Share
บทที่ 326
Related chapter
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 327
ความสัมพันธ์ที่ซาบริน่ามีกับครอบครัวลินน์เป็นความทรงจำที่เจ็บปวดสำหรับเธอเสมอมา มันเป็นรอยแผลเป็นที่เธอไม่อยากเปิดเผย อย่างไรก็ตาม มันไม่ใช่เรื่องน่าอายแต่อย่างใดแม้ว่ามาร์คัสจะเชื้อเชิญ แต่ซาบริน่าก็ไม่ได้ไปร้านกาแฟกับเขา ตอนนี้ ทั้งสองคนยืนอยู่บนถนนสายหลักนอกทางเข้าบริษัท ซาบริน่าตั้งใจที่จะเล่าเรื่องราวอย่างง่าย ๆ ที่เกี่ยวกับความสัมพันธ์ของเธอกับครอบครัวลินน์ เพราะเธอต้องการกลับบ้านโดยเร็วเพื่อจะได้รู้ว่าไอโนะทำอะไรลงไปที่บ้านตระกูลฟอร์ด“ตอนอายุน้อยกว่าสิบสองปี ฉันอาศัยอยู่ในบ้านเกิดของฉัน ซึ่งอยู่ในเขตชานเมืองของเมืองเล็ก ๆ พ่อแม่ของฉันอาศัยอยู่ที่นั่นโดยปลูกผักครัวเรือน ในช่วงที่ซบเซา พ่อของฉันก็จะไปเป็นคนส่งสินค้าให้โกดังด้วย“ตอนที่ฉันอายุได้สิบขวบ ตอนที่พ่อของฉันทำงานอยู่ที่โกดัง เขาถูกของบางอย่างตกใส่เขา ของทับจนเสียชีวิต ในช่วงเวลาเดียวกันนั้น แม่ของฉันป่วยและไม่อาจรักษาหายได้ตลอดทั้งปี“หลังจากนั้น เธอก็ไม่ดีขึ้นเลย และร่างกายของเธอก็อยู่ในสภาพที่เปราะบางอยู่เสมอ“แต่เพราะฉันเรียนเก่ง แม่ของฉันอยากให้ฉันเรียนต่อ สองปีต่อมา เธอพาฉันมาที่เมืองเซ้าท์ ซิตี้“นั่นเป็นค
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 328
มาร์คัสถึงกับพูดไม่ออกเขาไม่รู้จะปลอบเด็กสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาอย่างไร เขาได้แต่แบ่งปันความเจ็บปวดของเธอในใจ ในขณะนั้นเอง ฝนก็เริ่มตกราวกับว่ามีใครให้สัญญาณฝนเริ่มตกหนักขึ้นภายในไม่กี่วินาทีซาบริน่ายกแขนขึ้นเพื่อกันศีรษะจากฝน แต่มาร์คัสดึงเธอเข้าไปในล็อบบี้ของอาคารชั้นหนึ่งทันทีขณะที่ทั้งสองตั้งสติ มาร์คัสหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วกดหมายเลข “ซินดี้ ช่วยฉันเอาเอกสารไปที”ซาบริน่าไม่พูดอะไรมาร์คัสไม่ได้ตั้งใจที่จะขึ้นไปข้างบนเหรอ? ทำไมเขาถึงเรียกใครบางคนมาที่นี่เพื่อรับเอกสารไปแทน?ไม่นานหลังจากนั้น หญิงสาวสวยในชุดอย่างมืออาชีพและรองเท้าส้นสูงก็มาถึงล็อบบี้ มาร์คัสจึงส่งเอกสารบางส่วนให้กับผู้หญิงคนนั้นและสั่งว่า “บอกผู้อำนวยการของเธอว่าฉันจะไม่ขึ้นไปชั้นบน มีบางอย่างที่ฉันต้องจัดการที่นี่”“ค่ะ ผู้อำนวยการชอว์” หญิงสาวตอบด้วยรอยยิ้มก่อนจะเดินกลับขึ้นไปชั้นบนมาร์คัสหันมาสนใจซาบริน่าอีกครั้ง “เธอจะไปไหน? เดี๋ยวฉันจะไปส่ง”ซาบริน่าไม่รู้จะตอบอย่างไร เธออยากกลับบ้านหลังจากชะงักเล็กน้อยเธอก็เริ่มพูดอีกครั้ง “ไม่จำเป็นหรอกค่ะ นายน้อยชอว์ ฉันไปเองได้”มาร์คัสยิ้ม “เธอกำลังจ
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 329
“ฉันจะไม่ทำแบบนั้นอีก“ถ้าในอนาคตเธอต้องการเงิน ไม่ว่าจะมากขนาดไหน เธอก็มาหาฉันได้เสมอ“อย่าปล่อยให้ตัวเองต้องทนทุกข์เพียงลำพังซาบริน่ารับนามบัตรโดยกล่าวว่า “ขอบคุณค่ะ นายน้อยชอว์”ความจริงแล้ว เธอไม่อยากรับนามบัตร แล้วเธอจะรับไปเพื่ออะไร? ซาบริน่าและลูกสาวของเธออยู่กับเซบาสเตียนแล้ว ดังนั้น พวกเขาจึงไม่ต้องกังวลเรื่องเงินอีกในอนาคต นอกจากนี้ เธอยังได้งานทำแล้ว ซึ่งเธอตัดสินใจที่จะอุทิศเวลาของเธอและสร้างเนื้อสร้างตัวเธอไม่จำเป็นต้องพึ่งพาใครอีกต่อไปแต่เมื่อเห็นว่ามาร์คัสเคยช่วยเธอมาก่อน เธอไม่ต้องการเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของมาร์คัสด้วยการปฏิเสธนามบัตรไปขณะที่เธอกำลังเอื้อมมือไปหยิบการ์ดนั้น ก็มีรถจอดอยู่ข้างหลังทั้งคู่ มาร์คัสและซาบริน่าต่างหันความสนใจไปที่รถท่าทีของซาบริน่าเปลี่ยนไปอย่างกะทันหันเหตุใดจึงเป็นเรื่องบังเอิญที่เซบาสเตียนกลับมาถึงบ้านในขณะนั้น?ด้วยเหตุผลบางอย่าง ซาบริน่ากลัวว่าภาพก่อนหน้านี้จะทำให้เซบาสเตียนหึง แต่หลังจากคิดถึงเรื่องนี้แล้ว เธอก็ตระหนักว่ามันไม่สมเหตุสมผลเลยที่เซบาสเตียนจะรู้สึกแบบนั้นซาบริน่าคิดมากไปคนแรกที่ลงจากรถคือคิงส์ตัน เมื่อเห็นมาร
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 330
คิงส์ตัน มาร์คัส และ ซาบริน่าต่างตกตะลึงมาร์คัสพยายามปกป้องซาบริน่าที่อยู่ข้างหลังของเขา ขณะที่มองเซบาสเตียนอย่างสยองขวัญ “เซบาสเตียน...ถ้านายมีปัญหาอะไร เข้ามาหาฉัน อย่าแตะต้องซาบริน่า เพราะยังไง เธอก็เป็นแม่ของลูกนายนะ“ถ้า...นายอยากจะฆ่าใครสักคน ให้มันเป็นฉันเถอะนะ”เซบาสเตียนไม่ตอบ เขาเพียงแค่ถอดเนกไทและปลดกระดุมเสื้อของเขาออก ในชั่วขณะนั้น ร่างที่กำยำของเขาก็สัมผัสกับมาร์คัสจากนั้น เขาก็พูดด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ว่า “นายกำลังคิดอะไรอยู่? รถค่อนข้างอับชื้น ฉันก็เลยรู้สึกร้อนเฉย ๆ ดังนั้น ฉันจึงแกะกระดุมเพื่อให้เย็นลงเล็กน้อย”มาร์คัสรู้สึกโล่งใจ “อ๋อ...เซบาสเตียน นาย...คอของนาย ได้รับบาดเจ็บได้ยังไง?“อ๋อ ฉันได้รับบาดเจ็บจากแมวป่า” เซบาสเตียนตอบอย่างไม่ใส่ใจทั้งคิงส์ตันและซาบริน่ายังคงถูกแช่แข็งอยู่กับที่ใบหน้าของซาบริน่าเปลี่ยนเป็นสีแดงจนเธอละสายตาจากทุกคนที่นั่น และมุ่งความสนใจไปที่การลูบผมของไอโนะลิ้นของคิงส์ตันผูกเป็นปมในขณะคิดกับตัวเอง'นายน้อย คุณไม่ใช่คนโกหกเก่งเลย แมวป่าพันธุ์ไหนที่ทิ้งร่องรอยของฟันไว้ได้''แม้ว่าจะเป็นแมวป่า แต่คุณไม่รู้หรือว่าแมวและมนุษย์ม
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 1
ก่อนพลบค่ำ ซาบริน่า สก๊อตต์ เดินออกมาจากเรือนจำเธอได้รับการประกันตัวออกจากมาชั่วคราวเป็นเวลาหนึ่งวัน ในมือของเธอกำเอกสารซึ่งระบุที่อยู่แห่งหนึ่งเอาไว้ จากนั้นเธอจึงเดินขึ้นรถที่จอดรออยู่ตรงทางเข้าเรือนจำ เธอมาถึงคฤหาสน์เก่าที่อยู่บนกึ่งกลางภูเขาในเวลาใกล้ค่ำ คนเฝ้าประตูนำทางซาบริน่าไปยังห้องนอน ทันทีที่เดินเข้ามาในห้อง เธอพบว่าห้องนอนนั้นมืดสนิท และมีกลิ่นคาวเลือดเตะจมูกอย่างรุนแรง ก่อนที่เธอจะปรับสายตาเพื่อให้เข้ากับความมืดในห้องนั้นได้ แขนอันแข็งแกร่งคู่หนึ่งฉุดรั้งตัวเธอมาไว้ในอ้อมกอด ลมหายใจที่ร้อนระอุเข้าโจมตีเธอ “เธอคือคนที่พวกเขาส่งมาให้ฉันเล่นสนุก ก่อนที่ถึงเวลาตายสินะ… นังผู้หญิงขายตัว?” ‘หญิง....ขายตัวงั้นเหรอ?’ น้ำตาของซาบริน่าร่วงหล่นลงมาจากดวงตา ในทันใด เธอรู้สึกหวาดกลัว และเสียงของเธอเริ่มสั่นเครือขึ้นทุกขณะ “คุณ… กำลังจะตายเหรอคะ?”“ใช่! เธอเสียใจเหรอที่กำลังทำแบบนี้กับฉัน?” ชายคนนั้นหัวเราะเยาะเบา ๆ “ฉันไม่ได้เสียใจเลยค่ะ” ซาบริน่าพูดออกมาอย่างยากลำบากเธอไม่มีที่ว่างให้กับความเสียใจหรอก เพราะแม่ของเธอกำลังรอความช่วยเหลือจากเธออยู่ ห้องนั้นมืดสนิท เ
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 2
เซบาสเตียนไม่ได้มองหน้าซาบริน่าเลย “เธอได้ยินในสิ่งที่ฉันพูดไปแล้วนี่”ซาบริน่าดึงชายเสื้อผ้าที่สกปรกของเธอเล่น และพูดด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลไปว่า “คุณคะ นี่เป็นเรื่องตลกที่ไม่ขำเอาเลยนะคะ”เซบาสเตียนเยาะเย้ย และพูดอย่างฉุนเฉียวไปว่า “เธอมีแผนที่จะแต่งงานกับฉันมาตลอดไม่ใช่เหรอ?”สายตาของเซบาสเตียนตัดผ่านไปยังใบหน้าผอมบางของซาบริน่าราวกับมีดโกนอันแหลมคม และจ้องเข้าไปในดวงตาของเธอ ซาบริน่าตัวสั่นและเบือนหน้าหนี กระนั้น เซบาสเตียนบีบคางของเธอเอาไว้และบังคับให้มองมาที่เขาจากนั้นซาบริน่าก็ตระหนักได้ว่าลักษณะต่าง ๆ ที่อยู่ภายใต้ของเงานั่น มีโครงร่างที่เท่และสวยงาม เขาจะต้องเป็นลูกรักของพระเจ้าแน่ ๆ เพราะเขาดูหล่อเหลามาก ยิ่งไปกว่านั้น หนวดเคราสีดำที่อยู่บนสันกรามของเขา ยังแสดงออกถึงความเป็นชายที่แข็งแกร่งอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ชุดสูทของเขาได้รับการตัดเย็บมาอย่างดีและดูหรูหราซาบริน่าสามารถบอกได้เลยว่า ชายคนนี้ต้องเป็นคนที่ไม่ธรรมดามากแน่ ๆ ในทางตรงกันข้าม เธอสวมเสื้อผ้าที่ปกคลุมไปด้วยเชื้อรา ผมที่ยุ่งเหยิง ใบหน้าสกปรก กลิ่นตัวแรง และไม่ได้อาบน้ำมาหลายวันทั้งสองคนกำลังจะไปจดทะเบียน
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 3
“อะไรนะ?” เซบาสเตียนขมวดคิ้วทันที และเขาก็รีบเข้าไปดูด้านในในห้องน้ำไม่มีใครอยู่แล้ว มีเพียงตัวหนังสือบนกำแพงที่เขียนด้วยเลือดไว้ว่า ‘มิสเตอร์ฟอร์ด แม้ว่าเราจะมีโลกแห่งความแตกต่างระหว่างสถานะของเรา แต่ฉันก็ไม่อยากแต่งงานกับคุณ ลาก่อน!'ตัวอักษรที่เขียนด้วยเลือดนี้ดูประณีตและเฉียบคม ซึ่งเผยให้เห็นถึงอารมณ์ที่ไม่ยอมใครง่าย ๆ ของผู้เขียนเซบาสเตียนตะลึงกับสิ่งที่เห็นการสืบสวนเรื่องราวของเธออาจจะไม่ถูกต้องหรือเปล่า?ไม่กี่วินาทีต่อมา เขาก็ออกคำสั่งดังลั่น “ออกไปค้นหาด้านหลังของภูเขา เดี๋ยวนี้!”เขาไม่สามารถปล่อยให้แม่ของเขาเสียใจก่อนที่เธอจะเสียชีวิตได้หนามและเถาวัลย์ทุกชนิดที่สามารถพบได้ที่ด้านหลังภูเขากระชากเสื้อผ้าของซาบริน่าขาด แต่เธอทำได้เพียงจับเถาวัลย์เหล่านั้นเพื่อปีนลงมา และพยายามไม่ให้ตัวเธอเองตกลงมาตาย เธอซ่อนตัวอยู่ภายใต้เถาวัลย์อันหนาทึบ และพยายามหลบหนีจากผู้คนในตระกูลฟอร์ดที่กำลังตามหาเธอเธออยู่ที่นั่นจนถึงเวลาค่ำ และตะเกียดตะกายปีนป่ายไปรอบ ๆ ภูเขาเช้าตรู่ของวันรุ่งขึ้น เธอไปที่คฤหาสน์ลินน์อีกครั้ง ลินคอล์น ลินน์และเจด ซัลลิแวนตกใจและตื่นตระหนกเมื่อเห็นซาบริน่า
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 4
เซบาสเตียนตามหาซาบริน่ามาหนึ่งเดือนแล้วเมื่อเขาคิดว่าคงตัดสินใจผิดพลาดไป และซาบริน่าไม่ได้มีมลทินหรือมีเรื่องเสื่อมเสียตามรายงานการสืบสวนของเขา เธอก็กลับมาปรากฏตัวเป็นพนักงานเสิร์ฟที่อยู่ด้านนอกห้องนี่ และกำลังทำงานทุ่มเทเป็นพิเศษให้กับเขาเขาประเมินเธอต่ำไปจริง ๆ“ผู้อำนวยการฟอร์ด… นี่มันเรื่องอะไรกัน?” ผู้จัดการร้านอาหารที่มากับเซบาสเตียนตัวสั่น เมื่อมองมาที่เขา“เธอมาอยู่ที่นี่มานานแค่ไหนแล้ว?” เซบาสเตียนมองผู้จัดการอย่างเย็นชา“ดะ… เดือนนึงแล้วครับ” ผู้จัดการตอบกลับอย่างติดขัดหนึ่งเดือน!เมื่อหนีมาจากตระกูลฟอร์ด จริง ๆ และไม่ได้จะพยายามหลบหนี เธอเพียงแค่ต้องการเพิ่มราคาของตัวเธอเองบ้าเอ้ย!ซาบริน่ามองเซบาสเตียนด้วยความขุ่นเคืองและรู้สึกผิดโลกแคบขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย?“ฉันไม่เข้าใจในสิ่งที่คุณพูด ปล่อยฉันนะ! ถ้าไม่ปล่อยฉัน ฉันจะโทรแจ้งตำรวจ” เธอพยายามอย่างหนักที่จะให้ตัวเองหลุดพ้นจากเงื้อมมือของเซบาสเตียน แต่เธอไม่สามารถเคลื่อนไหวได้เลย ซาบริน่าเริ่มเจ็บปวดมากขึ้นจนมีเหงื่อบาง ๆ เริ่มก่อตัวบนหน้าผากของเธอผู้จัดการตำหนิซาบริน่าด้วยความตกใจ “ไลลา ยัง มันจะมากเกินไปแล้
Latest chapter
