ตอนที 4 บังคับทุกอย่าง

ภายในรถ

ต่างคนต่างเงียบไม่มีใครพูดอะไรออกมามีแค่เพียงเสียงเพลงที่รุ่นพี่ใจร้ายเปิดไว้ตั้งแต่ขึ้นรถและสุดท้ายก็เป็นฉันเองที่ทนไม่ไหวมันอึดอัดจนต้องถามออกไป

“นี่เราจะไปกินข้าวกันที่ไหนคะ”

“…” และเขาก็เงียบ

“รุ่นพี่!! ได้ยินที่พูดไหมคะเนี่ย” ฉันเริ่มที่จะโมโหรุ่นพี่ใจร้ายและพอเขาไม่ตอบฉันก็เลือกที่จะหันหน้าออกไปมองที่นอกหน้าต่างแทน

“ต่อไปให้เรียกแทนตัวเองว่า หนู” ฉันหันมองหน้ารุ่นพี่ใจร้ายทันที อยู่ดีๆก็มาออกคำสั่งให้แทนตัวเองว่าอย่างนู้นอย่างนี้ นี่เขามีสิทธิ์อะไร วุ่นวายจริงให้ตายเถอะ

“ทำไมต้องเรียก...” ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดจบประโยคเขาก็พูดแทรกขึ้นมา

“ฉันว่าน่ารักดี” เขาพูด

“...”

“เรามีภารกิจเดทกันอยู่ ตอนนี้เธอเป็นแฟนฉัน เพราะฉะนั้นฉันพูดอะไร เธอต้องฟัง” และรุ่นพี่ใจร้ายก็ใช้สายตาดุมองมาที่ฉัน

“เฮ้อ ก็ได้ค่ะ” ฉันถอนหายใจออกมาเสียงดังพรางคิดในใจว่าอาทิตย์เดียวเท่านั้นก็จะได้อิสระจากกิจกรรมบ้าๆนี้แล้ว

ร้านอาหารภายในห้างสรรพสินค้า

“อยากกินอะไรสั่งได้เลยนะ” เมื่อเดินเข้ามานั่งภายในร้านอาหาร รุ่นพี่ปี4ก็เริ่มสั่งอาหารทันทีและไม่ลืมที่จะถามฉันว่าอยากได้อะไรเพิ่มอีกไหม

“แค่นี้ก็เต็มโต๊ะแล้วค่ะรุ่นพี่” ฉันมองดูอาหารที่ตั้งอยู่เต็มโต๊ะและเผลอหันไปสบตากับรุ่นพี่เข้าพอดี

“พี่วิน~”

“หืม” อยู่ดีๆรุ่นพี่ใจร้ายก็พูดชื่อตัวเองขึ้นมา

“เรียกฉันว่าพี่วิน แล้วก็เลิกทำหน้าจะตายแบบนั้นด้วย”

“....” เหอะ ที่เซงก็เพราะใครกันล่ะเนอะ

“มานั่งตรงนี้” เขาออกคำสั่งอีกแล้วเรียกให้ฉันไปนั่งตรงข้างๆเขา

“ทำไมคะ”

“ต้องถ่ายรูปคู่”

“หื้ออ”

“ภารกิจแรก เขาพึ่งส่งมา”

“ส่งมาว่าไงบ้างคะไหนขอดูหลักฐานหน่อยค่ะ” ไม่พูดเปล่า ฉันแบบมือขอดูหลักฐานบนมือถือเครื่องหรูของรุ่นพี่ใจร้ายทันที แต่เขาไม่ให้ดูอีกทั้งยังออกคำสั่งเสียงใส่ฉันอีก

“มานั่งตรงนี้!!” รุ่นพี่เริ่มหงุดหงิดแสดงอาการดุดันออกมา ฉันจึงจำใจต้องลุกเดินไปนั่งข้างๆเขา

“ถ้าเธอไม่ยิ้มฉันก็ไม่กดถ่ายหรอกนะ” ฉันนี่กรอกตามองบนเลยแต่จะทำไงได้เขาพูดมาแบบนี้ฉันเลยต้องฝืนยิ้มออกไปและรุ่นพี่ใจร้ายก็เริ่มถ่ายรูปเซลฟี่ของเราสองคน ถ่ายตั้งหลายมุม หลายภาพ

“พี่เขยิบเข้ามาใกล้เกินไปแล้วนะ!!” เพราะเขาขยับตัวเข้ามาใกล้ฉันจนใบหน้าของเราสองคนแทบจะติดกันอยู่แล้ว

“รู้จักคำว่าเดท คู่รักไหม” รุ่นพี่ใจร้ายพูดแต่ก็ยังไม่ยอมที่จะเขยิบเอาหน้าดูดีหล่อเหลาของตัวเองให้ออกห่างจากใบหน้าของฉัน

“เห้ออ” ฉันได้แต่ถอนหายใจระบายความน่ารำคาญออกไป

หลังกินอาหารเสร็จ

ภายในรถ

“จอดตรงป้ายรถเมล์นี้ได้เลยค่ะ” เนื่องจากตอนนี้มันเริ่มมืดแล้ว ฉันเกรงใจรุ่นพี่ใจร้ายด้วยและไม่อยากให้เขารู้จักคอนโดของฉันด้วยเลยเลือกที่จะบอกรุ่นพี่ใจร้ายไปแบบนั้น

“...”เขายังคงเงียบ

“พี่วิน” ฉันเรียกรุ่นพี่ใจร้ายอีกครั้ง

“คอนโดอยู่ที่ไหน” สุดท้ายรุ่นพี่ใจร้ายก็พูดออกมาสักที

“เกรงใจค่ะ ลงตรงนี้ได้จริงๆนะคะ” แต่เขาก็ยังเป็นเขา ไม่สนใจ ไม่ฟังคำพูดของฉันเลยสักนิด กวนประสาท และสุดท้ายเขาเงียบฉันก็เลยต้องบอกชื่อคอนโดของฉันให้รุ่นพี่ใจร้ายรู้ถึงที่อยู่ของฉัน และก็ไม่ลืมที่จะขอมือถือของฉันคืน

“คอนโดXXXค่ะ เอ่อ ขอมือถือคืนด้วยค่ะ” และเขาก็ยื่นมือถือคืนกลับมาให้ฉัน

ผ่านไปสักพัก Zzz

“ถึงแล้ว” ด้วยระยะที่ไกลพอสมควรประกอบกับเมื่อคืนนั่งดูซีรี่ย์จนดึกแถมแอร์ก็ยังเย็นอีกด้วยจึงทำให้ฉันเผลอหลับ พอได้ยินเสียงเหมือนใครเรียกก็สะดุ้งตื่น พอลืมตาขึ้นมาก็เจอกับหน้าของรุ่นพี่ใจร้ายที่ใบหน้าของเขาแทบจะชนกับหน้าของฉันอยู่แล้ว

“อ๊ะพี่ทำไรเนี่ย” เขานิ่ง รุ่นพี่ใจร้ายแค่จะถอดสายคาดเบลท์ให้กับฉัน

“เช็ดน้ำลายหน่อย” คนบ้านิ เรื่องแบบนี้เขาสมควรบอกฉันไหมเนี้ย น่าอายจริงๆเลย

คอนโดพราว

“ขอบคุณนะคะที่มาส่ง..หนู” ฉันยกมือไหว้ขอบคุณเขาและเพราะสายตาที่เขามองฉันอยู่ เลยต้องแทนตัวเองว่าหนูตามที่พี่เขาบอก

“เดี๋ยว!” ฉันที่กำลังจะเปิดประตูรถจะก้าวออกไปก็ต้องหยุดแล้วหันไปมองพี่เขา

“ฉันจะขึ้นไปกับเธอด้วย”

“หา จะขึ้นไปทำไมคะ”

“ทำไมชอบให้เตือนตลอดเลย” ไม่พูดเปล่าเขาขยับตัวเข้ามาใกล้จนหลังฉันแทบจะชิดกับเบาะรถอยู่แล้วฉันจึงใช้มือดันหน้าอกเขาออกไป

“คนเป็นแฟนกันขึ้นไปไม่ได้เหรอ” รุ่นพี่พูดมาแต่ละคำนี่มันแบบ...

“พี่ไม่ต้องเล่นจริงจังก็ได้นี่คะ” เพราะเขาดูจริงจังจนเกินไป ฉันเลยลองพูดออกไป

“โทษทีนะ ฉันเป็นคนจริงจัง” เมื่อลงจากรถ ฉันจึงเป็นคนเดินนำหน้ารุ่นพี่ใจร้ายเข้าไปก่อน แต่เพราะพอเข้าไปในลิฟท์ รุ่นพี่ใจร้ายเป็นคนเข้าทีหลังเลยต้องกดลิฟท์

“ชั้นไหน ห้องอะไร” แล้วฉันก็บอกชั้นที่อยู่และเบอร์ห้องไป พอถึงชั้นที่ฉันอยู่แล้ว ฉันก็เดินออกมาก่อนจนมายืนอยู่หน้าห้องพักของตัวเอง

“พี่ช่วยหันหน้าไปทางอื่นหน่อยได้ไหมคะ” เพราะไม่อยากให้รุ่นพี่ใจร้ายรู้รหัสเข้าห้องจึงได้บอกเขาออกไปแต่แทนที่รุ่นพี่ใจร้ายจะฟัง ดันกลับเดินเข้ามาใกล้ฉันและพูดออกมาว่า

“ฉันรู้รหัสแล้วจะทำไม กลัวฉันเหรอ” เขายิ้มกรุ้มกริ่ม

“ตลก” ฉันพูดออกมาเบาๆเพราะกลัวเขาได้ยินและรีบกดรหัสเผื่อที่จะเข้ามาในห้องพักของฉัน

ภายในห้องของฉัน

เมื่อเดินเข้ามาภายในห้อง รุ่นพี่ปี4 ก็เดินสำรวจห้องของฉัน เขาเดินไปทุกมุมภายในห้องไม่เว้นแม้แต่ในห้องนอน

“อยู่คนเดียว?” เขาเดินมาหยุดอิยู่ตรงโซฟาในห้องรับแขกที่ฉันนั่งอยู่ ก่อนที่จะนั่งลงข้างๆกายฉัน

“ค่ะ”

“เธอสะดวกที่คอนโดของเธอหรือคอนโดของฉัน”

“คืออะไรคะ” ฉันฟังรุ่นพี่ใจร้ายพูดแล้วงงเลยถามออกไป

“ต้องใช้เวลาอยู่ด้วยกัน มันคือภารกิจไง ครั้งหน้าถ้าให้ฉันเตือนอีกครั้ง ฉันจะไม่เตือนปากเปล่าแล้วนะ”

“...” นี่เขาจะขู่อะไรฉันนักหนาเนี้ย

“พี่จะกลับได้ยังคะ หนูง่วง”

“เข้าห้องน้ำเสร็จแล้วฉันจะกลับ” พูดจบรุ่นพี่ใจร้ายก็เดินไปเข้าห้องน้ำที่อยู่ภายในห้องนอนของฉันโดยที่ไม่ขออนุญาตสักคำ แล้วรุ่นพี่ใจร้ายก็กลับออกไป หลังจากนั้นฉันจึงนอนตั้งแต่6โมงเย็นยัน4ทุ่ม

เวลา4ทุ่ม

หลังจากที่ฉันได้นอนหลับไปก็สะดุ้งตื่นมาอีกทีก็เพราะมีสายเรียกเข้า และปลายสายก็ไม่ใช่ใครที่ไหนเขาก็คือพี่วินนั่นเองแต่ที่ทำฉันตกใจคือ ชื่อที่แสดงหน้าจอนี่แหละ รู้ไหมว่าพี่เขาบันทึกไว้ว่ายังไง ก็ “พี่วิน แฟนของเธอ”

เพราะมัวแต่ตกใจอยู่เลยทำให้ไม่ได้รับสายของพี่เขา อยู่ๆสักพักก็มีข้อความจาก Line เด้งเข้ามา

Line

ธาวิน : ถ้าฉันโทรอีกครั้งแล้วไม่รับ อีก10นาทีเราเจอกัน

ฉันกดตอบกลับข้อความกลับไป

พราว : โอ๊ย หนูหลับอยู่

เมื่อฉันพิมพ์ข้อความส่งไปเสร็จ พี่เขาก็โทรกลับมาทันที

“มีอะไรคะ” ฉันที่พึ่งตื่นนอนก็พูดเสียงงัวเงียพร้อมกับหาวใส่หน้าจอมือถือกลับไป

“พรุ่งนี้วันเสาร์ 10โมงฉันจะไปรับไปกินข้าว กับ ดูหนัง”

“แต่...หนู”

“แต่อะไร ทำไม”

“วันหยุด หนูก็อยากนอนไหมอ่ะ”

“ไว้นอนในรถ!! อย่าสาย“ แล้วพี่เขาก็วางสายไป

“จิ๊ เมื่อไหร่จะจบกิจกรรมบ้าๆนี้สักที”