บทที่ 5

ทางด้านเคอิริวอิจิตอนนี้ดำรงตำแหน่งผู้บริหารสานต่อจากเคอิยามาดะผู้เป็นบิดาซึ่งเป็นผู้ก่อตั้ง KEI GROUP  บริษัทไอทีชื่อดังรวมไปถึงเครือข่ายสื่อสารดังยักษ์ใหญ่ของญี่ปุ่นอีกด้วย

“สวัสดีค่ะท่านประธาน” เสียงพูดพร้อมยืนคำนับอีกฝ่ายอย่างสุภาพ

“คุณนากามูระผมอยากให้คุณหาต้นจัสมินมาเปลี่ยนในห้องทำงานผมด้วยอ้อ...อาหารกลางวันของผมวันนี้ขอเป็นกะเพราไรส์ซึไข่ดาวไม่สุกขอเป็นร้านอาหารไทยต้นตำรับ”

“เอ่อ...ท่านประธานอาหารเผ็ดไม่ได้นี่ค่ะ”

“ไม่เป็นไรเอาตามนี้รบกวนด้วย”

สั่งเลขาหน้าห้องเสร็จเคอิก็ก้าวเข้าไปในห้องทำงานเช้านี้เขาตื่นนอนมาด้วยอาการอ่อนเพลียพะอืดพะอมขมปากขมคอคลื่นไส้อาเจียนยังไงยังงั้นอีกทั้งภายในห้องนอนของเขาแม้แต่กลิ่นของดอกลาเวนเดอร์ที่ชอบยังฉุนจนรู้สึกหงุดหงิดต้องเปลี่ยนเป็นกลิ่นดอกจัสมินทั้งในห้องนอนในรถรวมถึงที่ทำงานด้วยเกิดอะไรขึ้นกับเขากันแน่...รวมถึงอยากทานอาหารไทยรสจัดทั้งๆที่เขาไม่ใช่คนทานเผ็ดมาแต่ไหนแต่ไรแปลกแปลกมากเกิดมาพึ่งเคยเป็น

ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูหน้าห้องดังขึ้น

“ขออนุญาตค่ะ” เสียงเลขาสาวดังขึ้น

“เชิญ”

“ดิฉันเอาดอกจัสมินมาเปลี่ยนให้ท่านประธานไม่ทราบว่าจะให้วางไว้ที่ตรงไหนคะ...”

“วางไว้บนโต๊ะผมตรงหัวมุมนั่นแหละขอบคุณมาก”

“แล้วดิฉันมาแจ้งกำหนดการที่จะไปประเทศไทยอาทิตย์หน้าค่ะ”

“ผมคิดว่าเราน่าจะเลื่อนไปก่อนได้ไม่ได้สำคัญอะไรใช่ไหมสภาพผมตอนนี้ไม่พร้อมเดินทางจริงๆนั่นแหละเอาเป็นว่าให้คนที่เมืองไทยเดินทางมาที่นี่เองแล้วกันอ้อ...หนึ่งในทีม LEO GROUP ที่จะเดินทางมานั้นรีเควสคนชื่อ ‘ปภาดา’ ให้มาด้วย”

“รับทราบค่ะ”

“มีงานอะไรอีกไหมผมอยากจะพักสักหน่อยส่วนอาหารกลางวันเอาเข้ามาให้ในห้องได้เลยอ้อ...ผมอยากได้บ๊วยอบแห้งหรือไม่ก็ผลไม้อบแห้งอื่นๆด้วยนะรบกวนคุณด้วย”

“รับทราบค่ะ” แปลกแปลกมากวันนี้เจ้านายหนุ่มสุดหล่อของเธอแปลกไปจริงๆหน้าตาที่เคยสดใสตอนนี้ดูเหนื่อยล้ารวมไปถึงอยากกินบ๊วยหรืออาหารไทยนั่นอีกปกติเจ้านายของเธอธาตุไฟท้องอ่อนจะตายยิ่งอาหารรสจัดไม่ต้องถามถึงจำได้ตอนที่ไปร่วมรับประทานอาหารจีนเซ็นสัญญาสำคัญกับลูกค้าหม้อไฟรสจัดของฉงชิ่งทำเอาเจ้านายเธอนอนซมและท้องเสียไปหลายวัน

หมดกันตอนแรกว่าจะแอบไปเซอร์ไพรส์แม่สาวเจ้าเสน่ห์คนนั้นซะหน่อยอะไรจะบังเอิญขนาดนั้นเธอเป็นหนึ่งในทีม SYSTEM ENGINEER ของบริษัทลูกสาขาในไทยหนึ่งในเครือกิจการของเขาเองแต่น่าเสียดายตอนนี้เขาเองไม่มีอารมณ์จะทำงานอะไรเลยรวมถึงอาการแปลกๆที่เกิดขึ้นกับตัวเองแบบไม่มีสาเหตุด้วยช่วงเช้าส่วนใหญ่ก็ไม่ได้ทำอะไรอ่านเอกสารคร่าวๆก็รู้สึกพะอืดพะอมต้องพักสายตาเป็นระยะปกติเขาทำงานเพลินจนเลยเวลากินเวลานอนด้วยซ้ำแต่ช่วงนี้ไม่ไหวทำให้หลายงานต้องล่าช้าไปอีก

เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้ง

“กะเพราไรส์ซึได้แล้วค่ะ” เธอเหลือมองอาหารตรงหน้าแล้วแสบท้องแทนผู้เป็นนายจริงๆ

“ขอบคุณมากครับถ้าช่วงบ่ายไม่มีอะไรแล้วบอกคุณอากิระให้เตรียมรถให้ผมด้วย

“อ้อ...ส่วนงานไหนไม่เร่งด่วนให้ส่งมาทางเมล์ส่วนงานเร่งด่วนให้คุณติดต่อคุณอากิระเขาจะจัดการเอง”

“ผมลางาน 3 วันนะช่วงนี้ไม่มีอะไรใช่ไหม”

“ช่วงนี้ไม่มีงานอะไรเร่งด่วนอะไรเลยค่ะท่านประธานจะลาสักหนึ่งสัปดาห์เลยยังได้ค่ะ”

“งั้นโอเคตกลงตามนี้”

“คุณเองก็ควรจะพักเหมือนกันถ้าไม่มีงานเร่งด่วนอะไรถือซะว่าเป็นโบนัสจากผม”

“ขอบคุณมากๆค่ะท่านประธาน” เลขาสาวแทบเก็บความดีใจไว้ไม่อยู่ลาพักผ่อน 1 อาทิตย์เกิดได้ยากมากๆในบริษัทยักษ์ใหญ่นอกจากวันหยุดนักขัตฤกษ์แล้วละก็...แทบไม่มียิ่งเลขาอย่างเธอด้วยแล้วยิ่งเป็นไปได้ยากชักอยากจะให้ท่านประธานป่วยบ่อยๆแล้วซิ

คฤหาสน์เคอิ

“กลับมาแล้วครับ”

“เอ๋...ทำไมวันนี้กลับเร็วนักล่ะริวอิจิ”

“พอดีรู้สึกไม่ค่อยสบายนะครับเลยลาพักสักหนึ่งอาทิตย์คุณแม่คงไม่ว่าอะไรนะครับ”

“ไม่ว่าหรอก...สุขภาพต้องมาก่อนเสมอ” นายหญิงเเห่งบ้านเคอิกล่าวเสียงเรียบก่อนหันมาจิบชายามบ่ายต่อ

“ไปหาหมอมาหรือยังหรือว่าจะให้ตามมาตรวจที่บ้าน”

“ไม่เป็นไรครับคงจะเครียดสะสม”

“งั้นก็พักผ่อนเถอะ”

ริวอิจิแบกร่างกายที่อ่อนล้ากลับยังห้องนอนตัวเองซึ่งอยู่ชั้น 2 ของคฤหาสน์แรงจะเดินขึ้นบันไดแทบไม่มีรู้สึกพะอืดพะอมอยากจะอาเจียนเต็มทีแต่พอได้กลิ่นดอกจัสมินอาการที่ว่าก็เหมือนจะดีขึ้นรู้สึกผ่อนคลายขึ้นมากจึงลุกไปอาบน้ำก่อนจะกลับมานอนพักเอาแรงสักยก