ตอนที่ 19 หน้าที่

อาหารมื้อเย็นถูกจัดเตรียมไว้จนเต็มโต๊ะ และแน่นอนว่าคือเมนูโปรดของสองแม่ลูกที่เขากำชับขนุนไว้เป็นพิเศษ และที่เพิ่มเติมมาคือเมนูที่เจ้าของบ้านไม่ได้สั่งแต่เป็นเมนูโปรดของเขาที่มุกดาทำเพิ่มเข้ามา สร้างรอยยิ้มบนมุมปากอย่างพอใจ ที่เธอรู้ว่าเขาชอบอะไรโดยที่เขาไม่เคยบอกเธอเลยสักครั้ง นี่แหละคือความละเอียดอ่อนของมุกดาที่ดูเหมือนจะไม่ใส่ใจแต่รับรู้ได้ทุกเรื่อง

“ว้าว…น่ากินจังครับแม่มุก”

“กินเยอะ ๆ เลยนะของโปรดภูทั้งนั้นเลย”

ขนุนตักข้าวใส่จานให้เจ้านายจนครบพร้อมรินน้ำดื่มใส่แก้ว

“ขอบใจจ้ะ”

“ขอบคุณครับ” เด็กชายขอบคุณขนุนที่ตักข้าวให้พร้อมมองหน้าอยู่อย่างนั้น

“นี่พี่ขนุนค่ะ ต่อไปจะช่วยแม่ทำกับข้าวอร่อยๆ ให้ภูกินทุกวันเลย”

“พี่ขนุน” ภูวภัสทวนคำพูดของแม่

“พี่เลยเหรอคะคุณมุก?”

“บอกว่าไม่ต้องเรียกคุณไงขนุน” ดุด้วยสายตา ขนุนยิ้มแห้ง ๆ แวบสายตามองเจ้านายผู้ชายก่อนและหลบตาทันที

“อาทิตย์หน้าพี่นัยจะกลับมาพักที่บ้าน เธอเตรียมทำความสะอาดห้องไว้รอให้เรียบร้อยด้วยนะ” หันไปสั่งขนุน

“ค่ะคุณดล”

“แล้วขนเสื้อผ้าคุณมุก…เอาไปไว้ในห้องภูทำไม?”

“เอ่อ…” ไม่กล้าพูดว่ามุกดาเองที่เป็นคนขนเข้าไป

“ค่ะคุณดล…พรุ่งนี้ขนุนจะจัดการให้เรียบร้อยค่ะ”

“คุณดลคะ…คือ” มุกดาที่อ้าปากจะพูดต่อ

“ไปพักเถอะมีอะไรเดี๋ยวเรียก” เขาพูดตัดบทบอกขนุน

“ค่ะคุณดล”

“คุณหมายความว่ายังไงคุณไนยจะกลับบ้านแล้วทำไมต้องขนของไปไว้ในห้องคุณด้วย”

“ฉันขี้เกียจตอบคำถามพี่ไนยว่าทำไมแยกห้องนอน”

“ก็แค่บอกความจริงไม่เห็นจะยากตรงไหนนี่คะ”

“งั้นเธอจะบอกเองไหมล่ะ?”

“ฉันจะเรียกพี่ไนยให้มานั่งฟังว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างเรา”

“ทำไมถึงมีภู?”

“ทำไมฉันเพิ่งรู้ว่าตัวเองมีลูก?”

“ทำไมพี่ไนยถึงไม่รู้เรื่อง?”

“ทำไมผ่านมาตั้งห้าปีเพิ่งมาบอกว่ามีหลาน?”

“และทำไม…?”

“พอค่ะ…โอเค” เธอยกมือขึ้นห้ามเขาไม่ให้พูดต่อ

“ก็แค่นั้น…เธอคงไม่รู้จักพี่ไนยดีเท่าฉันหรอกมั้ง”

ตักอาหารใส่จานให้ลูก แล้วกินข้าวต่ออย่างสบายใจ ส่วนเจ้าตัวเล็กที่มองหน้าพ่อและแม่สลับกันไปมาว่าคุยเรื่องอะไรกันอย่าง งง ๆ

หลังอาหารมื้อเย็นภูวภัสที่อาบน้ำเรียบร้อยสวมชุดนอนสุดเท่ลายโปรดที่พ่อเลือกไว้ให้นอนเกลือกกลิ้งไปมาบนเตียงใหญ่ หุ่นยนต์และสมุดวาดเขียนระบายสีกองอยู่ที่พื้น เสียงอาบน้ำในห้องน้ำไม่นานมุกดาก็เดินออกมาและต้องชะงักกับสองพ่อลูกที่นอนอ่านนิทานอยู่บนเตียงนอน

“ภูขึ้นเตียงแล้วทำไมไม่เก็บของเล่นให้เรียบร้อยก่อน”

“พรุ่งนี้ค่อยเก็บก็ได้ครับแม่มุก”

“ไม่ได้ค่ะ เลิกเล่นก็ต้องเก็บทันที”

ผู้เป็นพ่อที่กำลังอ่านนิทานค้างอยู่หยุดชั่วขณะ มุกดาที่ตำหนิในใจทำไมไม่รู้จักสอนลูกให้มีระเบียบวินัยบ้าง

“ภู” เธอเรียกซ้ำพร้อมน้ำเสียงดุเข้ม

“เก็บแล้วครับ” พร้อมกับลุกขึ้นจากเตียงทันที

“เสร็จแล้วครับแม่มุก”

ปีนขึ้นเตียงไปหาพ่อที่รออ่านนิทานต่ออยู่ เธอสวมชุดนอนเรียบร้อยออกมาจากห้องน้ำ ผ้าขนหนูผืนเล็กเช็ดซับน้ำออกจากเรือนผมที่เพิ่งผ่านการสระมาอยู่หน้ากระจก ทาโลชั่นบำรุงผิวส่งกลิ่นหอมอ่อน ๆ ปะทะจมูกคนที่อยู่บนเตียงแต่สายตายังคงจับจ้องอยู่ในหน้าหนังสือนิทาน ครีมประทินผิวหน้าถูกประพรมทั่วกรอบหน้าสวยอย่างลวก ๆ อยู่สักพักพลางชำเลืองมองสองพ่อลูกผ่านทางเงาสะท้อนของกระจกบ่อยครั้งจนเสียงนิทานเรื่องสุดท้ายจบลง

“ดึกแล้วนอนได้แล้วนะคะพรุ่งนี้ไปโรงเรียน”

จริงๆ อยากบอกผู้เป็นพ่อให้กลับไปนอนห้องมากกว่าแต่เขาก็คงเข้าใจได้หยิบไดร์เป่าผมเดินเข้าไปในห้องน้ำอีกครั้งเพื่อไม่ให้เสียงรบกวนคนที่กำลังจะนอน ออกจากห้องน้ำมาไฟในห้องถูกปิดแล้วเหลือเพียงโคมไฟหัวเตียงเท่านั้น

“อ้าว…”

“ทำไมยังไม่กลับห้องคุณอีกละคะ มันดึกแล้วฉันง่วงแล้วค่ะ จะนอนแล้ว”

บอกคนที่เขี่ยหน้าจอโทรศัพท์อยู่เขาดันตัวเองขึ้นกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียงและมีเจ้าตัวเล็กขาพาดโอบกอดพ่อไว้

“เธอง่วงก็นอนไปสิฉันยังไม่ง่วง”

“คุณไม่ง่วงก็กลับไปห้องคุณสิคะ”

“อย่าบอกนะว่าคุณจะนอนที่นี่”

“ถูกต้อง จะนอนกับลูก”

“คุณดล” น้ำเสียงบ่งบอกถึงความเหนื่อยใจ

“ทำไม…กลัวตัวเองจะข้ามลูกมากอดฉันเหมือนวันนั้นอีกหรือยังไง?” ยกคิ้วสูงมองหน้าเธอ

ให้ตายเถอะเขารู้จริง ๆ ด้วย

ทิ้งตัวลงนอนอย่างหัวเสียดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวพลิกนอนตะแคงหันหลังให้เขา

“ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรเธอสักหน่อยอยากกอดก็กอดไปสิ”

หลงตัวเองอะไรเบอร์นั้น และเลือกที่จะเงียบไม่ตอบโต้ใด ๆ

“ฉันให้เทวาหาคนขับรถที่ไว้ใจได้มาขับให้เธอตอนไปรับไปส่งลูกที่โรงเรียน”

“ไม่ต้องก็ได้ค่ะ”

“ไม่ได้ถามความเห็นฉันกำลังบอกเธออยู่” ดูเขาจะขยันยั่วอารมณ์เธอเสียจริง

“อยากทำอะไรก็ทำเถอะค่ะเงินคุณเยอะแยะจะทำอะไรก็ได้อยู่แล้ว”

พูดโดยไม่หันหน้ามามอง

เจ้าตัวเล็กที่ดิ้นและดันตัวเองขึ้นสูงจนสุดหัวเตียง มุกดาที่ยังไม่หลับตารับรู้ถึงอีกร่างที่กำลังโน้มเข้ามาใกล้เธอซึ่งไม่ใช่ลูกแน่ ๆ พลิกตัวกลับมาทันทีตอนนี้ใบหน้าเขาอยู่ในระยะกระชั้นชิดกับใบหน้าของเธอจนได้ไออุ่นของลมหายใจกันและกัน

“คุณจะทำอะไร?” เธอถามด้วยสีหน้าหวั่น ๆ เขาค่อยๆ โน้มลงต่ำเรื่อย ๆ

“คุณดล” เธอเรียกชื่อเขาเพื่อดึงสติ

“หอมลูก”

และกดจมูกลงแก้มภูวภัสฟอดใหญ่ ก่อนดึงตัวกลับและปิดไฟหัวเตียงพร้อมกับเอนตัวลงนอนอย่างสบายใจ

“เธอคงไม่คิดว่าฉันจะหอมเธอหรอกมั้ง”

เขาส่งเสียงในความมืดสลัว แต่ไม่มีเสียงตอบรับจากอีกคนที่กำลังหมั่นไส้ความมั่นหน้าของเขาอยู่ในความมืด ก่อนจะข่มตาให้หลับลง

ภูวภัสวิ่งลงมาจากชั้นบนหลังจากที่แม่แต่งตัวให้เรียบร้อยพร้อมออกเดินทางไปโรงเรียน ขนุนเตรียมอาหารเช้าไว้รอเรียบร้อยแล้วที่โต๊ะอาหารด้านล่าง

“อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณภู”

“อรุณสวัสดิ์ครับพี่ขนุน”

“กินข้าวต้มก่อนนะคะพี่ขนุนเตรียมไว้ให้แล้วค่ะ”

“ขอบคุณครับ”

มุกดานั่งจิบกาแฟพร้อมขนมที่ขนุนเตรียมไว้ให้ การมีแม่บ้านช่วยงานในชีวิตประจำวันนี่มันผ่อนคลายได้เยอะจริง ๆ การย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านคนรวยนี่มันก็ไม่ได้แย่ไปเสียทุกเรื่องหรอกนะ มันเป็นเพียงความกังวลของเธอเองต่างหาก

มองขึ้นชั้นบนก็ยังไม่เห็นเงาของภูวดลเดินลงมาสักที เขาตื่นแล้วและกลับห้องไปตอนเธออาบน้ำแต่งตัวให้ลูก

ระหว่างที่รอเทวาหาคนขับรถคนใหม่ได้เขาจะให้นายสำเริงคนขับรถเก่าแก่คนเดิมของบ้านไปส่งภูวภัสที่โรงเรียนก่อน แล้วค่อยไปส่งเขาที่บริษัท และมาส่งมุกดากลับบ้านอีกที แม้เธอจะยืนยันว่าขอไปส่งลูกเองแต่ก็ไม่เป็นผล

รออยู่นานสองนานแต่ก็ยังไม่ลงมา เกรงว่าจะสายกว่าจะไปส่งลูก ตัดสินใจเดินขึ้นไปดูด้านบน

“ก๊อก ๆ ๆ” เธอเคาะประตูห้องแต่ไม่มีเสียงตอบรับจากด้านใน

“คุณดลคะ” เงี่ยหูฟังเสียงตอบมีเพียงความเงียบเท่านั้น

เธอลองหมุนลูกบิดเปิดเข้าไป เขาไม่ได้ล็อกห้อง กระแอมเบา ๆ เป็นการส่งสัญญาณการเข้ามาของเธอให้คนในห้องรับรู้ เขากำลังแต่งตัวอยู่และมองมาที่เธอ มุกดาหันหลังกลับทันที

“ฉันขึ้นมาดูว่าคุณเสร็จหรือยัง ถ้าคุณยังไม่เสร็จวันนี้ฉันไปส่งลูกก่อนก็ได้ค่ะ” เธอหันหลังคุยกับเขาที่กำลังติดกระดุมเสื้ออยู่

“จะเสร็จแล้วเหลือแค่ผูกเนกไท” เดินเข้ามาใกล้และยื่นเนกไทให้เธอ

“คะ?”

ภูวดลมองหน้างง ๆ ของหญิงสาว

“หน้าที่เธอไม่ใช่เหรอ?”

“หน้าที่?”

“ต้องให้ทวนข้อตกลงอีกรอบไหม?”

“ฉันผูกไม่เป็นค่ะ”

“แล้วไง…ผูกไม่เป็นเท่ากับไม่ต้องทำก็ได้?”

“….”

ยื่นเนกไทให้เธอ

“ฉันจะสอนให้เธอครั้งนึง” น้ำเสียงเรียบพอ ๆ กับสีหน้า

มุกดารับเนกไทจากมือเขามาถือไว้ คนตัวสูงที่ยืนอยู่ตรงหน้าหลุบตาลงต่ำมองคนตัวเล็กที่ยืนนิ่งอยู่ เธอเอื้อมมือคล้องเนกไทอ้อมคอเขาเงยหน้าขึ้นน้อย ๆ เพราะคนตัวสูงไม่ย่อลงให้เลยสักนิด

มุกดาเขย่งปลายเท้าเพื่อให้ตัวเองสูงขึ้นเล็กน้อย สายตาจับอยู่ที่เนกไท รับรู้ถึงสายตาคมที่จ้องเธออยู่จนไอร้อนวูบวาบขึ้นที่ใบหน้าลามไปถึงใบหูอย่างควบคุมไม่ได้ ริมฝีปากอวบอิ่มปิดสนิทที่ภูวดลจ้องอยู่อย่างนั้นไม่ยอมละไปไหน

เขายกมือขึ้นมาจับมือบอบบางเพื่อจะสอนการถูกให้เธอ แต่มุกดาที่รีบม้วนๆ ผูกไปมาอย่างรวดเร็วและคล่องแคล่วโดยที่เขายังไม่ได้สอนเลยด้วยซ้ำ

ทำเป็นแต่ไม่อยากจะทำอย่างงั้นสินะ

“เสร็จแล้วค่ะ”

หันหลังทันทีแต่ยังไม่ทันจะเดินออกไปเขาก็เอ่ยขึ้น

“เสื้อโค้ตอยู่ในตู้”

ว่าแล้วก็เดินออกห้องไป มุกดาผ่อนลมหายใจออกเบาๆ มือลูบประพรมใบหน้าและตบเบาๆ คลายความร้อนวูบวาบเมื่อครู่ เดินไปหยิบเสื้อโค้ตของเขาในตู้และเดินตามเขาลงไปด้านล่าง

“บอกคุณมุกเอากาแฟมาให้ฉันก็พอ”

“ค่ะคุณดล”

ขนุนที่เหลือบสายตามองคุณผู้หญิงที่เดินตามหลังคุณผู้ชายลงมาติด ๆ และได้ยินชัดเจนในคำสั่งของเขาเช่นเดียวกับเธอ ส่วนตัวเองก็หายเข้าไปในครัวทันที เพราะคุณมุกที่เขาบอกก็เดินตามหลังเขามาแท้ๆ แล้วจะบอกขนุนให้บอกทำไม รู้สึกงงกับคุณผู้ชายของบ้านเสียจริง ๆ

มุกดาที่รู้ซึ้งแล้วว่าจะปฏิบัติกับเขาตามเดิมเหมือนอยู่บ้านตัวเองไม่ได้เสียแล้ว เธอต้องปรับตัวใหม่อีกครั้งเพราะตอนนี้เธอมาอาศัยอยู่ที่บ้านของเขา รับเงินเดือนจากเขาและเป็นเงินเดือนที่มากกว่าเดิมถึงสี่เท่าอีกต่างหาก ยังไงเสียก็ต้องทำตามคำสั่งของเขาทุกอย่างไม่มีปากเสียงสินะ ได้แค่ปลอบใจตัวเองเท่านั้น