EP 12/1 น้ำตาของวาคิม

[12]

น้ำตาของวาคิม

___________

ร่างอวบท้วมของนมน้อมเดินออกมาจากห้องของนายเหมืองหนุ่ม นางถือกะละมังใบเล็กมีผ้าผืนหนึ่งวางพาดบนปากขอบ มันเป็นภาพที่เมฆาเฝ้ามองมาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว วารินทร์เป็นไข้และยังไม่มีทีท่าว่าจะหาย

“เสียใจด้วยนะคะคุณชาย ดิฉันยืนยันว่าแม่หนูคนนั้นยังมีลมหายใจ”

นางน้อมค้อนให้เจ้านายอย่างเคย แต่วันนี้มีหน้างอง้ำและคำแทนตัวประชดประชันแถมมาด้วย นางรู้เรื่องที่เจ้านายทำกับวารินทร์เมื่อเช้า หลังจากคะยั้นคะยอว่าไปแกล้งเจ้าหล่อนท่าไหนถึงได้ป่วยนอนซม แล้วความจริงก็ทำให้นางอดเคืองไม่ได้ คุณชายใหญ่ของนางทำเกินไปจริงๆ

เมฆามัวแต่กังวลเรื่องคนที่นอนซมตั้งแต่เมื่อวาน เลยมองผ่านการประชดประชันของแม่นมคนดี เขากลับเข้าห้องอีกครั้ง หลังจากรบกวนแม่นมให้ช่วยเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าให้วารินทร์ หล่อนยังนอนแบ็บอยู่บนเตียง ดวงตาสีนิลปิดสนิท มีคราบน้ำตาจางๆ ติดอยู่ที่พวงแก้ม สีหน้าหล่อนดีขึ้นมาก ลองเอามืออังที่หน้าผากก็พบว่าหล่อนไม่มีไข้แล้ว

นายเหมืองหนุ่มถอนหายใจอย่างโล่งอก กวาดไล้สายตาไปตามลำคอและเรียวแขน ร่องรอยที่เขาตีตราไว้โผล่พ้นชุดนอนออกมา เขาคงทำรุนแรงกับหล่อนมากมายทีเดียว

เขานั่งลงข้างคนหลับ มือใหญ่ลูบกระหม่อมบางอย่างเอ็นดู เขาใจร้ายนักที่ทำร้ายผู้หญิงตัวเล็กๆ อย่างวารินทร์

“ฉันขอโทษ” เอ่ยขอโทษกับคนที่หลับสนิท ก้มลงจุมพิตที่หน้าผากมนอย่างอ้อยอิ่ง ไม่อยากให้หล่อนรู้หรอกว่าเขาห่วงหล่อนมากมาย ไม่อยากให้รู้เลยจริงๆ

“ขอโทษนะวารินทร์ ถ้าจะหาคนผิดก็คงเป็นตัวเธอเองที่ดันเกิดเป็นน้องไอ้วาคิม ถ้าชาตินี้ฉันมีโอกาสได้ไถ่โทษ ฉันจะขอเป็นทาสเธอตลอดไป” เมฆาเอ่ยเสียงแผ่วแล้วจุมพิตหน้าผากมนอีกครั้ง จัดการห่มผ้าให้หล่อนจนชิดปลายคางแล้วค่อยก้าวออกจากห้อง โดยไม่รู้เลยว่าคนป่วยที่เขาคิดว่าหลับ ได้ลืมตาขึ้นมาช้าๆ

ดวงตาของวารินทร์ยังมีร่อยรอยหยาดน้ำตา แต่เหนือสิ่งอื่นใดคือความสับสนในการกระทำของเขา

“ตกลงคุณจะดีหรือร้ายกันแน่ ฉันไม่เข้าใจคุณเลย” วารินทร์ถามตัวเอง ก่อนจะหลับตาลงอีกครั้งเมื่อมิอาจหาคำตอบให้กับคำถาม

______________

เช้าวันถัดมา

กลิ่นโจ๊กหอมกรุ่นกำลังทำให้กระเพาะน้อยๆ ของวารินทร์ร้องครวญคราง เธอตื่นขึ้นมาพร้อมอาการปวดไปทั้งร่าง เธอเพิ่งสร่างไข้และไม่ได้อยู่ในห้องของตัวเอง

“เอ้า? ตื่นแล้วหรือแม่หนู ป้าเอาโจ๊กมาให้ วันนี้น่าจะอาบน้ำได้แล้วนะ” นางน้อมว่า เดินไปเปิดหน้าต่างให้ลมโกรก วันนี้ท้องฟ้าปลอดโปร่งไร้เม็ดฝน

“ขอบคุณนะคะป้า ที่ช่วยดูแลหนู” บอกพลางลุกขึ้นนั่งช้าๆ ยังปวดเนื้อปวดตัวไม่หาย

“เรื่องเล็กน้อยน่า ตอนนายเหมืองเมาหัวทิ่มก็ป้านี่แหละที่ช่วยเช็ดเนื้อเช็ดตัวหาข้าวหาน้ำให้กิน ว่าแต่นายเหมืองไม่ได้เข้ามายุ่มย่ามในนี้ใช่ไหม”

วารินทร์ส่ายหน้าแทนคำตอบ เธอเองก็ไม่เข้าใจ เขาพาเธอมาพักฟื้นที่นี่แต่ตัวเองไปนอนที่ไหนไม่รู้

“น่าจะนอนห้องอื่นมั้ง ช่างนายเหมืองเถอะ คนเพี้ยนๆ ทำอะไรไม่รู้จักคิด ให้รู้สึกผิดบ้างก็ดี หนูกินข้าวเถอะจ้ะ” นางน้อมแนะ ช่วยหยิบถาดข้าวบนโต๊ะข้างเตียงมาวางบนตักให้คนป่วย

“วันนี้ป้าจะเข้าเมือง หนูอยากได้อะไรไหมจ๊ะ”

วารินทร์ตักโจ๊กเข้าปากไปหนึ่งคำด้วยความหิว พลางคิดหาสิ่งที่ต้องการ

“หนูอยากได้โทรศัพท์มือถือ”

“ไม่ได้หรอกจ้ะ นายเหมืองสั่งไว้ หนูขออย่างอื่นได้ไหม เสื้อผ้า เครื่องสำอาง ของใช้อื่นๆ อ้อ...เอาผ้าอนามัยไหมจ๊ะ”

เคล้ง!

ช้อนข้าวร่วงกระทบชามเสียงดังลั่น วารินทร์หน้าซีดเผือด

“วันนี้วันที่เท่าไหร่คะป้า” ถามหน้าตื่น ใบหน้าซีดลงๆ

“น่าจะยี่สิบหรือยี่สิบเอ็ด มีอะไรหรือเปล่าหนู” นมน้อมเองก็ใจไม่ดีเมื่อเห็นสีหน้าของหญิงสาว ชามข้าวถูกผลักใส่มือมา นางรีบยกมันไปวางไว้บนโต๊ะตัวเดิม

“หนูอยากพูดอะไรไหมจ๊ะ”

วารินทร์ส่ายหน้า ดวงตาเริ่มมีน้ำใสขังคลอ

“หนูคง...เครียด รอบเดือนก็เลยยังไม่มา มันน่าจะมาตั้งแต่...”

“ตั้งแต่เมื่อไหร่จ๊ะ” นมน้อมลุ้นอยู่ในใจ หวังว่าแม่หนูวารินทร์คงจะไม่...

“ตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้ว” วารินทร์สารภาพ น้ำตาร่วงเผาะ เธอมาอยู่ที่นี่นานแค่ไหนแล้วนะ รอบเดือนเธอควรจะมาได้แล้ว มันไม่เคยมาช้าเลย

“ใจเย็นๆ เอาไว้ป้าจะไปซื้อเครื่องตรวจมาให้นะ หนูอาจจะเครียด รอบเดือนก็เลยมาช้า เชื่อป้านะ” นมน้อมปลอบหญิงสาวทั้งที่ตัวเองก็กังวล

วารินทร์เอาแต่ส่ายหน้ารัวๆ

“หนูพยายามบอกตัวเองว่ามันเป็นอย่างนั้น แต่อีกอาทิตย์เดียวก็จะครบเดือนแล้วนะคะ ทำไมมันถึงไม่มา หนูกลัว...ป้าน้อมคะหนูกลัว”

วารินทร์พร่ำบอก โผเข้ากอดนางน้อมอย่างต้องการที่พึ่ง

“โธ่ๆ อย่ากังวลนักเลย ทำใจให้สบายเถอะนะ เชื่อป้า เอาละ ป้าจะรีบไปตลาด หนูรออยู่ที่นี่ กินข้าวกินปลาแล้วนอนพักนะ แล้วป้าจะรีบกลับมา”

นางน้อมสั่งความพลางดันเจ้าหล่อนออกจากอ้อมแขน แม่หนูวารินทร์ช่างดูอ่อนแอเหลือเกิน

“ป้า...อย่าบอกเจ้านายของป้านะคะว่าจะซื้อเครื่องตรวจครรภ์มาให้หนู หนูไม่อยากให้เขารู้”

“ป้ารับปากอะไรไม่ได้ ยังไงซะนั่นก็เจ้านายของป้า ป้าเลี้ยงเขามาแต่อ้อนแต่ออก ถ้าเขาถามอะไรป้าก็คงต้องพูดความจริง แต่ถ้าเขายังไม่ถาม ป้าก็จะไม่พูดก็แล้วกัน”

“ขอบคุณค่ะป้าน้อม ขอบคุณจริงๆ”

วารินทร์ยกมือไหว้หญิงสูงวัย นางปลีกตัวออกไปเงียบๆ เธออยากให้นางกลับมาไวๆ อยากตรวจดูอย่างจริงจังว่าท้องหรือไม่ท้อง

“อย่าเพิ่งท้องเลยนะ อย่าเพิ่งเลย”

วารินทร์ได้แต่ภาวนา หันไปมองชามโจ๊กอาการหิวก็โจมตีอีกระลอก เลยต้องจัดการมันตามที่นมน้อมสั่งความ เธอกินได้อย่างเอร็ดอร่อยทั้งที่เพิ่งสร่างไข้ น่าประหลาดดีแท้ พอกินเสร็จก็ลุกมาอาบน้ำแต่งตัว

หญิงสาวรู้สึกสบายตัวเมื่อผิวเนื้อสะอาดสะอ้านขึ้น เธอปืนขึ้นเตียงนอน คิดว่าจะนอนต่ออีกสักนิดเพราะยังเพลียๆ แต่ว่านายเหมืองเมฆาคงไม่ได้คิดเช่นนั้น เขาเดินเข้ามาในห้อง วงหน้ายังไร้ความรู้สึก

“ทำไมจ้องหน้าฉันอย่างนั้น...โกรธเหรอ?”

เขาถามขณะเดินเข้าไปหาหล่อนแล้วหย่อนกายลงนอนเคียงข้าง

“เปล่า...ไม่ได้โกรธ แต่...เกลียด”

เมฆาดีดตัวลุกขึ้นนั่งทันใด เขาจัดการลากคนป่วยติดมือขึ้นมาด้วย

“ปากดี! รสชาติของการใกล้ตายมันไม่ได้ทำให้เธอกลัวหรือไง คอยดูนะถ้าพี่เธอทำให้น้องฉันต้องมีน้ำตาอีกแค่หยดเดียว แค่หยดเดียวเท่านั้น! เธอไม่รอดแน่!”

“งั้นเหรอ! ก็เอาสิ ฆ่าฉันเลย! รู้อะไรไหม นายพูดกรอกหูฉันอยู่ทุกวันว่าพี่วาเลวอย่างโน้นอย่างนี้ ซึ่งฉันยังไม่เคยเห็นหลักฐานสักนิด แต่ฉันก็ยอม...ยอมนายทุกอย่าง ฉันหวังว่าการที่ฉันยอม มันจะช่วยสลายความแค้นในใจของนายลงได้บ้าง แต่ฉันคิดไปเองคนเดียว นายไม่ได้แค้นพี่วาน้อยลงสักนิด ถามจริงๆ เถอะ ความอดทนและจริงใจของฉันมันไม่เคยมีความหมายต่อนายเลยใช่ไหม ความแค้นในใจของนายมันทำด้วยเหล็กหรือยังไง!” วารินทร์ตัดพ้อน้ำตานองหน้า สิ่งที่เขาทำกับเธอมันมากเกินไปแล้ว

เมฆานิ่งงันพูดไม่ออก หยดน้ำตาและคำพูดของวารินทร์กำลังกระแทกใจเขาอย่างจัง

“ฉันก็เป็นคน มีเลือดเนื้อมีความรู้สึกไม่ใช่ที่ระบายความแค้นความใคร่ที่เกรดต่ำยิ่งกว่าอีตัวข้างถนน นายกำลังทำให้ฉันสมเพชเวทนาตัวเองเต็มทน ถ้าหากว่าพี่ฉันเลวทรามต่ำช้า นายมันก็เลวยิ่งกว่าสัตว์นรก!”

เผียะ!

เสียงลั่นเปรี๊ยะในหูนั่นคือเรื่องจริง วารินทร์หน้าหันตามแรงตบ เธอหันกลับมาหาเขาช้าๆ น้ำตานองเต็มสองแก้ม เลือดไหลซึมที่มุมปากหากแต่เจ้าตัวกลับเฉยชาไม่นำพาต่อความเจ็บปวดใดๆ

“สักวัน...นายจะเสียใจ”

นั่นคือคำพูดสุดท้ายก่อนที่วารินทร์จะสลบไป เมฆามองมือที่สั่นระริกด้วยความตกใจ ความกังวลก่อตัวขึ้นมาเป็นริ้วๆ หล่อนยังไม่หายดีแต่เขากลับทำร้ายหล่อนอีกแล้ว แก้มบางที่ซีดเซียวบัดนี้มีรอยนิ้วมือเขาปรากฏเด่นชัด มือหนาประคองใบหน้าเล็กเรียวอย่างทะนุถนอม เกลี่ยหยาดน้ำใสให้เจ้าหล่อนบางเบาก่อนจะจุมพิตรอยนิ้วมือนั้นบนแก้มบาง ริมฝีปากหยักได้รูปพร่ำกล่าวคำขอโทษที่คนฟังไม่อาจได้ยิน

“วารินทร์...วารินทร์ ฉันขอโทษ เธอเจ็บมาไหม ฉันขอโทษจริงๆ ฉันขอโทษ...”