เข้าสู่ระบบแชร์
Chapter 6.2 ไหนว่าเส้นขนาน
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-05-18 15:10:29
บทล่าสุด
โซ่คล้องรักอสูร Chapter 12.3 ลูกรัก... ชูใจ
ในตอนนั้นเอง นักเขียนคนที่จ้างนรินภัทรวาดปกก็ได้ส่งข้อความมารัว ๆ ทำให้เธอต้องไปคุยงานกับนักเขียน นักเขียนต้องการจะเปลี่ยนปกที่บรีฟมาทั้งหมด เธอจึงปล่อยให้รามิลได้ใกล้ชิดกับลูกรามิลกล่อมชูใจอยู่บนเตียง น้ำตาของเขาคลอเบ้าอยู่ตลอดเวลา เขามองเด็กหญิงที่ดูดนมจากขวด และส่งสายตาคะยั้นคะยอให้เขาเล่านิทาน รามิลควักเอาสกิลการเล่าเรื่องที่เขาได้อ่านเมื่อนานมากแล้วมาเล่าให้ชูใจฟังชูใจฟังไป ยิ้มไป หัวเราะไป ด้วยท่าทีมีความสุข ไม่ได้แสดงออกเลยว่าไม่สบาย บางครารามิลก็ลอบเช็ดน้ำตา เขาทำพลาดครั้งใหญ่หลวงที่ปล่อยให้นรินภัทรหอบท้องหนีจากมา เพราะการผลักไสจากเขาพอบรีฟงานเสร็จ นรินภัทรก็ปวดหัวมาก นักเขียนคนนี้ค่อนข้างเรื่องเยอะ แต่เธอก็จะให้ทิปทุกครั้งที่ปิดงานจบ หญิงสาวปวดหัวมาก เธอเดินไปที่กระเป๋าของตัวเอง หยิบยาแก้ปวดหัวออกมากิน ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่ารามิลอยู่ในห้องนี้ และเขากำลังอยู่กับลูก แต่พอเธอหันกลับไปที่เตียง รามิลก็ได้กอดลูกสาว และนอนหลับอยู่เคียงคู่กันจู่ ๆ นรินภัทรก็หนาวเหน็บขึ้นมาอีกครั้ง เขาเป็นคนที่ปฏิเสธที่จะรับผิดชอบลูกมาตั้งแต่ต้น เธอไม่ควรจะให้โอกาสเขา นรินภัทรเดินเข้าไปเขย่าร่างของรา
โซ่คล้องรักอสูร Chapter 12.2 ลูกรัก... ชูใจ
มันเป็นตราบาปในหัวใจของรามิลมาตั้งแต่วันที่เขาเอ่ยปากให้เธอไปกำจัดลูก แต่เขารู้ดีว่านรินภัทรไม่ใช่คนแบบนั้น อย่างไรเธอก็ต้องเก็บลูกเอาไว้วันที่เธอท้อง รามิลไม่มีสถานะที่จะปกป้องอะไรเธอได้ อีกอย่างเขาไม่รู้ว่าแม่คิดอย่างไร ถ้ารู้ว่านรินภัทรท้อง รามิลในตอนนั้น เขาคิดอย่างเดียว เขาไม่อยากให้เธอเดือดร้อนและวุ่นวายในชีวิตมากไปกว่าที่เป็นอยู่ซึ่งรามิลยอมรับว่าเขาสับสน“พี่ขอโทษ”“ขอโทษเหรอ” เธอชูกำปั้นขึ้น“แป้งจะทุบ จะตีพี่ จะทำอะไรก็ได้นะ”“ฉันจะไม่ทำต่อหน้าลูก”“แต่ถ้าเป็นลับหลัง แป้งทำได้นี่”“อย่ามาท้านะ” สายตาของนรินภัทรอย่างเคียดแค้น“พี่ไม่ได้ท้า แต่ถ้าแป้งทำแล้วสบายใจ ก็ตามสบาย แป้งจะทุบตีพี่เหมือนเมื่อวานก็ได้”เธอจึงสังเกตเห็นร่องรอยบนใบหน้าของเขาทั้งหมด“แม่หิวข้าว แม่...” ชูใจเรียกแม่“โธ่! พอไข้ลด ก็ร้องจะกินข้าวเลย” รามิลซื้อข้าวผัดมา เขารีบเสนอ“ชูใจกินข้าวผัดไหมลูก”“ข้าวผัดอะไร”“ข้าวผัดหมู”“กิน” รามิลไม่สนใจนรินภัทร เขารีบปลีกตัวไปจัดการข้าวผัด ก่อนจะกลับมาอุ้มชูใจให้ไปนั่งที่โต๊ะทั้งผ้าเช็ดตัว เขาเริ่มป้อนข้าวลูก สาวน้อยนั่งกินไม่เกรงใจเจ้าของข้าวผัด ชูใจเคี้ยวหมับ ๆ
โซ่คล้องรักอสูร Chapter 12.1 ลูกรัก... ชูใจ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก“แป้งเปิดประตูหน่อย” นิมิตเรียกเสียงดัง“มีอะไรมืด” นรินภัทรรีบตอบรับ เธอเดินมาเปิดประตู แต่พอเห็นคนที่ยืนอยู่ข้างหลังนิมิตก็ตกใจ‘รามิล’“คุณหมอเป็นหมอรักษาเด็ก ให้หมอดูอาการชูใจนะ ดีกว่ารอไปจนถึงตอนเย็นนะ” นิมิตเปิดประตูกว้างให้หมอก้าวเข้าไปแล้ว“ผมกลับลงไปที่เคาน์เตอร์ก่อนนะครับ ทิ้งนานไม่ได้”“ทางนี้หมอจัดการเอง” รามิลออกปากนรินภัทรไม่ได้พูดอะไรสักคำ เธอมัวแต่อึกอักคิดคำพูด รามิลเดินแทรกตัวเข้ามาแล้ว เสียงลิฟต์ด้านนอกดังทำให้นรินภัทรรู้ว่านิมิตลงไปแล้วนรินภัทรรีบเดินตามเขา“มีปรอทวัดไข้ไหม” รามิลตรงเข้าไปหาลูกนรินภัทรนิ่งไม่พูดอะไร ไม่ยอมขยับเท้า“พี่ถามว่ามีปรอทไหม แป้งต้องเห็นแก่ลูกก่อนนะ”เธอชั่งใจอยู่พักหนึ่ง จากนั้นก็ตัดสินใจไปหยิบปรอทมาให้รามิล เขาวัดไข้ให้กับลูกไข้ของชูใจสูงมาก ใบหน้าน้อย ๆ แดงก่ำ ดวงตาหมอง ริมฝีปากอ้าเผยอหายใจเข้าออก ตัวอ่อนปวกเปียกรามิลลุกขึ้นแล้วอุ้มชูใจไปที่ห้องน้ำ นรินภัทรวิ่งตาม“จะทำอะไรน่ะ”“ลูกตัวร้อนสูง เราต้องจับอาบน้ำก่อน ไม่งั้นเดี๋ยวลูกจะชัก” นรินภัทรรีบเข้าไปช่วยเขาจัดการถอดเสื้อผ้าให้กับชูใจรามิลอุ้มลูกไปไว้ที่ใต้ฝักบั
โซ่คล้องรักอสูร Chapter 11.3 คุณไม่มีสิทธิ์
คนที่อยู่ข้างห้องได้ยินแต่เสียงของนรินภัทร รามิลรู้สึกชื่นใจในอดีตเขารักนรินภัทรมาก รักสุดหัวใจ แต่เขาไม่กล้าบอกเธอ เพราะเขารู้อนาคตของตัวเองเขาพลาดเองที่ยอมมีอะไรกับเธอ ต้องยอมรับว่าเขาก็รักเธอแหละ ไม่อย่างนั้นคนเราจะยอมมีสัมพันธ์ทางกายกันได้อย่างไรถ้าไม่รักกันรามิลจำใจแต่งงานกับศศิตา ในระหว่างชีวิตสมรส เขามีอะไรกับศศิตาตอนเมาหนัก อยู่กันหลายปีรามิลกับศศิตามีอะไรกันแค่สามสี่ครั้งเองกระมัง รามิลพยายามหลบเลี่ยงทุกครั้งแล้วที่ศศิตาทำตัวแบบนั้น สาเหตุหนึ่งก็เป็นเพราะเขาไม่ทำการบ้านนั่นเองชายหนุ่มได้แต่คิดว่า จะทำอย่างไรดีให้นรินภัทรยกโทษให้กับเขา โทษของเขามันหนักหนาจนเกินไป เธอต้องทนอับอาย ต้องทนแบกท้องอุ้มลูก แถมยังมีคำพูดที่ทำให้จิตใจของเธอจมดิ่งอีก เขาเป็นพ่อประสาอะไร นึกถึงตอนนั้นทีไร รามิลก็ได้แต่เสียใจ‘แป้งจ๊ะ พี่อยากบอกว่า ที่จริงพี่ก็เจ็บปวดนะ เจ็บปวดตรงนี้’ ชายหนุ่มทุบหน้าอกของตัวเอง เขาเจ็บปวดที่ต้องไปแต่งงานกับคนอื่น ทั้งที่ไม่ได้รักศศิตาที่รามิลยอมทำทุกอย่าง ก็เพราะเขากตัญญูและรักแม่‘ขอโทษนะแป้ง พี่ขอโทษจริง ๆ’เสียงกดลิฟต์และการทำงานของลิฟต์ ทำให้รามิลเดินออกมานอกห้อง
โซ่คล้องรักอสูร Chapter 11.2 คุณไม่มีสิทธิ์
อีกห้อง รามิลกำลังเดินเป็นหนูติดจั่นชีวิตที่หมดอาลัยตายอยาก ที่ไม่เหลือใครในชีวิต เขาดีใจแค่ไหนที่มาเจอ นรินภัทรกับลูก“แป้ง พี่จะต้องได้แป้งกับลูกกลับคืนมาในชีวิต” รามิล หมายมั่นปั้นมือ“เห็นไหม ตัวร้อนขึ้นมาอีกแล้ว เที่ยวเก่งเกินไปล่ะ”“แม่... ลุงหมออยากเป็นพ่อ”“อะไรนะ” นรินภัทรหัวร้อนขึ้นมาทันที เขาเป็นคนผลักไสเธอสองแม่ลูกออกมาจากเขาเอง แล้วอยากจะมาทวงสิทธิ์อะไรในตอนนี้"กินยาลูก ไข้จะได้ลด แล้วหนูจะต้องนอนนะ”“จ้ะ” เด็กหญิงทำตามอย่างว่าง่าย ยกมือขึ้นมากุมที่ขมับ “ชูใจปวดตรงนี้”“กินยานะลูก เดี๋ยวก็ดีขึ้น”ชูใจยอมกินยาอย่างโดยดี ริมฝีปากเริ่มแดงแจ๋ นรินภัทรไปหาเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวลูกไปด้วย ด้วยฤทธิ์ไข้สาวน้อยจึงหลับลงไปอีกครั้ง นรินภัทรไม่มีกะจิตกะใจทำงานเลย ใจเธอทั้งเป็นห่วงลูก แล้วอีกใจก็พะวักพะวนไปถึงรามิลเขาอยู่ในห้องที่มีแค่กำแพงกั้น ทำไมสวรรค์ถึงแกล้งเธอ ทำไมไม่ทำให้เขาตาย ๆ ไปเสีย แค่คิดน้ำตาก็ไหลอย่างไม่รู้ตัวรักมากก็แค้นมาก เธอเจ็บใจที่เขาให้ทำลายลูก นรินภัทรยกมือขึ้นแตะที่หน้าผากของลูก ร้องไห้น้ำตาแทบเป็นสายเลือดที่จริงเธอควรจะหลุดพ้นไปจากเขาได้แล้ว ควรจะหมดกรรม
โซ่คล้องรักอสูร Chapter 11.1 คุณไม่มีสิทธิ์
ผลัวะ... บานประตูที่แง้มเอาไว้อยู่แล้วถูกเปิดออก“ชูใจ” แม่เสียงกร้าว สาวน้อยรีบหันมามองแม่“แม่ตื่นแล้ว”“ใช่ แม่ตื่นแล้ว” สายตาดุมองผ่านลูกสาวไปยังอีกคน รามิลนั่งนิ่ง ใบหน้าของเขาขึ้นรอยช้ำอย่างชัดเจน“กลับห้องกับแม่”“แต่...”“ไม่มีแต่” เธอตรงเข้าไปคว้าแขนของลูกที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ ดึงเบา ๆ ก่อนจะช้อนร่างของชูใจขึ้นมาอุ้ม“แม่บอกว่ายังไง อย่าไปไหนตัวคนเดียว โลกนี้มันมีคนใจร้ายเยอะมากลูกรู้ไหม บางคนรู้หน้าก็ไม่รู้ใจ ไปกลับห้อง” เธอไม่สนใจทั้งนั้นว่ารามิลจะทำสีหน้าอย่างไรเขาลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว และก้าวมาดักหน้าของเธอเอาไว้ ทั้งสองปะทะสายตากัน นรินภัทรแสยะยิ้ม หัวคิ้วของเธอขมวดจนเป็นปม“พูดภาษาคนให้รู้เรื่องหน่อยนะ ไม่อย่างนั้นฉันจะบอกพี่ปั๊ม” เธอไม่ได้ขู่เขา เพราะถ้านรินภัทรบอกความจริงว่าอะไรเกิดขึ้นในตอนนั้น และรามิลพูดอะไรกับเธอ นรินภัทรเชื่อว่าพี่ชายคงจะไม่เอาเขาไว้แน่ ๆ“ก็บอกไปสิ พี่ยอมรับผิด”“คิดอะไรอยู่ มันสายไปแล้วต่างหาก” เธอเลี่ยงเขา และเดินผ่าน ทว่ารามิลกลับคว้าท่อนแขนของนรินภัทรเอาไว้“ปล่อยฉันนะ ปล่อยฉัน” นรินภัทรบิดข้อมือชูใจมองทั้งสองคนอย่างงง ๆ มองสลับใบหน้าของ
โซ่คล้องรักอสูร Chapter 10.3 สายใยที่ปฏิเสธไม่ได้
นรินภัทรค่อย ๆ หลับตาลง แม้ตอนนี้อยากจะพยุงตัวเองให้ลุกขึ้น แล้วซัดรามิลให้หมอบคามือ แต่ก็ทำไม่ได้ชูใจแม้จะกอดนอนแนบอกแม่ แต่สายตาก็มองมาที่คนเป็นพ่อบนใบหน้าของรามิลมีรอยปื้นแดงจากไม้กวาดที่หญิงสาวฟาดลงมา เขานั่งลงใกล้ เอื้อมมือไปแตะที่สาวน้อย เด็กหญิงยังคงสะอื้นเบา ๆ“ไปเถอะ ขอร้องละ ออกไป...” นรินภัทรขยับปากพูด“แต่... พี่”“เราสองคนไม่ต้องการให้คุณมาอยู่ในชีวิตของเรา ชูใจไปเอามือถือมาให้แม่” เด็กน้อยก็รู้ภาษา รีบไปหยิบเอามือถือมาให้แม่ นรินภัทรรีบกดโทรศัพท์ออกไปหาพี่ชายไม่ทันได้ดังสักกริ๊ง รามิลก็ดึงเอามือถือออกไปจากมือของเธอ“เราต้องคุยกัน”“ก็บอกว่าแล้วไง ไม่มีอะไรต้องคุยกัน”“ชูใจเป็นลูกของพี่”“ฮึ...” เธอทำเสียงออกมาจากจมูก“ยังกล้าพูดแบบนี้อีกนะ ลูกที่พ่อสั่งฆ่าทิ้งนี่นะ ออกไปเถอะ ก่อนที่ฉันจะโทรเรียกตำรวจ เราต่างคนต่างอยู่ เราต่างคนต่างไป ทางใครทางมันแล้ว ไม่มีประโยชน์ที่จะต้องมาพูดเอาตอนนี้ ชูใจรู้ภาษาแล้ว อย่าให้ฉันต้องพูดย้ำว่าพ่อของแกเป็นคนแบบไหน เด็กไม่ใช่ไม่รู้เรื่อง ชูใจรู้เรื่อง”ชูใจยังสะอื้นฮัก ๆ คงตกใจที่แม่เป็นแบบนี้นรินภัทรรีบหันหลังให้เขา โดยอุ้มลูกข้ามม
โซ่คล้องรักอสูร Chapter 10.2 สายใยที่ปฏิเสธไม่ได้
รามิลค่อย ๆ หันมามอง พอเขาได้เห็นหน้าของเธอ หัวใจของเขาก็หล่นวูบ คนที่เขาเฝ้าคิดถึงและคะนึงหา คนที่เขาตามหา เธอมาอยู่ที่นี่ ‘นรินภัทร’“แป้ง” ปากเขาขยับเรียกชื่อเธออย่างแผ่วเบานรินภัทรที่ได้สบตาเขา หัวใจของหญิงสาวก็แทบหยุดเต้น เธอหน้าชา ตัวแข็งทื่อ เท้าเหมือนถูกตรึงอยู่กับที่ มันไม่สามารถขยับเขยื้อนได้อีก“แป้ง” รามิลเอื้อนเอ่ยชื่อของเธอออกมาอีกครั้ง‘นี่มันอะไรกัน เขามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร’ คำถามนี้วนเวียนอยู่ในหัวทันใด...“ชูใจมาหาแม่ ลุกขึ้นมาหาแม่เดี๋ยวนี้” นรินภัทรเอ่ยเสียงดังขึ้นมาอย่างลืมตัวชูใจตกใจ เธอไม่เข้าใจว่าทำไมแม่ถึงเสียงดังเหมือนตอนที่แม่ชอบดุด่าเธอ สาวน้อยเริ่มทำหน้าแย่ ๆ ทำเหมือนจะร้องไห้ออกมาแล้ว ชูใจไม่รู้ตัวว่าตัวเองทำอะไรผิด“ได้ยินไหมชูใจ แม่เรียกน่ะ ลุกขึ้นมาหาแม่เดี๋ยวนี้”ชูใจทิ้งของในมือ เด็กน้อยค่อย ๆ ลุกขึ้นรามิลก็ลุกขึ้นเช่นกันชูใจเดินช้า ๆ เข้ามาหาแม่“แม่จ๋า” เสียงแหลมเล็กสั่นเครือร่างหนาของรามิล เขามองแม่ลูกสลับกันไปมา เขาก้าวย่างเข้ามาหานรินภัทรที่ตอนนี้ชูใจกำลังเกาะขาแม่ของเธออยู่ รามิลแทบไม่เชื่อสายตาตัวเองว่าจะเป็นผู้หญิงที่เขาห่วงหาน้ำต
โซ่คล้องรักอสูร Chapter 10.1 สายใยที่ปฏิเสธไม่ได้
“ลุงขอตัวกลับก่อนนะครับชูใจ”“คุณลุงอยู่ที่ไหน”“ลุงหรือ ลุงก็อยู่ห้องข้าง ๆ กับหนูนี่เอง”“ห้องนี้หรือ” ชี้ไปที่ผนัง“ครับ”“ถ้าอย่างนั้นลุงเล่นกับชูใจก่อน ชูใจไม่มีเพื่อนเล่น” สาวน้อยเริ่มออดอ้อน“แม่จะไม่ว่าเหรอจ๊ะ” เขาเกรงใจคนที่เป็นแม่มากกว่า แล้วอีกอย่างก็จะไม่เหมาะสมด้วย“แม่ไม่ว่า แม่ใจดี”“อ้อ... อ้อ...”“พอแม่ทำงาน ชูใจก็เล่นคนเดียว” หน้าจ๋อยลง“ผู้ใหญ่ทุกคนก็ต้องทำงานนะ ไม่อย่างนั้นผู้ใหญ่ก็จะไม่มีเงินมาซื้อขนม ซื้ออาหาร หรือซื้อของให้กับชูใจน่ะสิ”“จ้ะ เข้าใจแล้ว”คำว่าเข้าใจ สาวน้อยหมุนตัวหันไปทางของเล่นของตัวเองที่วางกระจุกอยู่ในมุมหนึ่ง แล้วกลับมายื่นให้กับรามิล“เล่นด้วยกันนะ” สายตาอ้อน ๆ อีกครั้งหนึ่ง จนรามิลไม่อาจปฏิเสธได้ชูใจจับจูงมือใหญ่ของรามิล“ไปทอดไข่กัน” รามิลไปนั่งแมะอยู่ที่พื้น คอยดูสาวน้อยที่จับนั่นจับนี่ออกมา รามิลก็ยังพะวักพะวนกับคนเป็นแม่ที่ยังคงอยู่ในห้องน้ำ ถ้าแม่ของเด็กออกมา เขาก็จะไป แต่ตอนนี้อยู่เป็นเพื่อนเล่นชูใจก่อนเล่นด้วยกันไป สายตาของรามิลไม่อาจจะละไปจากใบหน้าน้อย ๆ ของน้องชูใจได้ เขายังยกมือลูบหัวเด็กหญิงอย่างเอ็นดู นึกถึงตอนที่อาจารย์ถามว่า
บางทีคุณอาจจะชอบ
เล่ห์รัก กลร้าย เจ้านายมาเฟีย Complicated Love
MaNIE-STORY11.5K viewsปราบรักร้ายนายมาเฟีย | พายุ x ชะเอม
Aoybabyz19.5K viewsนางบำเรอ BAD GUY
ลำเจียก37.1K viewsสลับวิวาห์ลุ้น คุณประธานขาโหด
กิตติรวิชญ์66.9K viewsของหวงท่านประธาน
baiboau-เนื้อนวล189 viewsเผลอใจรัก มาเฟียเถื่อน
สตอเบอรี่สีชมพู3.1K viewsรักร้ายนายคู่หมั้นสุดโหด
ขนมปังรสหวาน10 viewsเพียงเธอในดวงใจ
Poinsettia55 views
