Novels by Hawaii

“คุณแม่คะหนูหิวน้ำ”“น้องปิ่นฟื้นแล้ว”หญิงสาวเผยรอยยิ้มเมื่อเห็นลูกสาวฟื้น จากนั้นเธอก็ป้อนน้ำให้ลูกสาวอย่างระมัดระวัง“คุณปู่ คุณย่า คุณตา คุณยาย คุณแม่ ทุกคนอยู่กันพร้อมหน้าเลย”“ก็เพราะทุกคนเป็นห่วงน้องปิ่นไงคะ”“น้องปิ่นรู้สึกปวดหัวจังเลยค่ะ”เด็กหญิงเผยสีหน้าเจ็บปวด“ถ้ารู้สึกปวดก็นอนพักต่อนะ”“คุณพ่อยังโกรธน้องปิ่นอยู่ใช่มั้ยคะคุณแม่”เมื่อเด็กหญิงไม่เห็นผู้เป็นพ่อเธอจึงเข้าใจว่าผู้เป็นพ่อยังโกรธอยู่ ทั้งที่ความเป็นจริงชายหนุ่มถูกกีดกันไม่ให้เข้ามาในห้อง“ทำไมถึงคิดว่าคุณพ่อโกรธคะ”ผู้เป็นแม่ถามลูกสาวด้วยความสงสัยเพราะเธอคิดว่าลูกสาวควรเป็นฝ่ายโกรธผู้เป็นพ่อด้วยซ้ำ“ก็น้องปิ่นทำรถคุณพ่อเปื้อน และคุณพ่อก็โกรธ”“แต่ว่าคุณพ่อทำน้องปิ่นบาดเจ็บนะ น้องปิ่นต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายโกรธคุณพ่อ”“คุณพ่อไม่ได้ตั้งใจ มันเป็นความผิดของน้องปิ่นเอง”“ไม่ตั้งใจงั้นหรอ?”หญิงสาวส่ายหน้าด้วยความเหนื่อยใจกับความไร้เดียงสาของลูกสาว“คุณปู่คะ คุณพ่อไม่ได้ตั้งใจทำน้องปิ่นเจ็บ คุณปู่อย่าดุคุณพ่อนะคะ”“ได้สิคะ ปู่จะไม่ดุคุณพ่อของหนู”ผู้เป็นปู่รีบรับปากหลานสาวเพราะต้องการปฏิบัติตามคำแนะนำของแพทย์“สัญญานะคะ”“

“นั่นเธอกำลังทำอะไรกับรถชั้น!”ชายหนุ่มกระชากแขนเด็กหญิงที่กำลังยืนวาดรูปตัวการ์ตูนด้วยปากกาเคมีหลากสี “คุณพ่อคะน้องปิ่นเจ็บ”“เดี๋ยวเธอจะได้เจ็บกว่านี้”พูดจบเขาก็เดินตรงไปหักกิ่งต้นไม้เล็กๆ “คุณพ่อคะหนูกลัว!เด็กหญิงเริ่มปล่อยโฮเมื่อเห็นกิ่งไม้ที่ผู้เป็นพ่อถือ “อยู่บ้านนี้คงมีแต่คนตามใจและไม่มีใครกล้าตีสินะ ชั้นนี่แหละจะเป็นคนตีคนแรก เพี้ย!“คุณพ่อน้องปิ่นเจ็บ”“เจ็บสิดีต่อไปจะได้จำ เพี้ย!ๆ”พูดจบเขาก็ฟาดกิ่งไม้ไปที่ก้นของเด็กหญิงอีกสองครั้งติด “คุณแม่! คุณแม่อยู่ไหนช่วยน้องปิ่นด้วย”เด็กหญิงที่กำลังโดนผู้เป็นพ่อตีร้องไห้โฮกลางสนามหญ้า พร้อมกับตะโกนขอความช่วยเหลือจากผู้เป็นแม่“น้องปิ่น!”ส่วนทางด้านหญิงสาวที่กำลังคุยธุระอยู่รีบตัดสายทิ้งทันทีเมื่อได้ยินเสียงตะโกนขอความช่วยเหลือจากลูกสาว “ชั้นแค่ตีเพื่อสั่งสอน และนี่มันนี่มันยังน้อยไปด้วยซ้ำสำหรับสิ่งที่เธอทำลงไป”พูดจบชายหนุ่มก็เดินไปที่รถแล้วทิ้งให้เด็กหญิงยืนร้องไห้สะอึกสะอื้นเพียงลำพัง “คุณพ่อน้องปิ่นของโทษ”ด้วยความที่เด็กหญิงกลัวผู้เป็นพ่อโกรธแล้วไม่ยอมกลับมาที่บ้านอีก เธอจึงรีบวิ่งตามร่างใหญ่ที่กำลังสตาร์ทรถ“น้องปิ่นระวัง!”ส่

เช้าวันต่อมา…“คุณพ่ออยู่ไหน”ชายหนุ่มเดินเข้าบ้านด้วยใบหน้าที่ดูเหมือนกำลังไม่พอใจอะไรสักอย่าง“คุณท่านกำลังทานกาแฟอยู่ในห้องรับแขกค่ะ”เมื่อชายหนุ่มได้ยินดังนั้นก็เดินเข้าไปหาผู้เป็นพ่อด้วยท่าทีโกรธเคือง “นึกอยู่แล้วเชียวว่าแกต้องกลับมา”ผู้เป็นพ่อหันไปมองลูกชายด้วยสีหน้าเรียบเฉย“พ่อทำแบบนี้ทำไม”ส่วนชายหนุ่มก็มองผู้เป็นพ่อด้วยสีหน้าไม่พอใจ“ยังมีหน้ามาถามอีกหรอว่าทำไม”ชายสูงวัยลุกจากโซฟาแล้วเดินเข้าไปหาลูกชาย“พ่อทำแบบนี้กับผมไม่ได้”“ในเมื่อแกผิดคำพูดก็ต้องโดนแบบนี้แหละ”“พ่อต้องการให้ผมกลับมา ผมก็กลับมาแล้วนี่ไง”“กลับมาเพื่อขอให้พ่อปลดอายัดบัตรเครดิตให้แล้วก็ออกไปแบบนี้หรอ”“พ่ออยากให้ผมแต่งงานผมก็แต่งให้แล้ว พ่ออยากมีหลานผมก็มีให้ แล้วตอนนี้พ่อต้องการอะไรจากผมอีก”“พ่ออยากให้แกกลับมาอยู่บ้าน”“ไม่!ผมจะอยู่คอนโด”“คอนโดนั่นเป็นชื่อพ่อ พ่อจะขายทิ้งเมื่อไหร่ก็ได้ถึงตอนนั้นแกจะไปอยู่ที่ไหน”“พ่อจะขายคอนโดนั่นไม่ได้นะ มันเป็นของผม พ่อรับปากแล้วว่ายกให้ผม”“เอาเป็นว่าถ้าไม่อยากให้พ่อขายคอนโดนั่นทิ้งก็ทำตามที่พ่อสั่ง”ผู้เป็นพ่อตบไหล่ลูกชายแล้วก็เดินจากไป“ก็ได้ผมจะกลับมาอยู่บ้าน แต่มีข้

ณ คฤหาสน์หลังใหญ่ซึ่งตอนนี้เต็มไปด้วยผู้คนที่มาร่วมเฉลิมฉลองเนื่องในวันครบรอบวันเกิดปีที่สี่ของเด็กหญิง และแขกส่วนใหญ่เป็นเพื่อนวัยอนุบาลของเจ้าของงาน บรรดาผู้ปกครองที่ตามมาดูแลลูกหลานต่างชื่นชมในความงดงามของคฤหาสน์หลังใหญ่ซึ่งภายในดูโอ่อ่าและหรูหราสไตล์ยุโรป บรรกาศชั้นหนึ่งในตอนนี้ดูครึกครื้นเป็นพิเศษเนื่องจากมีการจัดเตรียมของเล่นนานาชนิดสำหรับแขกวัยจิ๋ว “เจ้าหญิงน้อยลงมาแล้ว”เด็กหญิงวัยสี่ขวบในชุดเจ้าหญิงค่อยๆเดินลงบันไดพร้อมกับจูงมือผู้เป็นแม่ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มแห่งความสุข“ไหนคุณตาบอกว่าไม่ว่างมาไงคะ”เมื่อเด็กหญิงลงบันไดมาแล้วพบกับผู้เป็นตาจึงรีบพุ่งเข้าหาด้วยความดีอกดีใจ “ก็ตามาเซอร์ไพรส์น้องปิ่นไง”“น้องปิ่นคิดถึงคุณตาที่สุดเลย ยายๆด้วย”“ตาก็คิดถึงหลานรักที่สุดในโลก”พูดจบผู้เป็นตาก็หอมแก้มหลานสาวฟอดใหญ่“วันเกิดปีนี้น้องปิ่นมีความสุขที่สุดเลยเพราะคุณพ่อก็จะมาด้วย”เด็กหญิงกล่าวด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม“น้องปิ่นคะ เราไปหาคุณปู่คุณย่ากัน”พูดจบคนเป็นแม่ก็จูงมือลูกสาวไปหาผู้เป็นปู่และย่า“คุณปู่คะ เมื่อไหร่คุณพ่อจะมา”“ปู่อุตส่าต์จัดงานวันเกิดให้แท้ๆแต่กลับถามหาพ

ตั้งแต่หญิงสาวรู้ตัวว่ากำลังจะได้เป็นแม่คน เธอก็เลือกกินอาหารที่มีประโยชน์ แต่เมื่อเข้าสู่เดือนที่สองเธอกลับต้องเผชิญกับอาการแพ้ท้องรุนแรงจนถึงขั้นนอนโรงพยาบาล และอาการแพ้ท้องรุนแรงก็ค่อยๆ หายเมื่อเข้าสู่ปลายเดือนที่สี่ ยิ่งนับวันท้องของเธอก็ค่อยๆ โตจนเข้าเดือนสุดท้ายเดือนที่ร่างอุ้ยอ้ายไม่สามารถขึ้นลงบันไดด้วยตัวเองดังนั้นทุกๆ ครั้งเธอเธอจะขึ้นลงบันไดก็จะมีคนรับใช้คอยประคอง“นิ่ม!” หญิงสาวเผยสีหน้าบิดเบี้ยวในขณะที่กำลังก้าวขึ้นบันไดพร้อมกับสาวใช้“คะคุณแพท”“ชั้นปวดท้อง”“ปวดท้องอีกแล้วหรอคะ”“รอบนี้น่าจะปวดท้องคลอดจริงๆ” หญิงสาวกุมท้องพร้อมกับแสดงสีหน้าที่ดูเจ็บปวด“งั้นเรากลับลงไปชั้นล่างกันเลยมั้ยคะ”“นิ่ม!!” หญิงสาวกรีดร้องออกมาเมื่อมีน้ำสีใสไหลออกจากช่องคลอด“ใครก็ได้ช่วยโทรเรียกรถโรงบาลที คุณแพทกำลังจะคลอด!” ทันทีที่สาวใช้เห็นน้ำคร่ำตรงพื้นบันได้จึงตะโกนเสียงดังลั่นคฤหาสน์“นิ่ม เบาๆ ก็ได้ชั้นไหวอยู่”“ก็นิ่มเป็นห่วงคุณแพทนี่คะ”สาวใช้ค่อยๆ ประคองร่างอุ้ยอ้ายลงบันไดด้วยความระมัดระวัง และไม่นานหลังจากที่เธอนั่งรอตรงห้องโถงรถของโรงพยาบาลก็มาถึง จากนั้นเธอก็ถูกส่งตัวไปคลอดที่โรงพย

1เดือนต่อมา..“นี่ถ้าลูกชายเรายังไม่ยอมกลับมาบ้านนะ ผมจะตัดพ่อตัดลูกกับมัน”ชายสูงวัยพูดกับภรรยาด้วยอารมณ์หงุดหงิด“ใจเย็นๆสิคะคุณ ให้เวลาลูกหน่อย”“ผมให้เวลาลูกมาเยอะแล้วนะ ส่วนลูกสะใภ้เราก็ไม่ได้เรื่อง ทีแรกนึกว่าจะเอาไอ่โปรดมันอยู่ ที่ไหนได้วันๆไม่คิดจะทำอะไรนอกจากนั่งวาดรูปแทนที่จะเร่งมีทายาทให้เรา”“คุณต้องเข้าใจหนูแพทด้วยสิ ก็เห็นๆกันอยู่ว่าลูกเราเป็นคนยังไง”บทสนทนาของคู่สามีภรรยาทำให้หญิงสาวซึ่งมีศักดิ์เป็นลูกสะใภ้ได้ยินเข้าโดยไม่ได้ตั้งใจ นั่นจึงทำให้เธอยืนอึ้งไปชั่วขณะ “หนูแพท มายืนทำอะไรอยู่ตรงนี้”หญิงสูงวัยถามลูกสะใภ้ออกไปด้วยสีหน้าตกใจ“พอดีแพทเข้ามาหาน้ำผลไม้ดื่มค่ะ”“แล้วนี่แต่งตัวสวยเชียวจะออกไปไหนหรือเปล่า”หญิงสูงวัยถามลูกสะใภ้ด้วยน้ำเสียงสุภาพ“ไปหาหมอค่ะ”“ไปหาหมอ! แล้วเป็นอะไร เป็นหนักมั้ยจะให้แม่ไปเป็นเพื่อนหรือเปล่า”“ไม่เป็นอะไรมากค่ะ แค่มีอาการแพ้ท้องนิดหน่อย”“แพ้ท้อง? รู้ได้ยังไงว่ามันคืออาการแพ้ท้อง แล้วท้องกับใคร ใช่ลูกพี่โปรดมั้ย”หญิงสูงวัยเผลอพูดสิ่งที่ไม่ควรพูดเนื่องจากไม่สามารถเก็บอาการตื่นเต้น “คุณแม่คิดว่าแพทนอกใจคุณโปรดหรอคะ?”หญิงสาวถามแม่สามีด้วยใบ

“นายไม่ไปทำงานตั้งหลายวันแล้วไม่กลัวโดนไล่ออกหรอ”หญิงสาวตัดสินใจถามในสิ่งที่สงสัยเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มไม่ไปทำงานติดต่อกันได้สี่วันถ้านับวันที่เขาลาด้วย“ก็ลาออกไปแล้ว”ชายหนุ่มเงยหน้าตอบหญิงสาวในขณะที่เขากำลังประคบเย็นตรงข้อเท้าให้กับเธอ“ห๊า นายพูดจริงหรือพูดเล่น”หญิงสาวแสดงสีหน้าตกใจเมื่อได้รู้ความจริงว่าชายหนุ่มได้ลาออกจากงานแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังไม่ปักใจเชื่อ“พูดจริง”ชายหนุ่มตอบด้วยน้ำเสียงเรียบๆ“นี่ฉันทำนายตกงานหรอ ขอโทษ”“ถ้าฉันไปทำงานแล้วใครจะดูแลเธอ กว่าข้อเท้าเธอจะหายคาดว่าต้องใช้เวลาประมาณสองอาทิตย์”“ต่อไปฉันจะไม่ทำให้นายต้องเดือดร้อนอีก”“ช่างมันเถอะ แค่เธอไม่เป็นอะไรมากก็ดีแค่ไหนแล้ว”“ทำไมนายดูเป็นห่วงเป็นใยฉันทั้งที่มันไม่ควรเป็นแบบนั้นนี่”ตลอดระยะสองวันที่ผ่านมาชายหนุ่มดูแลเอาใจใส่หญิงสาวในยามที่เธอมีไข้และคอยประคบเย็นให้เธอทุกวันแถมยังอุ้มเธอห้องน้ำวันละหลายรอบอย่างไม่มีบ่น นั่นจึงทำให้หญิงสาวเกิดความสงสัยว่าเขาทำดีกับเธอไปเพื่ออะไร “ที่ฉันเป็นห่วงเธอและดูแลเธอเป็นอย่างดีก็เพราะว่าฉันรู้สึกผิดที่ทำเธอเจ็บตัว”“ไม่ นายอย่าคิดแบบนั้น”“ทำไมถึงไม่อยากให้ฉันคิดแบบน

ชายหนุ่มพยายามเร่งมือในการซ่อมแซมหลังคาเพื่อที่จะได้กลับมาดูแลหญิงสาวต่อ แต่แล้วเขากลับพบว่าเธอนั้นได้หลับไปแล้ว “ทำไมมันปวดขนาดนี้เนี่ย!”หญิงสาวตื่นขึ้นมาด้วยสีหน้าที่ดูเจ็บปวดจากการที่ข้อเท้าของเธอเริ่มบวมช้ำ “ตื่นสักที แล้วนี่เธอหิวหรือยัง อาการเป็นยังไงบ้าง”เมื่อชายหนุ่มรู้ว่าหญิงสาวตื่นแล้วจึงรีบกลับเข้ามาในห้องจากนั้นเขาก็รีบเข้าไปดูข้อเท้าข้างที่ได้รับบาดเจ็บ“มันเจ็บกว่าเดิมอีก”หญิงสาวกล่าวด้วยสีหน้าเจ็บปวดจนน้ำตาแทบไหลออกมา“เดี๋ยวฉันจะไปเอานำแข็งมาประคบให้อีกรอบ”พูดจบเขาก็เดินออกจากห้องไป ชายหนุ่มเดินกลับเข้ามาหาหญิงสาวอีกครั้งพร้อมกับถือชามข้าวกับน้ำแข็งที่ถูกห่อด้วยผ้า “เธอทานข้าวไข่เจียวไปก่อนเดี๋ยวฉันจะคอยประคบข้อเท้าให้”ชายหนุ่มยื่นข้าวไข่เจียวที่อยู่ในจานให้หญิงสาวก่อนที่เขาจะค่อยๆนั่งคุกเข่าเพื่อทำการประคบเย็นข้อเท้าข้างที่บวม“ไม่ต้อง เดี๋ยวทานข้าวเสร็จฉันจะประคบเอง”ส่วนหญิงสาวที่เห็นดังนั้นจึงรีบปฏิเสธไม่ให้ชายหนุ่มประคบเย็นให้“เจ็บเอวด้วยไม่ใช่หรอ ถ้าก้มบ่อยๆมันจะยิ่งเจ็บเข้าไปใหญ่”ชายหนุ่มให้เหตุผลที่ไม่ต้องการให้หญิงสาวประคบเย็นด้วยตัวเองหญิงสาวนั่งตัวตรงแล

“โอม มานั่งพักได้แล้วเดี๋ยวก็เป็นลมตายพอดี”ผู้เป็นพี่สาวตะโกนบอกน้องชายวัยสิบห้าที่กำลังพรวนดินอย่างขยันขันแข็ง“พี่อันพักคนเดียวเถอะ เดี๋ยวน้องจะพยายามพรวนดินให้เสร็จเราจะได้กลับบ้านไวๆ”“แต่ว่าโอมยังไม่ได้พักเลยทั้งที่พี่มานั่งพักแล้วตั้งสองรอบ”“ก็พี่เป็นผู้หญิงส่วนผมเป็นผู้ชาย อีกอย่างผมไม่อยากให้พี่เหนื่อย”ผู้เป็นพี่สาวทราบซึ้งในความเสียสละของน้องชายดังนั้นเธอจึงจัดสินใจออกไปช่วยผู้เป็นน้องเพื่อที่จะให้งานเสร็จไวๆแล้วน้องชายของเธอจะได้พัก และสองพี่น้องก็ช่วยกันทำงานกลางทุ่งนาโดยปราศจากเงาของผู้เป็นแม่ที่วันๆเอาแต่กินเหล้าและออกไปเล่นการพนันจนสองพี่น้องต้องดูแลกันเพียงลำพัง “ถ้าพี่ไม่เอาอนาคตตัวเองมาทิ้งไว้กับผม ป่านนี้พี่คงได้ไปเป็นดาราไปแล้ว”ผู้เป็นน้องอดไม่ได้ที่จะกล่าวโทษตัวเองเมื่อเห็นว่าพี่สาวมีโอกาสหลายครั้งที่จะได้ไปเป็นดาราแต่พี่สาวของเขากลับปฏิเสธ“การจะเป็นดาราได้มันไม่ง่ายขนาดนั้น อีกอย่างเรามีกันแค่สองคนพี่ไม่อยากทิ้งโอมไว้กับแม่ ถ้าโอมอยู่กับแม่พี่กลัวว่าโอมจะไปยุ่งเกี่ยวกับยาเสพติด”ส่วนผู้เป็นพี่สาวก็ให้เหตุผลกับน้องชายอย่างต้องการให้น้องชายเข้าใจเธอ“ไม่หรอกพี่ ผ

เช้าวันรุ่งขึ้น..“ตื่นได้แล้ว!”“ฉันเพิ่งได้นอนไม่กี่ชั่วโมงเองนะ”กว่าอาการปวดท้องของหญิงสาวทุเลาก็ปาไปเช้ามืดของอีกวันและนั่นจึงส่งผลให้เธอนอนไม่เต็มอิ่ม “ฉันไม่สน”พูดจบเขาก็ลากหญิงสาวลุกจากที่นอน“เดี๋ยวฉันไปเอง”หญิงสาวกล่าวด้วยเสียงเบาก่อนที่เธอจำใจลงไปหุงข้าวเช้าให้เขาตามปกติแม้จะอยากนอนต่อก็ตาม ความลำบากที่หญิงสาวพบเจอทำให้เธอคิดถึงชีวิตที่สุขสบาย เมื่อคิดได้ดังนั้นเธอก็อดไม่ได้ที่จะร้องไห้น้ำตาคลอ “วันนี้ฉันกลับดึกนะ พอดีต้องไปงานวันเกิดเพื่อน”ชายหนุ่มกล่าวกับหญิงสาวก่อนจะเดินจากไป ส่วนหญิงสาวที่ได้ยินดังนั้นก็ทำได้แค่พยักหน้ารับทราบแม้จะไม่เห็นด้วยกับเขาก็ตาม และพอรถกระคันเก่าขับแล่นออกไปแล้ว หญิงสาวจึงรีบซักผ้าต่อให้มันแล้วเสร็จจากนั้นเธอก็กลับขึ้นไปบนห้องพร้อมกับลากโซ่เล็กเส้นสาวขึ้นไปด้วย เมื่อถึงที่นอนร่างเล็กไม่รอช้าที่จะทิ้งตัวนอนลงด้วยความรู้สึกอ่อนเพลียจากการที่เธอพักผ่อนไม่เพียงพอ ใกล้ค่ำหญิงสาวก็ปิดประตูหน้าต่างแล้วนอนคดตัวโดยที่เอาผ้าห่มคลุมหัวจรดเท้า เธอรอคอยให้ชายหนุ่มกลับมาแต่จนแล้วจนเล่าก็ไม่มีวี่แววของเขาจนกระทั่งตกดึกเกือบเที่ยงคืน เสียงรถกระบะอันคุ้นเคยทำให

เช้าวันต่อมา..“กรี๊ด!”เสียงกรีดร้องของหญิงสาวทำให้ชายหนุ่มตกใจจนวิ่งออกมาจากห้องน้ำทั้งที่ยังไม่ทันได้แปรงฟัน“เกิดอะไรขึ้น?”ชายหนุ่มเดินเข้าไปหาหญิงสาวที่กำลังฝึกหุงข้าวด้วยตัวเอง แต่โชคร้ายโดนน้ำซาวข้าวลวกใส่แขน“น้ำแข็งๆขึ้นไปเอาน้ำแข็งมาให้ฉันหน่อย”หญิงสาวยื่นแขนที่โดนน้ำซาวข้าวร้อนๆลวกให้ชายหนุ่มดู ส่วนเขาที่เห็นดังนั้นจึงวิ่งขึ้นไปหยิบน้ำแข็งจากบนบ้านจากนั้นเขาก็ค่อยๆประคบน้ำแข็งบริเวณแผลที่บวมแดงของหญิงสาว “ฮือๆๆๆฉันเจ็บ”หญิงสาวร้องไห้โฮราวกับเด็กน้อยเมื่อไม่สามารถทนต่อความรู้สึกแสบร้อนบริเวณแขน ส่วนชายหนุ่มที่เห็นดังนั้นจึงพาเธอขึ้นไปบนห้อง “ร้องไห้เป็นเด็กไปได้”ชายหนุ่มกล่าวกับหญิงสาวด้วยน้ำเสียงเรียบๆในขณะที่กำลังปฐมพยาบาลเบื้องต้นให้กับเธอ“ก็มันทั้งเจ็บทั้งแสบร้อน ใครมันจะไปทนได้”หญิงสาวกล่าวด้วยความน้อยใจ“ก็เข้าใจว่ามันปวดแสบแต่ไม่จำเป็นต้องร้องไห้ขี้มูกโป่งขนาดนั้น”ส่วนชายหนุ่มแม้จะบ่นกับหญิงสาวแต่ในใจลึกๆเขาก็อดเป็นห่วงเธอไม่ได้เช่นกัน“แล้วใครกันที่ทำให้ฉันต้องเป็นแบบนี้”หญิงสาวที่ได้ยินดังนั้นก็ยิ่งน้อยใจเข้าไปใหญ่จนอดไม่ได้ที่จะกล่าวโทษเขาแบบทางอ้อม“ฉันไม่ได้เอา

ณ กระท่อมหลังน้อย“นายซื้ออะไรมาเยอะแยะเต็มรถเลย”หญิงสาวถามชายหนุ่มด้วยความสงสัยเมื่อเห็นข้าวของเต็มท้ายกระบะ “ก็เห็นอยู่ว่าของเยอะทำไมถึงได้นั่งดูเฉยๆไม่คิดจะช่วยกันขนของเข้าบ้าน”“ก็เดี๋ยวนายจะหาว่าฉันยุ่งเลยขออยู่เฉยๆดีกว่า อีกอย่างฉันโดนล่ามโซ่อยู่”เมื่อชายหนุ่มเห็นว่าใกล้ค่ำแล้วเขาจึงตัดสินใจไขกุญแจให้หญิงสาว จากนั้นทั้งสองก็ช่วยกันขนของที่อยู่ท้ายกระบะเข้าไปไว้ในบ้าน และในขณะที่ชายหนุ่มยกฟูกที่นอนเข้าไปไว้ในบ้านอย่างทุลักทุเลหญิงสาวจึงใช้โอกาสนั้นแอบหยิบกุญแจรถกระบะคันเก่าอย่างระมัดระวังไม่ให้เขารู้ตัว เมื่อได้กุญแจมาแล้วเธอก็รวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มีค่อยๆไขประตูรถกระบะ ส่วนชายหนุ่มที่จัดการวางฟูกที่นอนบนแคร่ไม้ไผ่เสร็จก็รีบเดินออกจากห้องเพื่อช่วยหญิงสาวขนของต่อ แต่แล้วเขาก็พบว่าเธอกำลังพยายามจะสตาร์ทรถยนต์เพื่อหนี “ให้ตายเถอะมันขับยังไงเนี่ย!”หญิงสาวหายใจเข้าออกลึกๆแล้วตั้งสติเพื่อคิดหาวิธีสตาร์ทรถกระบะคันเก่า โดยที่ไม่รู้ตัวว่ากระกระทำของเธอนั้นอยู่ในสายตาของเขา “ให้ฉันสอนวิธีสตาร์ทมั้ย”ชายหนุ่มเปิดประตูรถออกแล้วยืนดูการกระทำของเธออย่างใจเย็น “ไอ่บ้า! ฉันตกใจหมด”ส่วนหญิง