Share
บทที่ 329
Related chapter
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 330
คิงส์ตัน มาร์คัส และ ซาบริน่าต่างตกตะลึงมาร์คัสพยายามปกป้องซาบริน่าที่อยู่ข้างหลังของเขา ขณะที่มองเซบาสเตียนอย่างสยองขวัญ “เซบาสเตียน...ถ้านายมีปัญหาอะไร เข้ามาหาฉัน อย่าแตะต้องซาบริน่า เพราะยังไง เธอก็เป็นแม่ของลูกนายนะ“ถ้า...นายอยากจะฆ่าใครสักคน ให้มันเป็นฉันเถอะนะ”เซบาสเตียนไม่ตอบ เขาเพียงแค่ถอดเนกไทและปลดกระดุมเสื้อของเขาออก ในชั่วขณะนั้น ร่างที่กำยำของเขาก็สัมผัสกับมาร์คัสจากนั้น เขาก็พูดด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ว่า “นายกำลังคิดอะไรอยู่? รถค่อนข้างอับชื้น ฉันก็เลยรู้สึกร้อนเฉย ๆ ดังนั้น ฉันจึงแกะกระดุมเพื่อให้เย็นลงเล็กน้อย”มาร์คัสรู้สึกโล่งใจ “อ๋อ...เซบาสเตียน นาย...คอของนาย ได้รับบาดเจ็บได้ยังไง?“อ๋อ ฉันได้รับบาดเจ็บจากแมวป่า” เซบาสเตียนตอบอย่างไม่ใส่ใจทั้งคิงส์ตันและซาบริน่ายังคงถูกแช่แข็งอยู่กับที่ใบหน้าของซาบริน่าเปลี่ยนเป็นสีแดงจนเธอละสายตาจากทุกคนที่นั่น และมุ่งความสนใจไปที่การลูบผมของไอโนะลิ้นของคิงส์ตันผูกเป็นปมในขณะคิดกับตัวเอง'นายน้อย คุณไม่ใช่คนโกหกเก่งเลย แมวป่าพันธุ์ไหนที่ทิ้งร่องรอยของฟันไว้ได้''แม้ว่าจะเป็นแมวป่า แต่คุณไม่รู้หรือว่าแมวและมนุษย์ม
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 1
ก่อนพลบค่ำ ซาบริน่า สก๊อตต์ เดินออกมาจากเรือนจำเธอได้รับการประกันตัวออกจากมาชั่วคราวเป็นเวลาหนึ่งวัน ในมือของเธอกำเอกสารซึ่งระบุที่อยู่แห่งหนึ่งเอาไว้ จากนั้นเธอจึงเดินขึ้นรถที่จอดรออยู่ตรงทางเข้าเรือนจำ เธอมาถึงคฤหาสน์เก่าที่อยู่บนกึ่งกลางภูเขาในเวลาใกล้ค่ำ คนเฝ้าประตูนำทางซาบริน่าไปยังห้องนอน ทันทีที่เดินเข้ามาในห้อง เธอพบว่าห้องนอนนั้นมืดสนิท และมีกลิ่นคาวเลือดเตะจมูกอย่างรุนแรง ก่อนที่เธอจะปรับสายตาเพื่อให้เข้ากับความมืดในห้องนั้นได้ แขนอันแข็งแกร่งคู่หนึ่งฉุดรั้งตัวเธอมาไว้ในอ้อมกอด ลมหายใจที่ร้อนระอุเข้าโจมตีเธอ “เธอคือคนที่พวกเขาส่งมาให้ฉันเล่นสนุก ก่อนที่ถึงเวลาตายสินะ… นังผู้หญิงขายตัว?” ‘หญิง....ขายตัวงั้นเหรอ?’ น้ำตาของซาบริน่าร่วงหล่นลงมาจากดวงตา ในทันใด เธอรู้สึกหวาดกลัว และเสียงของเธอเริ่มสั่นเครือขึ้นทุกขณะ “คุณ… กำลังจะตายเหรอคะ?”“ใช่! เธอเสียใจเหรอที่กำลังทำแบบนี้กับฉัน?” ชายคนนั้นหัวเราะเยาะเบา ๆ “ฉันไม่ได้เสียใจเลยค่ะ” ซาบริน่าพูดออกมาอย่างยากลำบากเธอไม่มีที่ว่างให้กับความเสียใจหรอก เพราะแม่ของเธอกำลังรอความช่วยเหลือจากเธออยู่ ห้องนั้นมืดสนิท เ
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 2
เซบาสเตียนไม่ได้มองหน้าซาบริน่าเลย “เธอได้ยินในสิ่งที่ฉันพูดไปแล้วนี่”ซาบริน่าดึงชายเสื้อผ้าที่สกปรกของเธอเล่น และพูดด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลไปว่า “คุณคะ นี่เป็นเรื่องตลกที่ไม่ขำเอาเลยนะคะ”เซบาสเตียนเยาะเย้ย และพูดอย่างฉุนเฉียวไปว่า “เธอมีแผนที่จะแต่งงานกับฉันมาตลอดไม่ใช่เหรอ?”สายตาของเซบาสเตียนตัดผ่านไปยังใบหน้าผอมบางของซาบริน่าราวกับมีดโกนอันแหลมคม และจ้องเข้าไปในดวงตาของเธอ ซาบริน่าตัวสั่นและเบือนหน้าหนี กระนั้น เซบาสเตียนบีบคางของเธอเอาไว้และบังคับให้มองมาที่เขาจากนั้นซาบริน่าก็ตระหนักได้ว่าลักษณะต่าง ๆ ที่อยู่ภายใต้ของเงานั่น มีโครงร่างที่เท่และสวยงาม เขาจะต้องเป็นลูกรักของพระเจ้าแน่ ๆ เพราะเขาดูหล่อเหลามาก ยิ่งไปกว่านั้น หนวดเคราสีดำที่อยู่บนสันกรามของเขา ยังแสดงออกถึงความเป็นชายที่แข็งแกร่งอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ชุดสูทของเขาได้รับการตัดเย็บมาอย่างดีและดูหรูหราซาบริน่าสามารถบอกได้เลยว่า ชายคนนี้ต้องเป็นคนที่ไม่ธรรมดามากแน่ ๆ ในทางตรงกันข้าม เธอสวมเสื้อผ้าที่ปกคลุมไปด้วยเชื้อรา ผมที่ยุ่งเหยิง ใบหน้าสกปรก กลิ่นตัวแรง และไม่ได้อาบน้ำมาหลายวันทั้งสองคนกำลังจะไปจดทะเบียน
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 3
“อะไรนะ?” เซบาสเตียนขมวดคิ้วทันที และเขาก็รีบเข้าไปดูด้านในในห้องน้ำไม่มีใครอยู่แล้ว มีเพียงตัวหนังสือบนกำแพงที่เขียนด้วยเลือดไว้ว่า ‘มิสเตอร์ฟอร์ด แม้ว่าเราจะมีโลกแห่งความแตกต่างระหว่างสถานะของเรา แต่ฉันก็ไม่อยากแต่งงานกับคุณ ลาก่อน!'ตัวอักษรที่เขียนด้วยเลือดนี้ดูประณีตและเฉียบคม ซึ่งเผยให้เห็นถึงอารมณ์ที่ไม่ยอมใครง่าย ๆ ของผู้เขียนเซบาสเตียนตะลึงกับสิ่งที่เห็นการสืบสวนเรื่องราวของเธออาจจะไม่ถูกต้องหรือเปล่า?ไม่กี่วินาทีต่อมา เขาก็ออกคำสั่งดังลั่น “ออกไปค้นหาด้านหลังของภูเขา เดี๋ยวนี้!”เขาไม่สามารถปล่อยให้แม่ของเขาเสียใจก่อนที่เธอจะเสียชีวิตได้หนามและเถาวัลย์ทุกชนิดที่สามารถพบได้ที่ด้านหลังภูเขากระชากเสื้อผ้าของซาบริน่าขาด แต่เธอทำได้เพียงจับเถาวัลย์เหล่านั้นเพื่อปีนลงมา และพยายามไม่ให้ตัวเธอเองตกลงมาตาย เธอซ่อนตัวอยู่ภายใต้เถาวัลย์อันหนาทึบ และพยายามหลบหนีจากผู้คนในตระกูลฟอร์ดที่กำลังตามหาเธอเธออยู่ที่นั่นจนถึงเวลาค่ำ และตะเกียดตะกายปีนป่ายไปรอบ ๆ ภูเขาเช้าตรู่ของวันรุ่งขึ้น เธอไปที่คฤหาสน์ลินน์อีกครั้ง ลินคอล์น ลินน์และเจด ซัลลิแวนตกใจและตื่นตระหนกเมื่อเห็นซาบริน่า
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 4
เซบาสเตียนตามหาซาบริน่ามาหนึ่งเดือนแล้วเมื่อเขาคิดว่าคงตัดสินใจผิดพลาดไป และซาบริน่าไม่ได้มีมลทินหรือมีเรื่องเสื่อมเสียตามรายงานการสืบสวนของเขา เธอก็กลับมาปรากฏตัวเป็นพนักงานเสิร์ฟที่อยู่ด้านนอกห้องนี่ และกำลังทำงานทุ่มเทเป็นพิเศษให้กับเขาเขาประเมินเธอต่ำไปจริง ๆ“ผู้อำนวยการฟอร์ด… นี่มันเรื่องอะไรกัน?” ผู้จัดการร้านอาหารที่มากับเซบาสเตียนตัวสั่น เมื่อมองมาที่เขา“เธอมาอยู่ที่นี่มานานแค่ไหนแล้ว?” เซบาสเตียนมองผู้จัดการอย่างเย็นชา“ดะ… เดือนนึงแล้วครับ” ผู้จัดการตอบกลับอย่างติดขัดหนึ่งเดือน!เมื่อหนีมาจากตระกูลฟอร์ด จริง ๆ และไม่ได้จะพยายามหลบหนี เธอเพียงแค่ต้องการเพิ่มราคาของตัวเธอเองบ้าเอ้ย!ซาบริน่ามองเซบาสเตียนด้วยความขุ่นเคืองและรู้สึกผิดโลกแคบขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย?“ฉันไม่เข้าใจในสิ่งที่คุณพูด ปล่อยฉันนะ! ถ้าไม่ปล่อยฉัน ฉันจะโทรแจ้งตำรวจ” เธอพยายามอย่างหนักที่จะให้ตัวเองหลุดพ้นจากเงื้อมมือของเซบาสเตียน แต่เธอไม่สามารถเคลื่อนไหวได้เลย ซาบริน่าเริ่มเจ็บปวดมากขึ้นจนมีเหงื่อบาง ๆ เริ่มก่อตัวบนหน้าผากของเธอผู้จัดการตำหนิซาบริน่าด้วยความตกใจ “ไลลา ยัง มันจะมากเกินไปแล้
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 5
ถ้าชายที่ยืนอยู่ข้างหลังซาบริน่าไม่ใช่เซบาสเตียน แล้วจะเป็นใครได้อีก?ชายคนนั้นมองดูซาบริน่าด้วยรอยยิ้มจาง ๆ เสียงที่กลมกล่อมและอบอุ่นของเขาทำให้รู้สึกผ่อนคลายจนสามารถทำให้เธอถึงจุดสุดยอดทางโสตประสาทได้เลย “แม่ไม่สบายและต้องการพักผ่อน มีอะไรที่เธอทำไม่ได้ ก็มาหาทางแก้ปัญหากับฉันก็ได้นิ? ทำไมเธอต้องรบกวนแม่ด้วย?”ซาบริน่าตกตะลึงและพูดไม่ออกชายคนนั้นโอบแขนของเธอ และพาเธอออกไปก่อนที่เธอจะทันได้ปฏิเสธ“ลูกแม่ คุยเรื่องงานแต่งงานกับซาบริน่าให้รู้เรื่อง ลูกต้องปฏิบัติต่อซาบริน่าให้ดีนะ” เกรซตะโกนตามหลังพวกเขาไป“อย่ากังวลไปเลยครับแม่” ชายคนนั้นตอบขณะปิดประตูห้องผู้ป่วยซาบริน่าถูกเซบาสเตียนลากและเดินออกมาไกล เมื่อพวกเขามาถึงสุดทางเดิน ใบหน้าอันอบอุ่นของเขาถูกแทนที่ด้วยแสงสะท้อนที่เยือกเย็นและแสงจ้าที่คมชัดชายคนนั้นจับไปที่ต้นคอของซาริน่าอย่างรุนแรงและตรึงเธอไว้กับผนัง สายตาของเขาเหมือนดาบที่หนาวเย็น “นังโจรสาว! เธอได้ทดสอบความอดทนของฉันมาตลอดหนึ่งเดือน และตอนนี้เธอกล้าที่จะปรากฏตัวต่อหน้าแม่ของฉันอีก เธอกล้าหาญเกินไปแล้ว! ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับแม่ของฉันแล้วละก็ ฉันจะทำให้เธอได้พบกับ
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 6
เมื่อออกมาจากศาลากลาง ซาบริน่าก็บอกลาเซบาสเตียน “คุณฟอร์ดคะ หมอไม่อนุญาตให้ไปเยี่ยมในตอนบ่าย ดังนั้น ฉันจะไม่ตามคุณกลับไป พรุ่งนี้เช้าฉันจะไปเยี่ยมป้าเกรซเอง”เธอมีไหวพริบเสมอเมื่อไม่ได้อยู่ต่อหน้าป้าเกรซ เธอก็จะใช้ความคิดริเริ่มเพื่อทำให้ตัวเองห่างเหินออกจากเซบาสเตียน“แล้วแต่เธอ” เซบาสเตียนพูดอย่างเย็นชาและเรียบเฉยซาบริน่าออกจากสถานที่นี้เพียงลำพังในรถ คิงส์ตันถามว่า “นายน้อยเซบาสเตียน คุณไม่กลัวว่าเธอจะหนีเหรอครับ?”เซบาสเตียนเย้ยหยันอย่างดูถูก “หนีเหรอ? ถ้าเธออยากจะหนีจริง ๆ ทำไมเธอถึงทำงานเป็นพนักงานเสิร์ฟในร้านอาหารที่ฉันมักจะไปบ่อย ๆ ล่ะ? ทำไมถึงมาขอยืมเงินกับแม่ของฉันด้วย? เธอหนีไปสองครั้งนั้นก็เพื่อเพิ่มราคาตัวเองก็เท่านั้น”คิงส์ตันตอบไปว่า “จะเป็นอย่างอื่นไปได้ยังไง…”“ออกรถได้” เซบาสเตียนพูดรถขับผ่านซาบริน่าไป แต่เซบาสเตียนไม่แม้แต่จะมองเธอซาบริน่าลากร่างที่เหนื่อยล้าของเธอกลับมายังที่พักของเธอเธอถูกใครบางคนหยุดไว้ เมื่อเธอมาถึงประตูของเธอ “ซาบริน่า! เธอกำลังซ่อนตัวอยู่แถวนี้จริง ๆ เหรอ?”มันคือ เซลีน!เมื่อสองปีที่แล้ว เหตุเกิดจากชีวิตส่วนตัวที่วุ่นวายขอ
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 7
เซลีนสามารถบอกได้ว่าเซบาสเตียนไม่ชอบเธออย่างมากเธอรู้สึกราวกับว่ามีเข็ม 10,000 เล่ม แทงไปที่หัวใจ มันเจ็บปวด น่าอาย และน่ารำคาญมาก อย่างไรก็ตาม เธอกลัวเซบาสเตียนจับใจเธอกำลังจะพูดอีกสองสามอย่างด้วยน้ำเสียงอันน่ารักที่ตรงข้ามกับความจริงของเธอ แต่สายนั้นก็จบลงอย่างกะทันหันหัวใจของเซลีนจมดิ่งลง “มีอะไรเหรอเซลีน?” เจดรีบถาม“แม่คะ… นายท่านเซบาสเตียน… เขาไม่ตกลงที่จะมาหารือเรื่องการแต่งงานของเรา เขา…คงจะไม่รู้เรื่องนี่ใช่ไหมคะ?”เซลีนเริ่มร้องไห้ด้วยความกลัว “เขาคงไม่รู้ว่าหนูแอบอ้างเป็นซาบริน่าใช่ไหมคะ? แม่คะ เราควรทำอย่างไงกันดี? มือของเซบาสเตียนเปื้อนเลือดของคนนับไม่ถ้วน หนูกลัว… ”ทั้งเจดและลินคอล์นต่างก็หวาดกลัวในความคิดของพวกเขาเช่นกันทั้งครอบครัวใช้เวลาตลอดบ่ายด้วยความหวาดกลัว จนสาวใช้มารายงาน “คุณท่านคะ ซาบริน่ามาแล้วค่ะ เธอบอกว่าเธอมาที่นี่เพื่อเก็บภาพของเธอและแม่ของเธอค่ะ”“บอกมันให้ไสหัวไปซะ!” เซลีนระบายความโกรธของเธอกับซาบริน่าทันทีในขณะนี้ เซลีนทำได้เพียงมุ่งความสนใจไปที่ความหวาดกลัวเท่านั้น จนเธอลืมไปว่า เมื่อวานนี้เธอได้ขอให้ซาบริน่ามาเก็บภาพเก่า ๆ ของแม่ของ
Latest chapter
