บทที่ 11

“ค่า/ครับ” ก่อนจะตั้งหน้าตั้งตาทำงานตรงหน้าให้เสร็จแม้จะรู้สึกถึงสายตาที่จ้องมองอยู่ทางด้านหลังของใครบางคนก็ตามแต่ฉันเลือกที่จะไม่ใส่ใจเพราะยังไงก็ต้องมีคนอดใจไม่ไหวเอ่ยปากถามขึ้นมาก่อนแน่ๆส่วนฉันนั้นก็จะตอบคำถามในขอบเขตที่ตอบได้และไม่รู้สึกลำบากใจ

และก็เป็นอย่างที่คิดเมื่อพักเที่ยงฉันก็บิดขี้เกียจก่อนจะเก็บของทำท่าจะลุกขึ้นแต่เหมือนว่าภพจะตั้งท่ารออยู่แล้ว

“เจ”

“หือ”

“ไปทานข้าวด้วยกันไหม”

“อ้อ…ได้สิ”

“ภพอยากกินอะไรเจอะไรก็ได้” ฉันถามอย่างเป็นกันเองแม้ว่าก่อนหน้าพวกเราจะไม่เคยไปทานข้าวด้วยกันสักครั้งก็ตาม

“แล้วแต่เจแล้วกัน”

ฉันเลยเลือกร้านอาหารตามสั่งที่คนไม่พลุกพล่านแถมยังคิวไม่เยอะเพราะแถวนี้เป็นย่านออฟฟิศบางบริษัทก็กำหนดให้พักเที่ยงตอนสิบเอ็ดโมงหรือบ่ายโมงเพื่อแก้ปัญหาเรื่องความแออัดและจำนวนร้านอาหารไม่ได้มากพอที่จะรองรับพนักงานหลายร้อยชีวิตที่นี่

เขียนเมนูที่อยากทานก่อนเอ่ยถามคนตรงข้าม

“ภพจะเอาอะไร”

“เอาเหมือนเจนั่นแหละง่ายดีเร็วด้วย” ฉันพยักหน้าก่อนจะส่งชื่อเมนูให้พนักงานเสิร์ฟก่อนจะก้มหน้าดื่มน้ำเปล่าตรงหน้าฉันสูดหายใจก่อนจะเอ่ย

“ภพมีอะไรอยากจะถามเจหรือเปล่าถามได้ไม่ต้องเกรงใจ” ภพเองมีสีหน้าตกใจแต่ก็พยักหน้าเขาคงไม่คิดว่าฉันจะเปิดทางให้เขาได้ถามอีกอย่างฉันไม่ชอบให้เรื่องมันคาค้างใจเราต่างก็ทำงานด้วยกันเมื่อเห็นสีหน้าของเขาฉันก็รู้ทันทีว่าเขาคงตกใจไม่น้อยที่รู้ว่าฉันท้อง

“เจแต่งงานตั้งแต่เมื่อไหร่” บรรยากาศระหว่างสองเราต่างก็กลืนไม่เข้าคายไม่ออกทั้งคู่ฉันยิ้มก่อนจะตอบ

“เจยังไม่ได้แต่งงาน”

“…”

“เอาเป็นว่าตอนนี้เจเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว” ฉันตอบเพื่อชิงปิดคำถามปลายเปิดเราต่างสบตากันก่อนจะยิ้มให้กันแล้วก้มหน้ากินอาหารเที่ยงตรงหน้าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นฉันท้องฉันไม่ได้ไปฆ่าใครตายสักหน่อยได้แต่ตะโกนก้องอยู่ในใจแต่ตอนนี้ฉันต้องรีบยัดอาหารจานโปรดลงท้องอย่างรวดเร็วเพื่อทำเวลาก่อนจะเตรียมไปต้อนรับนายญี่ปุ่นที่ว่า

ระหว่างทางภพก็ไม่พูดอะไรอีกระหว่างที่รอลิฟต์เขาก็หันมามองฉันก่อนจะเอ่ย

“ถ้าเจมีปัญหาอะไรก็บอกภพได้นะคือ…”

“ขอบคุณ…” ฉันเว้นจังหวะเขาคงกลัวว่าแม่เลี้ยงเดี่ยวอย่างฉันจะลำบากที่ต้องเลี้ยงลูกคนเดียวสินะ

“ขอบใจมากนะภพจะได้กลายเป็นคุณอาแล้ว” ฉันแซวเขากลับ

“แล้วรู้เพศหรือยัง”

“รู้แล้วล่ะ…ลูกชายแต่ว่ายังไม่ได้ตั้งชื่อเลยแม่ชื่อปภาดาแล้วลูกชื่ออะไรดีภพช่วยคิดหน่อยสิ”

ดูเหมือนระหว่างเราจะมีบรรยากาศผ่อนคลายมากขึ้นฉันสังเกตว่าตั้งแต่ภพกลับมาจากญี่ปุ่นดูสุขุมแล้วก็ไม่มีท่าทีขี้เล่นเหมือนเมื่อก่อนดูเหมือนว่าระยะเวลาสามเดือนที่โน่นคงจะเข้มงวดน่าดูโชคดีที่ฉันไม่ได้ไปไม่งั้นคงประสาทกินแน่ๆ

“ภพตั้งชื่อไม่เก่งหรอกแล้วพี่สจีพี่นุ้ยล่ะ”

“สองคนนั้นก็หาไว้ให้คร่าวๆสองสามชื่อแล้วล่ะตื่นเต้นกันใหญ่” ก่อนเราทั้งสองจะหัวเราะออกมาพร้อมกันเมื่อนึกถึงพี่สจีพี่นุ้ยที่เล่นใหญ่ต่างก็ถกเถียงเรื่องชื่อเจ้าตัวน้อยจนฉันเผลอลูบหน้าท้องตัวเองไม่ได้เมื่อรู้สึกว่าเจ้ากำลังดิ้น

“กี่เดือนแล้ว”

“ย่างแปดแล้วล่ะ”

“อืม” ภพมองหน้าท้องที่โป่งนูนของฉันก่อนจะเบนสายตาไปที่อื่นแล้วไม่พูดอะไรอีกเราทั้งสองเดินเคียงกันเข้าไปในลิฟต์โดยไม่รู้เลยว่ามีสายตาคู่หนึ่งจดจ้องอยู่ทางด้านหลังอย่างไม่วางตา