ล่ารัก

อาทิตย์กำลังหงุดหงิด หลังทราบว่าบิดาคิดจับคู่เขากับบุตรสาวเพื่อนสนิทของท่าน เขาสาบานว่าไม่เคยแสดงท่าทีให้ความสนใจหญิงสาวมาก่อน และพยายามปฏิเสธบิดา โดยให้เหตุผลว่าตนมีคนรักอยู่แล้วมาโดยตลอด แต่ดูเหมือนบิดาของเขาจะไม่ใส่ใจ ไม่ยอมล้มเลิกความตั้งใจที่จะโน้มน้าวให้เขาเห็นดีเห็นงามไปกับความคิดของท่านให้ได้ กระทั่งในเวลารับประทานอาหารเช้าเช่นนี้ บิดากลับทำให้เขาฝืดคอเพราะเรื่องดังกล่าว

“พ่อครับ...จะต้องให้ผมบอกอีกสักกี่ครั้งว่าผมไม่เคยสนใจหนูจันทร์ของพ่อ ผมมีคนรักอยู่แล้ว” อาทิตย์แสดงความรู้สึกเบื่อหน่ายผ่านสีหน้าและลมหายใจที่ทอดถอนแรงแสดงอารมณ์หงุดหงิด

“ยังไงฉันก็อยากให้แก ได้ลองคบหาดูใจหนูจันทร์เขาดูก่อน ส่วนแม่คู่รักของแก เขาก็หายไปเป็นปีแล้วนะ ทำไมแกถึงตัดใจจากเขาไม่ลงสักทีฮะ” สุริยะเอ่ยอย่างไม่พอใจนัก

“ผมเชื่อว่าสักวัน ป่านเขาจะกลับมาหาผมครับผม และผมเต็มใจที่จะรอเขา” อาทิตย์ตอบด้วยความเชื่อมั่นว่าคนรักจะกลับมาหาตนในไม่ช้า

“ใช่ สักวันหล่อนต้องกลับมาแน่ หลังโดนคนอื่นเขี่ยทิ้งมาแล้วนะ” สุริยะเอ่ยเสียงหยัน

“ป่านไม่เคยทำตัวเสียหายทำไมพ่อต้องมองป่านในแง่ร้าย ผมไม่เข้าใจว่าทำไมพ่อถึงมีอคติกับป่านนักทั้งที่เขาทั้งพยายามทำตัวนอบน้อมกับพ่อมาโดยตลอด” อาทิตย์เถียงแทนคนรักเสียงแข็ง

“ก็ด้านเดียวของหล่อนที่ฉันเห็น มันเป็นคนละด้านกับที่แกมองเห็นนะสิ”

“ผมโตแล้วนะครับพ่อ อย่าเห็นผมเป็นเด็ก ๆ ที่คิดอะไรเองไม่เป็นจะได้ไหมครับ”

อารมณ์หงุดหงิดทำให้เขาพาลคิดถึงหญิงสาวซึ่งเป็นต้นเหตุแห่งการเบาะแว้งระหว่างตนกับบิดาอย่างไม่พอใจ เขาไม่เข้าใจว่าทำไมผู้หญิงคนนั้นถึงไม่ปฏิเสธผู้ใหญ่ ราวกับเธอเต็มใจต่อการจับคู่ในครั้งนี้

“ฉันไม่สน ฉันยืนยันนะเจ้าอาทิตย์ หนูจันทร์เท่านั้นที่จะมาเป็นลูกสะใภ้ของวงศ์รวี”

สุริยะเอ่ยตัดบทง่าย ๆ แล้วลุกขึ้น โยนผ้าผืนเล็กที่เคยวางอยู่บนตักลงกลางโต๊ะอาหารจากนั้นจึงเดินออกไปโดยไม่สนใจว่าคำพูดตนจะสร้างความหงุดหงิดให้บุตรแค่ไหน โทสะที่เกรี้ยวกราดทำให้อาทิตย์ปัดจานอาหารตรงหน้าทิ้งอย่างไม่ใส่ใจความเสียหาย

“ผู้หญิงบ้า ทำไมฉันถึงหนีเธอไม่พ้นซะที”

เขาโยนความผิดให้หญิงสาวต้นเรื่องอย่างพาล ๆ ขณะลุกขึ้นล้วงโทรศัพท์ต่อสายหาเพื่อนรัก แล้วคว้ากระเป๋าเอกสารเดินออกจากบ้าน ไปขึ้นรถยนต์คันหรูที่คนขับรถของบ้านวงศ์รวีนำมาจอดเทียบรอรับถึงหน้าบันไดคฤหาสน์อย่างรู้หน้าที่

“ไอ้ตะวันนี่ฉันเองนะ อาทิตย์...คืนนี้แกว่างไปเจอฉันที่ผับหรือเปล่าวะเพื่อน”

“เออว่างน่ะว่าง แต่มีอะไรทำให้แกหงุดหงิดแต่เช้าวะ เสียงถึงได้บ่งบอกอารมณ์ขนาดนี้น่ะ”

“แกรู้จัก จันทิมา วโรธรณ์ ไหมล่ะ นั่นแหละตัวการล่ะ”

“เฮ้ย! จันทร์นะเหรอ เขาไปทำอะไรให้แกวะ”

“แกรู้จักกับยายนั่นหรือไง”

“เออ ใครเขาก็รู้จักคนสวยแถมเก่งอย่างจันทิมา วโรธรณ์กันทั้งนั้นแหละวะ”

“ฮึ ถ้าไม่ใช่พวกเจ้าเจ้าชู้ไก่แจ้อย่างแก บางทีเขาก็ไม่ได้มีเวลาเอาไว้มองผู้หญิงทุกลมหายใจถึงขนาดเที่ยวรู้จักเขาทั่ว มั่วไปหมดอย่างแกหรอกโว้ยไอ้ตะวัน” อาทิตย์กล่าวเสียงเยาะผ่านไปตามสายโทรศัพท์

“ไอ้บ้า ไม่ใช่คนเจ้าชู้โว้ย คนสติดี ๆ เขาก็อยากรู้จักจันทร์กันทั้งนั้นแหละ ผู้หญิงคนนี้ทั้งสวยแถมนิสัยดีน่าคบหาจะตายไป”

“สร้างภาพเสียล่ะมากกว่า”

“จันทิมานะโว้ย  ไม่ใช่ปานดาว รายหลังน่ะ ฉันเชื่อว่าสร้างภาพคืองานถนัดของหล่อน”

“ไอ้ตะวัน ถ้าไม่อยากถูกตามเตะถึงบ้าน ก็หยุดพูดถึงป่านของฉันในทางเสียหายซะที” อาทิตย์ขึ้นเสียงด้วยความโมโหที่เพื่อนพาดพิงถึงคนรัก

“เออ ๆ เรื่องของแก อยากโง่ดักดานก็ตามใจ แล้วค่อยเจอกันที่เก่าเวลาเดิมแล้วกันเพื่อน”

ตะวันตัดบทอย่างเบื่อหน่ายกับความดื้อรั้นของเพื่อน เวลานี้ใครจะเตือนอะไร อาทิตย์ก็ไม่ฟัง ถ้าเป็นเรื่องที่พาดพิงถึงปานดาว จิราวัฒน์ ไปในทางที่ไม่ดี อดีตประชาสัมพันธ์ คนสวยของโรงแรมภูตะวัน ทั้งคู่ได้พบกันที่นั่นเมื่อสองปีก่อน

ตะวันทิ้งตัวพิงพนักเก้าอี้แล้วถอนหายใจยาว จดจำได้ว่าหลังจากปานดาวพยายามจะทอดสะพานให้ตน ซึ่งเป็นผู้บริหารไม่สำเร็จ เนื่องจากเธอไม่ใช่รสนิยมของคนอย่างเขา เขาไม่คิดจะสนใจผู้หญิงที่มีแค่ความสวยไว้สำหรับหว่านเสน่ห์ใส่ผู้ชายไปทั่ว เขาชอบผู้หญิงที่สวยหวาน และน่ารักแบบจันทิมามากกว่าจึงไม่เคยให้ความสนใจปานดาว

หลังไม่ประสบความสำเร็จในการทอดสะพานให้เขาก้าวข้าม ปานดาวก็หันไปตีสนิทกับอาทิตย์เมื่อรู้ว่าเพื่อนของเขามีฐานะ ทั้งสองคบหากันเกือบสองปี ปานดาวจึงเริ่มเปลี่ยนไปหลังรู้ว่าอำนาจสิทธิ์ขาดด้านการเงินภายในบริษัทฯ ของอาทิตย์อยู่ในความรับของสุริยะและต้องให้บิดาเขาอนุมัติเงินทุกครั้งที่จะใช้จ่าย ทำให้ปานดาวรู้สึกไม่พอใจ เธอจึงตีจากและหน้าหายไปโดยทิ้งข้อความไว้ว่าไม่ต้องการเป็นต้นเหตุทำให้อาทิตย์ต้องทะเลาะเบาะแว้งกับบิดา ซึ่งเพื่อนผู้โง่เขลาของเขาก็เชื่อว่าหญิงสาวหวังดีและโดนนายสุริยะบีบคั้น