Chapter 1.2 ที่ระลึกของอสูร

“อื้อ” พี่ชายพยักหน้า

“จะเอาอะไรไปโรง’บาลมั้ง ก็ต้องเตรียมเอาไว้ให้เรียบร้อยเน้อ เดี๋ยวจะหาว่าแป้งไม่เตือน” นรินภัทรเดินเข้ามาพร้อมกับยิ้มเอาของที่กองใกล้เท้าพี่ชายยกขึ้น

“รู้แล้วจ้า พูดมากเสียจริงเนอะ... เนอะ” ทำหน้าพยักพเยิดกับชูใจ เด็กน้อยที่ไม่ประสาก็พยักหน้ารับ สองลุงหลานรักใคร่ใกล้ชิดกันมาก

ณัฐกรและอรนิลเปิดร้านขายน้ำชากาแฟอยู่ในตลาดสดยามเช้าที่แถวตลาดปากน้ำ ในตอนบ่ายก็จะว่าง แต่ทั้งสองก็เลือกที่จะหยุดในวันอาทิตย์ด้วย เพราะทำงานมากไปแบบไม่มีวันหยุดร่างกายก็เหนื่อยก็ล้าได้

และที่จะเปิดเร็ว ๆ นี้คือโฮสเทลที่เอาตึกมาสร้างเป็นห้องพักให้นักท่องเที่ยวแบบราคาไม่แพง ก็อยู่แถวปากน้ำด้วยเช่นเดียวกัน

“มะ... แม่พูดมาก” พูดยานคางด้วยเสียงน่ารัก แล้วส่งมือไปแตะที่หน้าท้องของคุณป้าอรนิล

“น้องอยู่ในนี้ ออกมาไว ๆ นะ จะได้มาเล่นด้วยกัน”

ทั้งลุงทั้งหลานเอาหูแนบไปกับหน้าท้องของอรนิล เธอ หยิบหมอนมาพิงด้านหลังและเอนตัวลงไปนอน แล้วพากันส่งเสียงหัวเราะคิกคัก เพราะเจ้าตัวเล็กในท้องของอรนิลแผลงฤทธิ์เดชถีบใหญ่ ทว่าอรนิลก็ทำท้องเกร็งแข็งขึ้นมาอีก

นรินภัทรรีบยกของแล้วเดินเข้าครัว สีหน้าของนรินภัทรไม่ค่อยดีนัก เธอสะเทือนใจทุกครั้งที่มองหน้าท้องที่นูนเด่นของพี่สะใภ้ ทำให้หวนนึกถึงวันที่ต้องอุ้มท้องโต ๆ โดยที่ไม่มีคนที่เธอรักคอยอยู่เคียงข้าง นึกถึงคราใดมันปวดร้าวไปทั้งหัวใจ

‘ทำไม?’ ทำไมเธอโง่แบบนั้น นรินภัทรคิดว่าการนอนกับเขาแล้ว จะทำให้เขาเห็นค่าในตัวของเธอ และเธอจะทำให้รา­มิลรักเธอมากยิ่งกว่าเดิม

แต่ไม่ใช่... เธอมันก็ของเล่นของเขา เวลาที่เขาเหงาและเซ็งก็เท่านั้นเอง

เพล้ง... เสียงจานตกแตก

“ยายแป้งเป็นอะไรอีก” พี่ชายตะโกนเรียกด้วยความตกใจ เขาวิ่งมาที่ในครัว

“ไม่มีอะไร ไม่มีอะไรพี่ ฉันล้างจาน แล้วมันลื่น”

พี่ชายโผล่หน้าเข้ามาพอดี

“ทำอะไรก็ระวังบ้างสิ”

แวบนั้นพี่ชายเห็นน้ำตาของเธอ นรินภัทรรีบเช็ด และหันไปหยิบที่โกยขยะกับไม้กวาด เธอทำเสแสร้งว่าไม่เป็นไรเหมือนเดิม ทั้งที่นรินภัทรก็ยังเจ็บปวดอยู่

พี่ชายเดินเข้ามาและแย่งเอาไม้กวาดไป

“พี่ทำเอง แป้งไปทำกับข้าวไป พี่อรบ่นหิวแล้ว”

“แกงส้มใช่ไหมพี่”

“อื้อ... ทำไม่ต้องเผ็ดมากนะ เพราะพี่อรท้องแก่ กินเผ็ดมากไม่ค่อยดี แล้วปลาน่ะ พี่ให้ที่ร้านทำมาให้แล้ว จัดการแกงได้เลย”

“จ้ะ” นรินภัทรหันไปสนใจทำกับข้าวต่อ

คนเป็นพี่ลอบถอนหายใจ ทำอย่างไรนะถึงจะทำน้องสาวลืมไอ้ผู้ชายเฮงซวยได้เสียที เขาโกรธผู้ชายคนนั้นมาก

ณัฐกรเคยถามนรินภัทรครั้งหนึ่งว่า ไอ้ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร ทว่าเธอก็ไม่เคยให้คำตอบ ทำให้ณัฐกรทำอะไรไม่ได้เลย ได้แต่ยอมปิดปากเงียบ

ทั้งที่เขาอยากจะไปฆ่าไอ้ผู้ชายที่ใจร้ายนั้นให้ตายไปเสียได้ก็ดี

เสียงจานที่แตกทำให้ณัฐกรตกใจ เพราะตอนที่นรินภัทรคลอดชูใจ ในวันนั้นน้องสาวก็ทำจานแตก พอเขาเข้ามาเห็นก็มีเลือดไหลออกมาจากช่องคลอดแล้ว มันเป็นภาพที่ติดตายังไม่จางหาย

“กินข้าวเสร็จแล้ว จะวาดรูปต่อก็วาดนะ พี่จะกล่อมชู­ใจนอนเอง”

“อื้อ” นรินภัทรรับคำสั้น ๆ

ที่กรุงเทพฯ บ้านภมรภูริน

รามิลกำรูปถ่ายที่อยู่ในมือแน่น เขาเริ่มบี้มันจนยับย่น ซองสีน้ำตาลที่วางอยู่บนโต๊ะ มีเขียนที่มุมซองตัวเล็ก ๆ ว่า ‘สำนักงานนักสืบอรรถพล’

คุณนิรันรัตน์เดินเข้ามา โดยในมือของท่านมีไม้เท้าช่วยค้ำพยุงตัว

“เอ... ช่วงนี้หนูตาออกไปข้างนอกบ่อย ๆ แล้วบางวันก็กลับเสียมืดค่ำ”

ท่านมองออกไปทางประตู ก่อนจะหันกลับมาที่ลูกชาย

“คงมีธุระมั้งครับ”

“ธุระอะไรดึก ๆ ดื่น ๆ” ท่านหันไปมองนาฬิกาจะสามทุ่มครึ่งอยู่แล้ว

รามิลรีบเก็บภาพถ่ายที่อยู่ในมือยัดลงไปในซองสีน้ำตาลตามเดิม

“รูปอะไรนะราม”

“ไม่มีอะไรครับคุณแม่” เขาไม่อยากให้มารดารู้เลยว่า ผู้หญิงที่มารดาเป็นคนหาให้ ท้ายสุดแล้ว สันดานของเธอก็ออก และทำตัวอย่างผู้หญิงชั้นต่ำ

“เมื่อเช้าคุณมณีโทรมาถามหาหนูตาเหมือนกันว่าหายไปไหน ไม่โทรไปหาคุณมณีเลย” คุณสิริมณีเป็นแม่ของลูกสะใภ้

คนเป็นแม่คงไม่ได้สังเกตใบหน้าและแววตาของลูกชายที่เจ็บปวด

“แม่นึกถึงวันที่เราล้มวันนั้น ถ้าไม่ได้คุณมณียื่นมือเข้ามาช่วย แม่ก็คงไม่ได้มานั่งหายใจอยู่ตรงนี้ และลูกก็คงไม่เรียนจบหมอจริงไหม”

นั่นแหละเป็นเหตุผลที่เขาต้องแต่งงานกับศศิตาเพื่อทดแทนบุญคุณและรักษาคำมั่นที่คุณสิริมณีขอจากแม่ของเขา

“แม่ครับ ผมว่าแม่ไปนอนเถอะ อย่าเป็นห่วงตาเลย เธอโทรหาผมแล้วว่าจะกลับบ้านห้าทุ่ม”

“หา! ห้าทุ่มเลยหรือ? หือ... มันมีอะไรดีที่นอกบ้านนะ”

“เธอชอบแบบไหน ผมก็แค่ตามใจเธอ ก็เท่านั้นเองครับแม่ ตาเขาไปที่ชอบ ๆ น่ะ ผมพาแม่กลับห้องดีกว่านะครับ” แววตาของลูกชายกล้ำกลืน เขาเข้าไปประคองมารดาให้ลุกขึ้น