บทที่ 10

หลังจากที่บริษัทเงียบเหงามานานเพราะสายเม้า สายชวนตี้อย่างเอแคร์ต้องไปศึกษาดูงานที่ประเทศญี่ปุ่น แผนกของเราก็เงียบเหงาลงไปอย่างมาก ประจวบกับที่หน้าท้องของฉันเองก็เริ่มนูนออกมาจนเห็นได้ชัด เสื้อผ้าชุดกางเกงก่อนหน้าก็เปลี่ยนมาเป็นชุดคลุมท้องที่ยาวจนถึงน่อง แล้วสวมทับด้วยเสื้อคลุมอีกที เพราะเป็นท้องแรกและฉันเองก็มีรูปร่างที่ผอมอยู่แล้ว จึงดูไม่เหมือนคนท้องสักเท่าไหร่ แม้น้ำหนักตัวจะเพิ่มขึ้นแต่รูปร่างกลับไม่ได้อ้วนขึ้น คิดว่าน่าจะลงพุงเสียมากกว่า ตอนนี้ก็กินมากไม่ได้เหมือนเมื่อก่อน เพราะเจ้าตัวน้อยในท้องก็โตวันโตคืนเริ่มเบียดกระเพาะอาหาร รวมไปถึงอวัยวะต่าง ๆ พี่ ๆ ในทีมที่ผ่านการมีลูกมาก่อนอย่างพี่สจี พี่น้ำตาล รวมไปถึงพี่ปุ้ยพี่รู้ข่าวต่างก็ตกใจที่ฉันท้อง เอาจริงฉันก็ขอโทษขอโพยพี่ ๆ ในทีม แถมยังรู้สึกผิดมาก ๆ คล้ายกับว่าปกปิดกับบริษัทเรื่องที่ฉันท้องก่อนทำงาน

ความจริงฉันไม่รู้ตัวว่าตัวเองท้องด้วยซ้ำเฮ้อ! หลังจากนั้นก็เหมือนแต่ละคนแต่ละฝ่ายรวมไปถึงฉันต่างวางแผนการทำงานใหม่รวมไปถึงการลาคลอดอีกทั้งยังต้องหาพี่เลี้ยงเด็กเพิ่มอีกคน…ดีที่พี่สจีมีคอนแทกต์พี่เลี้ยงที่เคยดูแลลูกแกมาให้แถมยังรับรองว่าไว้ใจได้ฉันก็โล่งใจโดยวางแผนไว้ว่าจะนัดพูดคุยกันวันเสาร์นี้ถึงเวลาเลี้ยงและการจ้างงานวันนี้วันพุธแต่ภายในแผนกกลับครึกครื้นเหมือนมีเรื่องอะไรดีๆเกิดขึ้นอย่างนั้นแหละจนฉันอดถามพี่น้ำตาลออกไปไม่ได้เมื่อมาถึงที่โต๊ะทำงานของตัวเอง

“วันนี้มีอะไรเหรอคะทำไมทุกคนดูตื่นเต้นกันจัง”

“มาๆน้องเจมาพอดีก็วันนี้น่ะนอกจากยัยเอแคร์กับน้องภพจะกลับมาแล้วนายญี่ปุ่นเองยังมาด้วย”

พี่น้ำตาลดีอกดีใจจนออกนอกหน้าแต่ฉันก็ยังงงอยู่ดีนายญี่ปุ่นมาดูงานที่บริษัทมีเรื่องอะไรให้ดีอกดีใจขนาดนั้นกันพอพี่น้ำตาลเห็นหน้าฉันก็จีบปากจีบคอเล่าต่ออย่างเมามัน

“น้องเจไม่รู้อะไรก็นายญี่ปุ่นน่ะทั้งหล่อทั้งหนุ่มอีกทั้งยังใจป้ำสุดๆเลี้ยงทีไม่อั้นมีแต่ของดีๆแพงๆ”

“ใช่ๆ” พี่สจีมาเสริมทัพอีกแรงเมื่อเห็นว่าฉันทำหน้างงไม่เอนจอยไปกับพวก

“ก็ปีที่แล้วงานเลี้ยงต้อนรับนายญี่ปุ่นพาพวกเราไปเหมาไนท์บาร์รูฟท็อปใจกลางเมืองเชียวนะเอาจริงแค่เห็นชื่อพี่ก็ไม่กล้าไปละแม้ว่าจะเข้มงวดในเรื่องงานแต่ว่าช่วงที่แกอยู่ไทยแผนกเราก็ได้อานิสงส์ไปกับเขาด้วยเห็นว่าพูดไทยได้นิดหน่อยชอบกินผัดกะเพราเป็นพิเศษ”

“หรือคะ” ส่วนฉันนั้นที่เรียนและทำพาสไทม์ในญี่ปุ่นมาก่อนก็ไม่ได้ว้าวอะไรกับการโนมิไกที่เมาหัวราน้ำหลังจากเลิกงานพรุ่งนี้เช้าก็ต้องแบกสังขารอันยับเยินมาทำงานต่อสมัยเรียนโทอาจารย์ที่ปรึกษาก็ดื่มเก่งชะมัดส่วนตัวฉันไม่ค่อยจอยเท่าไหร่กรุงเทพฯมันเหมาะที่จะให้ไปเลาะเลี้ยงสังสรรค์หลังเลิกงานเสียทุกวันซะเมื่อไหร่แค่รถติดก็กินเวลาชีวิตไปมากโขแล้ว

หลังจากนั้นไม่นานแผนกที่ครึกครื้นอยู่แล้วกลับครื้นเครงขึ้นไปอีกเมื่อเอแคร์เสียงมาก่อนจะเห็นตัว

“เอแคร์กลับมาแล้วค่าทุกคน” ฉันหันไปมองที่หน้าประตูก่อนจะเห็นเอแคร์ยิ้มแย้มหน้าบานทักทายพี่ๆทุกคนรวมไปถึงภพสามเดือนที่ไม่ได้เจอกันเหมือนว่าทั้งสองคนจะดูมีออร่ามากขึ้นกว่าเดิมก็แหงล่ะน้ำดีและอากาศดีออกขนาดนั้นเห็นพี่ๆลุกออกไปทักทายต้อนรับการกลับมาของคนทั้งสองฉันที่ไม่อยากลุกออกมาจากเก้าอี้ต้องจำใจลุกออกมาอย่างช่วยไม่ได้

“ยินดีต้อนรับกลับค่ะพี่เอแคร์ภพก็ด้วย” ฉันยิ้มให้กลับกลายเป็นว่าสายตาทั้งสี่คู่กลับจดจ้องที่หน้าท้องของฉันเสียอย่างนั้นจนอดที่ลูบหน้าท้องของตัวเองเพื่อลดความประหม่าไม่ได้

“ตายแล้ววววน้องเจไม่เจอกันสามเดือนมีน้ำมีนวลขึ้นเยอะเลยใช่มะน้องภพ” แอร์แคร์สะกิดแขนของชายหนุ่มรุ่นน้องที่ยืนอยู่ด้านข้างภพเองก็จ้องมองเหมือนมีคำถามเช่นกันฉันเลยตัดสินใจบอกไหนๆก็ใกล้จะคลอดอยู่แล้ว

“เจท้องค่ะไม่ได้อ้วน”

“หา!” เอแคร์ร้องเสียงหลงส่วนภพเองก็มีสีหน้าประหลาดใจแกมตกใจปนอยู่ในนั้นฉันไม่ถือสาเพราะว่าแม้แต่ตัวเองก็ยังไม่อยากจะเชื่อเหมือนกัน

“เอาละๆแยกย้ายกันไปทำงานเรื่องอื่นค่อยเม้ากันตกลงไปไหมจ๊ะ” เอแคร์ที่กำลังจะอ้าปากถามหุบลงฉับพลันจากนั้นก็แจกจ่ายของฝากแก่บรรดาพี่ๆรวมไปถึงฉันด้วยก่อนไปพี่ปุ้ยยังทิ้งท้าย

“พักเที่ยงแล้วรีบกลับเข้ามากันนะนายจะมาตอนบ่ายโมงตรงห้ามเลทห้ามสายสักวินาทีเดียวเข้าใจนะ”