EP 3/3 แผนพิศวาส

สองเดือนถัดมา

วันนี้เป็นเช้าวันจันทร์ที่แสนสดใสสำหรับเกล็ดมุก มันเกิดขึ้นเพราะโต๊ะทำงานตัวใหม่นี่เอง มันไม่ได้ใหม่ด้วยการซื้อหา แต่มันใหม่เพราะตำแหน่งที่ตั้งของมันต่างหาก

“เป็นยังไงหนูมุก ถูกใจไหม เอาอะไรเพิ่มหรือเปล่า”

วัลลภเอ่ยถาม ‘อดีตเลขา’ ด้วยความเอ็นดู

“อืม...ไม่เอาแล้วค่ะ มุกมาทำหน้าที่แทนพี่วาสนาแค่ไม่กี่วัน ไม่ต้องเปลี่ยนให้วุ่นวายหรอกค่ะ ลำบากคุณอาเปล่าๆ”

เธอออกตัวด้วยความเกรงใจ นึกขอบคุณบุรุษมากวัยเป็นล้นพ้นที่ช่วยให้เธอได้ทำงานตำแหน่งนี้แทนคนเก่าที่ประสบอุบัติเหตุ ถึงแม้จะแค่ชั่วคราวก็เถอะ

“ก็ไม่แน่หรอก หนูมุกทำงานเก่ง ดีไม่ดีอาจได้ทำต่อเลยก็ได้”

เธอยิ้มขอบคุณแทนการโต้ตอบ ถ้าได้อย่างนั้นก็ดีสิคะคุณลุง มุกจะได้คอยสกัดดาวรุ่งบรรดาสาวๆ ของคุณวาให้กระเด็นไปไกลๆ ไม่ให้เขาได้ทันรู้ตัวเลย

การสนทนามีอันยุติลง เมื่อคนที่อยู่ในห้องเรียกให้ชายสูงวัยเข้าพบพร้อมๆ กับเลขาคนใหม่ของเขา

หญิงสาวรวบแฟ้มมาแนบอก ก่อนจะก้าวไปเปิดประตูให้อาวัลลภ อย่างน้อยเวลาอีกไม่กี่เดือนที่เหลือ เธอก็จะได้อยู่ใกล้ชิดเขามากขึ้น ไม่รู้ว่าเห็นแก่ตัวมากไปหรือเปล่า เพราะตอนนี้เธอกำลังภาวนาให้พี่วาสนาอย่าเพิ่งถอดเฝือกเลย อยากให้พี่เลขาแสนดีนอนเล่นที่โรงพยาบาลสักเดือนสองเดือนยิ่งดี

สตรีร่างสูงโปร่งในชุดรัดรูปสีเพลิงอวดหน้าอกหน้าใจไซซ์ฝรั่ง ก้าวฉับๆ มาหยุดที่โต๊ะทำงานของเกล็ดมุกด้วยความมาดมั่น รองเท้าส้นสูงปานเสาไฟฟ้าของเจ้าหล่อน แตะกระทบพื้นเป็นจังหวะเสียงดังจนแสบแก้วหู เกล็ดมุกเงยหน้าจากแฟ้มเอกสารขึ้นมามอง รู้สึกหมั่นไส้แม่สาวทรงโตขึ้นมา เจ้าหล่อนคงนึกว่าเป็นเวทีนางแบบละมั้ง ไม่ต้องกรีดกรายขนาดนั้นเธอก็รู้แล้วล่ะว่าเจ้าหล่อนเป็นใคร

“สวัสดีค่ะ มาพบท่านประธาน ได้นัดไว้หรือเปล่าคะ” ถามออกไปอย่างสุภาพที่สุด อย่างไรเสียตอนนี้เธอก็อยู่ในเวลาทำงาน สมควรทำหน้าที่ให้ดีที่สุด

“นี่หล่อนเป็นเลขาใหม่ใช่ไหม ถึงไม่รู้จักฉัน วาสนาเลขาคนเก่าไม่ได้บอกหรือไงว่าฉันเป็นใคร แต่ไม่เป็นไร ฉันจะบอกเธอเองก็ได้ว่าฉันชื่อ ‘แพรวรุ้ง’ ว่าที่คู่หมั้นของเจ้านายเธอ รู้แล้วก็ช่วยจำใส่สมองหน่อย คราวหน้าจะได้ไม่ต้องถามว่าฉันมีธุระอะไรถึงมาพบเขา เพราะสำหรับฉัน ไม่จำเป็นต้องมีธุระก็เข้านอกออกในที่นี่ได้ตลอดเวลา รู้ไว้ซะด้วย”

นางแบบสาวยิ้มเย้ยก่อนจะผลักประตูห้องเข้าไป เกล็ดมุกได้แต่มองตามตาปริบๆ คนมีสิทธิ์กับคนไม่มีสิทธิ์ สิทธิมันแตกต่างกันอย่างนี้นี่เอง

ภายในห้องทำงานของวาคิม

“อาคิดว่าที่ทางเพิร์ลเสนอมาน่าสนใจมากๆ ราคาสูงไปหน่อยแต่ของเขามีคุณภาพจริงๆ ที่สำคัญหากเราต้องการเพชร พลอย มรกต หรือว่าทับทิม เขาก็สามารถหาให้เราได้โดยง่าย ไม่ใช่มีแค่ไข่มุกเพียงอย่างเดียว หากเราเป็นคู่ค้ากับเขา อนาคตข้างหน้าราคาอัญมณีเหล่านี้ อาเชื่อว่าต้องสามารถซื้อได้ในราคาที่ถูกกว่านี้แน่นอน ที่สำคัญเราไม่ต้องไปแย่งวัตถุดิบในตลาดให้วุ่นวายด้วย” วัลลภเสนอแนะเจ้านายรุ่นลูก

“ผมก็เห็นด้วย แต่ถ้าสามารถซื้อในราคาที่ต่ำกว่านี้ได้ บริษัทก็จะได้กำไรมากขึ้น ผมขอเวลาอีกสองวันก็แล้วกัน ถ้าในสองวันนี้มีบริษัทอื่นเสนอราคามาอีก เราค่อยมาดูกันอีกที” วาคิมตอบเรียบๆ มีเพียงหัวคิ้วที่ขมวดมุ่นเท่านั้นที่บ่งบอกว่าเขากำลังใช้ความคิดอย่างหนัก

“เซอร์ไพรส์ค่ะวาขา! แพรวมาชวนวาไปหาอะไรทานด้วยกัน ไปกันเลยไหมคะ”

เสียงแหลมๆ นั่นทำเอาวาคิมต้องชักสีหน้า นี่ไงล่ะแพรวรุ้งตัวจริง หล่อนไม่เคยถามเขาสักคำว่าอยากไปกับหล่อนหรือเปล่า แถมยังทำเป็นลืมมารยาทผู้ดี เดินเข้าห้องเขาโดยไม่เคาะประตูด้วยซ้ำ ถ้าไม่ติดว่ามารดาของหล่อนเป็นเพื่อนกับมารดาเขาละก็ เขาไม่มีทางควงหล่อนให้เสียเวลาแน่ๆ เกล็ดมุกก็เหลือเกิน ปล่อยให้เข้ามาได้อย่างไร รู้ทั้งรู้ว่าเขากำลังคุยเรื่องงานอยู่

“ถ้าอย่างนั้น อาขอตัวก่อนก็แล้วกัน” ชายสูงวัยเอ่ยอย่างเกรงใจ ถือโอกาสปลีกตัวออกจากห้องของบอสใหญ่ หางตาของคนสูงวัยปรายไปยังนางแบบรุ่นลูกแล้วก็ต้องส่ายศีรษะอย่างระอา นี่หรือว่าที่นายหญิงของ GB นอกจากราศีที่แดงเถือกเปล่งออกมาจากชุดที่สวมแล้ว หล่อนยังห่างไกลคำว่าสวยสง่าไปอีกหลายล้านปีแสง หวังว่าในอนาคต คงไม่ต้องเรียกนางแบบสาวว่า ‘นายหญิง’ จริงๆ หรอกนะ

_____________

ขณะที่เกล็ดมุกกำลังรวบรวมเอกสารที่จะใช้ในการประชุมของวันพรุ่งนี้ ประตูห้องบอสใหญ่ที่ปิดไว้เกือบครึ่งชั่วโมงหลังจากอาวัลลภออกไป ก็เปิดออกในที่สุด ร่างสวยสะคราญของนางแบบหุ่นเพรียวลมแต่อวบอึ๋ม แนบชิดคลอเคลียอยู่ในวงแขนของเขา

เกล็ดมุกมองภาพนั้นแล้วปวดหัวใจยิ่งนัก เธอไม่ได้หึงหวงผู้หญิงคนนี้ แต่เธออิจฉาต่างหาก อิจฉาที่หล่อนได้อยู่ในอ้อมแขนของชายที่รักในทุกๆ ที่ที่หล่อนต้องการ ในขณะที่อ้อมแขนของชายที่เธอรัก เขามีให้เธอเฉพาะตอนที่อยู่บนเตียง

 “ฉันจะไปข้างนอกกับคุณแพรว นัดตอนบ่ายเลื่อนไปวันพรุ่งนี้”

เขาสั่งเรียบๆ ตามแบบฉบับของเขาแล้วเดินเคียงคู่กันออกไป ไม่รอฟังคำขานรับของเธอด้วยซ้ำ เธอมองตามร่างของคนทั้งสองไม่วางตา เมื่อไรหนอเธอถึงจะมีโอกาสได้เดินเคียงคู่กับเขาอย่างนี้บ้าง เมื่อไหร่กัน