บทที่ 10

เมื่อได้ยินดังนั้น จี้อวิ๋นโจวก็ชะงักไปเล็กน้อย เงียบไปสองสามวินาทีถึงจะพูดออกมาว่า “แบ่งให้ฉัน?”

เหมือนจะคาดไม่ถึงเล็กน้อย

เหลียงฮ่าวเหมี่ยวก็ไม่ได้ปิดบังอะไร “เป็นของตอบแทนจากคุณเสิ่นที่เอาร่มมาคืน หมอจี้อย่าหึงล่ะ”

แค่ประโยคเดียว ก็ช่วยอธิบายแทนฉัน แล้วยังคลี่คลายความกระอักกระอ่วนของจี้อวิ๋นโจวได้อีก ต้องยอมรับเลยว่าเหลียงฮ่าวเหมี่ยวมีไหวพริบทางอารมณ์ดี

“ฉันจะหึงอะไรล่ะ” จี้อวิ๋นโจวส่งเสียงจิ๊เบา ๆ สีหน้าไม่ใส่ใจ “ก็แค่ข้าวกลางวันมื้อเดียว อีกอย่าง...”

เขาหยุดไปเล็กน้อย สายตาตกลงที่กล่องข้าว แล้วพูดด้วยท่าทีเหนือกว่าอย่างชัดเจนว่า “ของก็มีวนอยู่ไม่กี่อย่าง เบื่อตั้งนานแล้ว”

เบื่อแล้ว

หลังจากที่ได้ยินสองคำนี้ หัวใจของฉันก็พลันเจ็บปวดขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่

พอนึกถึงสามปีที่ผ่านมา ที่ฉันตื่นเช้าเข้านอนเร็วทุกวัน ออกไปตลาดเลือกของสดใหม่ที่สุด จัดอาหารให้มีเนื้อและผักตามที่จี้อวิ๋นโจวชอบ แล้วรีบเอาไปส่งที่โรงพยาบาลอย่างเร็วที่สุด สุดท้ายกลับได้แค่หนึ่งประโยคจากเขาว่าเบื่อแล้ว

ก็ใช่ ต่อให้วัตถุดิบจะสดใหม่แค่ไหน ต่อให้ตั้งใจทำทุกมื้อแค่ไหน พอกินติดกันมาสามปี ก็น่าจะเบื่อแล้วจริง ๆ

เช่นเดียวกับคนร่วมเรียงเคียงหมอนอย่างฉันนี่ล่ะ

“จริงสิ คุณเสิ่นคงยังไม่รู้สินะ” เหลียงฮ่าวเหมี่ยวอาจรู้สึกว่าบรรยากาศเริ่มไม่ดี จึงเปลี่ยนเรื่องคุย “ตอนแรกหมอจี้มาสมัครงานที่โรงพยาบาลของเรา ทั้งสอบข้อเขียนและสอบสัมภาษณ์ก็ได้คะแนนอันดับหนึ่ง คุณเสิ่นลองไปขอคำชี้แนะจากเทพนี่ดูบ้างก็ได้นะ”

เขาพูดจบก็ส่งสายตาให้จี้อวิ๋นโจว

จี้อวิ๋นโจวเหลือบตามองฉันแวบหนึ่ง หัวเราะเสียงเย็นอย่างดูถูกพลางว่า “คุณเสิ่นเป็นคนฉลาดหลักแหลม ฝีมือดี ต้องการคำชี้แนะจากฉันซะที่ไหนล่ะ?”

ฉลาดหลักแหลม ฝีมือดี

ทุกคำที่จี้อวิ๋นโจวพูดออกมา ราวกับมีดเฉือนลึกลงบนหัวใจฉัน

ฉันรู้ดี เขาดูถูกฉันจากก้นบึ้ง ตอนนี้ยิ่งไม่แม้แต่จะเสแสร้งด้วยซ้ำ

คิดมาถึงตรงนี้ ฉันก็กำมือเล็กน้อย พูดเสียงเรียบว่า “หมอจี้ยุ่งมาก ไม่กล้ารบกวนหรอกค่ะ”

อีกอย่าง ฉันจะใช้ความสามารถของตัวเอง เพื่อชนะการสอบสัมภาษณ์ในครั้งนี้

ฉันพูดกับตัวเองเงียบ ๆ ในใจ

เวลาเดินทางมาถึงเช้าวันใหม่อย่างรวดเร็ว แต่ตอนที่ฉันมาถึงใต้ตึกโรงพยาบาลจิงเสียอย่างมั่นใจเต็มเปี่ยม กลับถูกเงาร่างที่คุ้นเคยขวางทางเอาไว้

เป็นคุณหลิว

ใบหน้าของเธอที่ไม่ได้แต่งซีดขาวเล็กน้อย ทั้งตัวดูเหมือนเหนื่อยล้าจากการเดินทางไกล

เมื่อเผชิญหน้ากัน เธอมองสำรวจฉันหัวจรดเท้า แล้วพูดอย่างไม่อยากจะเชื่อว่า “แกมาสมัครงานที่โรงพยาบาลจิงเสียจริง ๆ เหรอ?”

ฉันยังไม่ได้ปฏิเสธ ก็ได้ยินเธอพูดด้วยน้ำเสียงเกลียดเหล็กที่ไม่กลายเป็นเหล็กกล้าอีกว่า “แกเลอะเลือนแล้วเสิ่นเสียนเยว่ ตำแหน่งคุณนายจี้ดี ๆ ไม่เป็น มาเป็นนักศึกษาแพทย์ฝึกงานอะไรที่โรงพยาบาลจิงเสีย! แกลืมไปแล้วเหรอว่า ภารกิจหลักของเราตอนนี้คืออะไร?”

ประโยคสุดท้ายเธอพูดด้วยเสียงที่กดต่ำลง

คติชีวิตของคุณหลิวนั้นเรียบง่ายมาก ผู้หญิงน่ะ เรียนดีก็ยังไม่สู้แต่งงานดี แทนที่จะนั่งหลังขดหลังแข็งอยู่ในห้องทดลอง สู้หาผู้ชายที่มั่นคงอนาคตไกลยังจะดีกว่า นับประสาอะไรกับคนอย่างจี้อวิ๋นโจวที่เป็นยอดคน

เห็นฉันไม่ตอบกลับ คุณหลิวก็จับข้อมือฉันแน่น แล้วพูดอย่างโมโหว่า “ไป อาศัยจังหวะก่อนที่คนตระกูลจี้จะรู้ตัว แกกลับไปกับฉันเดี๋ยวนี้เลย เตรียมตัวมีลูกให้ดี เข้าใจไหม!”

เตรียมตัวมีลูก เตรียมตัวมีลูก เตรียมตัวมีลูกอีกแล้ว

ทำไมทุกคนถึงคิดว่าความหมายของชีวิตฉันควรจะเป็นการมีลูกสืบทอดวงศ์ตระกูล แต่กลับไม่เคยถามความเห็นของฉันบ้างเลย?

ฉันยืนนิ่งอยู่กับที่ไม่ขยับ แต่ใจกลับเหมือนถูกน้ำเย็นราดลงไป ความเย็นนั้นแผ่กระจายจากอกไปทั่วทั้งร่าง

คุณหลิวก็ไม่ยอมถอยให้

พวกเราสองแม่ลูกก็ยืนแข็งทื่อกันแบบนี้อยู่ใต้ตึกโรงพยาบาลจิงเสีย

คุณหลิวยิ่งตีบทเศร้า “จิตสำนึกของแกถูกหมากินไปแล้วหรือไง? แกพูดสิ ฉันกับพ่อของแกลำบากเลี้ยงดูแกมา ตอนนี้พ่อของแกยังนอนอยู่ที่สถานพักฟื้น แล้วแกก็ตอบแทนพวกเราอย่างนี้น่ะเหรอ?”

พูดจบ ก็ฝืนบีบน้ำตาออกมาสองหยด

ฉันเจอแบบนี้จนชินแล้ว สูดลมหายใจลึกแล้วพูดว่า “แม่ หนูไม่กลับหรอกนะ แต่เรื่องสอบสัมภาษณ์ จี้อวิ๋นโจวรู้อยู่แล้ว”

ฉันทำได้แค่ใช้จี้อวิ๋นโจวมาโน้มน้าวเธอ

“เขาต้องรู้สิ” คุณหลิวไม่แปลกใจเลย พูดออกมาด้วยความโกรธสุดขีด “ถ้าไม่ได้เขาเตือนฉันว่าให้หาชุดสำหรับสอบสัมภาษณ์ให้แกเช้าวันนี้ ตอนนี้ฉันก็คงยังไม่รู้อะไรเลย!”

ชุดสำหรับสอบสัมภาษณ์? เช้านี้เหรอ?

ดังนั้น เป็นจี้อวิ๋นโจวที่บอกข่าวการสอบสัมภาษณ์ของฉันกับคุณหลิวงั้นเหรอ?