ตอนที่ 13 โหดร้ายที่สุด Nc+

“วิชญ์ขา แพรต้องการวิชญ์จังเลยค่ะ อ๊ะ! วะ-วิชญ์”

แพรวาโยกตัวเองบนร่างของชายหนุ่ม โดยที่เธอไม่ได้สอดใส่เจ้าดุ้นใหญ่แต่อย่างใด มีเพียงนิ้วเรียวแกร่งของเขาเท่านั้น ที่กำลังรัวอย่างดุเดือด

“โอววว์ ซีสสส์” เสียงครางของชายหนุ่มดังขึ้นเช่นกัน เขาต้องแสดงให้สมบทบาท เพื่อต้องการฆ่าใครบางคน

แกร๊ก! เสียงเปิดตู้เย็นอีกครั้ง

ตมิสากำลังมองหาของที่อยู่ภายในตู้เย็น มือบางสั่นระริกอย่างห้ามเอาไว้ไม่ได้เลย หัวใจของเธอแหลกไม่มีชิ้นดี ‘เธอมันดันทุรังเองนี่จะโทษใครได้...เขาไม่เคยรักเธอเลยสักนิด สมแล้วที่จะต้องเจอแบบนี้’ ถึงแม้ใจเธอจะเจ็บแต่เธอจะไม่ยอมให้เขาเห็นน้ำตา และความอ่อนแอของเธอเป็นอันขาด ‘เมื่อไหร่บทรักนั้นจะจบสักที’

“อ๊ะ อ๊ะ พะ-แพรขอแรงๆ ค่ะวิชญ์”

แพรวากำลังร้องขอให้เขาพาเธอขึ้นสวรรค์อย่างไม่อาย ถึงแม้มันจะไม่ใช่การร่วมรัก อย่างที่ควรจะเป็น ตอนนี้อารมณ์ของเธอทะยานขึ้นไปจนสุด เอวบางโยกตามจังหวะของนิ้วเรียวแกร่ง

“อืมมม์ ซีสสส์” เสียงครางดังเล็ดลอดออกมาจากปากของชายหนุ่ม ‘มันไม่มีผลต่อเธองั้นหรือตังค์’ สายตาคมเข้มจับจ้องไปที่ร่างของหญิงสาวที่กำลังกินขนมอย่างเอร็ดอร่อยไม่สนใจสิ่งใด แผ่นหลังของตมิสาที่เมธาวินเห็นนั้น มันกระตุ้นอารมณ์เดือดของเขาเข้าไปอีก ยิ่งเห็นเธอตอนกินขนม เขาก็ยิ่งกระหน่ำข้อมือใส่เข้าไปแบบไม่ยั้ง อารมณ์ความโกรธของเมธาวินเดือดขึ้นไปจนสุด

“อ๊ะ! อ๊ะ อร๊ายยยย์ อ๊ะ! อร๊ายยย์ โอววว์ ซีสสสส์”

แพรวาถึงขอบสวรรค์ในทันมใด เธอมีความสุขกับเขาเป็นอย่างมาก เมธาวินทำตามที่เขาบอกไว้ทุกอย่าง ‘ทำได้ถึงใจเธอเลยทีเดียว’

พรึบ! ร่างของตมิสาลุกขึ้นทันที เมื่อรู้ว่ากิจกรรมที่อยู่ด้านหลังเธอเสร็จสิ้นเป็นที่เรียบร้อย โดยที่เธอไม่เคยแม้แต่จะหันไปมองเลยด้วยซ้ำ เธอจะกลับคอนโดของเธอแล้ว ไม่ขออยู่อีกต่อไป...

“นั่น! เธอจะไปไหนตังค์!” เสียงร้องเรียกของเมธาวินทำให้เท้าบางชะงัก แต่ก็ยังเดินต่อไป โดยทิ้งท้ายคำพูดไว้ว่า

“ไปหาผู้ชายปลดปล่อยอารมณ์!” ตมิสาเร่งฝีเท้าไปอย่างที่สุดเพื่อให้พ้นจากตรงนี้ โดยไม่ฟังคำพูดตามหลังเธอมา

“ตังค์!” เมธาวินอึ้งกิมกี่กับสิ่งที่ได้ยิน ‘เธอไม่ได้ชอบเขาเหมือนเดิมแล้วใช่ไหม เธอมีคนใหม่แล้วงั้นหรือ เธอไม่ใช่ตังค์คนเดิมที่สารภาพรักเขาอยู่บ่อยครั้ง’

“วิชญ์คะ เรามาร่วมรักกันจริงๆ นะคะ”

แพรวาเริ่มลูบไล้ไปที่ร่างกายของชายหนุ่มอีกครั้ง โดยหวังว่าเธอจะต้องได้รับการตอบรับจากเขา แต่ทว่า!

“พอเถอะ! คุณจะกลับบ้านเลยมั้ยผมจะได้ไปส่ง”

“ไม่ค่ะ แพรจะนอนที่นี่กับคุณค่ะวิชญ์”

“ผมไม่เคยพาใครมาค้างคืนที่นี่ คุณก็รู้นี่แพร”

อารมณ์ของเมธาวินตอนนี้เดือดขึ้นโดยไม่รู้สาเหตุ

“แต่แพรกับคุณเราเอ่อ...มีอะไรกันขนาดนี้แล้ว วิชญ์ยังไม่ยอมรับแพรอีกหรือคะ”

“ยอมรับเหรอแพร...คุณลืมไปแล้วหรือไง ว่าเราตกลงจะคบกันแบบไหน!”

“แต่นี่ก็ 11 ปีแล้วนะคะที่เราคบกัน แพรเป็นของวิชญ์มาตลอดไม่เคยที่จะมีใครนี่คะ...วิชญ์ก็รู้นี่”

“นั่นมันคือสิ่งที่คุณคิด...และผมไม่ได้คิดแบบคุณแพร ผมไม่พร้อมที่จะแต่งงานกับใคร คุณก็เข้าใจเรื่องนี้ดี ไม่ต้องให้ผมทวนซ้ำอีก”

“แสดงว่าวิชญ์ไม่ได้รักและแคร์แพรเลยใช่ไหมคะ แล้วทที่เมื่อกี้ที่วิชญ์ทำให้แพรมีความสุขล่ะคะ มันคืออะไรกัน ถ้าวิชญ์ไม่ได้ชอบแพร แล้ววิชญ์ทำทำไม”

“เราเคยคุยเรื่องนี้ไปแล้ว ระหว่างคุณกับผม คุณไม่เข้าใจตรงไหนอีกแพร”

“วิชญ์!”

“กลับบ้านเถอะ ผมจะไปส่ง อย่ามาทะเลาะกันเลย ผมไม่อยากปะทะกับใครตอนนี้แพร เข้าใจนะ”

“ไม่ต้อง! แพรกลับเองได้!”

แพรวาลุกขึ้นพร้อมกับแต่งตัวอย่างรีบร้อนจนเกือบจะเป็นรนราน เธอเจ็บอย่างที่สุด รักที่เธอให้เขามา 11 ปีมันไม่ได้มีค่ากับเขาเลยใช่ไหม ทำไมเขาถึงไม่รักเธออย่างที่เธอรักเขา เธอไม่มีค่าในสายตาเขาเลยใช่ไหม!

“ตามใจคุณแล้วกันแพร”

ร่างสูงเดินจากไปทันที เขาเดินไปเปิดตู้เย็นเพื่อหาน้ำเย็นดื่มดับอารมณ์ของตัวเอง ‘เขาหงุดหงิดใจอย่างนั้นหรือ’ สายตาคมจับจ้องไปที่ถุงขนมที่ตมิสาทิ้งไว้ สันกรามของเขาขบกันจนนูนขึ้นมาทันที เมื่อนึกถึงคำพูดของเธอเมื่อครู่ ‘ไปหาผู้ชายปลดปล่อยอารมณ์!’

...................

ณ คอนโดของตมิสา...

          “ฮือ ฮือ ทำไมวะพีร์...ทำไมพี่วิชญ์ถึงร้ายกับฉันขนาดนี้วะ ฉันทำอะไรผิดงั้นหรือ ฮือ ฮือ”

          ตมิสาปล่อยโฮทันทีเมื่อถึงคอนโดของเธอ โดยที่รณพีร์กำลังนั่งดื่มแอลกอฮอล์ย้อมใจกับเพื่อนคู่ปรับที่แอบนัดเจอกัน

          “แกร้องไปเถอะตังค์...ร้องไปให้สุดๆ ฉันไม่ห้ามแกหรอก ความเสียใจแบบนี้ฉันเข้าใจดี ใช่มั้ยนนท์”

รณพีร์หันไปหาเพื่อนรัก ที่สภาพตอนนี้ไม่ต่างกับเขาเลย

          “ใช่...ฉันจะฟังแกร้องเองตังค์ ฉันห้ามแกเสียใจไม่ได้ ความเสียใจนี่แมร่งโคตรเจ็บเลยว่ะ หัวใจของฉันตอนนี้มันปวดไปหมดแล้ว แกเป็นเหมือนฉันมั้ยวะพีร์”

          “อืม...เหมือนมาก...เหมือนแก Copy ความเจ็บมาวางที่หัวใจฉันเลยว่ะนนท์ วันนี้ฉันไม่คิดว่าจะมีไอ่ตังค์มาร่วมวงด้วยอีกคน...คิดว่ามันจะรอดซะอีก”

          “ฮือ ฮือ ฉันเจ็บอ่ะแก...เหมือนพี่วิชญ์เอามีดมาแทงหัวใจฉันเลย...ฉันยังไม่ได้สารภาพรักครั้งสุดท้ายกับเขาเลย เล่นงานฉันก่อนซะแล้ว ฮือ ฮือ”

          “ฮ่า ฮ่า ขอโทษนะตังค์ ฉันอดขำแกไม่ไหวว่ะ แกนี่เป็นผู้หญิงบ้าดีเดือดจริงๆ”

          “อยากหัวเราะก็เชิญตามสบาย ตอนนี้พวกแกกับฉันมันก็พอๆ กันแหละ”

          “แต่วันนี้ไม่จบที่แอลกอฮอล์นะ เก็บเถอะพีร์เลิกดื่ม มันไม่ได้ช่วยอะไรพวกเราได้เลย”

ชานนท์ดึงสติเพื่อนกลับมาอีกครั้ง

          “อืม...จริงสิ...ดื่มไปก็ไม่ได้ช่วยให้ฉันเจ็บน้อยลงเลย กลับเพิ่มขึ้นด้วยซ้ำ”

          “เราสามคนเป็นเพื่อนรักกัน เจ็บเหมือนกัน เราน่าจะช่วยกัน คิดหาทางเอาความเจ็บปวดนี้ออกจากหัวใจเรากันนะ ฉันว่าเรามาทางออกกันเถอะ”

รณพีร์เสนอไอเดียหลังจากตกผลึกความคิดขึ้นมาใหม่

          “มันยังไงพีร์ฉันไม่เข้าใจ”

ตมิสามองหน้าเพื่อนรัก