บทที่ 17

ซาบริน่าเข้าใจทุกอย่างในทันที

ชัดเจนแล้วว่าเกรซเป็นคนจัดการเรื่องนี้เป็นพิเศษ

เกรซบอกกับเธอเมื่อสองสามวันก่อนว่าเกรซจะทำเซอร์ไพรส์ให้เธอ

ซาบริน่ารู้สึกอบอุ่นในหัวใจขึ้นมาทันที

ไม่ว่าเซบาสเตียนจะปฏิบัติต่อเธออย่างไร เกรซเป็นคนเดียวในโลกนี้ที่ให้ความอบอุ่นแก่ซาบริน่า เกรซมีเวลาอยู่เพียงสองเดือน ดังนั้นเพื่อเห็นแก่เกรซ ซาบริน่าจึงต้องร่วมมือกับเซบาสเตียนและสวมบทบาทอย่างเต็มที่

“ขอบคุณค่ะแม่ หนูชอบเซอร์ไพรส์นี้มาก แม่ดูนี่สิ นี่คือชุดแต่งงานที่เซบาสเตียนเตรียมไว้ให้หนู ดูดีไหมคะ?” ซาบริน่ายกมุมชุดแต่งงานของเธอขึ้นและถาม

เกรซสำรวจชุดสองสามครั้ง และจากนั้นเธอก็เริ่มน้ำตาไหล

“แซบบี้ แม่ไม่คาดคิดเลยว่าหนูจะสวยและแต่งหน้าได้ดีขนาดนี้ หนูกับเซบาสเตียนเป็นคู่ที่สมกันราวกับสวรรค์สร้างจริง ๆ ” เกรซยิ้มกว้าง

สิ่งที่เธอพูดไม่ใช่เรื่องที่ผิด

ไม่ใช่แค่เกรซเท่านั้นที่รู้สึกว่าซาบริน่าและเซบาสเตียนคู่ที่สมกันราวกับสวรรค์สร้าง แต่พนักงานในร้านอาหารรู้สึกว่าทั้งคู่ที่สมบูรณ์แบบเช่นกัน

“แซบบี้ แม่ไม่เคยแต่งงานเลยในชีวิต และไม่ได้สวมชุดแต่งงานด้วยซ้ำ แม่เลยหวังไว้สูงว่าหนูจะได้สวมชุดแต่งงานและแต่งงานที่มีเกียรติเป็นอย่างสูง อย่างไรก็ตาม เซบาสเตียนไม่ต้องการให้เอิกเกริกจนเกินไปเพราะความเจ็บป่วยของแม่ ดังนั้นงานแต่งงานของหนูจึงถูกกำหนดไว้ที่นี่ ไม่มีใครได้รับเชิญ แต่แม่สามารถให้พรกับหนูได้ ไม่เป็นไรใช่ไหม?" เกรซถามซาบริน่าอย่างขอโทษ

ซาบริน่ารู้ดีถึงเหตุผลที่เซบาสเตียนไม่ต้องการอะไรที่เอิกเกริก เป็นเพราะพวกเขาอยู่ในความสัมพันธ์ตามสัญญาเท่านั้น

อย่างไรก็ตามเธอไม่ได้พูดอะไรต่อ เธอเพียงยิ้มและพูดขึ้น “แม่คะ พรของแม่ก็มากพอแล้ว ต่อให้มีคนนอกมาร่วมงานแต่งงานนี้มากกว่านี้ หนูก็ไม่รู้จักพวกเขาหรอกค่ะ หนูจะร่วมชีวิตกับเซบาสเตียนในอนาคตไม่ใช่กับคนอื่น ดังนั้นหนูต้องการคนมากมายไปทำไมคะ?"

เกรซมีความสุขมากยิ่งขึ้นเมื่อเธอได้ยินเช่นนั้น เธอยกมือขึ้นเพื่อจับมือของซาบริน่า สวมสร้อยข้อมือสีเขียวมรกตบนข้อมือของซาบริน่าอย่างสบาย ๆ และพูดด้วยรอยยิ้ม "ลูกสะใภ้ของฉันเป็นคนเข้าใจอะไรง่ายและใจดีที่สุด ฉันมีความสุข ฉันก็สบายใจแล้วหากฉันจะข้ามไปสู่โลกหน้า”

ซาบริน่าจับมือเกรซและดุว่า "แม่คะ วันนี้เป็นโอกาสอันดีสำหรับเซบาสเตียนและหนู แม่ไม่ได้รับอนุญาตให้พูดแบบนี้นะคะ"

"โอเค โอเคจ่ะ เข้าไปกันเถอะ" เกรซหัวเราะ

เซบาสเตียนผู้ซึ่งถูกซาบริน่ากำลังโอบอยู่ ไม่ได้พูดอะไรมากนักตลอดเวลา เขาสับสนมาก ซาบริน่าซึ่งเคยเย็นชาอย่างไม่รู้ลืมต่อหน้าคนอื่น เป็นคนพูดมากตอนที่อยู่กับแม่ของเขาเหรอ? เธอกล่อมจนแม่ของเขามีความสุขเสียจริง

หัวใจของเซบาสเตียนอดไม่ได้ที่จะเต้นเล็กน้อย

ทั้งคู่เดินจูงมือกัน และถัดจากพวกเขาคือเกรซในรถเข็น ทั้งสามคนไปที่ห้องโถงเล็ก ๆ ที่ชั้นบนสุดของร้านอาหาร ทุกอย่างลงตัวแล้ว และบาทหลวงยืนอยู่หน้าห้องโถง

เมื่อเธอเดินเข้าไปในสภาพแวดล้อมเช่นนั้น จู่ ๆ ซาบริน่าก็รู้สึกว่านี่เป็นงานแต่งงานที่แท้จริงของเธอและรู้สึกถึงความศักดิ์สิทธิ์

แต่กระนั้น เธอรู้สึกถูกขัดจังหวะโดยความรู้สึกเยาะเย้ยของเธอเอง

เธอจะยังมีงานแต่งงานที่แท้จริงกับผู้ชายที่เธอรักในช่วงชีวิตนี้ไหม?

เธอไม่คิดเช่นนั้น

ใครในโลกนี้จะต้องการผู้หญิงออกจากคุก ไม่มีที่อยู่ หางานไม่ได้ และอาจจะมีบุตรนอกสมรสได้อีก?

ก็คงไม่มีอีกแล้ว

เธอควรปฎิบัติให้งานแต่งงานครั้งนี้ราวกับเป็นงานแต่งงานที่แท้จริงของเธอ

ซาบริน่ายืนอยู่ต่อหน้าบาทหลวงและฟังคำเทศน์

เมื่อบาทหลวงถามเธอว่า “คุณยินดีจะแต่งงานกับเซบาสเตียน ฟอร์ด หรือไม่? ไม่ว่าในเวลาที่ดีหรือร้าย ไม่ว่าเขาจะจนหรือรวย ไม่ว่าจะแข็งแรงหรือเจ็บป่วย คุณจะรักเขาอย่างไม่มีเงื่อนไขและซื่อสัตย์ต่อเขาตลอดไปหรือไม่?”

ซาบริน่าพยักหน้าเห็นด้วยและพูดว่า “ฉันยินดีค่ะ!”

เธอรู้สึกเศร้าในหัวใจอย่างหาที่เปรียบมิได้ แม้จะพูดอย่างนั้น

เธอพูดกับลูกน้อยอย่างเงียบๆ ว่า “ลูกรัก ลูกเป็นพยานในงานแต่งงานของแม่ใช่ไหม? แม่อาจจะไม่ได้แต่งงานอีกเลยในชีวิตนี้ แต่แม่จะคิดเสียว่าเป็นการหาพ่อให้ลูก ได้ไหมจ่ะ?”

เสียงของบาทหลวงดังก้องอยู่ในหูของพวกเขา "เจ้าสาวและเจ้าบ่าวแลกเปลี่ยนแหวนกันได้"

เซบาสเตียนซื้อแหวนมาล่วงหน้า ซาบริน่าไม่รู้ว่าคุณภาพดีหรือไม่ดี เธอเพียงทำตามขั้นตอนและแลกแหวนกับเซบาสเตียน เมื่อเซบาสเตียนยกมือขึ้นเพื่อสวมแหวนให้เธอ ซาบริน่ารู้สึกได้ถึงคืนนั้นอีกครั้ง

มีภาพลวงตาบางอย่างที่เซบาสเตียนเป็นเหมือนชายคนนั้น

“เจ้าบ่าว เชิญคุณจูบเจ้าสาวของคุณได้” น้ำเสียงที่ร่าเริงใจของบาทหลวงดึงซาบริน่าออกจากความคิดของเธออีกครั้ง

จิตใจของซาบริน่ามึนงงไปครู่หนึ่ง

ให้จูบเซบาสเตียนที่นี่?

เธอจะทำได้อย่างไร?

เธอไม่สามารถพาตัวเธอเองไปจุมพิตชายสองคนได้ในช่วงเวลาสั้น ๆ เพียงสองเดือน ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้เจอชายที่ตายไปแล้วคนนั้นอีกก็ตาม

เธอรู้สึกผิดในใจและเธอก็จะรังเกียจตัวเอง

ซาบริน่าหันศีรษะไปทางด้านข้างโดยไม่รู้ตัว จากที่ห่างออกไป เกรซซึ่งนั่งอยู่บนที่นั่งคิดว่าซาบริน่าอาย เกรซมองทั้งคู่ด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน

ในทางกลับกัน เซบาสเตียนโน้มตัวลงอย่างขู่บังคับ จับริมฝีปากของเธอให้แม่นยำและจูบเธอ

เธอไม่มีที่หนีและไม่สามารถขัดขืนต่อหน้าเกรซได้ ความรู้สึกที่ถูกเขาควบคุมอยู่ในอ้อมแขนของเขาอีกครั้ง ทำให้เธอนึกถึงชายที่ตายไปแล้วคนนั้น

ทั้งเซบาสเตียนและชายคนนั้นมีพลังอำนาจที่เหนือกว่าเหมือนกัน

หลังจากการจูบครั้งนี้ ใบหน้าของเธอก็แดงระเรื่อราวกับสีเลือด และเซบาสเตียนก็มีความรู้สึกที่ต่างออกไป เขารู้สึกราวกับว่าเขาเคยพบเธอมาก่อน

ความรู้สึกที่ไม่รู้ว่าคืออะไรทำให้เขาหงุดหงิดในใจเป็นอย่างมาก

แม่ของเขาอยู่ข้างเขาและพูดว่า "ฉันขอให้ลูกสองคนแก่เฒ่าไปด้วยกัน"

งานแต่งงานที่บาทหลวงและแม่เป็นพยายานสิ้นสุดลง อย่างไรก็ตามในมุมหนึ่งนอกร้านอาหาร ยังคงมีคนสามคนซ่อนตัวอยู่

นั่นคือ ลินคอล์น เจด และเซลีนคนทั้งสามในครอบครัว พวกเขาได้รับความอับอายขายหน้าเช่นนี้ แล้วจะพอใจได้อย่างไร?

เซลีนรู้สึกหึงหวงเป็นที่สุดถึงขั้นคลั่ง

ทั้งสามในครอบครัวกำลังไตร่ตรองเบื้องหลังของภาพนั้น ในเมื่อเซบาสเตียนไม่รู้ว่าในวันนั้นซาบริน่าว่าเป็นคนที่ช่วยชีวิตของเขาด้วยร่างกายของเธอ ทำไมเขาถึงต้องการแต่งงานกับซาบริน่าแต่สัญญาว่าจะแต่งงานกับเซลีนในอีกสองเดือนต่อมา?

ต้องมีเหตุผลอื่นสำหรับเรื่องเหล่านี้

บังเอิญว่ามีผู้หญิงที่แต่งตัวเป็นผู้ดูแลคนป่วยเดินผ่านไปในเวลานั้น เจดเข้าไปให้คำชมเชยแก่ผู้ดูแลคนป่วยวัย 50 ปี เธอแกล้งทำเป็นไม่สนใจและถามว่า “ทำไมทั้งคู่ถึงจัดงานแต่งแบบเรียบง่ายนัก? พวกเขาไม่แม้แต่จะชวนเพื่อนและครอบครัวมาด้วยเหรอ?”

“เฮ้อ” ผู้ดูแลคนป่วยถอนหายใจ “มันช่างน่าเศร้านัก ลูกชายของคุณผู้หญิงคนนี้เป็นคนที่ประสบความสำเร็จ แต่เธอมีเวลาอยู่แค่สองเดือนเท่านั้น ลูกสะใภ้คนนี้เป็นคนที่คุณผู้หญิงผู้ชราต้องการ แต่ลูกชายกลับดูเหมือนจะไม่ชอบเธอ ถึงกระนั้นเขายังคงต้องการเติมเต็มความปรารถนาของคุณผู้หญิงผู้ชรา ดังนั้นพวกเขาจึงจัดงานแต่งงานแบบเรียบง่ายที่นี่”

เจดไม่ตอบ

นั่นแหละ!

เธอบอกข่าวดีแก่ลินคอล์นสามีของเธอ และซีลีนลูกสาวของเธอ

เซลีนยิ่งหึงขึ้นไปอีก “ซาบริน่าได้รับความรักจากแม่ของเซบาสเตียนได้อย่างไร? หนูจะทำให้เธอตายอย่างอนาถ!”

เซลีนหยิบโทรศัพท์ของเธอออกมาแล้วกดหมายเลขชุดหนึ่ง “เฮย์ส นายช่วยฉันจัดการกับผู้หญิงคนหนึ่ง ราคาเท่าไหร่ก็ได้ฉันให้ไม่อั้น!”