Chapter 2

Chapter 2

            “เอ็งจะห้าวมากไปแล้วนะนังเปรี้ยว เด็กมันก็คือเด็กจะเอาอะไรกับมันล่ะ” ป้าอิ่มพูดเข้าข้างหลานชาย

            “พูดเข้าข้างกันแบบนี้ไงล่ะ หลานป้าถึงเป็นแบบนี้ กี่ครั้งแล้วที่พี่แก้วต้องไปขอโทษพ่อแม่คนอื่นตอนนนท์ไปแกล้งน่ะ แทนที่จะสั่งสอนหลานกลับมาพูดเข้าข้าง มิน่าล่ะปากถึงได้เหมือนหมา เที่ยวเห่าเด็กคนอื่นไปทั่ว” ยิ่งพูดยิ่งของขึ้น อนัญญาเท้าเอวพูดเสียงดังจนคนอื่นหันมามองเป็นตาเดียว “ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายนะที่ฉันมาเตือน ถ้าได้ยินนนท์พูดกับหลานของฉันอีกล่ะก็ ฉันตบเรียงตัวแน่”

            นนท์รีบวิ่งเข้าไปในบ้านทันที เพราะกลัวว่าอนัญญาที่ถลึงตาใส่จะทำร้ายตน

            “เออๆ ข้าจะเตือนมันเอง เอ็งก็เบาๆ ลงหน่อย คนแก่หัวใจวายกันพอดี” ป้าอิ่มไม่อยากมีเรื่อง มีปากมีเสียงกับอนัญญาสักเท่าไหร่ เพราะรู้นิสัยอีกฝ่ายดีกว่า ไม่กลัวใครหน้าไหนทั้งสิ้น ยิ่งใครมารังแกหรือพูดไม่ดีกับสองหลานชาย คนนั้นชะตาขาด

“เรื่องหลานฉันถือว่าจบ งั้นเริ่มเรื่องต่อไปได้”

“เรื่องอะไรอีกล่ะ มีใครทำอะไรเอ็งอีก” ป้าอิ่มพูดอย่างกล้าๆ กลัวๆ ภาพที่อนัญญาตบน้ำตาล จอมปากมากประจำซอยยังติดตาอยู่ แล้วยังวีรกรรมอีกหลายอย่างที่ใครเห็นเป็นต้องพูดเสียงเดียวกันว่า ‘อย่ายุ่งกับเปรี้ยวดีที่สุด’

“เปล่า ไม่มีใครทำอะไรเปรี้ยวแล้วจ้ะป้า เปรี้ยวจะยืมเงินป้าสักสามพันวันพุธหน้าคืนจ้ะ” น้ำเสียงประโยคนี้ต่างกับประโยคก่อนหน้าลิบลับ

“อะไรวะ เมื่อกี้แกยังทำท่าจะกินหัวแม่ฉันอยู่เลย ตอนนี้มายืมเงินแม่ฉันเนี่ยนะ แม่ฉันให้ยืมก็คงเพี้ยนแล้ว” วาสนาฟังแล้วถึงกับของขึ้น พูดสวนอนัญญาทันที ป้าอิ่มหันมองหน้าลูกสาวคนเล็ก ก่อนหันไปมองหน้าอนัญญา

“เออรอแปปนึง เดี๋ยวไปหยิบเงินให้” ทว่าคำพูดของป้าอิ่ม ทำให้วาสนาถึงกับงงและตกใจที่มารดาให้อนัญญายืมเงิน ทั้งที่ก่อนหน้านี้คนยืมพูดอย่างไม่เห็นหัว

“แม่ อะไรของแม่เนี่ย ไปให้มันยืมเงินทำไม” วาสนาเดินตามเข้ามาในร้านขายอาหารตามสั่ง

“แล้วทำไมข้าจะให้เปรี้ยวยืมไม่ได้ล่ะ ถึงมันจะไม่ยอมคน ปากร้ายแต่เปรี้ยวก็เป็นลูกหนี้ที่ดี คืนตรงเวลาด้วย อีกอย่างมันก็ทำมาหากิน หาเลี้ยงน้องเลี้ยงหลานงกๆ ตอนนี้คงสบายหน่อยที่ส้มตายแล้ว ลูกหนี้ขี้เหล้าเมายาเล่นการพนันข้ายังให้ยืมเลย แล้วลูกหนี้ดีๆ อย่างเปรี้ยวข้าไม่ช่วยได้ไงล่ะ” ป้าอิ่มให้คำตอบบุตรสาวคนเล็ก “อีกอย่างนะ เรื่องที่มันมาด่าปาวๆ ก็เป็นเรื่องจริง ไอ้นนท์ปากมันดีซะที่ไหน เจอแบบนี้เข้าไปคงขยาด”

พูดจบก็เดินออกไปนอกร้านพร้อมกับจำนวนเงินที่อนัญญาต้องการยืม โดยมีสายตาไม่พอใจของวาสนามองตามไป

“อ่ะ สามพัน” อนัญญาพนมมือไหว้ ยื่นมือไปรับเงิน

“ขอบคุณค่ะป้า วันพุธมาคืนพร้อมดอกนะคะ”

อนัญญาพูดเสียงอ่อนน้อมยกมือไหว้สวยงาม ป้าอิ่มพยักหน้ารับรู้ เดินไปนั่งคุยกับเพื่อนวัยเดียวกันตามเดิม

อนัญญาเดินกลับไปบ้านที่อยู่ไม่ห่างกันมากนัก ในใจครุ่นคิดตลอดทางว่าจะต้องหางานพิเศษเพิ่มอีกหนึ่งอย่าง เป็นเพราะอีกสามเดือนอานัสกับอานีสก็จะขึ้นประถมศึกษาปีที่หนึ่ง ต้องใช้เงินหลักหมื่นสำหรับค่าใช้จ่าย หากหล่อนไม่หาเนิ่นๆ คงต้องกู้ป้าอิ่มอีก หากไม่จำเป็นก็ไม่อยากยืมให้เสียดอกเบี้ย

“เปรี้ยว เปรี้ยว” เจ้าของชื่อมองเจ้าของเสียงเดินมาหาเจ้าของบ้าน “ได้ไหมเปรี้ยว”

“ได้สิ” อนัญญาส่งเงินสามพันบาทให้จรรยาหรือนิว เพื่อนสนิท แท้จริงแล้วอนัญญาไม่ได้ยืมเงินให้ตัวเอง แต่ยืมให้จรรยาที่จำเป็นต้องใช้เงินจำนวนนี้ “แล้วอย่าให้ไอ้โด่งรู้ล่ะว่าแกมีเงิน เดี๋ยวมันจะฉกไปซะก่อน รีบๆ เอาไปให้แม่ไป”

พูดยังไม่ทันขาดคำเจ้าของชื่อเล่นโด่ง เดินลิ่วๆ มาหาสองเพื่อนซี้ จรรยาเห็นสามีแล้วรีบหลบอยู่ด้านหลังอนัญญา

“นิว มึงมีเงิน มึงไม่บอกกูเหรอ” คำรณ สามีที่ไม่เอาไหน นิสัยเลว ติดเหล้าไม่พอ ติดการพนันอีก เงินที่หามาได้ก็ไปลงทั้งสองอย่างเกือบหมด ทิ้งภาระภายในบ้านให้จรรยาเพียงคนเดียว ซึ่งหล่อนก็มีภาระที่ต้องดูบิดามารดาเช่นกัน

“มึงรู้ได้ไงว่านิวมีเงิน” อนัญญาถามกลับ

“ก็กูเห็นมึงยื่นเงินให้นิวไงล่ะ” คำรณตอบ เขามาเห็นตอนนั้นพอดิบพอดี “นิวเอาเงินมาเร็วเข้า กูจะเข้าบ่อน”

“เงินกู กูไม่ให้” คนพูดคืออนัญญา “ส่วนมึงก็รีบไสหัวออกไปจากบ้านกู ไม่งั้นกูจะเรียกตำรวจมาจับมึงในข้อหาบุกรุก”

คำรณมองหน้าอนัญญา ก่อนเบนสายตามองภรรยาที่เอาแต่หลบอยู่ด้านหลังเพื่อนด้วยความหวาดกลัว

“นิว กูบอกให้มึงเอาเงินมาให้กู ไม่งั้นกูตบมึงแน่” คำรณนอกจากจะติดเหล้า ติดการพนัน ยังทำร้ายร่างกายทุบตีจรรยาทุกครั้งที่ไม่ได้ดั่งใจ ไม่ใช่ว่าจรรยาจะทนเป็นกระสอบทรายให้คำรณซ้อม หล่อนหนีกลับมาอยู่บ้านหลายครั้ง และคิดเลิกกับสามีแสนชั่ว ทว่าคำรณไม่เลิกรา มาตามจรรยาถึงบ้าน ขู่ว่าถ้าไม่กลับไปด้วยจะทำร้ายพ่อแม่และน้องสาวของหล่อน หรือไม่ก็ไปอาระวาดที่ทำงาน ซึ่งเขาทำจริงไม่ได้ขู่ จรรยาจึงตกเป็นเบี้ยล่างสามีจนถึงวันนี้

“มึงลองทำเพื่อนกูสิ กูต่อยมึงหน้าแหกแน่ๆ” อนัญญาชูกำปั้นขู่คำรณ

“กูไม่กลัวมึงหรอก กูต่อยมึงเปรี้ยงเดียวมึงก็สลบ...โอ๊ย!”

พูดยังไม่ทันจบ กึ่งปากกึ่งจมูกของคำรณก็ถูกกำปั้นอนัญญากระแทกเข้าไปอย่างจังจนคำรณหน้าหงาย ไม่เพียงแค่นั้นอนัญญาใช้เท้าถีบท้องคำรณไปอีกหนึ่งครั้ง จรรยาเห็นสามีถูกทำร้ายก็ไม่คิดช่วย รู้สึกสะใจมากกว่า