แวมไพร์ที่รัก

“ไปที่ห้องของเธอ ... แบลร์” แม่ตะโกนฉันวิ่งขึ้นไปและล็อคตัวเองอยู่ในห้องของฉัน และร้องไห้ออกมา แม่มักจะดุฉันแม้ในความผิดพลาดที่ฉันไม่ได้ทำ เธอไม่เห็นข้อบกพร่องในน้องสาวของฉัน สำหรับเธอ เอธีเป็นผู้หญิงที่ไร้เดียงสาที่สุด นั่นเพราะเธอไม่เคยเห็นว่าเอธีชั่วร้ายแค่ไหนฉันงดมื้อเย็นและใช้เวลาอีกสองชั่วโมง เพื่อร้องไห้อยู่ในห้องของฉัน ทำไมแม่ไม่เห็นพฤติกรรมโหดร้ายของเอธีที่มีต่อฉัน เธอตะคอกใส่ฉันเพียงคนเดียว แม้กระทั่งกับสิ่งที่เอธีทำลงไป มีเพียงฉันเท่านั้นที่ต้องถูกตำหนิ ไม่มีใครสนใจฉันเลยว่าฉันรู้สึกอย่างไร ฉันเป็นคนไม่มีตัวตนที่บ้าน แม่และเอธีมักจะดูหมิ่นฉัน ฉันไม่อยากจะอยู่ที่นี่ ฉันอยากจะหายตัวไป หรือดีกว่านั้น หากฉันตายซะ บางทีพวกเขาอาจจะเห็นคุณค่าของฉันขึ้นมาบ้าง เมื่อตอนที่ฉันจะไม่อยู่ใกล้ๆ พวกเขาอีกแล้ว ฉันคิดว่าฉันควรวางยาพิษ และยุติชีวิตที่ไร้ค่านี้ แต่มันจะชัดเจนถ้าฉันวางยาพิษให้ตัวเอง เห็นได้ชัดว่าพวกเขาจะรู้ว่าฉันฆ่าตัวตาย และฉันไม่ต้องการสิ่งนั้น ฉันไม่ต้องการให้ใครเกลียดฉันมากไปกว่านี้อีกแล้วเพราะว่าฉันฆ่าตัวตาย ฉันหวังว่าฉันจะตายในอุบัติเหตุน่าจะดีกว่าแล้วการฆ่าตัวตาย

ปิ๊บ…ปี๊บ... ฉันขยับตัวออกไปเพื่อให้รถผ่าน แต่แทนที่รถจะขยัยไปข้างหน้า มันก็หยุดอยู่ข้างๆฉัน กระจกลดลงและวันของฉันเริ่มต้นด้วย รูดท์ “ให้ฉันไปส่งเธอที่วิทยาลัยได้ไหม”ฉันงงกับคำพูดของเขา เขาพูดอย่างนั้นจริงเหรอ? เป็นคนที่เขาถามฉันแบบนั้นจริงๆหรือ? เขาบีบแตรอีกครั้ง"อะไร? อะไรของนาย” ดวงตาของฉันยังคงเบิกกว้าง“ฉันไปเองได้” ฉันพูดแล้วเดินไปข้างหน้า“ถ้าเธอจะเดินไปเองแบบนี้เหรอ มันเสี่ยงที่จะสาย และโดน แฮร์รี่ ดุอีกนะ รู้ใช่ไหม?” ขอบคุณที่เริ่มต้นวันใหม่ด้วยการเยาะเย้ยฉัน แต่เมื่อถึงจุดหนึ่ง เขาก็พูดถูก ฉันจะไปสายอีกไม่ได้แล้ว“มาเถอะ ขึ้นมาบนรถ” ฉันอยู่ในสถานการณ์ที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก"มาเร็ว. เธอคิดอะไรอยู่เนี่ย? ฉันเป็นคนขับรถที่ดีนะ ฉันจะไม่ทำให้เกิดอุบัติเหตุใด ๆ สัญญา “ฉันตะลึง กับคำพูดนี้ มันออกจากปากเขาจริงหรือ? ยังไงก็ตามฉันไม่อยากสายอีก ฉันเลยตัดสินใจขึ้นไปบนรถ“ทำไมเธอถึงมาทำดีกับฉัน คืออะไร” ฉันถามด้วยความอยากรู้ แต่เขาไม่ได้ตอบอะไรเราเงียบกันตลอดการเดินทาง และฉันคิดแค่ว่า ทำไมรูดท์ต้องแบบนี้ คืออะไร?“ทำไมต้องใช้เส้นทางที่แตกต่างกัน ในเมื่อจุดหมายของเราเหมือนกัน” เข

สองคลาสแรกทำให้ฉันเซ็งๆ เซนมีเรียนที่ชั้นอื่น ฉันเลยไม่ได้เจอเขาจนมื้อเที่ยง โรงอาหารเต็มแล้ว เราเลยตัดสินใจนั่งรอในมหาวิทยาลัย เผื่อจะมีที่ว่างสำหรับเราสองคน แต่ฝูงชนเริ่มมากขึ้นเรื่อยๆ แทนที่จะลดลง เราเลยตัดสินใจดื่มกาแฟ เพื่อนั่งในวิทยาเขตอย่างสงบสุข และตอนนั้น ฉันได้ยินเด็กผู้หญิงสองคนที่นั่งข้างม้านั่งคุยกันเรื่องข่าวเช้า“ผู้หญิงคนนั้นเสียชีวิตในลักษณะเดียวกับผู้ชาย” เด็กผู้หญิงที่สวมกางเกงยีนส์สีน้ำเงินและเสื้อสีขาวกล่าว“ใช่...ไม่รู้ว่าจู่ๆ สัตว์ตัวนี้มาจากไหน ต้องรีบจับให้ได้ มันสร้างความสยดสยองไปทั้งเมืองแล้ว” อีกคนกล่าว“เหตุใดผู้คนจึงไม่สามารถเอาชนะมันได้? ทำไมจึงต้องสร้างข่าวให้ใหญ่โต สัตว์ตัวนั้นแค่หิวโหย และด้วยเหตุนี้เขาจึงกิน...” เซน กล่าวเมื่อได้ยินการสนทนาของเด็กผู้หญิงเหล่านั้น น้ำเสียงของเขาสร้างความรำคาญเล็กน้อย สาวๆ พวกนั้นมองเขาอย่างรังเกียจก่อนจะจากไป “มันไม่ธรรมดานะเซน ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเธอกำลังพูดเรื่องฆ่าคนอย่างสบายๆ ” เขาทำตัวไร้อารมณ์ได้อย่างไร ไม่สนใจเลยเหรอ? ถ้าเหยื่อนั้นมีคนครอบครัวที่รักของเขาล่ะ“แต่มนุษย์ก็ทำเช่นเดียวกันนะ? พวกเขาก็กินสัตว์

ฉันมาสายสิบห้านาที สำหรับชั้นเรียนแรกของฉัน ดังนั้นฉันจึงตัดสินใจข้ามการบรรยายในคาบนี้ไป การพลาดชั้นเรียนดีกว่าโดนดุเพราะมาสาย ฉันไปนั่งบนม้านั่งที่ในมหาวิทยาลัย แล้วทบทวนเรื่องเมื่อวาน มันเป็นวันที่แย่ที่สุด ทั้งเรื่องที่เซนทะเลาะกับมาร์คัสเพราะฉัน แล้วก็ผู้ชายคนนั้นที่โจมตีเซนอีก ฉันแค่หวังว่าเขาคนนั้นจะไม่กลับมาทำร้ายเซนอีก และขอให้ทุกอย่างกลับเป็นปกติ“เธออยากรู้ใช่ไหม ว่าทำไมเขาถึงโจมตีฉัน” เซนถาม เมื่อเขายืนตรงหน้าฉันแล้ว“แล้วเธอจะบอกไหม”"เธอพูดถูก. เราไม่ใช่คนแปลกหน้ากัน ฉันรู้จัก กราเวียร์ เป็นอย่างดี”"เขาเป็นใคร?" ฉันถาม."ศัตรู. ศัตรูของครอบครัวฉัน”“แต่เธอเคยพูดถึงครั้งหนึ่งว่า ครอบครัวของเธอเสียชีวิตจากอุบัติเหตุ?”"ใช่...แม้ครอบครัวจะเสียชีวิต แต่ความเป็นศัตรูไม่ได้หายไป มันดำเนินต่อไปตลอดกาล”“อะไรที่ทำให้นายเจ็บขนาดนั้น? ฉันหมายความว่า เธอบาดเจ็บจากอะไร เพราะไม่มีบาดแผลบนร่างกายของเธอ”“ประกาศ ประกาศ มาร์คัส แบลร์ และเซน จากห้อง A ต้องไปพบอาจารย์ใหญ่เดี๋ยวนี้” มีการประกาศดังขึ้น เรามองหน้ากัน เรารู้ว่าทำไมเราถูกเรียก มาร์คัส คงไปฟ้องกับอาจารย์ใหญ่ เขาไม่ใช่แค่คนพาล

“ไม่เป็นไรช่างมันเถอะ” ฉันบอก“แล้วเพื่อนเธอล่ะ” เขาถามพลางยื่นมือออกไป แต่ก่อนที่ฉันจะอ้าปากพูด ก็มีเสียงดังขึ้นบนโต๊ะที่เรียกความสนใจจากทุกคน“ฉันเตือนเธอแล้วว่าอย่ายุ่งกับเธอ!” เซนคำรามเสียงดังไปทั่ว“ใจเย็นๆเซน ฉันไม่ได้มาเพื่อรบกวนเธอ” มาร์คัสพูด เขาพยายามพูดให้เซนใจเย็นลง เขาดูสงบขึ้นมาก แต่การที่ฉันเห็นเซนตรงนี้ ทำให้ฉันตัวสั่นด้วยความกลัว หลังจากที่ได้รู้ว่าเขาเป็นอะไร“ออกไป” เซนเตือนอีกครั้ง“ทำไมนายถึงมีปัญหากับฉันนัก? ถ้าแบรล์ไม่โอเคที่ฉันอยู่ที่นี่ เธอก็คงจะพูดออกมาเองแล้ว…”“ฉันบอกให้ออกไป!!!! ” เซนพูดตัดกลางประโยคของมาร์คัส ความโกรธทำให้เซนหน้าแดง และที่มองเขาแบบนี้ก็ยิ่งทำให้ฉันกลัวมากขึ้นไปอีก เขาสามารถทำร้ายมาร์คัสได้เลยนะ? หรือแย่กว่านั้นเขาสามารถฆ่ามาร์คัสได้ทันที? เขาเป็นแวมไพร์ เขามันตัวอันตราย ที่สามารถทำทุกอย่างได้ไม่! ไม่! ไม่! ฉันต้องหยุดสิ่งนี้ก่อนที่ เซนจะทำร้ายใครอีก ถ้ามาร์คัสไม่ไป เซนอาจจะทำร้ายเขาหรือฆ่าเขา และเหตุผลที่ทำให้เขาตายก็คงเป็นฉัน! ฉันไม่สามารถปล่อยให้สิ่งนี้เกิดขึ้นได้“มาร์คัสออกไปเถอะ…ได้โปรด?” ฉันขอ. เขามีเครื่องหมายคำถามบนใบหน้าแต่