บทที่ 9

ละครฉากเด็ด?

หลังจากอึ้งไปครู่หนึ่ง ฉันก็จับความประชดประชันในคำพูดของจี้อวิ๋นโจวได้

ดังนั้นในสายตาเขา ทุกอย่างที่เกิดขึ้นคืนนี้ ล้วนเป็นแผนการที่ฉันกับคุณหลิวร่วมกันวางไว้เพื่อเล่นงานเขาเท่านั้น

เป้าหมายก็เพื่อให้ตั้งท้องลูกของตระกูลจี้

เพราะฉะนั้น แม้แต่วิธีต่ำช้าอย่างชุดชั้นในเซ็กซี่แบบนี้ก็เอามาใช้เหรอ?

ฉันไม่รู้จะร้องไห้หรือหัวเราะไปชั่วขณะ เมื่อนึกถึงความอบอุ่นเพียงไม่กี่วินาทีเมื่อครู่ ก็ราวกับฝันหวานที่งดงาม

“เปล่าประโยชน์” เสียงเย้ยหยันเบา ๆ ดังเข้ามาในหู ดวงตาของจี้อวิ๋นโจวยิ่งเย็นชาและแข็งกร้าวยิ่งกว่าเดิม

ฉันจ้องเขา สายตาตกลงที่ลูกกระเดือกที่นูนขึ้นมาของเขาอย่างสงบ แล้วพูดสียงเรียบ “แล้วหมอจี้ผู้ไร้กิเลส ทำไมถึงยังโดนหลอกได้ล่ะ?”

เหมือนถูกคนจับได้ทันควัน จี้อวิ๋นโจวขมวดคิ้วเล็กน้อย หัวเราะเยาะอย่างเย็นชาแล้วเดินเลี่ยงผ่านตัวฉัน พร้อมสะบัดแขนเสื้อจากไป

ตอนที่เสียงปิดประตูดังขึ้น น้ำตาสองสายก็ไหลทะลักออกมาโดยไม่รู้ตัว ฉันสูดลมหายใจเข้าลึก แล้วฝืนตัวเองเดินไปยังห้องน้ำ

ไอร้อนอบอวลช่วยปลอบประโลมความเจ็บปวดในใจ ฉันตระหนักขึ้นมาได้อย่างกะทันหันอย่างหนึ่งว่า ความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับจี้อวิ๋นโจวนั้นผิดพลาดตั้งแต่เริ่มต้นแล้ว ดังนั้น แม้ว่าในช่วงสามปีที่ผ่านมาฉันจะพยายามทุกวิถีทางเพื่อรักษาความสัมพันธ์นี้ไว้ แต่กลับลืมไปว่า ฉันไม่เคยเป็นคนในใจเขาเลยตั้งแต่ต้น

ใจสองเราไม่ตรงกัน ไม่ว่าฉันจะพยายามมากแค่ไหนก็ไร้ผล

พอคิดได้อย่างนี้ คืนนี้ฉันถึงกับนอนหลับสบายใจได้อย่างเหลือเชื่อ

เช้าวันรุ่งขึ้น ทันทีที่ตื่นฉันก็รีบล็อกอินเข้าหน้าเว็บของโรงพยาบาลจิงเสีย เปิดดูรายชื่อผู้เข้าสอบสัมภาษณ์ด้วยใจตุ้ม ๆ ต่อม ๆ และได้เห็นชื่อของตัวเองสมใจ

บรรทัดแรก สะดุดตามาก

จากนั้นไม่นาน ก็มีโทรศัพท์จากฝ่ายบุคคลโทรมา บอกให้ฉันเตรียมตัวสำหรับการสอบสัมภาษณ์ในเช้าวันมะรืนนี้

ก่อนวางสาย ฉันเหลือบไปดูรายชื่อผู้เข้าสอบสัมภาษณ์อีกครั้ง กลับเห็นชื่อเจิ้งซินหรานอยู่บรรทัดสุดท้าย

ต่างคนต่างใช้ฝีมือของตัวเอง

ตอนนี้เอง ข้อความจากเหลียงฮ่าวเหมี่ยวก็เด้งขึ้นมาบนโทรศัพท์พอดี

“ยินดีด้วยนะคุณเสิ่น หวังว่าจะได้ร่วมงานกับคุณเร็ว ๆ นี้”

ตัวหนังสือง่าย ๆ เพียงหนึ่งบรรทัด พออ่านออกมา ใบหน้าที่อ่อนโยนและเป็นมิตรนั้นก็ลอยขึ้นมาในหัวฉันห้ามไม่ได้

จริงสิ ยังต้องเอาร่มไปคืนด้วย

ฉันนัดกับเหลียงฮ่าวเหมี่ยวที่ชั้นล่างของอาคารผู้ป่วยใน

ตอนที่ส่งร่มกับกล่องข้าวให้พร้อมกัน ใบหน้าเหลียงฮ่าวเหมี่ยวฉายแววตกใจเล็กน้อย ก่อนจะชี้ไปที่ตึกผู้ป่วยในแล้วพูดว่า “หมอจี้น่าจะยังยุ่งอยู่”

ดูสิ ส่งกล่องอาหารเยอะเกินไป จนแม้แต่เหลียงฮ่าวเหมี่ยวยังคิดว่าฉันมาส่งข้าวให้จี้อวิ๋นโจวอย่างหน้าไม่อายอีกแล้ว

ฉันยิ้มเยาะตัวเอง แล้วพูดว่า “คุณหมอเหลียงเข้าใจผิดแล้ว นี่เป็นของตอบแทนสำหรับร่มต่างหาก”

เหลียงฮ่าวเหมี่ยวเกาหัวงง ๆ พลิกกล่องข้าวในมือไปมา ก่อนจะพูดอย่างดีใจว่า “ดูเหมือนวันนี้จะได้ลาภปากซะแล้วสิครับ”

เวลาพูดเสียงของเขาร่าเริงสดใส มีความไร้เดียงสาไม่เข้ากับวัยของเขา ต่างจากท่าทางที่ดูเย็นชาหลีกเลี่ยงผู้คนของจี้อวิ๋นโจวโดยสิ้นเชิง

“นี่ไม่ใช่เสี่ยวเหลียงหรอกเหรอ มีแฟนแล้วเหรอ?”

เสียงทักทายดังแทรกขึ้นมาอย่างกะทันหัน ฉันกับเหลียงฮ่าวเหมี่ยวหันไปมองตามเสียง ก็เห็นกลุ่มบุคลากรในเสื้อกาวน์สีขาวยืนอยู่ไม่ไกล มองพวกเราด้วยสายตาเป็นมิตรแต่แฝงความอยากรู้อยากเห็น

“ไม่ใช่...” เหลียงฮ่าวเหมี่ยวหันมามองฉันอย่างลนลาน ใบหน้าแดงก่ำ พูดอธิบายว่า “พวกเขาแค่ล้อเล่น ทำให้คุณเสิ่นต้องเห็นเรื่องตลกแล้ว”

ฉันกำลังจะบอกว่าไม่เป็นไร ทันใดนั้นก็ได้ยินคำว่า ‘หมอจี้’ แทรกเข้ามาในหู

จี้อวิ๋นโจวลงมาแล้ว

ยังคงสวมเสื้อกาวน์สีขาวตัวนั้น แต่อาจเพราะงานยุ่ง ดวงตาและคิ้วที่คมกริบของเขาในตอนนี้จึงดูเจือความเหนื่อยล้าอยู่เล็กน้อย

ตอนที่สายตาของเราประสานกัน ฉันก็รีบเบือนหน้าหนีอย่างรู้จังหวะ แต่กลับได้ยินเสียงเหลียงฮ่าวเหมี่ยวทักขึ้นว่า “คุณเสิ่นเอาร่มมาคืนน่ะ”

เหมือนกำลังอธิบายอยู่

จากหางตา ฉันเห็นเงาร่างที่คุ้นเคยสุด ๆ เดินเข้ามาใกล้เรื่อย ๆ จนกระทั่งมาหยุดอยู่ระหว่างฉันกับเหลียงฮ่าวเหมี่ยว

“เล่นมุกนี้อีกแล้วเหรอ?”

น้ำเสียงเสียดสีดังอยู่ข้างหู ฉันเงยหน้าขึ้นด้วยความสงสัย ก็เห็นจี้อวิ๋นโจวจ้องกล่องข้าวราวกับตกอยู่ในภวังค์

ฉันเข้าใจขึ้นมาทันที ที่แท้แล้วในสายตาของจี้อวิ๋นโจว การส่งข้าวส่งน้ำก็เป็นแค่เล่ห์กลที่ใช้กับเขาเท่านั้น

ฉันกำลังจะพูดแก้ตัว กลับได้ยินเหลียงฮ่าวเหมี่ยวพูดอย่างใจกว้างว่า “หมอจี้ยังไม่ได้กินข้าวสินะ? งั้นแบ่งให้ครึ่งหนึ่งเอาไหม?”