EP 3/2 แผนพิศวาส

เช้าวันรุ่งขึ้น ณ ร้านขนมเค้กแห่งหนึ่งภายในห้างสรรพสินค้าชื่อดัง ใบหน้าสดสวยของวารินทร์งอง้ำอย่างขัดใจเมื่อพยายามเป็นครั้งที่ร้อยแล้ว แต่เพื่อนสาวที่รักยังไร้ร่องรอย เบอร์ที่ยัยเพิร์ลให้ไว้มันติดต่อไม่ได้ สงสัยว่าเจ้าหล่อนคงเปลี่ยนเบอร์ไปแล้ว

สมาร์ตโฟนแบรนด์หรูถูกวางลงบนโต๊ะอย่างกระแทกกระทั้น เธออุตส่าห์วางแผนกลับเมืองไทยก่อนกำหนดเพื่อมาเซอร์ไพรส์เพื่อนรัก แต่อีกฝ่ายกลับติดต่อไม่ได้ เธอนึกเคืองสมองกลวงๆ ของตัวเองอยู่เหมือนกันที่ไม่ยอมซักถามประวัติแม่เพื่อนรักให้ดี เลยต้องมานั่งอารมณ์เสียอยู่อย่างนี้

ใบหน้าสดสวยงอง้ำก็จริงแต่มือเรียวไม่ยอมละเลยเจ้าเค้กสุดโปรดตรงหน้า ยังเพียรตักมันเข้าปากคำแล้วคำเล่า ดวงตาช่างสังเกตกวาดมองไปรอบๆ ร้าน ดีที่วันนี้ไม่ใช่วันหยุด เลยไม่ต้องลำบากแย่งโต๊ะกับพวกเด็กวัยรุ่นที่ชอบมานั่งที่ร้านเค้กแห่งนี้

นัยน์ตาสีนิลคู่สวยหรี่ลงเล็กน้อย เมื่อต้องเพ่งไปยังมุมหนึ่งของร้าน บุรุษร่างหนากำยำ เจ้าของหนวดเครารกรุงรัง เขานั่งนิ่งเป็นรูปสลักราวกับรอคอยอะไรบางอย่าง ชุดคาวบอยเต็มยศที่เขาสวมมันทำให้เขาแปลกประหลาดจากคนอื่นๆ มันช่างไม่เข้ากับบรรยากาศร้านเค้กเอาเสียเลย

วารินทร์แอบว่าเขาอยู่ในใจ เธอพาลไปทั่วเพราะอารมณ์ขุ่นมัวในอก ใบหน้าของชายที่อุดมด้วยหนวดเครารกครึ้ม ทำให้เธอต้องชอนไชสายตา เพื่อค้นหาความหล่อเหลาของพ่อคาวบอยเพื่อแก้เซ็ง จมูกก็โด่งคมสันพอดิบพอดี ไม่ขาดไม่เกิน ริมฝีปากหยักถูกซ่อนไว้ใต้เคราหนา เธอมองเห็นเพียงรำไร และนัยน์ตาเขา น่าเสียดายนัก เธอคงเห็นมันแน่ๆ หากไม่มีเจ้าแว่นตาสีชามาขวางกั้น

วารินทร์สะดุ้งเฮือก รีบยืดตัวนั่งตรงแล้วเสมองไปทางอื่นเมื่อพ่อคาวบอยขยับแว่นสีชามองสวนกลับมาอย่างรู้ทัน เธอแสร้งทำไม่รู้ไม่ชี้ เรื่องกลบเกลื่อนละก็ถนัดที่สุด ถึงแม้ว่าจะแอบมองเขาอยู่ แต่จะให้ยอมรับนั่นหรือ ไม่มีวันเสียหรอก

หญิงสาวรอคอยจนกระทั่งชายหนุ่มก้าวขายาวๆ ของเขาเดินผ่านหน้าเธอออกไปจากร้าน นั่นแหละคุณหนูคนสวยแห่ง GB จึงได้พ่นลมออกจากปากอิ่มอย่างโล่งอกโล่งใจ

“น้องคะ” เธอเรียกพนักงาน พลางหยิบเครดิตการ์ดแบบไม่จำกัดวงเงินส่งให้

“ขอโทษครับ โต๊ะนี้เคลียร์บิลเรียบร้อยแล้วครับ” คำตอบของพนักงานหน้าตี๋ทำเอาคนสวยงงเป็นไก่ตาแตก รีบหันไปมองที่โต๊ะเดิมของพ่อคาวบอย แต่คงไม่ใช่หรอกน่า ไม่รู้จักกันซะหน่อย แล้วจะมาเลี้ยงทำไม

พนักงานหนุ่มมองตามสายตาของลูกค้าคนงาม ก่อนที่เขาจะตอบยิ้มๆ ว่า

“ใช่ครับ พี่ที่ใส่ชุดคาวบอยนั่นแหละครับ เป็นคนจ่ายเงิน แล้วก็...”

บริกรใจดียื่นบางอย่างมาให้วารินทร์ เธอเอื้อมมือไปรับกระดาษแผ่นน้อยแล้วรีบคลี่ออกอ่าน

พี่ชายเธอทำฉันเจ็บเหลือเกินวารินทร์ มันคงไม่มีหัวใจถึงรักใครไม่เป็น หัวใจน้ำแข็งของมันด้านชาจนทำร้ายคนที่มันรักให้เจ็บช้ำ ฉันหวังว่าสักวันจะได้เห็นพี่ชั่วๆ ของเธอได้รับการลงทัณฑ์ที่สาสม เพราะฉะนั้นเตรียมตัวเอาไว้ให้ดี เธอคือคนสำคัญที่ฉันจะใช้เฉือนหัวใจ ไอ้วาคิม! อีกไม่นานเกินรอ ‘นางบำเรอของฉัน’

                                                                                 เมฆา

วารินทร์อ้าปากค้างเมื่ออ่านจบ มันเรื่องบ้าอะไรกันนี่ เธอกำลังเผชิญกับอะไรกันแน่ ผู้ชายโรคจิตคนหนึ่ง เกมทางธุรกิจของพี่ชายหรือว่ามีอะไรมากกว่านั้น เธออยากจะกรีดร้องให้หายเจ็บใจ แต่ไม่หรอก ไม่มีทาง เธอไม่โง่ขนาดนั้น เธอต้องมีสติ

หญิงสาวพยายามใจเย็นอย่างที่สุด สัมภาระบนโต๊ะถูกกวาดลงกระเป๋าราคาแพงอย่างรวดเร็ว ก่อนจะคว้ามันมาคล้องแขนแล้วก้าวฉับๆ ออกจากร้าน ดวงตาคู่สวยยังสอดส่ายหาคู่กรณี ทว่าไร้วี่แวว

เธอมั่นใจว่าพ่อคาวบอยโรคจิตยังอยู่แถวนี้เพื่อรอสะใจกับท่าทีตื่นตระหนกของเหยื่อสาวแน่ๆ แต่ฝันไปเถอะ คุณหนูวารินทร์ไม่ได้โง่ขนาดนั้น เธอไม่มีทางเป็นเหยื่อผู้อ่อนแออย่างแน่นอน

หางตาของวารินทร์แลเห็นปีกหมวกคาวบอยแวบๆ ที่มุมหนึ่งของร้านหนังสือซึ่งอยู่เยื้องออกไปจากร้านเค้ก แล้วพลันรอยยิ้มอย่างผู้ชนะก็ผุดพรายเต็มวงหน้า หญิงสาวก้าวเดินต่อไปด้วยความสะใจ บ่าตั้ง หลังตรง ใบหน้าเชิดน้อยๆ อย่างคุณหนูผู้ดื้อรั้นไม่ยอมคน

ที่มุมหนึ่งของร้านหนังสือ เมฆาก้าวออกมาจากที่ซ่อนด้วยความคับแค้นใจ ยัยคุณหนูไฮโซนิ่งกว่าที่เขาคิดไว้ ไม่ได้ดั่งใจจริงๆ เขานึกว่าจะได้เห็นท่าทางตื่นตระหนกหวาดกลัวของเจ้าหล่อน แต่เปล่าเลย!

วารินทร์ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นคงได้เต้นเป็นเจ้าเข้า บางทีพวกหล่อนอาจจะวิ่งโร่ไปแจ้งตำรวจด้วยซ้ำ เห็นทีว่าสงครามประสาทคงใช้ไม่ได้ผลกับยัยคุณหนูนี่ หึๆๆ ร้ายจริงนะ ทั้งพี่ทั้งน้อง น่าเจ็บใจนัก!