บทที่21 กำลังใจของกันและกัน

“สู้ / สู้”

สองแม่ลูกยกกำปั้นขึ้นชนกันอย่างให้กำลังใจซึ่งกันและกัน

คุณกรกนกที่ได้แต่ยืนมองผ่านทางกระจก จากภายในคฤหาสน์ออกมาทางหน้าบ้าน เห็นสองแม่ลูกนั่งกอดกัน ก่อนที่ต่างก็ยื่นมือเช็ดคราบน้ำตาให้แก่กันพร้อมเสียงหัวเราะที่ดังขึ้น

หัวใจที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังในตัวทั้งสองแม่ลูกถึงกับรู้สึกอ่อนยวบ และรู้สึกผิดขึ้นมาในใจลึก ๆ กับสิ่งที่ได้กระทำออกไป

ถึงแม้อีกใจหนึ่งจะคัดค้านว่านี่เป็นสิ่งที่สมควรแล้ว ที่สองแม่ลูกจะถูกต่อว่าแบบนั้น ป้าแก้วที่ยืนอยู่ด้านข้างชำเลืองมองผ่านไปทางกระจก เห็นภาพสองแม่ลูกทุกอย่างจนน้ำตาคลอแทบหลั่งไหลตามสองแม่ลูกด้วยความสงสาร แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะเธอก็เป็นเพียงแค่คนใช้ของคฤหาสน์หลังนี้เท่านั้น

“ฉันจะขึ้นไปดูคุณพี่สักหน่อย เธอจะไปทำอะไรก็ไปเถอะ ไม่ต้องคอยติดตามรับใช้ฉัน”

“ค่ะคุณกรกนก”

ป้าแก้วก้มศีรษะเล็กน้อย เพื่อเป็นการให้ความเคารพและให้เกียรติเจ้านายสาว ก่อนจะแยกเดินจากไปที่ห้องครัว

ชนิดาภากับนิคจับมือกันเดินเล่นที่ริมชายหาด เมื่อรู้สึกดีขึ้นมากแล้ว ทั้งคู่ใช้เวลายาวนานนับชั่วโมงกับการนั่งเล่นที่ชายหาด

“วันนี้อากาศร้อน ๆ หม่ามี้ว่าเรากลับไปที่บ้านกันดีกว่า