MasukShare
9. ได้ห้าครั้ง
Terakhir Diperbarui:
2025-06-23 18:26:41พลอยใสเป็นเพื่อนร่วมห้องของดลธี เธอเป็นผู้หญิงที่น่ารักทั้งนิสัยและกิริยางามแถมยังเรียนเก่งอีกต่างหาก แน่นอนว่าก็มีเหล่าหนุ่มๆ มาคอยตามจีบ แต่ดูเหมือนว่าเจ้าตัวจะไม่เล่นด้วยสักเท่าไหร่
“พลอยวิ่งเร็วๆ” ชายหนุ่มตะโกนบอกคนตัวเล็กหลังจากผ่านรั้วประตูโรงเรียนที่กำลังปิดได้อย่างหวุดหวิดแต่ก็ต้องรีบวิ่งเพื่อไปเข้าแถวเคารพธงชาติให้ทันเพระหากไม่ทันล่ะก็.. “สองคนนั้นน่ะ!!” เสียงอาจารย์ประจำชั้นเอ่ยเรียกทั้งคู่ที่กำลังจะวิ่งไปเข้าแถวกับเพื่อนไว้ ดลธีกับพลอยใสจึงต้องหันไปยิ้มแห้งให้อาจารย์แล้วก็พากันเดินไปตามการกวักมือเรียกของอาจารย์ที่ปรึกษา “พอดีรถของหนูยางรั่วเลยพลอยทำให้ดลเขามาสายด้วยค่ะครู” “ครูไม่ได้ต้องการคำแก้ตัว รถจักรยานพลอยยางรั่วงั้นก็ไปเข้าแถวส่วนธีรวัฒน์เธอยืนอยู่ตรงนี้” “แต่อาจารย์คะ..ถ้างั้นหนูขอยืนกับเขาตรงนี้ค่ะ” “แต่เธอ..” “หนูก็มาสายนี่คะ” “เอางั้นก็แล้วแต่ พอเลิกแถวแล้วก็แยกกันไปล้างห้องน้ำชดเชยที่ไม่ได้ช่วยเพื่อนทำเวรล่ะ” อาจาย์ที่ปรึกษาบอกแล้วก็เดินไปยืนรวมกับเด็กคนอื่นที่ยืนเข้าแถวตามปกติ มีเพียงเด็กที่มาสายสี่ห้าคนที่มายืนด้านหลังสุด หลังจากเข้าแถวเสร็จดลธีกับพลอยใสและเด็กที่มาสายต่างแยกย้ายกันไปทำความสะอาดในจุดที่ได้รับมอบหมายเพื่อชดเชยในส่วนที่ได้ทำคือเขตบริเวณของห้องตัวเอง “ธีรวัฒน์” “ครับครู?” ดลธีหันไปตามเสียงเรียกของอาจารย์ฝ่ายวิชาการพร้อมกับเดินเข้าไปหาโดยที่ในมือยังคงถือที่ขัดห้องน้ำไว้อยู่ “วันนี้จะมีพี่จากมหาลัยข้างๆ มาแนะแนวเรื่องการเรียนต่อ เดี๋ยวพอทานข้าวเสร็จเธอไปแจ้งเพื่อนให้มารวมกันที่หอประชุมใหญ่นะ” “ได้ครับ มีอะไรอีกหรือเปล่าครับ?” “ไม่มีแล้วจ้ะ เสร็จแล้วก็รีบไปเข้าเรียนนะเดี๋ยวจะโดนว่าเอาถ้าเข้าสายอีก” “ครับ..” ดลธจึงเดินเอาอุปกรณ์ล้างห้องน้ำไปเก็บแล้วเดินไปเรียนในวิชาแรกต่อ “ไง! มาสายกว่ากูนี่แสดงว่าหนักกว่ากูสิ” “ไอ้เทล!! มาตอนไหน?” “มาตั้งแต่เจ็ดโมงแล้วครับเพื่อน” “ถามจริง!! มาเช้ากว่าวันปกติเลยนะมึง” เพราะวันปกตินี่พวกเขาแทบจะมาหลังวิชาแรกเสมอ..ไม่ ใช้คำว่าพวกไม่ได้เพราะเป็นแค่ค๊อกเทลส่วนเขานั้นมาถึงโรงเรียนหกโมงครึ่งแทบจะเป็นคนแรกของห้องของโรงเรียนเลยด้วยซ้ำ “อารมณ์ดีก็งี้แหละ ว่าแต่ที่กูถามไปเมื่อกี้ตอบได้ยัง?” “ถามว่าอะไร?” “ได้มั้ย กูได้นะ” ค๊อกเทลตอบมาเองอย่างไม่ต้องให้เพื่อนหนุ่มได้ถามกลับแต่อย่างใด ส่วนดลธีที่โดนถามแบบนั้นก็ได้แต่นั่งนิ่ง ยิ่งเมื่อภาพใบหน้าของโฉมงามลอยเข้ามาอีกก็ยิ่งทำให้ใบหน้าเขาร้อนผ่าวขึ้นมา “แหม! มึงอย่ามาทำเป็นใสๆ ..แต่มึงก็ใสจริงนี่นา” ตั้งแต่คบกันเป็นเพื่อนมาดลธีนั้นไม่เคยมีอะไรกับผู้หญิงเลยแม้กระทั่งแฟนตัวเองอย่างลูกหว้า ตอนแรกเขาก็ไม่เชื่อว่ามันจะเป็นเรื่องจริงแต่พอลองถามซักไซร้หรือลองจับลองสัมผัสของเพื่อนหนุ่มดูจึงได้รู้ว่ามันเป็นเรื่องที่จริง “เงียบไปน่า!!..” “เอ้า! มึงก็ตอบคำถามกูก่อนดิ” “จะอยากรู้ไปเอาโล่หรือไง!” “ก็แค่ตอบมาเอง” “เอ้าธีรวัฒน์..เจ็ดร้อยยี่สิบสามบวกสิบสองได้เท่าไหร่?” “ตอบกูมาก่อนดิว่าไง..” ค๊อกเทลยังไม่ยอมแพ้ที่จะได้ฟังคำตอบจากเพื่อนหนุ่ม เช่นเดียวกับอาจารย์สอนคณิตศาตร์ที่กำลังรอคำตอบจากเขาด้วยเช่นกัน “ธีรวัฒน์ตอบได้มั้ยคะว่าได้เท่าไหร่?” “ดลตอบกูได้มั้ยว่าได้เปล่า?” “ได้ห้ารอบครับ” พรึ่บ!! ทุกสายตาจากคนในห้องหันมามองร่างสูงที่ยืนตอบคำถามของอาจารย์สอนคณิตศาตร์ที่คำตอบมันฟังดูแปลกๆ แต่ทำให้ค๊อกเทลถึงกับตาโตให้กับคำตอบของเพื่อนหนุ่ม “กูแค่สามเองนะ มึงเจ๋งว่ะ!” “แม่งหุบปากไป เอ่อ..ได้เจ็ดร้อยสามสิบห้าครับ” “โอเค นั่งลงได้” ดลธีก็นั่งลงตามเดิมไม่วายที่จะหันไปมองค้อนเพื่อนหนุ่มของเขาที่ทำเอาซะเขาหลุดรั่วไปหมด ค๊อกเทลก็ไหวไหล่ให้เบๆ ก่อนจะพากันเข้าสู่โหมดเรียนจนถึงเวลาพักเที่ยงพวกเขาต่างก็ไปหาอะไรกินที่โรงอาหาร “ไฮ!! ที่รัก” สุ้มเสียงกังวานใสดังขึ้นทำให้สองหนุ่มต้องหันไปมองรวมถึงกับคนในโรงอาหารด้วย ก็เห็นร่างเล็กของนักศึกษาสาวสองคนเดินเข้ามาในโรงอาหารเรียกเสียงฮือฮาโห่แซวจากนักเรียนชายได้เป็นอย่างดี “มาไงครับเนี่ย?” “เดินมาสิถามแปลก” ซีซ่าตอบพลางเดินไปนั่งข้างค๊อกเทลชายหนุ่มก็ทำหน้านิ่งใส่เชิงว่าไม่ได้ต้องการคำตอบแบบนี้ “ก็มารอแนะแนวพวกนายไง โฉมมึงก็ไปนั่งข้างผัวมึงสิ!” “ไม่ใช่นะครับ” ดลธีที่ได้ยินนั้นรีบปฏิเสธทันที โฉมงามจึงเดินไปนั่งข้างชายหนุ่มที่ดูจะรกลนเมื่อเห็นเธอจนเขาที่กำลังจะตักข้าวเข้าปากนั้นต้องวางช้อนลงในกล่องข้าว ตอนนี้เด็กนักเรียนในโรงอาหารนั้นต่างหันมาสนใจกับพวกกเขาแทบจะทุกคนแล้ว..แต่สองสาวนี่ก็ไม่ได้สนใจอะไรมีเพียงสองหนุ่มที่มองหน้ากันด้วยท่าทางที่เลิ่กลั่ก “นายห่อข้าวมากินเหรอ? ดีจัง” “เอ่อ ครับ..” “แล้วคิดไว้ยังว่าจะเรียนคณะ สาขาอะไร เออนี่พี่ซื้อขนมมาฝาก” ภารกิจพิชิตใจผัว (คนอื่น) ได้เริ่มขึ้นแล้วโฉมงามถามพลางวางถุงขนมบัวลอยที่ตั้งใจซื้อมาจับหนุ่มลงบนโต๊ะข้างกล่องข้าวของดลธี “ผมจะเข้าคณะวิศวกรรมศาสตร์สาขาวิศวกรรมไฟฟ้านี่แหละครับ” “เทลด้วยเหรอ?” ซีซ่าถามชายหนุ่มข้างกายที่ก็พยักหน้างึกงักให้ “คณะเดียวกับเพื่อนพี่เลย ซีเจ้าคุณมันอยูสาขาอะไรวะกูลืม!?” “เจ้าคุณมันสาขาวิศวกรรมคอมพิวเตอร์มั้งถ้าจำไม่ผิด มันก็มานี่เดี๋ยวให้มันแนะนำให้เพราะพวกพี่ก็ไม่ค่อยรู้เรื่องสาขานั้นลำพังแค่สาขาตัวเองยังไม่ค่ยรอด ฮ่าๆ” “อืม ถ้าไงกินข้าวกันไปก่อนพี่ไม่กวนเดี๋ยวเจอกันอีกทีตอนแนะแนวนะ” โฉมงามพูดแล้วก็ดึงมือขอซีซ่าให้เดินออกไปเพราะรู้สึกว่าหากพวกเธอยังนั่งอยู่สองหนุ่มนี่ทานข้าวไม่อิ่มไม่เสร็จสักทีแน่ “ดลรู้จักกับพี่ผู้หญิงสองคนนั้นด้วยเหรอ?” เมื่อโฉมงามกับซีซ่าเดินออกไปพลอยใสกับเพื่อของเธอก็เดินถือจานข้าวมานั่งข้างดลธี ชายหนุ่มจึงพยักหน้าให้เบาๆ แล้วก็สนใจกับข้าวกล่องตรงหน้าต่อก่อนจะชะงักไปเล็กน้อยเมื่อเขานึกขึ้นมาได้กับข้าววันนี้ยายกระเช้าทำมาเผื่อพลอยใสด้วย.. “วันนี้มีไข่ทอดชะอมด้วย เอามั้ย?” “ให้ฉันเหรอ?” “ของโปรดเธอนี่ ยายกระเช้าบอกให้เอามาเผื่อ” “เอาจ้ะ ฝีมือยายกระเช้าฉันไม่ได้กินนานแล้ว” ดลธีก็ตักไข่ทอดชะอมแบ่งให้พลอยใส ในโรงเรียนี้แทบจะมีเขาคนเดียวนี่แหละมั้งที่ห่อข้าวมากินที่โรงเรียน ถามว่าอายมั้ย? ไม่อ่ะ..มันไม่ใช่เรื่องน่าอายอะไรสักหน่อย แถมยังเป็นการประหยัดไปในตัวอีกด้วย
Bab terbaru
โฉมงามคลั่งรัก 36. ผมรักพี่ The End
ส่วนโฉมงามหลังจากออกมาจากมหาลัยเธอก็ขับรถตรงกลับไปยังบ้านของเธอที่เดี๋ยวนี้มาบ่อยกว่าปกติแล้ว เมื่อรถจอดและถูกดับขาเรียวก้าวลงจากรถทันที“คุณกงสุลดูสิ เดี๋ยวนี้ลูกคุณเข้าบ้านบ่อยกว่าปกตินะคะ” เสียงของคุณกิ่งฉัตรดังขึ้นเมื่อเห็นบุตรสาวในชุดนักศึกษาเดินเข้ามาในตัวบ้าน แต่ที่ทำให้เธอถึงกับต้องเปลี่ยนสีหน้าจากยิ้มแย้มเป็นตกใจก็คงเพราะแววตาที่เศร้าหมองกับแดงก่ำของบุตรสาวนี่แหละ“เป็นอะไรอีกล่ะ?”“เสียใจอ่ะ”“เสียใจเรื่องอะไร มานั่งนี่ดิ”“เจ้าคุณมันจะไปอยู่ต่างประเทศแล้วอ่ะ” โฉมงามบอกพลางเดินไปนั่งแทรกระหว่างพ่อกับแม่ของเธอ“อ้าว! ทำไมอ่ะ..” คุณกิ่งฉัตรถามด้วยด้วยความตกใจ โฉมงามจึงเล่าเรื่องของเธอที่เกี่ยวกับเจ้าคุณและดลธีให้พ่อและแม่ฟังจนระเอียดยิบ ระเอียดไปถึงแม้กระทังเรื่องแบบนั้น..“นี่แก! โอ้ยยย!..ฉันไม่รู้ด่าหรือสงสารแกดี!!” เสียงคุณกิ่งฉัตรดังขึ้นหลังจากฟังเรื่องความรักของโฉมงามจบ ทั้งสงสารและก็อยากจะด่าแต่ก็ทำได้แค่เงียบแล้วดึงโฉมงามเข้ามากอดปลอบใจ“หนูรักมันหนูไม่อยากให้มันไป แต่หนู..ก็ทิ้งดลไม่ได้”“แล้วทำไมไม่อยู่ด้วยกันล่ะ สมัยนี้โลกก็เปิดกว้างนะพ่อไม่ว่าหรอกถ้าจะอยู่ด้วยกันแล้
โฉมงามคลั่งรัก 35. ชีวิตคู่
“รักกูก็ควรจะอยู่กับกูไม่ใช่เหรอ?”“ชีวิตคู่..คู่คือแค่สอง กูไม่อยากคุยเรื่องนี้แล้วเดี๋ยวจะกลายเป็นทะเลาะกัน” เจ้าคุณพูดแล้วก็เบือนหน้าหนีโฉมงามที่มองเข้าด้วยแววตาที่แดงก่ำแต่สักพักก็ร้องไห้ออกมาอย่างฝืนมันไว้ไม่ได้ มือบางจึงเอื้อมมาจับมือเขาไว้แล้วยกมันขึ้นมาให้เช็ดน้ำตาของตัวเธอเบาๆ“กู ฮรึก!..ยินดีเลิกยุ่งกับดลนะถ้ามึงบอกว่ามึงจะอยู่กับกู”“ไม่! กูไม่ได้ต้องการให้มึงทำแบบนั้นกูไม่อยากให้มึงทำร้ายความรู้สึกของน้องเพราะกูเองก็รักน้อง”“คุณกูไม่เข้าใจมึงว่าทำไมต้องให้มันเป็นเรื่องวุ่นวายอะไรแบบนี้ แค่มึงยอมรับคำนินทาได้พวกเราก็ได้อยู่ด้วยกันสามคนอย่างมีความสุขแล้วนะ”“เพราะกูยอมรับมันไม่ได้ไง..”“มึงไม่รักกูเหรอ?”“รักสิเพราะรักมากไงถึงต้องยอมขนาดนี้”“ถ้ารักมากมึงไม่ควรยอมให้กูคบกับคนอื่นทั้งที่มึงก็รักกูสิ คุณ..” โฉมงามบอกด้วยเสียงที่สะอื้น ทำไมไม่รู้ว่าเธอไม่อยากให้เขาจากเธอไปอยู่ที่อื่น ทำไมไม่รู้เธอรู้สึกว่าตัวเองคงไม่มีความสุขหากไม่มีเขา..“กูก็ไม่รู้ว่ากูคิดอะไร กูรู้แค่ว่ากูคิดมาดีแล้วว่า..กูอยากให้มึงมีความสุขกับเจ้าดลมากกว่า”“แต่กูต้องการมึงนะ!”“แต่มึงก็ต้องการเจ้าดล”“แม
โฉมงามคลั่งรัก 34. เหตุผลของเจ้าคุณ
หลายวันต่อมาหลังจากวันนั้นที่ดลธีเข้าไปดูแลโฉมงามที่บ้าน คุณกิ่งฉัตรก็ไม่ได้พูดจาแรงใส่เขาอีก แต่ก็ใช่ว่าจะพูดดีนะ..ก็แบบฉบับคุณกิ่งฉัตรเขาแหละ ส่วนตอนนี้โฉมงามนั่งอยู่ในมหาลัยที่บริเวณโต๊ะม้าหินอ่อนกับเพื่อนร่วมห้องของเธออีกหลายคน“หน้าบึ้งตึงแบบนี้มีอะไรพูดกับพวกกูได้นะ ถึงจะไม่สนิทเหมือนกับซีแต่ก็ไม่ปากโทรโข่งหรอก” หญิงสาวคนหนึ่งเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นใบหน้าของโฉมงามดูเคร่งเครียดเหมือนมีเรื่องไม่สบายใจอะไรสักอย่าง“ช่วงนี้เห็นเจ้าคุณบ้างมั้ย?” โฉมงามจึงเอ่ยถามหาชายหนุ่มที่เธอไม่ได้เจอมาหลายวันแล้ว ใช่! ตั้งแต่เธอไม่สบายวันนั้นเธอก็ไม่ได้เจอเจ้าคุณอีกเลยแถมทักไปโทรไปเจ้าตัวก็ไม่ตอบ นี่ขนาดไม่ได้รักเท่าเจ้าดลนะยังรู้สึกหวิวๆ รู้สึกคิดถึงยังไงไม่รู้..“ไม่ยักจะรู้ว่าเมียกูจะคิดถึงกูขนาดนี้นะเนี่ย!” และยังไม่ทันที่เพื่อนร่วมห้องของโฉมงามจะเอ่ยอะไรร่างสูงในชุดนักศึกษาก็เดินมานั่งข้างโฉมงาม จุ๊บ! แถมยังจุ๊บเข้าที่แก้มเนียนขาวของคนตัวเล็กอีกด้วย“วู้วว! มาถึงก็หวานเลยนะ..ว่าแต่คบกันตั้งแต่เมื่อไหร่เหรอไม่เห็นรู้ข่าวเลย”“คบกันนานแล้ว ขอยืมตัวหน่อยนะ” เจ้าคุณตอบแล้วก็ดึงมือของโฉมงามให้ลุกกออกมา
โฉมงามคลั่งรัก 33. ฉีดยาให้หน่อย
บ้านคุณโฉมใช้เวลาไปชั่วโมงกว่าดลธีมาถึงบ้านโฉมงามและรีบถามแม่บ้านเพื่อหาห้องของโฉมงามจนได้ขึ้นมาหาหญิงสาวที่ตอนี้ยังคงนอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียงนอน ที่มาช้าเพราะไม่รู้จักไง..รู้แค่ว่าอยู่แถวไหนแต่ไม่รู้ว่าหลังไหนจึงถามคนแถวนั้นไปเรื่อยๆ กว่าจะมาถึงก็เลยใช้เวลานานไปหน่อยชายหนุ่มก็นั่งมองหญิงสาวตัวเล็กที่ยังคงมีใบหน้าที่แดงกับเหงื่อที่ยังคงผุดขึ้นมาอยู่นั้นด้วยความสงสาร มือหนาเอื้อมหยิบผ้าเช็ดตัวผืนเล็กที่แม่บ้านเพิ่งยกมาให้นั้นขึ้นมาเช็ดหน้าให้คนตัวเล็กอย่างเบามือเพราะกลัวเจ้าตัวจะตื่น“อืมมม..”แต่เมื่อผ้าที่ชุบน้ำจนเย็นนั้นมาโดนแก้ม ร่างเล็กก็ลืมตาตื่นทันที“พี่ครับ ปวดหัวมั้ย..ตัวร้อนมากเลย” ชายหนุ่มเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วงเมื่อคนตัวเล็กลืมตาขึ้นมาแล้ว เธอจึงส่ายหน้าให้เบาๆ แล้วก็พยายามจะหยัดกายลุกขึ้นนั่งแต่ดลธีกลับผลักให้นอนลงตามเดิม“อย่าเพิ่งลุกสิตัวยังร้อนอยู่เลยนะ”“คิดถึง..อยากกอดแต่กลัวนายติดไข้”“กอดได้ครับ” ดลธีว่าพลางโน้มตัวไปกอดเธอที่ยังคงนอนอยู่โฉมงามจึงกอดตอบไม่ถึงห้านาทีก็ผล่ะออกเพราะกลัวเจ้าดลน้อยจะมาติดไข้พลอยให้ไม่สบายไปด้วย“มาได้ไง?”“ก็แม่พี่ไปบอกผมไง”“หื
โฉมงามคลั่งรัก 32. มั่วไปเรื่อย
กลับมาที่มหาลัยหลังจากเรียนคาบแรกเสร็จก็มีเวลาพักอีกหนึ่งชั่วโมงพื่อรอเข้าเรียนในคาบสุดท้าย ดลธีก็แยกมานั่งพักบนโต๊ะมาหินอ่านใต้ต้นไม้หน้าตึกเรียนในรายวิชาต่อไป“ดล…”“พี่หว้า? ..” ชายหนุ่มเอ่ยเรียกหญิงสาวตรงหน้าด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา ขาเรียวก็ก้าวมานั่งลงตรงหน้าของดลธีทันทีที่เห็นว่าชายหนุ่มตรงหน้าเรียกชื่อตนเอง“ไม่ได้เจอกันนานพี่คิดว่าจะลืมชื่อพี่ไปแล้วซะอีก”“ผมไม่ลืมหรอกครับ..”“ทำไมพี่ถึงรู้สึกดีใจกับประโยคนี้ของนายนะ” ลูกหว้าพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูดีใจกับปีะโยคของ ดลธีปรายตามองเธออยู่ครู่เดียวก็เบือนหน้าหนีไปทางอื่น“พี่มีอะไรกับผมหรือเปล่า?”“นายยังไม่ลืมพี่จริงๆ เหรอ?”“ใช่ครับ”“แล้วเรา..”“ผมสมองไม่ได้เสื่อมที่จะจำไม่ได้ว่าคนตรงหน้าผมคือลูกหว้า ไม่ใช่แค่พี่ที่ผมจำได้เพื่อนพี่หรือคนอื่นๆ ที่ผมรู้จักผมก็จำได้” น้ำเสียงที่เรียบนิ่งเอ่ยบอกอย่างหน้าตาย สายตาคมกริบยังคองจ้องมองลูกหว้าอย่างสายตาจนเธอต้องเป็นฝ่ายหลบ เพราะมันไม่ใช่สายตาที่รักใคร่เหมือนเมื่อก่อนแต่มันเป็นสายตาที่ดูดุดันน่ากลัว“อ้อ นะ..นั่นสินะ”“แมทธิว ผู้ชายคนนั้นสินะที่เป็นพ่อของเด็กในท้อง..แต่จะว่าไปถ้าผมเป็นเขาผมก
โฉมงามคลั่งรัก 31. คุณโฉมไม่สบาย
หลายอาทิตย์ต่อมาวันแห่งการเริ่นต้นเรียนในรั้วมหาลัยอาทิตย์ที่สองนั้นช่างสดใสสำหรับหนุ่มมหาลัยปีหนึ่งอย่างเจ้าดลซะจริงๆ หลังจากแต่งตัวเสร็จชายหนุ่มก็วิ่งลงมาจากบนห้องนอนตรงไปยังในครัวที่มียายกระเช้ากำลังวุ่นอยู่กับการทำข้าวกล่องให้เขา“เอ็งนี่นะ! แม่เอ็งก็บอกแล้วว่าเดี๋ยวให้ค่าข้าวเอ็งจะห่อไปทำไมไม่อายเขาหรือไง?” เสียงยายกระเช้าบ่นขณะที่กำลังปิดฝากล่องข้าวหลังจากห่อเสร็จให้หลานชาย ที่บ่นไม่ใช่ว่าขี้เกียจทำแต่เธอกลัวว่าหลานชายจะอายเขาที่อยู่ถึงมหาลัยแล้วแต่ยังห่อข้าวไปกินนี่สิ“ถ้าผมอายผมจะให้ยายห่อให้เหรอครับ”“ยอกย้อนอีก เอ้าเสร็จแล้ว..แล้วก็มานั่งกินข้าวซะ”“ยายนี่เกรี้ยวกราดจริงๆ”“เอ็งแล้วก็หัดทำตัวให้มันดูโตให้มันดูเอาตัวรอดให้ยายได้เห็นบ้าง ยายจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง” ยังมิวายที่จะบ่นหลานชายที่เดินไปนั่งลงบนเก้าอี้แล้ว ดลธีก็ได้แต่ส่ายหน้าให้ความขี้บ่นของยายกระเช้า แล้วก็จัดการกับอาหารตรงหน้าไปเรื่อยๆ เพราะยังเหลือเวลาเข้าเรียนอีกเยอะ“ยายครับรู้แล้วใช่มั้ยที่ผมคบกับพี่โฉม”“รู้สิก็เอ็งบอกยาย”“อ่อครับ เธอน่ารักนะผมชอบเธอจริงๆ”“เฮ้อ!อ เรื่องความรักยายก็ไม่อยากจะไปยุ่งแต่เอ็งรักใคร
Anda juga akan menyukai
ล่าหัวใจ คุณภรรยา(เก่า)ที่รัก
น้ำหมึกหิมะ97.7K Dibacaเด็กมันยั่ว BAD LOVE
ลำเจียก50.4K Dibacaโทษทัณฑ์พิพาทใจ
ซูซี88.8K Dibacaชีวิตหลังความตายของเซินมาน
จี้เสี่ยวนวน87.6K Dibacaแรงรักทวงแค้น
อัญจรี422 Dibacaเมียแต่งจำเป็น
Yurial459 Dibacaคุณอาขา หนู(คนเดิม)ขอลาก่อน
Sun Su64 Dibacaพ่ายรัก เมียในสมรส
โอชิม่อน1.2K Dibaca
