EP:24

“นี่คือตัวอย่าง ลองเอาไปขายดูก่อนนะ ถ้ามีคนสนใจก็จดรายการ พี่จะไปเอาของมาให้”

“ตกลงค่ะพี่สาม”

โจวเม่ยเม่ยยิ้มกว้าง ก่อนจะยื่นมือไปรับของจากพี่สาว และรีบเก็บเข้ากระเป๋า ทว่าสายตากลับเห็นสหายอย่างตานโมว่ จึงได้กวักมือเรียก “อาโมว่ มานี่สิ ยืนทำไมตรงนั้น”

ตานโมว่จึงเดินเข้ามาหาทั้งสองคนอย่างไม่รีรอ เพราะเขามีจดหมายจากพี่ชายมาถึงนายหญิง เขาเลยเลือกที่จะมาดักรอหน้าโรงเรียน

“สวัสดีครับนาย เอ่อ พี่เพ่ยชิง” ตานโมว่เกือบหลุดคำว่านายหญิงเพ่ยเพ่ยออกมา ดีที่ยั้งคำไว้ทัน

“มีอะไรหรือเปล่า”

“พี่ใหญ่ฝากจดหมายมาครับ”

“อืม ขอบใจมาก ยังไงฝากดูเม่ยเม่ยด้วยนะ”

พอได้ยินว่าตานเต๋อคงฝากจดหมายมาให้จึงยื่นมือมารับ ก่อนมาจึงเอ่ยฝากฝังให้ดูแลน้องสาว

“ครับพี่เพ่ยชิง”

“เอาละ เข้าโรงเรียนกันได้แล้ว ส่วนนี่อาหารเที่ยง แบ่งกันกินนะ”

 โจวเพ่ยชิงเอ่ยด้วยรอยยิ้ม แล้วปั่นจักรยานไปยังตลาดมืดพอมาถึงโจวเพ่ยชิงจึงแอบหลบเข้ามิติเพื่ออ่านจดหมายของตานเต๋อคง ในนั้นเขียนว่าเขาได้คนแล้วและพร้อมเปิดร้านวันนี้ ส่วนเรื่องหาลูกค้าเขาขอเวลาอีกสองสามวันเพื่อให้ร้านอยู่ตัวสักเล็กน้อย

“ไม่มีคำถามเรื่องสินค้า ถ้าเป็นอย่างนี้นายและฉันสามารถร่วมงานกันได้ เต๋อคง” หญิงสาวพอใจมาก ที่ตานเต๋อคงไม่มีคำถามเรื่องสินค้า ทั้ง ๆ ที่เธอสามารถหาสินค้ามาได้เพียงไม่กี่ชั่วโมง

หลังจากอ่านจดหมายจบแล้ว จึงปลอมตัวเข้าตลาดมืดอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เธอตั้งร้านค้าให้ห่างจากร้านของตน เพื่อไม่ให้แย่งลูกค้ากันเอง การค้าในวันนี้เป็นไปอย่างราบรื่นเหมือนเช่นทุกครั้ง ครั้งนี้เธอยังคงมีสินน้ำใจติดมือให้กับคนดูแลทั้งสองคนเช่นเดิม หลังจากขายของหมดแล้ว เธอจึงเดินเล่นอยู่ในตลาดมืดอีกพักใหญ่ ก่อนจะเดินไปดูร้านค้าของตนเอง ที่ใช้ชื่อว่าเพ่ยเพ่ย

เวลานี้ร้านเพ่ยเพ่ยแน่นไปด้วยลูกค้ามากมาย ชายทั้งสามคนต่างช่วยกันหยิบจับของให้ลูกค้ามือระวิง ส่วนตานเต๋อคงรับเงินและทอนเงินจนน่าปวดหัวเช่นกัน โจวเพ่ยชิงคิดว่า หากตานเต๋อคงต้องไปหาลูกค้าและติดต่องานข้างนอก คนงานย่อมต้องไม่เพียงพอ ทำให้เธอคิดถึงพี่ชายทั้งสองคน อีกอย่างเธออยากให้พี่ชายฝึกเรื่องการค้าด้วย

แต่ปัญหามันอยู่ที่ว่า จะให้พี่ใหญ่หรือพี่รองมาดูแลร้านอย่างไร แม้ว่าคอมมูนจะไม่บังคับว่าครอบครัวหนึ่งจะต้องทำงานหลายคน ขอเพียงครอบครัวละหนึ่งคนก็พอ แต่ถ้าจะให้พ่อทำงานคนเดียวย่อมต้องไม่ไหว

ทั้งนี้ทั้งนั้นถ้าอย่างนั้นต้องรออีกสักพัก หรืออีกสักหนึ่งเดือน เพื่อไม่ให้ทางบ้านสงสัยว่า เธอหาร้านค้าแห่งนี้มาได้อย่างไร และเธอหาสินค้าพวกนี้มาจากไหน และเงินมากขนาดนี้เธอเอาจากไหนหามาลงทุน นอกเสียจากว่าเธอจะบอกความจริงกับครอบครัวแต่เธอไม่อยากให้พ่อแม่ต้องกังวล ปัญหานี้จึงแก้ไม่ตกว่าจะเอายังไง

“กว่าจะขายของเสร็จคงอีกหลายชั่วโมง อย่างนั้นไปส่งของให้ป้าซือก่อนดีกว่า ยังไงพรุ่งนี้ครบกำหนดส่งของแล้ว ไปก่อนเวลาคงไม่เป็นอะไร”

หญิงสาวตบตีกับความคิดของตนเองว่าจะอยู่รอคุยกับ

ตานเต๋อคงก่อน หรือจะไปส่งของก่อนดี ทว่ากลับมีเสียงใครบางคนเข้ามาทักทาย ทำให้โจวเพ่ยชิงต้องหันกลับไปมอง

“สวัสดีแม่ค้า จำฉันได้ไหม”

“อ้อ… คุณลูกค้านั่นเอง มีอะไรให้แม่ค้าคนนี้รับใช้คะ”

“พอดีฉันอยากคุยเรื่องเสื้อผ้าน่ะ ฉันอยากจะรับไปขายต่อ แต่แม่ค้าอย่าเพิ่งตกใจนะ ฉันไม่ได้ขอลดราคา เพียงแต่ต้องการปริมาณมาก พอจะหาให้ได้ไหม”

“ลูกค้าต้องการจำนวนเท่าไรค่ะ และขนาดไหนบ้าง”

“เสื้อและกางเกงคละขนาด อย่างละร้อยห้าสิบตัว ชุดแบบผู้หญิงคละแบบหนึ่งร้อยชุด พอไหวไหม อ้อ ยังมีเครื่องสำอางอีกหนึ่งร้อยชุด เอาแบบวันนั้นนะ และขอสบู่อีกสามร้อยก้อน”

“ต้องการมากขนาดนั้นเลยเหรอคะ”

“อืม แม่ค้าพอจะหาได้ไหม ฉันเห็นร้านเปิดใหม่ไม่แน่ใจว่าคุณภาพเหมือนกันไหม เลยไม่กล้าเข้าไปซื้อ เห็นแม่ค้าพอดีเลยเข้ามาซื้อกับแม่ค้าดีกว่า ว่าแต่ร้านนั้นมีสินค้าเยอะมากเลยนะ”

“อย่างนั้นเดินตามมาเลยค่ะ ฉันจะคุยกับคนดูแลร้านให้”

คำสั่งซื้อจำนวนมากขนาดนี้ เธอเลือกที่จะพาลูกค้าไปคุยในร้านดีกว่า เผื่อครั้งหน้าลูกค้าต้องการสั่งเพิ่ม จะได้ไม่ต้องรอเธอ

“พี่เต๋อคงว่างหรือเปล่า ฉันพาลูกค้ามาให้” โจวเพ่ยชิงเดินเข้ามาพร้อมกับส่งเสียงเรียก

พอได้ยินเสียงเรียกชายหนุ่มจึงรีบเงยหน้าขึ้นมามอง เมื่อเห็นว่าเป็นใครจึงรีบลุกขึ้นมาด้วยท่าทางนอบน้อม

เนื่องจากเวลานี้ลูกค้าเริ่มบางตา และนายหญิงก็ไม่ได้ห้ามให้เขาเรียก เขาจึงเรียกว่า

“นายหญิง มีเรื่องอะไรหรือเปล่าครับ”

“ลูกค้าคนนี้ต้องการซื้อสินค้าจำนวนมาก มีเสื้อ กางเกงบุรุษ ชุดสตรี และเครื่องสำอาง เอารายการและราคาขายส่งให้ลูกค้าดูด้วยนะ หากลูกค้าไม่สะดวกนำกลับไป ก็ให้คนในร้านไปส่ง ว่าแต่ของในร้านพอไหม ถ้ายังไงรบกวนลูกค้ารอหน่อยนะคะ หรือทิ้งที่อยู่ไว้ได้ไหม จะให้คนนำไปส่งให้”

“อย่าบอกนะว่านี่คือร้านของแม่ค้า ถ้าใช่ละก็จะสะดวกมากเลย วันนี้ฉันยังกังวลว่าถ้าซื้อสินค้าไปแล้ว เกิดของหมดจะตามหาแม่ค้ายังไง” ลูกค้าท่านนี้ดีใจไม่น้อย เธอยังกังวลว่าหากขายรอบนี้หมดแล้วจะทำอย่างไร และจะหาแม่ค้าจากที่ไหน

ความจริงแล้วลูกค้าคนนี้เป็นเพียงแม่บ้าน แต่เพราะครั้งนั้นซื้อเสื้อผ้าไปฝากสามี รวมถึงเครื่องสำอางไปฝากคนรู้จัก กลายเป็นว่ามีคนจำนวนไม่น้อยสอบถามและอยากได้เหมือนกัน เลยนึกถึงการค้าในครั้งนี้ขึ้นมา

“จะว่าใช่ก็ได้ค่ะ แต่คุณลูกค้าทำเป็นไม่รู้ก็ได้นะ ส่วนราคาฉันจะให้ราคาขายส่ง เพราะจำนวนที่คุณต้องการซื้อนั้นไม่น้อยเลย”

โจวเพ่ยชิงตอบกลับด้วยรอยยิ้ม ทำให้ลูกค้าคนนี้ยิ้มกว้างขึ้นกว่าเดิม เพราะเธอสามารถขายได้กำไรเพิ่มขึ้นนั่นเอง แต่เวลานี้เหว่ยซ่าน เหวินเทา ซีหลาย กลับตกใจไปแล้ว เมื่อเจ้านายตัวจริงโผล่หน้ามาแบบไม่ส่งสัญญาณมาก่อน ทั้งสามจึงหันไปมองหน้าสหายของตนเพื่อขอคำยืนยัน ตานเต๋อคงทำเพียงพยักหน้ากลับเท่านั้น เพื่อยืนยันว่านี่คือนายหญิงเพ่ยเพ่ยตัวจริงเสียงจริง

“โอ๊ะ! ได้เลย ฉันไม่พูดหรอก ฉันชื่อเจียหมิ่นยินดีที่ได้รู้จัก”

“ฉันเพ่ยเพ่ยค่ะ เป็นเจ้าของร้านเพ่ยเพ่ยแห่งนี้ หากพี่

เจียหมิ่นต้องการสินค้าชนิดไหนเพิ่มเติม สามารถแจ้งพี่เต๋อคงได้เลย ทางร้านสามารถหาให้ได้ทุกอย่าง แม้บางอย่างอาจจะไม่เหมือนเสียทีเดียวแต่รับรองเรื่องคุณภาพค่ะ”

โจวเพ่ยชิงเลือกที่จะแนะนำตนเองว่าชื่อเพ่ยเพ่ย เรื่องทำการค้าเธอไม่อยากให้ใครรู้จักตัวตนที่แท้จริงมากนัก สาเหตุหลักคือไม่อยากให้กระทบต่อชื่อเสียงและหน้าที่สามี

“ขอบใจมากนะเพ่ยเพ่ย ความจริงแล้วสามีพี่ทำงานเป็นผู้จัดการโรงงานเย็บผ้า เวลานี้อย่างที่รู้ สถานการณ์บางทีไม่สู้ดี ชาวบ้านขาดแคลน ดังนั้นเรื่องที่จะหาผ้าม้วนเพื่อมาตัดเย็บนั้นยากมาก ต่อให้จะมีชาวบ้านบางส่วนเลี้ยงหม่อน แต่เวลานี้ผลผลิตกลับมีน้อยมาก และโรงงานเย็บผ้าต่างก็แย่งกัน ทำให้ไม่เพียงพอต่อความต้องการของโรงงานตัดเย็บ เรื่องนี้ทำให้สามีพี่กลุ้มใจ ไม่น้อย หากยังหาผ้าม้วนเพื่อมาตัดเย็บไม่ได้ หากยังเป็นแบบนี้ เจ้าของโรงงานคงจะไล่สามีพี่ออกแน่”

เจียหมิ่นเผยสีหน้ากังวล นี่เป็นอีกเหตุผลที่เธอคิดจะทำการค้า เพราะต้องการช่วยสามีหาเงิน เกิดวันไหนสามีโดนไล่ออก ทุกคนในครอบครัวจะได้ไม่อดตาย

“นายหญิง” ตานเต๋อคงมองเห็นลู่ทางที่จะทำการค้าครั้งใหญ่ จึงเอ่ยเรียกนายหญิงของตน ทว่าโจวเพ่ยชิงทำเพียงขยิบตากลับ และให้เขารอดูเหตุการณ์ต่อจากนี้

“ฉันขอถามได้ไหม ในเมื่อโรงงานตัดเย็บเป็นของรัฐ แล้วรัฐไม่จัดการปัญหาเรื่องวัตถุดิบเส้นด้ายหรือว่าผ้าสำเร็จให้เหรอ”

“โรงงานนี้ไม่ใช่ของรัฐเสียทีเดียว เพียงแค่เจ้าของประมูลสัมปทานมาได้และส่งสินค้าให้กับรัฐตามที่รัฐแจ้งมา ซึ่งผลผลิต

ปีนี้ได้น้อยมาก เนื่องจากหม่อนที่เลี้ยงตายไปแทบไม่เหลือ ทำให้เจ้าของโรงงานต้องหาซื้อผ้าสำเร็จเพื่อส่งเข้าโรงงาน และหน้าที่นี้ย่อมต้องตกเป็นของผู้จัดการอย่างสามีพี่ แต่ปัญหาคือยังหาซื้อไม่ได้ ไม่ว่าจะสอบถามไปยังโรงงานที่พอรู้จัก กลับได้คำตอบเหมือนกันหมด ทุกที่แทบจะขาดแคลนผ้าสำเร็จนี่แหละ”

สาเหตุที่รู้ก็เพราะสามีมาบ่นให้ฟังตลอด เธอเองก็หาลู่ทางทำกินเพื่อช่วยสามีหาเงินเช่นกัน

โจวเพ่ยชิงมองหน้าคนสนิทของตนเอง ตานเต๋อคงคล้ายจะเข้าใจความคิดของเจ้านาย และเอ่ยขึ้น “นายหญิงครับ อย่างนั้นผมจะตัดผ้าตัวอย่าง และขอเข้าพบผู้จัดการพรุ่งนี้ได้ไหม ยังไงรบกวนคุณนายท่านนี้นัดหมายผู้จัดการให้ด้วยนะครับ”

“จริงเหรอ คุณและเพ่ยเพ่ยสามารถจัดหาผ้าสำเร็จให้ได้

ใช่ไหม” น้ำเสียงของเจียหมิ่นตื่นเต้นที่จนไม่อาจปิดบังความรู้สึกได้ เมื่อเห็นทางรอดของสามี

“ร้านเพ่ยเพ่ยมีทุกอย่างที่ต้องการค่ะพี่เจียหมิ่น”

โจวเพ่ยชิงตอบกลับ เธอมีห้างสรรพสินค้าและร้านค้ามากมายส่วนตัวในมิติ นี่จึงไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเธอ

จากนั้นตานเต๋อคงจึงจัดสินค้าที่เจียหมิ่นสั่งซื้อ โดยเจียหมิ่นให้ไปส่งยังที่พักของเธอ เพื่อให้ชายหนุ่มรู้ว่าพรุ่งนี้ต้องไปเจอกับสามีที่ไหน จะว่าเธอใจดำหรือเห็นแก่ตัวก็ไม่ผิด ที่ไม่คิดจะให้ไปนัดหมายกันที่โรงงานในเรื่องนี้ เนื่องจากว่าเจ้าของโรงงานประกาศแล้วว่าใครที่จัดหาผ้าสำเร็จและวัตถุดิบได้จะเลื่อนตำแหน่งให้

เมื่อจ่ายเงินเรียบร้อยแล้ว เจียหมิ่นจึงจ่ายเงินตามจำนวนก่อนจะขอตัวกลับเพราะรีบไปแจ้งข่าวนี้ให้กับสามีทราบ

หลังจากจัดการงานตรงหน้าเสร็จแล้ว โจวเพ่ยชิงจึงไม่ได้

ไปส่งของให้แม่บ้านซือ เธออยู่รอจนลูกค้าหมดร้านเพื่อคุยงานกับ

ทุกคนต่อ

“เอาไงต่อครับนายหญิง หากให้ผมแนะนำ เราควรทำสัญญาเป็นผู้จัดส่งผ้าสำเร็จพวกนี้ให้กับโรงงานอย่างน้อยสามปี นายหญิงคิดเห็นว่ายังไง” ตานเต๋อคงเสนอความคิดเห็นเรื่องการค้าครั้งนี้

หากทำการซื้อขายเพียงครั้งเดียว แล้วเกิดต่อไปไม่มีปัญหาเรื่องการเลี้ยงหม่อนอย่างนั้นทางนายหญิงจะเสียผลประโยชน์นะสิ ดังนั้นเรื่องการทำสัญญาจึงต้องสัญญาเป็นระยะยาวเท่านั้น

“ฉันเองคิดเหมือนกันว่าเราควรขอสัญญาระยะยาว อีกทั้งเราไม่จำเป็นต้องง้อลูกค้าเลยสักนิด ในเมื่อเรามีสินค้าจำนวนมาก และหากเป็นไปได้ เราควรจะขยายตลาดเรื่องผ้าสำเร็จ เมื่อครู่นี้ฉันได้ยินพี่เจียหมิ่นบอกว่า มีอีกหลายโรงงานที่เจอปัญหาเดียวกัน ถ้าเราถือครองตลาดตรงนี้ได้ เราจะกลายเป็นผู้ทรงอิทธิพลในเรื่องนี้ทันที” จะมองว่าเธออยากขยายอำนาจและต้องการสร้างอิทธิพลคงไม่ผิด ในเมื่อผลประโยชน์อยู่ตรงหน้าใครไม่คว้าไว้ก็บ้าแล้ว

ทว่าก่อนที่จะมีใครพูดอะไร โจวเพ่ยชิงกลับพบเจอคนรู้จักที่กำลังเดินเข้ามา เท่าที่ดูจากท่าทางทั้งสองน่าจะมีความสัมพันธ์เกินคำว่าคนรู้จัก

“ฉันขอหลบเข้าด้านหลังก่อนนะ ช่วยจับตาดูผู้หญิงคนนั้นให้หน่อยนะพี่” เมื่อพูดจบจึงรีบเดินเข้าหลังร้านทันที ปล่อยให้ลูกน้องได้แต่มองตามด้วยความงุนงง