ตอนที่ 12 ฉากรักบาดใจครั้งที่3 Nc++

“แพรตื่นเต้นมากค่ะวิชญ์ เลยมาก่อนเวลาค่ะ...คฤหาสน์วิชญ์นี่ยังสวยงามเหมือนเดิมนะคะ แพรไม่ได้มาตั้งห้าปี บางอย่างยังวางไว้ที่เดิมดูคลาสสิกมากค่ะ”

เสียงใสๆ ของแพรวาดังไปกระทบหูของใครบางคน ที่ยืนอยู่ไม่ไกลจากโต๊ะอาหารมากนัก ‘ตมิสาต้องมาทำหน้าที่นี้อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้’

“ครับ...อีกหน่อยแพรก็มาบ่อยๆ ก็ได้นะครับ ที่นี่ยินดีต้อนรับแพรเสมอ”

ประโยคที่เอ่ยจากปากของเมธาวินนั้น เขาตั้งใจคัดสรรทุกคำพูดมาเป็นอย่างดี เพราะหวังผลบางอย่างให้กับคนที่อยู่ไม่ไกลได้ยิน

“อาหารเรียบร้อยแล้วค่ะ เชิญพวกคุณรับประทานกันเต็มที่นะคะ ขาดตกบกพร่องอะไรก็โทรตามตังค์ได้นะคะ ตังค์ขอตัวไปพักในห้องก่อนค่ะ”

ตมิสาพยายามหลีกเลี่ยงภาพบาดตาเหล่านี้ไป

“เธอนั่งอยู่แถวนี้ก่อนตังค์ ไม่งั้นก็ไปหยิบไวน์ปี 1990 ให้พี่หน่อย...”

เมธาวินอยากพิสูจน์ว่าตมิสานั้นลืมเขาไปแล้วจริงหรือ เธอชอบเขามาตั้ง 11 ปีมาวันนี้เธอมีคนที่ชอบโดยที่เขาไม่เคยรู้มาก่อนเลย เธอกล้าปิดบังเขาอย่างนั้นหรือ ‘ปากบอกชอบ แต่แท้จริงแล้วเธอไม่ได้ชอบเขาจริงๆ สักนิด’

“ค่ะ” ตมิสารับคำพร้อมกับเดินออกไปเพื่อไปหยิบไวน์ชั้นดีในห้องเก็บไวน์ข้างล่าง ‘ทำไมเขาถึงใจร้ายขนาดนี้นะ...เขาย่ำยีหัวใจดวงน้อยๆ ของเธอยังไม่พอ ยังยัดเยียดภาพบาดตาต่างๆ เข้ามาอยู่ในหัวของเธออีก’

เวลาผ่านไปราวเกือบสองชั่วโมง...

“แพรรู้สึกมึนแล้วนะคะวิชญ์ นี่แพรดื่มไปเกือบสิบแก้วแล้วค่ะ...อื้อ...รู้สึกร้อนจังเลยค่ะ”

มือไม้ของแพรวาเริ่มปัดป่ายไปมา

“งั้นแพรมานั่งตรงนี้สิ”

เมธาวินชักชวนให้แพรวาย้ายไปนั่งที่โซฟาตัวใหญ่ (ตัวเดิมวันนั้น) โดยที่สายตาของเขายังจับจ้องไปที่หญิงสาวที่นั่งอยู่ไม่ไกลจากเขาและแพรวา เธอกำลังก้มเขี่ยสมาร์ทโฟนของเธอ ‘ไม่สนใจเขางั้นหรือ’

“ค่ะวิชญ์ขา”

แพรวามีแอลกอร์ฮอล์ในร่างกายของเธอในระดับปริมาณที่ค่อนข้างสูง แต่เธอก็ยังมีสติ ‘วันนี้เธอจะได้ปลดปล่อยความอยากของตัวเองสักที เธอรอเขามาตั้งห้าปี’

“อุ๊บ! อื้ออ” ริมฝีปากบางของแพรวาถูกประกบทันที หนังสดที่กำลังจะเกิดขึ้นอีกครั้ง จะทำให้สะกิดใจของใครบางคนได้หรือเปล่า เมธาวินตั้งใจทำมันเพื่อเธอโดยเฉพาะ!

“อาร์ อื้ออ” เสียงครางของแพรวาดังขึ้น โดยที่เธอไม่สนใจสิ่งใด ไม่มีความอายแก่บุคคลที่สามแต่อย่างใด ‘ตมิสาคือน้องสาวของเมธาวิน ไม่ใช่คนอื่นไกล’ แอลกอฮอล์ส่งผลให้เธอขาดสติไปโดยปริยาย

มือหนาของเมธาวินสอดแทรกเข้าไปในชุดสวยของแพรวาเพื่อบีบเคล้นอกอวบใหญ่ล้นมือ ปลายนิ้วเกลี่ยกับถันที่แข็งชูชันรับกับสัมผัสเขา

พรึบ! ตมิสาลุกขึ้นยืนพร้อมกับเดินไปยังห้องของเธอที่อยู่ไม่ไกลนัก ‘เขาใจร้ายอย่างที่สุด เธอไม่อาจทนแบกรับความรู้สึกแบบนี้ต่อไปได้แล้ว’ ทำไมเขาต้องทำร้ายเธอซ้ำๆ แบบนี้

“โอววว์” เสียงครางของเมธาวินตามหลังตมิสาไป เขาตั้งใจที่จะสั่งสอนเธอให้รู้จักกับคำว่า ‘อย่าคิดที่จะเล่นกับไฟ ถ้าไม่รู้จักว่าไฟนั้นมันร้อนพอที่จะเผาไหม้เธอได้’

ปึ่ง! เสียงประตูถูกปิดลงเพื่อกั้นเสียงนั้นไว้ แต่ทว่ามันก็ยังกลบไม่มิดอยู่ดี เธอกลับได้ยินเสียงครางอันโหยหวนของคนทั้งสองอย่างชัดเจน ‘ตมิสาผิดอะไรนักหนา ทำไมเขาถึงทำกับเธอแบบนี้ เพราะเธอรักเขาอย่างนั้นหรือ เพราะเธออยากเป็นมากกว่าน้องสาวกับเขาอย่างนั้นใช่ไหม เขาเลยอยากจัดการเธอแบบนี้ ทำให้เธอเจ็บและตัดใจจากเขาไป ดีกว่าใช้คำพูดปฏิเสธเธอ’

อีกด้านหนึ่งภายในห้องรับแขก...

“อ๊ะ! อ๊ะ วิชญ์ขา พะแพรเสียวค่ะที่รัก”

ร่างของแพรวาบิดเกลียวเพราะความเสียวซ่าน ที่นิ้วแกร่งดีดเด้งเม็ดทับทิมสีชมพูของเธออย่างระรัว โดยที่เธอยังอยู่ในชุดครบทุกส่วน

“ร้องดังๆ สิครับ ถ้าแพรเสียว!”

ความร้ายกาจของเมธาวินนั้นมีอีกมากมายนัก ถ้าใครทำให้เขาขัดใจ ต้องได้รับการสั่งสอนจากเขา!

 “พะ-แพรอยากสัมผัสวิชญ์ค่ะ...อ๊ะ ไม่เอาแค่นี้”

สิ่งที่แพรวาหมายถึงคือ เธอต้องการร่างกายเขาต่างหาก ต้องการให้เขาสอดประสานกับเธอเป็นหนึ่งเดียว ไม่ใช่แค่นิ้วของเขาเท่านั้น

“แต่คุณก็ขึ้นสวรรค์ไปแล้วนี่แพร”

เมธาวินยังไม่ได้ถอดชุดของตัวเองด้วยซ้ำ ‘เขาแค่ต้องการแกล้งคนบางคนเท่านั้น ไม่คิดที่จะทำจริงๆ’

“ไม่เอาค่ะ แพรต้องการคุณ”

ร่างของแพรวาพลิกตัวขึ้นคร่อมชายหนุ่มทันที พอดีกับจังหวะที่ตมิสาเปิดประตูออกมา มันเลยทำให้เมธาวินคว้าเอวของแพรวาไว้อย่างทันท่วงที

“อุ้ย...ตังค์มาพอดีค่ะ วิชญ์จะสะดวกมั้ยคะ เราขึ้นไปข้างบนกันเถอะค่ะ แพรอยากสุดๆ กับคุณ”

มือของแพรวากำลังจะปลดเปลื้องพันธนาการของชายหนุ่ม แต่ทว่ามือหนากลับคว้ามันไว้เสียก่อน เขาแค่ต้องการเล่นละครตบตาใครบางคนเท่านั้น ไม่ได้คิดเลยเถิดขนาดนั้น

“ตรงนี้แหละครับ ผมชอบโซฟาตัวนี้”

คำพูดของเมธาวินทำให้เท้าบางชะงักอีกครั้ง ตมิสากำลังรวบรวมสติ และพลังเพื่อที่จะอยู่ให้ได้ ตมิสาจะทำให้เขารู้ว่าเธอจะไม่แคร์เขาอีกต่อไป วันนี้คือวันสุดท้ายที่ใจของเธอจะเจ็บ ‘ถ้ามันจะเจ็บ...ขอให้มันเจ็บสุดๆ’ ตมิสาเดินไปเปิดตู้เย็นเพื่อหาของกิน โดยไม่สนใจเสียงร้องครวญครางของแพรวาแต่อย่างใด

“อ๊ะ! อ๊ะ วิชญ์ขา แพรรักวิชญ์นะคะ อูยย์”

เสียงครวญครางของแพรวาดังลั่นโดยไม่สนใจบุคคลที่สามเลยสักนิด

“ครับ”

อารมณ์อยากจะแกล้งคนเกิดขึ้น โดยไม่สนสิ่งใด เมธาวินอยากให้ตมิสารู้ว่า เขาคือคนที่อยู่เหนือทุกอย่าง สายตาของเมธาวินจับจ้องไปที่ร่างบางของหญิงสาว ที่กำลังหันหลังให้เขา ‘เธอกินขนมอย่างนั้นหรือ’

ร่างของแพรวาคร่อมเมธาวินเอาไว้ โดยที่ร่างของชายหนุ่มแผ่หราลงไปกับโซฟา มือบางพยายามแทรกเข้าไปในกางเกงตัวใหญ่ เพื่อต้องการเกาะกุมดุ้นเอ็นใหญ่ แต่ทว่าเธอก็ไม่สามารถทำได้ เนื่องจากเมธาวินกำลังคุมเกมทุกอย่างเอาไว้!