Chapter 2.1 ลูกสะใภ้ที่แม่ต้องการ

“แม่ว่าหนูตาคงเหงาน่ะ ลูกก็เอาแต่ทำงาน อ้อ... แม่เอ่ยปากขอเงินจากคุณมณีแล้วนะ ที่ว่าจะเอามาเปิดคลินิกน่ะ”

รามิลก็นิ่งงันไปเช่นกัน เขากัดปาก

“ผมบอกกับแม่ตั้งหลายครั้งแล้วว่าอย่าไปขอเงินขอทองมาจากคนพวกนั้นอีก แค่เท่าที่ได้มาก่อนหน้านั้น ผมก็ชดใช้บุญคุณให้ไม่หมดแล้วครับ”

“ตาราม รามก็แต่งงานกับหนูตาแล้ว เรากับเขาเป็นทองแผ่นเดียวกัน และที่ต้องรีบทำคลินิก แกก็จะได้ไม่ต้องไปทำโรงพยาบาลอะไรนั่นอีก นี่ถ้าไม่ได้เงินจากคุณมณี ลูกก็ต้องไปทำงานใช้ทุนอีก”

รามิลดวงตาแดงก่ำ กลั้นความเจ็บปวดลึก ๆ กับการกระทำของแม่ ความอดกลั้นทำให้เขาอดปากเอาไว้ไม่ได้

“แม่ทำตัวเหมือนคนไม่มีศักดิ์ศรี ทำตัวเหมือนขอทานอยู่นะครับ แม่รู้ตัวไหม”

คุณนิรันรัตน์ชะงักฝีเท้าหันมามองหน้ารามิล

“เจ้าราม ทำไมแกพูดแบบนี้” ท่านทำเสียงเขียว

พอเห็นมารดาน้ำตาคลอ เขาก็ต้องหยุดและปิดน้ำคำที่จะหลั่งไหลออกมา

“ผมขอโทษครับแม่”

“ฮึ... แม่เลือกทำทุกอย่างก็เพื่อแก ในตอนนั้นพ่อแกทำให้แม่กับแกสุขสบายไม่ได้ แต่คุณมณีเขาให้เราสองคนได้”

“มันไร้ศักดิ์ศรี”

“แต่แกก็สุขสบาย แล้วฉันก็เป็นอย่างที่เห็น ไม่ต้องไปเฝ้ายมบาล”

“ผมเข้าใจแล้วครับแม่ ผมขอโทษ” รามิลหลับตา

“สิ่งที่แกควรทำ ก็คือ ควรทำดีกับหนูตา และคุณมณี เพราะถ้าคุณมณีตายไป สมบัติทั้งหลายก็จะเป็นของแกกับของหนูตา หนูตาเป็นลูกสาวคนเดียวนะ”

“อ้อ... แล้วอีกอย่างที่แกต้องรีบทำ คือทำให้หนูตาท้อง คุณมณีเขาก็ทวงถามมาอีกแล้ว”

“ครับ” คำตอบสั้น ๆ ปะปนอยู่ในอารมณ์ของรามิลในตอนนี้คือความขมขื่น

ที่โรงแรมxxx

“เมื่อไรคุณจะเลิกกับไอ้หมอหน้าละอ่อนคนนั้นเสียทีฮึ? ผมไม่อยากจะทนอีกต่อไปแล้วนะ” ฐิติวัฒน์ทำหน้าไม่พอใจ เริ่มออกอาการง่องแง่ง

“คุณจะให้ผมอยู่ในตำแหน่งแค่ผัวลับ ๆ ของคุณไม่ได้อีกแล้วนะ ถ้าคุณยังไม่มอบสถานะแบบผัวที่ถูกต้องตามกฎหมายละก็ ผมจะไปจากคุณ” เธอรีบเข้าไปอ้อนเขา

“วัฒน์ขา คุณอย่าทำตัวปัญญาอ่อนเลยน่า คุณก็รู้นี่นาว่าฉันทำตามใจตัวเองได้เป็นบางเรื่อง แต่บางเรื่องทำไม่ได้นะ โดยเฉพาะเรื่องหมอราม ฉันหย่ากับเขาไม่ได้หรอก เพราะว่าแม่ของฉัน ท่าน...”

“หยุด ไม่ต้องพูดแล้ว คำก็แม่ สองคำก็แม่ ที่จริง คุณก็ชอบมีอะไรกับมัน”

“ฮ่า... กับหมอนะเหรอ”

“ก็ใช่นะสิ ผมหึงนะตา ผมหึงคุณ แค่คิดว่าคุณขึ้นขย่มมันอยู่ ผมก็จะเป็นบ้าอยู่แล้ว”

“นี่... ฉันจะบอกให้นะ ตั้งแต่แต่งงานกันมา ฉันว่า... ฉันน่าจะได้นอนกับหมอรามแค่สามสี่หนเองมั้ง”

“มีหรือ อยู่ห้องเดียวกัน นอนเตียงเดียวกัน จะไม่มีอะไรกัน คุณแค่พูดเพื่อไม่ให้ผม...”

หญิงสาวรีบเอามือปิดปากเขา และคลานขึ้นไปคร่อมร่างของฐิติวัฒน์ ศศิตาค่อยขยับตัว มือก็จับเอาผ้าขนหนูที่เขาห่อพันออก

“ฮึ... หมอเขาไม่ได้นอนห้องเดียวกับฉันหรอก เขามักจะนอนที่ห้องอ่านหนังสือของเขานั่นแหละ”

ฐิติวัฒน์คิ้วขมวด “ทำไมเป็นอย่างนั้นล่ะ”

“เขาไม่ได้รักฉัน แต่แต่งงานตามหน้าที่ เราสองคนแต่งงานกันตามหน้าที่ ฉันอยากหนีจากคุณแม่ที่คุมบังคับฉันทุกอย่าง การมาอยู่ที่บ้านของหมอ มันทำให้เราสองคนมีโอกาสเจอกัน และทำแบบนี้กันไง”

เธอขยับตัวเลื่อนลงไปทางปลายเท้าของเขา สองมือของศศิตาจับท่อนเนื้อของฐิติวัฒน์ที่กำลังเหยียดหยัดและพองตัวขึ้นจนเต็มกำมือของศศิตา เธอช้อนสายตามองเขาแบบเร่าร้อน ก่อนจะก้มลงไปจัดการกับแท่งเนื้อที่เปิดตา ปลายหัวหยักมีน้ำใส ๆ ไหลออกมาด้วย

“อู้” เขาสูดปากเสียงยาว เมื่อปากนุ่มนิ่มของศศิตาครอบครองดูดกลืนลำเทียนของชายหนุ่มเข้าไปแล้ว จากนั้นเตียงนั้นก็กลายเป็นสังเวียนรักแบบดุเดือดแต่ไม่มีเลือด มีน้ำสุขสาดกระเซ็นกระเด็นออกมาจากช่องทางรักของเธอ

ห้องอ่านหนังสือของรามิล เขารีบเก็บซองสีน้ำตาลเอาไว้ในลิ้นชักที่อยู่ชั้นล่างสุด เขาไม่อยากให้แม่ผิดหวังและเสียใจ รามิลคิดว่าจะเก็บเรื่องนี้เป็นความลับต่อไป

ก่อนที่จะปิดลิ้นชัก เขาก็เห็นรูปใบหนึ่งที่เขาเคยตั้งมันเอาไว้บนโต๊ะตัวนี้ แต่ตอนนี้เขาต้องเก็บซ่อนมันเอาไว้

‘แป้งเป็นไงบ้าง พี่คิดถึงแป้งเสมอนะ’ น้ำตาของเขาค่อย ๆ ไหลออกมา

เขาหยิบรูปอัลตราซาวนด์ที่นรินภัทรได้ส่งมาให้ก่อนที่เธอจะหายไป โดยที่รามิลก็ไม่รู้ว่า เธอหายไปอยู่ที่ไหน และเขาก็จะไม่สืบเสาะหาเธอด้วย รามิลพลิกหลังรูปใบนั้น

(พี่คงเสียใจสินะคะ ที่แป้งเก็บลูกของเราเอาไว้น่ะ แป้งแค่อยากให้พี่รู้เอาไว้ บางครั้งสิ่งที่คนเราต้องการมันก็ไม่สมหวังเสมอไปหรอกค่ะ และที่พี่อยากให้แป้งฆ่าลูกนะ แป้งทำไม่ได้หรอก ลูกจะต้องมีชีวิตอยู่กับแป้ง สองมือน้อย ๆ ของแป้งนี่แหละที่จะเลี้ยงดูแกให้ดีที่สุด แม้ว่าแกจะเกิดมาโดยที่แป้งไม่พร้อม และพ่อของแกไม่ต้องการ)