วาคิมหาข้ออ้าง แต่มันเป็นข้ออ้างอันแสนเจ็บปวดสำหรับเกล็ดมุก

“เด็กในท้องนี่ ความจริงคุณก็ไม่ได้ต้องการให้เกิดมาอยู่แล้ว ฉันต่างหากที่ตั้งใจ ฉันผิดสัญญา ในเมื่อคุณไม่เคยรักฉัน ฉันก็ไม่แคร์อีกต่อไป เพราะสายเลือดของคุณจะรักฉัน รักแต่ฉันโดยไม่มีเหตุผล ไม่มีข้อแม้ ไม่มีเงื่อนไข สองตาเขาจะมองแค่ฉัน อ้อมแขนของเขาพร้อมจะโอบกอดฉันในวันที่สุขและทุกข์ แค่นั้นก็พอแล้ว ถ้าคุณไม่รังเกียจที่จะรับเด็กคนนี้ไว้ในหัวใจของคุณ ฉันก็ยินดี แต่คำว่าครอบครัวมันคงไม่มีวันเกิดขึ้นกับเรา...นั่นคือความจริง”

เธอบอกเขาด้วยความมั่นใจ ทั้งที่เจ็บแปลบยามจ้องลึกลงไปในดวงตาคมคู่นั้น วาคิมรักเด็กคนนี้เธอรู้ดี เขารักลูกที่ไม่เคยคิดว่าจะมี เข้าให้แล้ว

“คุณเปลี่ยนไปมากมุก เปลี่ยนไปมากเหลือเกิน เข้มแข็ง ใจแข็ง เด็ดเดี่ยว ที่สำคัญทำไมคุณถึงโหดร้ายได้ถึงขนาดนี้ ทำร้ายแม้กระทั่งหัวใจของตัวเอง คุณทำได้ยังไง”

น้ำตาลูกผู้ชายหลั่งรินอย่างไม่อาย เขานับถือหล่อนจริงๆ เขาจะเดินออกจากประตูเดี๋ยวนี้เลยหากหล่อนบอกว่าเกลียดเขาเหมือนวันนั้น ไม่ใช่แบบนี้ หล่อนจะตัดขาดจากเขาทั้งที่ปากก็บอกปาวๆ ว่ายังรักเขาอยู่ ทำได้อย่างไร หล่อนเฉือนหัวใจตัวเองได้อย่างไร!?

“นี่แหล่ะฉันวาคิม นี่คือตัวตนของฉัน คุณกลับไปเถอะ เราไม่มีอะไรติดค้างกันอีกแล้ว คุณจะเป็นสามีคนแรกและคนเดียวของฉันตลอดไป สบายใจได้ว่าลูกของคุณจะไม่มีปมด้อยในวันข้างหน้า

อ้อ...เกือบลืมไปเลย ขอบคุณมากๆ นะคะ หลายปีที่แล้วที่อังกฤษ ถ้าคุณยังพอจำได้ คุณได้ช่วยนักศึกษาชาวไทยคนหนึ่งที่กำลังจะจมน้ำในทะเลสาบหน้ามหา’ลัย ขอบคุณจากใจจริง ที่แท้...ฉันติดค้างคำขอบคุณนี่เอง ถึงไม่อาจลบภาพคุณออกจากใจ ลาก่อนนะคะคุณวา...ของมุก”

เธอเอื้อนเอ่ยแผ่วเบา แน่ใจว่าเขาเองก็ได้ยิน ก่อนจะหันหลังให้เขา หลับตานิ่งไม่อยากรับรู้ความรู้สึกที่พรั่งพรูออกมาเป็นหยาดน้ำตาของเจ้าชายน้ำแข็งที่ยังนั่งสะอื้นอยู่เบื้องล่าง เนิ่นนาน...กระทั่งเสียงฝีเท้าที่คุ้นชินเดินออกจากห้อง เป็นเวลาเดียวกับที่บิดาที่รักเดินกลับเข้ามา เพื่อนำพาแผ่นอกของท่านมารองรับน้ำตาให้บุตรสาว

“มันจบแล้วลูกรัก มันจบแล้ว”

“หนูรักคุณป๋านะคะ รักมากที่สุด”

“ป๋าก็รักลูก รักหลานของป๋าด้วย เข้มแข็งเข้าไว้ลูกรัก เข้มแข็งเข้าไว้”

_____________

กวินมองใบหน้าที่เต็มไปด้วยผ้าพันแผลของเจ้านายด้วยความเห็นอกเห็นใจ ใบหน้าที่เคยหล่อเหลาแทบหาเค้าหน้าเก่าไม่เจอ บ่าที่เคยตั้งอย่างสง่าบัดนี้ลู่ลงอย่างคนที่สูญสิ้นความหวัง แขนสองข้างตกข้างลำตัว แผ่นหลังเอนพิงเบาะของรถคันหรูอย่างอ่อนแรง

“นายเคยมีความรักไหมกวิน” เสียงค่อนข้างแหบเอ่ยถาม กวินแทบเผลอเหยียบเบรก กี่ปีมาแล้วที่เจ้านายผู้เย็นชาห่างหายจากคำคำนี้ นับแต่สาวคนรักอย่างคุณฟ้ารุ่งหนีไปแต่งงานกับชายที่ร่ำรวยกว่า

“อ่า...ครับ เมษาเธอน่ารักครับ อ่อนหวานอ่อนโยน เป็นแม่ศรีเรือน แต่...เธอไม่มีโอกาสได้เป็นแม่ที่ดี” ท้ายประโยคกวินบอกเสียงเศร้า ใบหน้าของภรรยาที่ล่วงลับยังกระจ่างในห้วงคำนึง

“หึๆๆ ฉันขอเดาว่าเธอทิ้งนายไปพร้อมกับทิ้งลูกไว้ให้นายเลี้ยงใช่ไหม”

คนฟังหน้าตึงแต่ก็มิได้โกรธเคืองแต่อย่างใด เพราะรู้ดีว่าเจ้านายมีอคติต่อผู้หญิง เขาถอนหายใจก่อนจะเล่าถึง เมษา อดีตภรรยา

“ครับ เธอทิ้งผมไป แต่ไม่ใช่อย่างที่เจ้านายเข้าใจหรอกครับ เธอเสียตอนที่คลอดเจ้ามีน ผม...ไม่ดีเองที่เห็นงานสำคัญกว่า” มือแกร่งของกวินกำพวงมาลัยรถแน่นจนเห็นเส้นเลือดปูดโปน

วาคิมใจหายวูบเมื่อได้ฟัง แล้วเกล็ดมุกล่ะ หล่อนจะเป็นเหมือนผู้หญิงที่ชื่อเมษาหรือเปล่า แล้วฉับพลันใบหน้าขาวๆ กับนัยน์ตายาวรีของเด็กชายคนหนึ่งก็แทรกเข้ามาในห้วงความคิด