EP 12/3 น้ำตาของวาคิม

“เจ้ามีน...สี่ขวบแล้วนี่ วันเกิดแกก็เพิ่งผ่านไป เอ...ถ้าอย่างนั้นแสดงว่าห้าปีที่แล้ว...นายอยู่กับฉันที่ภูเก็ตตอนที่ฉัน...ถูกลอบยิง”

วาคิมใจหายวาบกับความจริงที่เพิ่งรับรู้ เขาไม่เคยรู้เลยว่ากวินต้องเสียสละสิ่งที่สำคัญมากที่สุดในชีวิตเพื่อเขา ที่สำคัญเขาไม่เคยมีโอกาสได้กล่าวคำว่าเสียใจด้วยซ้ำ

“ครับ เมษาตกเลือด ไม่มีใครรู้จนผมกลับมาถึงบ้าน ใบหน้าเธอซีดยิ่งกว่ากระดาษตอนที่ผมพาเธอส่งโรง’บาล แต่เชื่อไหม เธออุตส่าห์ลืมตามาถามบางอย่างกับผม”

กวินย้อนถามเสียงแปร่งปร่า สบสายตาร้าวรานกับเจ้านายที่เคารพผ่านกระจกมองหลัง

วาคิมหัวใจแทบหยุดเต้น เหมือนมีใครสักคนกำลังบีบหัวใจเขาให้แหลกคามือ เพราะเขาเองแท้ๆ ที่ทำให้เด็กตาดำๆ คนหนึ่งต้องขาดแม่และเพราะเขาเองแท้ๆ ที่ทำให้กวินไม่สามารถรักใครได้อีก

“เธอถามผมว่าเจ้านายปลอดภัยดีใช่ไหม แล้วก็สลบไปจนหมอต้องผ่าเอาเจ้ามีนออกมา ผมกอดเธอกับลูกไว้ ยิ้มทั้งน้ำตาเมื่อเห็นเจ้ามีนปลอดภัย แล้วนั่น...ก็เป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้าย ที่เราสามคนได้กอดกัน”

“ฉันไม่ค่อยรู้เรื่องเมษามากนัก รู้แต่ว่าคุณหญิงเคยช่วยเหลือครอบครัวของเธอเอาไว้ เธอเป็นคนกตัญญู แม่ชอบพูดถึงเธอบ่อยๆ ฉันเสียใจนะกวิน ถ้าฉันย้อนเวลากลับไปได้...”

“ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ เมษาก็คงอยากให้ผมอยู่กับเจ้านาย”

กวินบอกด้วยความมั่นใจ วาคิมนิ่งอึ้ง เขาเพิ่งรู้ซึ้งถึงความจงรักภักดีของผู้หญิงคนหนึ่งที่มีต่อผู้มีพระคุณ แม้ว่าเขาจะเป็นเพียงบุตรชายของคนคนนั้น

“เจ้ามีน เรียนอยู่ที่ไหนนะ”

กวินเลิกคิ้ว ไม่บ่อยนักที่เจ้านายจะสนใจบุคคลรอบข้าง นอกจากคุณหญิงวารีและคุณหนูวารินทร์

“ที่โรงเรียน...” กวินบอกชื่อโรงเรียนชื่อดังที่มีแต่พวกบรรดาลูกท่านหลานเธอเข้าเรียนกัน

วาคิมจ้องบอดี้การ์ดหนุ่มอย่างไม่อยากจะเชื่อ โรงเรียนนั้นเขาเคยเรียนจนถึงเกรดสิบ แน่นอนว่าจ่ายค่าเทอมแต่ละครั้งคุณหญิงวารีบ่นให้ลูกชายได้ยินจนหูชา สุดท้ายลูกชายคนโตอย่างเขาเลยต้องตั้งใจเรียนให้คุ้มค่าเงินที่เสียไป

“แพงนะกวิน ฉันเองก็เคยเรียนที่นั่น”

วาคิมนั่งคิดอยู่นานจนกระทั่งรถเลี้ยวเข้ามาจอดในตึก GB จึงได้เอ่ยประโยคนี้

“ผมก็อยากให้ลูกได้เรียนโรงเรียนดีๆ นี่ครับ อยากให้เขาเติบโตเป็นผู้ใหญ่ที่ดี” กวินว่า

“ถ้าอย่างนั้น ต่อไปเรื่องค่าเทอมเจ้ามีนเบิกจ่ายที่บัญชีส่วนตัวของฉันได้เลยนะ ให้เขาเรียนอย่างที่เขาอยากเรียน ถ้าอยากไปเรียนเมืองนอกก็ตามใจเขา ฉันเข้าใจดีว่านายไม่อยากให้ลูกลำบาก ฉันเองก็เหมือนกัน นายเป็นยิ่งกว่ามือขวาของฉัน นายรู้ดี คราวหลังมีอะไรก็บอกฉันบ้าง ถ้ายังเห็นว่าฉันเป็นเพื่อน เป็นพี่ของนาย ถ้าเกล็ดมุกได้ลูกชายฉันจะให้พวกเขาเป็นพี่น้องกัน และถ้าหากว่าฉันมีโอกาสได้มีลูกสาวกับมุกอีกสักคน ฉันจะให้ แต่งงานกับเจ้ามีน”

“เจ้านาย!?” กวินไม่อยากเชื่อหูตัวเองเลย หลายเรื่องเขาพอรับได้เพราะรู้ดีว่าเจ้านายเป็นคนเช่นไร แต่ทว่าเรื่องนี้...

“นายไม่อยากได้ลูกสาวฉันเป็นลูกสะใภ้เหรอ”

เสียงนั้นติดขู่น้อยๆ กวินยิ้มแห้งๆ ส่งให้ ก่อนจะตอบกลับด้วยความเกรงใจ

“ไม่ใช่ครับนาย คือว่า...มันเป็นเรื่องของอนาคต แต่ผมจะช่วยเจ้านายเต็มที่ครับ เพื่อ...ว่าที่ลูกสะใภ้” กวินพูดแล้วน้ำตาซึม ไม่นึกว่าคนที่เป็นเจ้านายและพี่ชายที่เขาเคารพ จะเมตตาคนไร้ญาติขาดมิตรเช่นเขามากถึงเพียงนี้ เมษาที่รัก ผมรับรองว่าอนาคตเจ้ามีนของเราจะไม่ลำบาก ไม่ต้องเสี่ยงชีวิตเหมือนผมแน่นอน ผมสัญญา...

“ขอบใจนะกวิน แต่ก่อนอื่นนายต้องช่วยฉันเอาเมียกับลูกคืนมาซะก่อน นายก็เห็นว่าพ่อตาฉันเขี้ยวลากดินขนาดไหน งอนเป็นเด็กๆ แถมยังเอาความรู้สึกของลูกสาวมาต่อรอง แสบจริงๆ” ว่าแล้วก็ชักเคืองตาเฒ่าเจ้าเล่ห์ แต่จะโทษท่านคนเดียวก็ไม่ได้ เพราะหากให้เขาเลือกระหว่างมารดากับเกล็ดมุก เขาก็เลือกมารดาอยู่ดี ถึงแม้ว่าต้องเฉือนหัวใจตัวเองทิ้งอย่างที่เกล็ดมุกทำก็เถอะ

“ทำไมเจ้านายไม่คิดบ้างละครับว่าคนที่แสบกว่าคือคุณมุกต่างหาก”

วาคิมมุ่นคิ้วไม่เข้าใจ เขาก้าวลงจากรถโดยมีกวินเดินตามมาจนเข้าลิฟต์ไปด้วยกัน เพื่อขึ้นไปยังชั้นสูงสุดของตึก GB

“เธอคงไม่กลับมาอีกแล้วถ้าผมเดาไม่ผิด”

“ใช่ เธอเลือกตาเฒ่าเจ้าเล่ห์คนนั้น”

วาคิมตอบ หน้าตึงเมื่อเอ่ยถึงศัตรูเบอร์หนึ่ง ศัตรูที่เขาไม่อาจเข่นฆ่าให้ตายดับดิ้น มีแต่ต้องใช้ความดีและความรักเพื่อเอาชนะใจ

“ไม่จริงหรอกครับ เธอเลือกเจ้านายต่างหาก”

กวินตอบยิ้มๆ ก้าวออกจากลิฟต์ไปเปิดประตูห้องที่มีเพียงบานเดียวบนชั้นนี้ วาคิมเดินตามเข้ามา หน้าสลดลงเมื่อคิดถึงร่างเงาของคนที่เคยอยู่ในห้องนี้ด้วยกัน

“ฉันคงโดนเจ้าหมีหัวทองชกจนสมองเบลอแล้วกวิน ถึงไม่เข้าใจคำพูดเข้าใจยากของนาย” เขาบ่นอุบ ทิ้งตัวลงนอนบนโซฟาตัวยาวที่เคยใช้เป็นสนามรัก ซุกใบหน้ากับหมอนอิงที่หล่อนชอบหนุนเวลาดูซีรีส์ไร้สาระที่เขาชอบว่า เหตุเพราะมันเอาเวลาที่เขาจะได้กกกอดเนื้อนุ่มนิ่มไปจมหายพวกพระเอกหน้าขาววอก

“คุณมุกไม่อยากเห็นเจ้านายเจ็บตัวเหมือนอย่างที่เจ็บในวันนี้”

กวินเฉลยอย่างอ่อนอกอ่อนใจ เจ้านายที่รักไม่เคยเข้าใจคุณมุก น้องสาวที่น่ารักคนนั้นเอาเสียเลย

“นี่ฉันขี้ขลาดจนต้องหลบอยู่ใต้กระโปรงผู้หญิงแล้วเหรอ”

 “เฮ้อ...คิดได้ยังไงครับ” กวินอ่อนอกอ่อนใจ อยากเอาค้อนปอนด์ทุบหัวเจ้านายเสียจริง จะได้ความจำเสื่อม ทีนี้ละเขาจะใส่โปรแกรมความรู้สึกเข้าไปให้จนเต็มสมองเลย

“ทำไมล่ะ”

“ก็มันไม่ใช่อย่างนั้น เธอแค่ไม่อยากเห็นคนที่เธอรักทั้งสองคนต้องมาห้ำหั่นกันเอง เธอเลือกเจ้าสัวเพราะนัยหนึ่งก็เป็นหน้าที่ที่ลูกพึงทำและปฏิเสธเจ้านายเพราะคิดว่าอีกไม่นานเจ้านายก็จะลืมเธอไปเอง และเมื่อถึงตอนนั้น จะมีเพียงเธอที่ยังเจ็บปวด แค่คนเดียว”

วาคิมนอนนิ่งทบทวนอย่างที่กวินว่า ถ้าอย่างนั้นเขาก็เห็นแก่ตัวอย่างที่สุดที่ยอมให้หล่อนเจ็บปวดเพราะรักเขาแค่ฝ่ายเดียว

ไม่...เกล็ดมุก แล้วเธอจะได้รู้ว่าฉันก็เจ็บปวดเช่นกัน

“รู้สึกว่านายจะเข้าใจเมียฉันดีเหลือเกินนะกวิน” ปลายเสียงสะบัดอย่างไม่รู้ตัว กวินหัวเราะน้อยๆ ก่อนจะเอ่ยประชดคนฟัง

“ก็คนคุ้นเคยกันนี่ครับ เจ้านายชอบทิ้งผมไว้กับคุณมุกบ่อยๆ ดีนะที่เธอไม่หลงหน้าอาตี๋ของผมเข้า”

วาคิมผงกหัวขึ้นมาจ้องคนปากเสียอย่างเอาเรื่อง แต่กวินกลับหัวเราะใส่อย่างไม่เกรง

“นั่นแน่ใจนะกวินว่าเป็นปากนายที่พ่นออกมา ฉันชักไม่อยากเกี่ยวดองกับคนปากเสียอย่างนายละ”

วาคิมฮึดฮัดลงนอนต่อเพราะไม่มีแรงพอจะต่อกรกับบอดี้การ์ดของตัวเอง

“เห็นทีจะไม่ได้หรอกครับคุณเจ้านาย เพราะผมรับปากแล้วว่าจะช่วยเรื่องคุณมุก เพราะฉะนั้นเจ้านายเตรียมตัวปั๊มลูกสะใภ้ให้ผมดีกว่าครับ” คำพูดทะเล้นทะลึ่งกำกวม หลุดออกจากริมฝีปากได้รูปของบอดี้การ์ดหนุ่มที่กำลังเข้าไปหยิบบางอย่างภายในห้องนอน เขากลับออกมาพร้อมของสองสิ่งในอ้อมแขน

“นี่ผ้าห่มครับ” เขาคลี่ผ้านวมคลุมร่างเจ้านาย ที่คาดว่าวันนี้คงใช้โซฟาต่างเตียง

“ส่วนนี่...ยานอนหลับ” บอกเจ้านายพร้อมรอยยิ้ม

“ไอ้เลว!” วาคิมกัดฟันกรอด อยากจะขว้างหมอนปาหน้าไอ้ตี๋ให้หายแค้น มันกล้าดียังไงมายุ่งกับชุดนอนของเกล็ดมุก

“เอาน่า เจ้านายจะได้นอนหลับฟันดี”

กวินไม่วายสัพยอก น่าปลื้มใจที่เห็นเจ้าชายน้ำแข็งแสดงอารมณ์เสียบ้าง ไม่ใช่เอาแต่ทำหน้านิ่งขรึมตลอดเวลา

กวินชะโงกหน้าเข้าไปพิจารณาเปลือกตาที่ปิดสนิท พร้อมกับลมหายใจเข้าออกที่สม่ำเสมอ ก่อนจะเดินออกไปจากห้อง เขามั่นใจว่าคืนนี้เจ้านายคงหลับไปถึงเช้า