เราสามคน

" อุแว้! ๆๆ

เด็ก​ชายร้องไห้และ​พยายาม​ดึงเสื้อคลุมออกเนื่องจากไม่สามารถ​สบตากับผู้เป็นแม่

" เกิดอะไรขึ้น

" แกไม่ชอบให้เอาอะไรมาบังหน้าบังตาเวลากินนม

" เอเดน!

" ครับ

" กลับกันก่อนเลยนะเดี๋ยว​ชั้นขับรถกลับเอง

และไม่นานเหล่าบอร์ด​ี้การ์ดและลูกน้องของเขาก็พากันกลับไปยังคฤหาสน์​ที่เขาอาศัย

" ไปขึ้นรถ

ในขณะที่​เธอกำลังจะก้าวขาขึ้นรถจู่ๆก็มีรถตำรวจตรงเข้ามาจอด

" เดี๋ยว​ก่อนครับ!

" ไปนั่งรอในรถ

" คือก่อนหน้านี้ผมได้รับแจ้งจากพลเมืองดี​ว่ามีผู้หญิง​กับลูก​น้อยกำลังตกอยู่ในอันตราย​ตรงบริเวรนี้ ไม่ทราบว่าคุณ​พอมีเบาะแสมั้ยครับ

" ออ สงสัยเป็นการเข้าใจผิดกันครับ อันที่จริงพวกเขาเป็นภรรยา​และลูกผมเองครับ พอดีเธองอนแล้วจะพาลูกหนีดังนั้นผมก็เลยให้ลูกน้องตามเธออ่ะครับ ไม่เชื่อก็ดูในรถสิครับเธอกำลังให้นมลูก​อยู่​

" แต่ทางพลเมืองดีแจ้งว่าพวกเขามีปืน

" ออ ปืนปลอมครับ หรือต่อให้เป็นของจริงพวกเขาไม่กล้ายิงหรอกเพราะลูกกับเมียผมอยู่ในรถ

" ก็จริง​นะครับ

" ขอบคุณ​มากครับที่อุส่ามา

" มัน​เป็น​หน้าที่ของพวกเราอยู่แล้วครับ

" งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ

" เพื่อความแน่ใจขอผมคุยกับภรรยา​ของคุณหน่อยนะครับ

" เธอกำลังให้นมลูก​อยู่​ และผมไม่ต้องการให้ใครเห็นมัน

" ครับๆ

พูดจบเขาก็เดินขึ้นรถด้วยอารมณ์​ที่ฉุนเฉี่ยว

ในระหว่างที่กำลังขับรถอยู่นั้นเขาก็หันไปมองเธอให้นมลูกเป็นระยะๆ และในบางครั้งเขาก็แอบกลืนน้ำลายลงคอ

" ในรถมีผ้าหรือขวดน้ำมั้ย

เขานิ่งเงียบไม่ยอมหันไปคุยกับเธอ

" คือแกกินอิ่มแล้วแต่น้ำนมไหลไม่หยุดเลย ชั้นขออะไรสักอย่างมารองหน่อยได้มั้ย

" ใช้เสื้อคลุมนั่นไปก่อนสิ

ด้วยความที่ปกติ​เธอมีน้ำนมเยอะ​มากจนบางครั้งมันพุ่งใส่หน้าลูกชายและครั้งนี้มันก็เป็นเช่นนั้นนั่นจึงทำให้เธอต้องหาอะไรมารองเพื่อไม่ให้มันเลอะ

" ขอโทษ​นะที่ทำเสื้อคุณ​เปื้อนแต่ปกติ​ก่อนให้นมชั้นจะปั้มมันออกก่อนแต่ครั้งนี้มันฉุกเฉิน​

" ก็ไม่ได้​ว่าอะไรนี่

เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็น​ชาจนเธอรู้สึกเสียวสันหลัง​อยู่​ไม่น้อย

" คุณ​ฮาเตอร์​กำลังจะพาเราสองคนแม่ลูกไปไหน

" ก็พาไปอยู่ในที่ที่ควรอยู่

" แต่พาฝันกับลูก​เหมาะ​กับที่นั่น

" คุณ​เหมา​ะกับที่แบบนั้นแค่คนเดียวแต่ไม่ใช่กับลูกชายผม

" ลูก้าไม่ใช่ลูกชายคุณ​

" ถ้าไม่ใช่ แล้วตอนนั้น​ที่คุณยังเป็นคู่นอนผมคุณ​ได้ไปเอากับฝรั่ง​คนไหนหรือเปล่า

" จะเอาหรือไม่เอาชั้นไม่จำเป็นต้องบอกคุณ​

" จำเป็นสิเพราะผมจะได้ไม่ต้องเสียเวลาไปตรวจอีเอ็นเอ

" เอาเป็นว่า​ลูก้าไม่ใช่ลูก​คุณ​

" แล้วแกเป็นลูกใคร

" ชั้นไม่จำเป็นต้องบอกคุณ​

" งั้นก็ตรวจดีเอ็นเอ​

" อย่านะชั้นไม่อนุญาต​

" ทำไม กลัวหรอ?

" เปล่า

" อย่ามาโกหกให้เสียเวลาหน่อยเลย

" ชั้นไม่ได้​โกหก

" ถ้าคิดว่าแกไม่ใช่ลูก​ผมแล้วคุณ​จะพาแกหนีทำไม

" ไม่ได้จะหนี

" หยุด​โกหกตอแหลสักที! ผมเบื่อที่จะคุยดีกับคุณเต็มทน

" แล้วไงอ่ะ ถ้าแกเป็นลูกของคุณจริงๆแล้วคุณ​มีสิทธิ์​อะไรมาใช้วิธีสกปรก​แบบนี้

" อย่าลืมสิว่าคุณ​ใช้วิธีสกปรก​กับผมก่อน

" ชั้นใช้วิธีสกปรก​อะไรกับคุณ​

" ก็คุณ​ลาออกไปดื้อๆโดยไม่ปรึกผมสักคำ อีกอย่างคุณ​ไม่เคยบอกผมเรื่องลูก คุณ​คิดที่จะเลี้ยงลูกคนเดียว​โดยที่ไม่ให้ผมรับรู้ถึงการมีอยู่ของแกเลยหรอ ทำแบบนี้ทำไม ต้องการอะไร

" แล้วคุณเคยทำอะไรกับชั้นไว้ คุณ​เคยพูดอะไรไว้บ้าง

" ผมทำอะไร พูดอะไร?

" อุแว้! ๆๆๆ

เธอยังไม่ทันได้โต้ตอบอะไรจู่ๆเด็ก​ชายก็ร้องไห้​เสียงดังจนทั้งคู่​ต้องตัดบทสนทนา

" โอ๋ๆ ไม่ร้องนะคับคนเก่ง

" อุแว้! ๆๆ

" แม่ไม่เสียงดังแล้ว หยุดร้องนะคนเก่ง

เธอคอยปลอบลูกน้อยที่กำลังร้องไห้​อยู่​สักพัก​จนกระทั่งเสียงนั้นได้เงียบหายไปและไม่นานก็มีเสียงหัวเราะคิกคัก​ดังขึ้นแทน