Chapter 9

“ไม่เป็นไรช่างมันเถอะ” ฉันบอก

“แล้วเพื่อนเธอล่ะ” เขาถามพลางยื่นมือออกไป แต่ก่อนที่ฉันจะอ้าปากพูด ก็มีเสียงดังขึ้นบนโต๊ะที่เรียกความสนใจจากทุกคน

“ฉันเตือนเธอแล้วว่าอย่ายุ่งกับเธอ!” เซนคำรามเสียงดังไปทั่ว

“ใจเย็นๆเซน ฉันไม่ได้มาเพื่อรบกวนเธอ” มาร์คัสพูด เขาพยายามพูดให้เซนใจเย็นลง เขาดูสงบขึ้นมาก แต่การที่ฉันเห็นเซนตรงนี้ ทำให้ฉันตัวสั่นด้วยความกลัว หลังจากที่ได้รู้ว่าเขาเป็นอะไร

“ออกไป” เซนเตือนอีกครั้ง

“ทำไมนายถึงมีปัญหากับฉันนัก? ถ้าแบรล์ไม่โอเคที่ฉันอยู่ที่นี่ เธอก็คงจะพูดออกมาเองแล้ว…”

“ฉันบอกให้ออกไป!!!! ” เซนพูดตัดกลางประโยคของมาร์คัส ความโกรธทำให้เซนหน้าแดง และที่มองเขาแบบนี้ก็ยิ่งทำให้ฉันกลัวมากขึ้นไปอีก เขาสามารถทำร้ายมาร์คัสได้เลยนะ? หรือแย่กว่านั้นเขาสามารถฆ่ามาร์คัสได้ทันที? เขาเป็นแวมไพร์ เขามันตัวอันตราย ที่สามารถทำทุกอย่างได้

ไม่! ไม่! ไม่! ฉันต้องหยุดสิ่งนี้ก่อนที่ เซนจะทำร้ายใครอีก ถ้ามาร์คัสไม่ไป เซนอาจจะทำร้ายเขาหรือฆ่าเขา และเหตุผลที่ทำให้เขาตายก็คงเป็นฉัน! ฉันไม่สามารถปล่อยให้สิ่งนี้เกิดขึ้นได้

“มาร์คัสออกไปเถอะ…ได้โปรด?” ฉันขอ. เขามีเครื่องหมายคำถามบนใบหน้าแต่เขาก็จากไป

“แบลร์”

ฉันเดินผ่านเซน ก่อนที่เขาจะพูดอะไรอีก

เสียงกริ่งดังขึ้น และถึงเวลาที่ชั้นเรียนการวิจัยและการจัดการจะเริ่มขึ้น

ฉันนั่งอยู่ที่เดิม แต่ไม่สามารถจดจ่อกับสิ่งที่ มิสแมคกราธ กำลังสอนได้ สมองของฉันนึกถึงเหตุการณ์คืนนั้น การเดตของเรา ที่สุสานและเซนสารภาพว่าเขาเป็นแวมไพร์ ฉันส่ายหัวแรงๆ เพื่อปัดเป่าความคิดทั้งหมดออกไป

“คุณสบายดีไหม มิสแบลร์” คุณแมคกราธถาม ฉันคิดมากจนลืมไปว่าฉันอยู่ในชั้นเรียน และรายล้อมไปด้วยผู้คนมากมาย

“อ่อ..ค่ะ” ฉันตอบพร้อมพยักหน้า

“ดี” เธอพูด และเธอพูดต่อไปในหัวข้อที่ว่า “อย่างที่บอกไป ชิ้นงานต่อจากนี้ จะทำเป็นคู่”

“และต้องทำให้ชัดเจนตั้งแต่แรก ฉันจะไม่รับงานที่ไม่ได้เรื่อง ไม่ตรงหัวข้อเด็ดขาด”

“ฉันจะมีหลายหัวข้อให้พวกคุณ แต่ ฉันจะเป็นคนจับคู่ทำงานให้พวกคุณเอง” และเธอเริ่มเรียกชื่อเพื่อจับคู่

“เบ็ตตี้ คุณจะทำงานนี้กับเจสสิก้า”

“เอียนกับโรเบิร์ต”

“ทารากับอับราฮัม”

“มอลลี่กับอิโซเบล”

“แบลร์กับเซน”

แบลร์กับเซน ตาของฉันเบิกกว้างเมื่อได้ยินว่า ฉันไม่สามารถทำงานมอบหมายใดๆ กับเซนได้ ฉันอยากอยู่ให้ไกลจากเขา

“ขอโทษค่ะ คุณแมคกราธ”

"ว่ายังไง มีคำถามอะไรไหม?” เธอถาม.

“มันไม่เชิงคำถามค่ะ แค่จริงๆแล้วฉันอยากให้คุณช่วยเปลี่ยนคู่ทำงานให้ฉันได้ไหมคะ” ฉันขออย่างสุภาพ

"ไม่! ไม่มีใครควรมีปัญหากับหัวข้อที่ฉันมอบหมาย หรือคู่ทำงานที่ฉันเลือกให้ด้วย ฉันพูดแบบนี้ชัดเจนพอแล้วใช่ไหม” และทั้งห้องก็ตอบตกลงพร้อมกัน

เธอจะไม่เปลี่ยนคู่ของฉัน หมายความว่าฉันไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากทำงานมอบหมายนี้กับเซน โธ่... ยิ่งอยากห่างเขามากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งเข้ามาใกล้มากขึ้นเท่านั้น ฉันเกลียดเขา.

เราต้องส่งงานของเราในหนึ่งสัปดาห์ แต่นี่สี่วันแล้วยังไม่ได้เริ่มลงมือทำงานเลย และเราต้องทำงานนี้ให้เสร็จภายในเวลาไม่กี่วันนี้แล้ว เขามาหาฉันตลอด แต่ฉันก็ยังผลักไสเขาออกไปเสมอ เขามองว่างานมอบหมายเป็นโอกาสที่จะเป็นเพื่อนกับฉันอีกครั้ง แต่นั่นจะไม่มีวันเกิดขึ้น เว้นแต่ว่าฉันต้องการคะแนนในคลาสนี้จริงๆน่ะซิ ฉันต้องทำงานนี้กับเขา ไม่มีทางเลือกอื่นเนื่องจากคุณแมคกราธ ไม่เต็มใจที่จะให้ใครขัดความคิดที่เขาจัดการไว้ให้แล้ว

“เหลือเวลาอีกแค่สามวัน” ฉันพูดโดยไม่มองหน้าเขา

"สำหรับ?" เขาถาม. เขารู้ดีว่าฉันกำลังพูดถึงอะไร เขาก็ยังทำเหมือนไม่รู้!

“ฉันขอโทษ” เขาพูด เขาคงจะอ่านใจฉันได้ “งั้นเรามาเริ่มกันเลยไหม”

ฉันพยักหน้า.

เราใช้เวลาห้าชั่วโมงในการเขียนแต่งาน แต่ก็ทำเสร็จเพียงครึ่งเดียว และฉันก็เหนื่อยที่จะเขียนแผ่นงานจำนวนมาก

"ฉันเหนื่อยแล้ว. ฉันต้องการพัก” ฉันพูดออกไป

“แต่เรายังทำได้ไม่ถึงครึ่ง และเราไม่มีเวลามาก” เขากล่าว ฉันรู้ว่าเราทำงานเสร็จแล้ว

“ใช่...ฉันรู้ แต่ฉันเหนื่อยที่จะเขียนต่อเนื่อง นี่มันห้าชั่วโมงแล้วนะ และตอนนี้ฉันก็ปวดมือมากด้วย”

"โอเค ... งั้นเอาล่ะ แต่เราสามารถแบ่งเขียนได้เพียงสิบห้านาที เราต้องเขียนนี้ให้เสร็จโดยเร็วที่สุด เพื่อที่เราจะได้เตรียมตัวสำหรับการพรีเซนต์” เขากล่าว และฉันกำลังคิดในใจว่า นี่ควรเป็นปัญหาของฉันไม่ใช่ปัญหาของเขา เขาเป็นแวมไพร์ ดังนั้นเขาจะสามารถใช้พลังเหนือธรรมชาติของเขาได้ ทำให้อะไรเสร็จตอนไหนก็ได้

“ก็จริงนะที่ฉันเป็นแวมไพร์ แต่ฉันจะไม่ใช้พลังกับสิ่งแบบนี้หรอก”

“จะหยุดอ่านใจฉันสักทีได้ไหม” ฉันพูดอย่างหงุดหงิด

"ใจเย็นๆ .. ผมขอโทษ” เขาพูด

ฉันเอามือปัดผมไปข้างหลัง ฉันหลับตาลงและพยายามผ่อนคลายตัวเอง งีบสักสิบนาทีก็คงจะดี ฉันจะได้มีพลังอีกครั้ง เพื่อทำงานนี้ที่เหลือให้เสร็จ

เมื่อฉันลืมตาขึ้น ฉันพบว่าตัวเองอยู่คนเดียวในห้องสมุด เซนไม่อยู่แล้ว นี่มันดีจริงๆ ฉันเช็คเวลาบนหน้าจอมือถือ แล้วพบว่าตอนนี้เป็นเวลา 19.30 น. อะไร!? นี่ฉันหลับไปนานขนาดนี้ได้ยังไง!? ฉันคิดว่าฉันแค่หลับไปครู่เดียวเท่านั้น

“ในที่สุดคุณก็ตื่นแล้ว” เซนปรากฏตัวพร้อมกับกาแฟหนึ่งถ้วย

"ที่นี่. เอาเลย” เขายื่นแก้วกาแฟให้ฉัน

“เธอไปไหนมา” ฉันถาม

“โรงอาหาร เพื่อนำกาแฟมาเสิรฟ์ให้เจ้าหญิงนิทราสักแก้ว”

“เลิกยุ่งได้แล้ว” ฉันพูดพลางกลอกตา ฉันอยากจะปฏิเสธกาแฟ แต่อีกใจของฉันอยากจะจิบกาแฟมากๆ และก็คิดว่า กาแฟมีแค่แก้วเดียว ไม่มีของเขานี่

“แวมไพร์ไม่ดื่มกาแฟ?” ฉันถามในใจ และรู้สึกโง่ที่คิดแบบนั้น เขาตอบพร้อมด้วย

“ตอนนี้ 19:30 น. เธอยังอยากทำงานต่อหรือเลิก? เขาถามขึ้น ฉันอยากจะบอกตามตรงว่าฉันไม่มีอารมณ์จะเขียนอะไรอีกแล้ว อีกหลังจากงีบหลับอย่างสงบ และได้ดื่มกาแฟเข้มข้นนี้ แต่เราก็มีเวลาไม่มาก

“วันนี้เราต้องทำงานเขียนให้เสร็จ…ถ้าไม่เสร็จทั้งหมด ก็อย่างน้อยก็ต้องได้อีกครึ่งหนึ่ง” ฉันพูดแล้วเขาก็พยักหน้าเป็นคำตอบ

หลังจากเขียนงานไปแล้วสองชั่วโมง เราก็ทำงานตามที่ได้รับมอบหมายเสร็จแล้วมากกว่าครึ่ง และเหลือเพียงส่วนเล็กๆ เท่านั้น

“ใช้เวลาเพียงสิบห้านาทีก็เสร็จ”

"ใช่. มาทำกันเถอะ” ฉันพูดและหลังจากนั้นยี่สิบนาที งานของเราก็เสร็จ

"ในที่สุด. เสร็จแล้ว” ฉันประกาศอย่างมีความสุข

“ใช่เสร็จสักที นี่ดึกมาแล้วด้วย” ฉันเช็คเวลา แล้วพบว่าเป็น 21:40 น. มันดึกมาก แต่อย่างน้อยเราก็เขียนเสร็จแล้ว

“เธอควรกลับบ้านตอนนี้ ฉันจะไปส่งเธอที่บ้านอย่างปลอดภัย” เซนพูดและหัวเราะอย่างยียวนกวนอารมณ์

“นี่เธอประชดฉันเหรอ? ที่แวมไพร์จะพูดเรื่องความปลอดภัย?”

“แบลร์ ฉันไม่มีวันทำร้ายเธอ ฉันไม่เคยคิดอะไรแบบนั้น”

“พอได้แล้วเซน! เธอฆ่าคนไปหลายคน ดังนั้นถ้าเธอจะฆ่าฉัน มันจะไปสำคัญอะไรกับเธอ” ฉันพูด

“ใช่ ฉันฆ่าคนมามากแล้ว แต่ฉันไม่ได้รักใครเลย แต่ฉันรักเธอ! และเธอไม่ควรเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับใคร เพราะเธอแตกต่าง เธอพิเศษเหลือเกิน และฉันไม่มีวันที่จะทำร้ายเธอ และจะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายเธอด้วย ได้โปรดมากับฉัน ฉันจะไปส่งเธอที่บ้าน”

“ฉันกลับบ้านเองได้ ฉันไม่ต้องการความช่วยเหลือจากเธอ เข้าใจไหม ฉันไม่ต้องการเธอ!” ฉันพูดพร้อมยกกระเป๋าเดินออกไป

“ทำไมวันนี้ถึงกลับดึกนัก” พ่อถามทันทีที่ฉันเข้าไปในบ้าน

“วันนี้เรามีเขียนงานค่ะ” ฉันตอบ

“เสร็จแล้วเหรอ”

“ใช่ เสร็จแล้วกับการเขียน ตอนนี้เราต้องเตรียมตัวสำหรับพรีเซนต์ค่ะ” พวกเขาสนใจฉันอย่างกะทันหัน ทำให้ฉันแปลกใจ เพราะก่อนนี้พวกเขาไม่เคยสนใจว่าฉันจะกลับมาหรือไม่

“เธอพูดว่า “เรา?” นี่เธอหมายถึงเธอทำงานเขียนนี้กับเซนเหรอ เอธีถามและสายตาเป็นประกายวาววับเมื่อเธอพูดถึงเซน เธออย่าไปมองที่หน้าตาของเขาเลยเอธี เขาเป็นสัตว์ประหลาดที่มีรูปร่างหน้าตาดีมาหลอกพวกเรา

“ค่ะ” ฉันตอบ

“พ่อ พ่อคิดว่า แบลร์ ไม่ควรอยู่ข้างนอกจนดึกดื่นแบบนี้นะ? พ่อหมายความว่ามันไม่ปลอดภัยที่จะอยู่กลางดึก กับตอนนี้ที่มีเรื่องคนถูกฆ่าในเมือง

อ้าวเธอเริ่มเป็นห่วงพี่ตั้งแต่เมื่อไหร่? ฉันรู้สึกว่ามันแปลกมาก ที่ เอธี มาเกิดเป็นห่วงฉัน

“ใช่ ลูกพูดถูก” พ่อเห็นด้วย