LOGINShare
บทที่ 307
Related chapters
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 308
ในฐานะที่เขาเป็นลูกศิษย์ของท่านเสนาบดี เขาจะต้องรู้ให้ได้ และเขาไม่เชื่อว่าลู่อวี๋ซินจะกล้าไม่พูด!แม้เช่นนี้จะเป็นการเปิดเผยความจริงเรื่องที่ตนเองแอบฟังคนอื่นคุยกัน แต่เพื่อความสุขของท่านเสนาบดี เขาไม่สนใจเรื่องนี้มากนักแต่ทว่านั่งรถม้าออกไปได้ไม่นาน บ่าวรับใช้ก็บอกว่า เห็นรถม้าของจวนสกุลลู่แล้วเซินเฮ่อคิดสักพัก ก็ให้คนตามไปกลับพบว่าอีกฝ่ายไปหอคณิกาขณะที่กำลังวางแผนว่าจะคุยเรื่องนี้กันวันหลัง สุดท้ายกลับเห็นเกี้ยวของเซียวจวิ้นอ๋องก็จอดอยู่ที่ปากประตู และลู่อวี๋ซินยังก้าวไปคารวะอยู่ด้านหน้าเซียวจวิ้นอ๋องอย่างนอบน้อมเซินเฮ่อรู้สึกว่าเรื่องราวไม่ธรรมดา จึงแอบตามเข้าไปแล้วแม่เล้าเดินเข้ามาด้วยรอยยิ้มพลางกล่าว “คุณชายท่านนี้ ไม่ทราบว่าท่านชอบแม่นางแบบใดหรือ ข้าน้อยจะจัดเตรียมให้ท่านเองเจ้าค่ะ...”เซินเฮ่อกล่าวด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “ข้าอยากรู้ว่าสองคนนั่นมาคุยอะไรกัน”รอยยิ้มที่อยู่ใบบนหน้าของแม่เล้าแข็งค้าง “คุณชายพูดล้อเล่นแล้ว พวกแขกคนอื่น ๆ คุยอะไรกัน ท่านจะรู้ได้อย่างไร ให้ข้าน้อยจัดคนมาให้ท่านเสียสองสามคนไม่ดีกว่าหรือเจ้าคะ...”เซินเฮ่อยื่นเงินให้นางหนึ่งใบ “นี่คือเงินห้
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 309
เสิ่นเยี่ยนซูชะงักไปเล็กน้อยเซิ่งเฟิงก็รีบกล่าว “จะเป็นไปได้อย่างไร? เจ้าคงไม่ได้เห็นว่ากลยุทธ์ของเจ้าไร้ประโยชน์ จึงจงใจมาขู่ท่านเสนาบดีหรอกกระมัง?”เซินเฮ่อตัวชาไปหมดแล้ว จึงรีบกล่าว “เรื่องใหญ่เช่นนี้ ข้ายังจะล้อเล่นได้อีกหรือ?”จากนั้น เขาก็เล่าเรื่องที่เกี่ยวข้องกับลู่อวี๋ซินทั้งหมดให้ฟังหลังพูดจบ เซินเฮ่อถ็ถาม “ท่านเสนาบดี ตอนที่ท่านขอแต่งงานกับมหาราชครูหรง ได้พูดชัดเจนหรือไม่ว่าเป็นบุตรสาวคนใดขอรับ?”คำถามนี้กลับถามไปยังเสิ่นเยี่ยนซูแล้วเขากล่าวด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึม “ไม่ได้เอ่ยชื่อ แต่น่าจะเป็นหรงจือจือ”เซิ่งเฟิงก็กล่าวต่อทันทีว่า “คนปกติก็คงคิดว่าเป็นคุณหนูใหญ่สกุลหรงกระมัง ตอนนั้นมหาราชครูหรงได้ถามก่อนแล้วว่า ท่านเสนาบดีมองเรื่องที่คนนอกพูดไม่ดีเกี่ยวกับคุณหนูใหญ่หรงว่าอย่างไร”“ท่านเสนาบดีพูดไปว่าข่าวลือย่อมหยุดลงที่ผู้มีปัญญา จากนั้นเขาก็คุยเรื่องแต่งงานแล้ว”“หรือว่าประโยคหน้าถามถึงบุตรสาวคนโต และประโยคหลังกลับพูดถึงบุตรสาวคนเล็กงั้นหรือ? หากเป็นเช่นนั้นจริง มหาราชครูหรงบ้าไปแล้วหรือไร?”คนคนนี้พูดคุย แบบนั้นก็กระโดดข้ามไปมาเกินไปแล้ว!คนปกติที่ใดจะพูดคุยอย่
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 310
สวีเจ๋อไม่โง่ถึงขนาดตั้งใจจะไปต่อต้านอาจารย์ของตนเองหรอก ก็แค่ไม่พอใจเสิ่นเยี่ยนซูเท่านั้นเขาสั่งการอย่างใจเย็น “ยังมีเวลาอีกครึ่งเดือน คำสั่งแต่งตั้งและโยกย้ายขุนนางออกจากตำแหน่งในปีหน้าก็จะส่งออกมา ลู่อวี๋ซินมีความประพฤติที่ไม่ดี แจ้งเสนาธิการฝั่งซ้ายของกรมขุนนาง ปลดเขาออกจากตำแหน่ง โดยไม่ต้องอธิบายรายละเอียดของเหตุผล”เซินเฮ่อ “ขอรับ”ในฐานะผู้สำเร็จราชการแทนและราชเลขาธิการ การแต่งตั้งหรือโยกย้ายอาลักษณ์ในกรมโยธาธิการคนเดียว ท่านเสนาบดีไม่จำเป็นต้องให้เหตุผล......เช้าวันรุ่งขึ้นพ่อบ้านหวงก็ส่งบัตรเยี่ยมไปที่จวนมหาราชครู เพื่อแสดงเจตนาว่าเสิ่นเยี่ยนซูต้องการจะเข้าไปเยี่ยมเยียนพ่อบ้านหวง “ท่านเสนาบดี รอจวนมหาราชครูตอบกลับมาแล้ว บ่าวจะไปรายงานท่านขอรับ”เสิ่นเยี่ยนซูหยักหน้า “อืม”หลังจากขานรับ เขาก็นั่งอยู่บนรถม้า ไปยังพระราชวังเพื่อเข้าเฝ้าในท้องพระโรงหลายวันมานี้รักษาบาดแผล การเข้าเฝ้าเช้าควรได้รับยกเว้นไปหลายวัน เพียงแต่เขาไม่มีเวลาว่างมากนัก เพราะเรื่องที่ฝ่าบาททรงลังเล ล้วนส่งมาให้เขาตัดสินใจทั้งหมดภาระราชการไม่มีละเลย แต่บาดแผลบนร่างกายกลับหายช้าลงเสียเล็กน้อย
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 311
เขาคิดทบทวนเหตุการณ์ที่พบเจอมาตั้งแต่ลืมตาดูโลกจนถึงวันนี้ แต่ก็นึกไม่ออกว่าเคยไปก้าวล่วงเฉินเยี่ยนซูตั้งแต่เมื่อไรและตอนนี้ เฉินเยี่ยนซูก็พูดขึ้นว่า “สมัยที่เซียวจวิ้นอ๋องยังหนุ่ม เขาเคยดำรงตำแหน่งที่กรมโยธาธิการเช่นกัน ในฐานะพระญาติของราชวงศ์ เขาสมควรได้ร่วมเดินทางไปด้วย จะได้เป็นตัวแทนของฮ่องเต้ในการแสดงความห่วงใยต่อราษฎรชาวเมืองซานโจวที่อยู่ใกล้แม่น้ำหยางในเมืองซานโจว”หา?ทุกคนงุนงง นั่นเพราะเฉิงเหมี่ยนกับสวีเจ๋ออยากไปเพื่อให้ได้เลื่อนขั้นเลื่อนตำแหน่ง แต่ให้เซียวจวิ้นอ๋องไปจะมีประโยชน์อะไร?หากทำงานได้ไม่ดีจะต้องรับโทษ หากทำงานได้ดีอย่างมากก็ได้แค่คำชมจากฮ่องเต้มิหนำซ้ำ หากไม่ระวังเพียงเล็กน้อยก็อาจจะมีภัยถึงชีวิตเฉิงเหมี่ยนรีบถาม “ท่านราชเลขาธิการ จะให้เซียวจวิ้นอ๋องเป็นผู้บัญชาการ ส่วนข้าเป็นรองผู้บัญชาการหรือขอรับ?”เฉินเยี่ยนซู “ต้องให้เจ้าเป็นผู้บัญชาการอยู่แล้วสิ เจ้าต้องรับผิดชอบจัดสรรทุกอย่าง เซียวจวิ้นอ๋องเพียงแต่เป็นตัวแทนของราชวงศ์เท่านั้น”“ต้องให้เซียวจวิ้นอ๋องปรากฏตัวริมเขื่อนให้บ่อย เขาเป็นเสด็จปู่ของฮ่องเต้ มีเขาอยู่ แรงงานที่นั่นจะได้มีขวัญกำลังใจ”บร
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 312
แม้แต่หรงจือจือก็ยังรู้สึกประหลาดใจ นางถามเสียงเรียบ “พูดถึงว่าอย่างไรบ้างหรือ?”อย่างไรจวนเฉิงหยางโหวก็เป็นถึงจวนโหว ทั้งยังไม่ได้หย่าร้างแล้วยกขบวนกลับบ้านอย่างยิ่งใหญ่เหมือนนาง ตามหลักแล้วไม่น่าจะถูกนินทาอะไรได้ ทั้งยังเป็นที่รับรู้ทั่วทั้งเมืองหลวงแบบนี้เจาซีตอบ “เฮ้อ! พูดถึงทุกรูปแบบเลยเจ้าค่ะ บ้างก็บอกว่าฮูหยินโหวสังหารอนุไปหลายคน อนุบางคนกำลังตั้งท้องอยู่”“บ้างก็บอกว่าเฉิงหยางโหวหมายปองลูกสะใภ้ของตัวเอง ทำให้บุตรชายกับลูกสะใภ้กลัวจนต้องแยกบ้านไปอยู่ที่อื่น พูดกันไปเป็นตุเป็นตะ แต่เรื่องที่บุตรชายเขาแยกออกไปอยู่ที่อื่นก็เป็นความจริง”“บ้างก็บอกว่าสวีชิงชิงผู้เป็นบุตรสาวของเฉิงหยางโหวอิจฉาน้องสาวต่างมารดาของตัวเองที่มีหน้าตาสะสวยกว่า ด้วยเหตุนี้จึงทำการผลักน้องสาวต่างมารดาลงแม่น้ำ เกือบทำให้น้องสาวต้องตาย”“อ้อ แล้วก็ยังมีอีกเรื่องเจ้าค่ะ มีคนพูดว่าสวีชิงชิงมีใจให้แก่จีอู๋เหิงผู้เป็นคุณชายใหญ่ของจวนอ๋องเฉียน ลงมือทำอาหารส่งไปให้หลายครั้งแต่ก็ถูกปฏิเสธทุกครั้งไป”หรงจือจือตะลึงงันหลังจากได้ฟังตามหลักแล้วพวกนี้ถือเป็นเรื่องส่วนตัวมากๆ มันถูกขุดออกมาได้อย่างไร?เจาซีพูดต่อ
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 313
ที่ผ่านมามักจะจ้องมองหรงจือจืออย่างเย็นชา ทว่าวันนี้สีหน้ากลับมีความหวาดกลัวเผยออกมาภาพนี้ทำให้หรงจือจือสับสนงุนงงกว่าเดิมปากพูดทักทายอย่างสุภาพ “ฮูหยินเฉิงหยางโหว วันนี้มีเวลาว่างมาที่นี่ได้อย่างไร?”นางเซี่ยฝืนยิ้มว่า “จริงๆ แล้วข้ามาเพราะมีธุระต้องมา บัดนี้ชื่อเสียงของจวนเฉิงหยางโหวย่ำแย่เช่นนี้ ข้าเองก็รู้สึกละอายใจมากเช่นกันที่มาพบโดยไม่แจ้งล่วงหน้า”นางว่าจบก็ผลักสวีชิงชิงไปด้านหน้า “ยังไม่ทำความเคารพท่านหญิงอีก”ยากมากที่สวีชิงชิงจะยอมก้มหัวให้แบบวันนี้ ทำความเคารพหรงจือจืออย่างสุภาพ “สวีชิงชิงคารวะท่านหญิงหนานหยาง”หรงจือจือรู้สึกว่าแม่ลูกคู่นี้แปลกประหลาดมากแต่ตราบใดที่อีกฝ่ายยังไม่บอกเจตนาในการมา นางก็จะไม่แสดงท่าทีแม้แต่น้อย เพียงแต่พูดอย่างเรียบนิ่งว่า “ไม่ต้องมากพิธี เชิญนั่งเถอะ!”ฮูหยินเฉิงหยางโหวรีบส่ายมือ “ข้าจะกล้านั่งได้อย่างไร เชิญท่านหญิงนั่งเถิด!”ท่าทีร้อนรนกระวนกระวายของนางทำให้หรงจือจือประหลาดใจมากตอนนี้เจาซียกน้ำชาออกมาแล้วเช่นกัน ถึงแม้จะไม่ชอบครอบครัวนี้มากเพียงใดแต่ก็ห้ามเสียมารยาทหรงจือจือ “หากฮูหยินซึ่งเป็นแขกไม่นั่งลง ตัวข้าที่เป็นเจ้าบ้า
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 314
หรงจือจือเลิกคิ้วขึ้น “น้องหญิงของข้าหรือ?”สวีชิงชิงมีอาการโมโหทันทีที่พูดถึงหรงเจียวเจียว “ถูกต้อง นางบอกว่า หากข้าไปบอกให้นักเล่านิทานพูดถึงท่านในทางเสียหาย คุณชายอู๋เหิงได้ยินแล้วก็จะไม่ชื่นชอบท่านอีกต่อไป”“แต่ผู้ใดจะไปคิด ทั้งที่คิดจะอวดฉลาดแต่กลับกลายเป็นแสดงความโง่ หลังจากที่ข้าทำแบบนี้ เขาก็เริ่มพูดแก้ตัวแทนท่าน ตอนนั้นข้ารู้สึกนึกย้อนเสียใจมากจริงๆ”“บัดนี้ครอบครัวข้าถูกข่าวลือรุมเร้า ครั้นได้เผชิญเรื่องนี้กับตัวเอง ข้าถึงได้เข้าใจว่าข่าวลือเหล่านั้นสร้างผลเสียต่อหญิงสาวได้มากเพียงใด”“ตัวข้าชั่วร้ายอย่างที่ข่าวลือภายนอกพูดถึงที่ใดกัน? น้องสาวต่างมารดาของข้ากระโดดลงไปในน้ำเองเพื่อกล่าวหาข้า แต่แล้วบัดนี้ภายนอกกลับลือกันว่าข้าเป็นคนผลักนางลงไป ข้าจะแก้ตัวอย่างไรก็ฟังไม่ขึ้นแล้ว”“วันนี้ข้ามารับผิดไม่ใช่แค่เพราะต้องการขอทางรอดให้กับจวนเฉิงหยางโหว แต่ยังเพราะสำนึกผิดแล้วจริงๆ”ครานี้หรงจือจือไม่รู้สึกประหลาดใจอีกต่อไป มิน่าเล่า สวีชิงชิงถึงได้คิดอุบายเช่นนี้ได้ ที่แท้หรงเจียวเจียวก็เป็นคนสอนสวีชิงชิง “บัดนี้ข้าได้รับบทลงโทษแล้ว ถูกผู้คนก่นด่ายิ่งกว่าท่านหญิง ท่านพ่อบอกว่
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 315
หรงจือจือตกใจผงะหลังจากที่เฉินเยี่ยนซูพูดจบ หูของเขาก็แดงจนไม่รู้จะแดงอย่างไร กระนั้นเขากลับพยายามสงบสติอารมณ์เขาถามต่อ “เจ้าทราบเรื่องที่บิดาของเจ้าอยากให้เจ้าแต่งงานกับลู่อวี๋ซินหรือไม่?”หรงจือจือคืนสติ “ย่อมทราบเป็นอย่างดี”สีหน้าของเฉินเยี่ยนซูดูราบเรียบไร้อารมณ์ แต่แท้จริงแล้วภายในใจเป็นกังวล “เช่นนั้นเจ้า…ตอบตกลงแล้วหรือไม่?”หรงจือจือตอบตามความจริง “ไม่ได้ตอบตกลง หลังจากหย่าขาดจากฉีจื่อฟู่ ข้าก็มีแต่จะอยากหนีห่างจากเรื่องแต่งงาน ด้วยเหตุนี้จึงบอกท่านพ่อว่าจะลองพิจารณาดูเพื่อถ่วงเวลาเรื่องนี้เอาไว้”เฉินเยี่ยนซูได้ยินว่านางไม่สนใจเรื่องแต่งงานก็คลายความกังวลในใจลงหลายส่วนและรู้สึกมั่นใจมากขึ้นเขาพูดด้วยสุ้มเสียงเย็นชา “หมายความว่า มหาราชครูหรงจะหาคนมาแต่งงานกับเจ้าให้ได้อย่างนั้นหรือ?”หรงจือจือนิ่งเงียบครู่หนึ่งก่อนจะตอบว่า “ดูจากท่าทีของท่านพ่อแล้วก็เหมือนจะเป็นแบบนั้น”เฉินเยี่ยนซูเลิกคิ้วขึ้น “รู้หรือไม่ว่าลู่อวี๋ซินเป็นผู้ใด?”หรงจือจือช้อนตาขึ้นด้วยความประหลาดใจเซิ่งเฟิงรีบเล่าเรื่องของลู่อวี๋ซินกับเซียวจวิ้นอ๋องให้ฟังอย่างมีชีวิตชีวา นอกจากนี้ยังใส่สีตีไข่
Latest chapter
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 338
เสิ่นเยี่ยนซูดวงตาเย็นยะเยือก และเดินไปตรงหน้าหรงเจียวเจียวเขามองนางด้วยสายตาที่เหนือกว่า พลางถามเสียงเย็นว่า “เจ้าว่าผู้ใดเป็นคนชั้นต่ำ?”เขามักจะมีอำนาจในฐานะผู้เหนือกว่าอยู่เสมอ ทำเอาหรงเจียวเจียวตกใจสีหน้าซีดเผือด อดไม่ได้ที่จะคุกเข่าและถอยหลังไปหนึ่งก้าว น้ำตาก็คลอเบ้า จนแทบจะไหลลงมาอีกครั้งนางกล่าวด้วยริมฝีปากที่สั่นเทา “ข้า ข้า ข้า...”ดวงตาที่เสิ่นเยี่ยนซูมองนาง มองราวกับเป็นของที่ตายแล้ว “วันนี้ข้าจะให้เกียรติมหาราชครูหรง”“เจ้าคุกเข่าอยู่ที่นี่สองชั่วยาม ตบหน้าหนึ่งร้อยที ก็จะสามารถลุกขึ้นได้”“หากครั้งหน้าข้าได้ยินคำพูดเช่นนี้อีก ลิ้นของเจ้าก็ไม่จำเป็นอีกต่อไป องครักษ์หลงสิงมีวิธีดึงลิ้นออกมามากมาย เข้าใจหรือไม่?”หรงเจียวเจียวตกใจมากจนฉี่จะราดอยู่แล้ว นั่นเป็นครั้งแรกที่รู้ว่า ชายที่ตนเองชื่นชอบ มีด้านที่น่ากลัวเช่นนี้ด้วย จึงกล่าวด้วยตัวสั่นเทิ้มว่า “เข้า เข้าใจเจ้าค่ะ!”เสิ่นเยี่ยนซูหัวเราะเสียงเย็นทีหนึ่ง ก่อนจะสะบัดแขนเสื้อและจากไปหรงจือจือเห็นเช่นนี้ ยังตกตะลึงอยู่เล็กน้อยแม้ท่านย่าจะเอ็นดูนาง แต่ก็ไม่ค่อยออกไปด้านนอก ดังนั้น นี่จึงเป็นครั้งแรก ที่นางสัม
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 337
สายตาที่ประจบของฮูหยินหลี่ มองไปทางหรงจือจือ “จือจือ ได้ยินว่าเจ้าเป็นสตรีผู้มีพรสวรรค์เป็นเลิศอันดับหนึ่งของเมืองหลวงมาตั้งนาน ไม่สู้เจ้าแต่งกวีเสียหนึ่งบท จะได้เปิดหูเปิดตาให้พวกข้าด้วย!”หรงจือจือกล่าวเสียงเรียบ “ข้าไม่ได้เตรียมตัว ให้คนอื่นแต่งดีกว่าเจ้าค่ะ”สีหน้าของฮูหยินหลี่ดูจะเก็บอาการไม่ค่อยอยู่แล้ว แต่ก็รู้ ว่าก่อนหน้านี้ตนเองประพฤติตัวไม่ดี หรงจือจือจะโกรธก็สมควร ดังนั้นจึงเดินไปตรงหน้าหรงจือจือเมื่อจับมือของนาง ขณะที่ยิ้มก็กล่าว “เจ้ามีความคิดที่ปราดเปรื่อง การแต่งบทกวีจำเป็นต้องเตรียมตัวเสียที่ใด? ตอนนี้สุ่มเขียนมาเสียหนึ่งบท คิดดูแล้วก็ดีมากแล้ว”หรงจือจือดึงมือของตนเองออกมาจากอีกฝ่ายด้วยสีหน้าเรียบเฉย “พูดขึ้นมาแล้ว ตอนนั้นป้าสะใภ้บอกว่า วันนี้ข้าไม่ได้รับเชิญไม่ใช่หรือเจ้าคะ?”“ข้ามาโดยไม่ได้รับเชิญ จริง ๆ ก็เป็นเรื่องที่ไม่สมควร ท่านเสนาบดี ทุกท่าน ขอให้เพลิดเพลินให้เต็มที่ ข้าขอตัวลาไปก่อนเจ้าค่ะ!”ขณะที่พูด หรงจือจือก็ลุกขึ้นเตรียมจะจากไปฮูหยินหลี่ตื่นตระหนกแล้ว จึงรีบกล่าว “นี่...จือจือ เข้าใจผิด! ล้วนเป็นเรื่องเข้าใจผิด! ป้าสะใภ้แค่เลอะเลือนไปชั่วขณะจึงพู
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 336
แม้หรงจือจือเห็นท่าทางของเซิ่งเฟิง ล้วนยังต้องหยิบผ้าเช็ดหน้ามาปิดมุมปากไว้เล็กน้อย ก็ไม่รู้ว่าเสิ่นเยี่ยนซูไปหาคนที่มีอารมณ์ขันเช่นนี้มาจากที่ใดช่างน่าสนุกยิ่งนัก!เดิมทีหรงเจียวเจียวไม่สบายใจ ยังถูกเซิ่งเฟิงก่อเรื่องเช่นนี้อีก ก็เกิดความคิดอยากตายขึ้นมาจริง ๆ แล้ว “ข้า ข้า...”คิดว่าวันนี้ชื่อเสียงของตนเองคงเสียหายเป็นแน่ นางจึงตัดสินใจทุ่มสุดตัวไปเลย!ขณะมองหรงจือจืออย่างดุร้ายก็กล่าวว่า “หรงจือจือ เจ้าตั้งใจขโมยงานแต่งของข้าใช่หรือไม่? เจ้าก็แค่ไม่อยากให้ข้ามีชีวิตที่ดี เจ้า...”หรงจือจือยังไม่ทันได้เอ่ยปากเสิ่นเยี่ยนซูก็กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก “ไร้สาระ! เดิมทีก็เป็นของของนาง เหตุใดต้องพูดถึงการขโมยด้วย? เจ้าไม่ลองดูใบหน้าของลูกพี่ลูกน้องเจ้า และคิดดูอีกทีว่าควรจะพูดจาไร้สาระต่อไปหรือไม่”เพียงคำพูดเดียว ก็ทำให้หรงเจียวเจียวสั่นสะเทือนแล้วจากสีหน้าของเสิ่นเยี่ยนซู นางมองออก ว่าเขาไม่ได้กำลังล้อเล่นกับนาง หากตนเองโวยวายต่อไป มีหวังโดนตบหน้าจริง ๆ แน่เห็นนางสงบลงได้เสียทีฮูหยินหนิงกั๋วกงก็ยิ้มพลางกล่าว “ครั้งก่อนข้าไปงานเลี้ยงของสกุลฉี เห็นสกุลฉีวุ่นวายไปหมด แม่นา
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 335
เขาเอ่ยเน้นย้ำทีละคำอย่างชัดเจน “คุณหนูสามหรง เจ้าฟังให้ดี ก่อนหน้าวันนี้ แม้แต่หน้าตาของเจ้าเป็นเช่นไรข้าก็ยังไม่รู้ชัด ไม่เคยมีความคิดที่จะแต่งเจ้าเป็นชายาเลยแม้แต่น้อย”“ตั้งแต่ต้นจนจบ ผู้ที่ข้าต้องการสู่ขอ ก็คือพี่สาวของเจ้ามาโดยตลอด หากเจ้ายังไม่เชื่อ ก็ลองกลับไปสอบถามบิดาของเจ้าดูเถิด”หรงเจียวเจียวส่ายศีรษะไปมา ไม่อาจยอมรับความจริงอันโหดร้ายนี้ได้นางยังคงคิดว่าทุกสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าหาใช่ความจริงไม่ แต่เป็นเพียงฝันร้ายอันน่าสะพรึงกลัวเท่านั้น นางยิ่งร่ำไห้สะอึกสะอื้นหนักกว่าเดิม “ไม่จริง เป็นไปได้อย่างไร... เป็นไปไม่ได้...”ในชั่วขณะนั้นเอง บ่าวรับใช้ของจวนตระกูลหลี่ ก็ได้พาเหวินหมัวมัวเข้ามาด้านในพอเหวินหมัวมัวเห็นภาพเหตุการณ์ตรงหน้า ก็รู้ได้ทันทีว่าคงเกิดเรื่องยุ่งยากขึ้นแล้วเป็นแน่เฉินเยี่ยนซูเหลือบมองเหวินหมัวมัวแวบหนึ่ง ก่อนเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ดูท่าแล้ว เจ้าคงมาเพื่อจะบอกคุณหนูสามของเจ้ากระมัง ว่าแท้จริงแล้วผู้ที่ข้าต้องการหมั้นหมายด้วยคือผู้ใดกันแน่?”เมื่อท่านอัครมหาเสนาบดีเอ่ยถาม มีหรือที่เหวินหมัวมัวจะกล้าไม่ตอบ? นางรีบคุกเข่าลงกับพื้น ใบหน้าซีดขา
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 334
ครานี้ ทุกผู้คนต่างตกตะลึงงัน สายตาตำหนิหลายคู่พลันจับจ้องไปยังฮูหยินหลี่อะไรกัน! ในเมื่อไม่ได้หมั้นหมาย แล้วเหตุใดเจ้าจึงมาหลอกลวงพวกเรา? เช่นนั้นเมื่อครู่พวกเราก็ประจบเอาใจนางเสียเปล่าไปตั้งนานนะสิ?! เจ้ารู้หรือไม่ว่าการที่พวกเราต้องสรรหาคำเยินยอหรงเจียวเจียวตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าเมื่อครู่นั้น มันต้องสิ้นเปลืองความคิดอ่านไปมากเพียงใด? สมองแทบจะระเบิดอยู่แล้ว!ฮูหยินหลี่เองก็ตกตะลึงงันไปเช่นกัน ตามเหตุผลแล้ว นาวหวังไม่น่าจะวิปลาสถึงขั้นกุเรื่องเช่นนี้ขึ้นมาได้! เมื่อเห็นสายตาตำหนิของผู้คนจับจ้องมา นางจึงพยายามอธิบายอย่างตะกุกตะกัก “ไม่... ไม่ใช่! ข้า... เจียวเจียว นี่มันเรื่องอันใดกันแน่!”หรงเจียวเจียวมองไปยังเฉินเยี่ยนซู ด้วยแววตาไม่อยากจะเชื่อ “ท่านอัครมหาเสนาบดี! ข้าคิดไม่ถึงจริงๆ ว่าท่านจะเป็นคนเช่นนี้! ท่านเห็นข้าโกรธจนเอ่ยปากขอถอนหมั้น ท่านไม่คิดจะง้อก็แล้วไปเถิด แต่ยังจะกล่าวปดว่าไม่เคยมาสู่ขอข้าอีกอย่างนั้นหรือ?”เมื่อได้ฟังคำพูดนี้ ประกอบกับเห็นท่าทางมั่นอกมั่นใจของหรงเจียวเจียว ผู้คนก็เริ่มรู้สึกสับสนขึ้นมาอีกครั้ง สายตาเต็มไปด้วยความกังขาจับจ้องสลับไปมาระหว่า
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 333
หรงเจียวเจียวชะงักไปครู่หนึ่ง “อ๊ะ?”จ้าวหมัวมัวกล่าวว่า “ท่านอัครมหาเสนาบดีคงต้องการจะแสดงอำนาจความเป็นสามี ทั้งยังต้องการจะดูท่าทีคุณหนูด้วยว่าจะยอมอ่อนข้อให้เขาหรือไม่ อย่างไรเสีย ฐานะฮูหยินของราชเลขาธิการผู้ทรงเกียรติ จะเป็นเพียงสตรีที่เอาแต่ใจตน พอเขาขุ่นเคืองก็เอาแต่ร้องขออภัยไปเสียทุกเรื่องไม่ได้หรอกเจ้าค่ะ”หรงเจียวเจียวมีสีหน้าลังเล “เป็นเช่นนั้นจริงหรือ?”จ้าวหมัวมัวกล่าว “ใช่แล้วเจ้าค่ะ ต้องเป็นเช่นนี้เป็นแน่! คุณหนู ท่านต้องรู้จักแสดงความอ่อนแอบ้าง คนที่อยู่ในตำแหน่งสูงส่งและทรงอำนาจเช่นท่านอัครมหาเสนาบดี หรือจะยอมลดตัวลงมาง้อคุณหนูได้เล่าเจ้าคะ?”หากไม่เช่นนั้นแล้ว จะอธิบายได้อย่างไรว่าเหตุใดท่านอัครมหาเสนาบดีจึงจงใจสร้างความลำบากให้คู่หมั้นของตนต่อหน้าธารกำนัลเช่นนี้เล่า?เมื่อสองนายบ่าวปรึกษาหารือกันเสร็จสิ้นในที่สุดหรงเจียวเจียวก็รวบรวมความกล้าได้ นางรอจนกระทั่งบัณฑิตผู้หนึ่งแต่งบทกวีเสร็จสิ้นจึงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้นว่า “ท่านอัครมหาเสนาบดี... ข้ารู้ตัวว่าผิดไปแล้ว ท่านจะโปรดให้ข้าลุกขึ้นได้หรือไม่เจ้าคะ เจียวเจียวปวดเข่าเหลือเกิน พื้นก็ทั้งเย็นทั้งแข็
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 332
ทุกคนย่อมเห็นแผ่นหลังของหรงเจียวเจียวที่กำลังหันหลังจากไป และพอจะเดาได้ว่านางกำลังแสดงความเอาแต่ใจออกมาบรรดาสตรีที่สนิทสนมกับหรงเจียวเจียวต่างแอบตำหนิอัครมหาอัครมหาเสนาบดีเฉินอยู่ในใจ ว่าช่างไม่รู้จักถนอมบุปผาเทิดทูนหยกล้ำค่าเอาเสียเลย เหตุใดจึงไม่รู้จักไว้หน้าคู่หมั้นของตนเองเช่นนี้?เฉินเยี่ยนซูสังเกตเห็นความเคลื่อนไหวของหรงเจียวเจียวอยู่แล้ว จึงเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “หยุดอยู่ตรงนั้น!”ฝีเท้าของหรงเจียวเจียวพลันชะงัก นางคิดในใจ ในที่สุดเขาก็เรียกข้าแล้ว หรือว่าในใจเขายังคงเป็นห่วงข้าอยู่?นางแค่นเสียงหึเบาๆ แล้วหันไปมองเฉินเยี่ยนซู “ในใจของท่าน ไม่ใช่มีเพียงแต่พี่สาวของข้าหรอกหรือ? แล้วจะมารั้งข้าไว้อีกด้วยเหตุใด?”กล่าวจบ นางก็เช็ดน้ำตาพลางหันเสี้ยวหน้าอย่างดื้อรั้นให้เฉินเยี่ยนซูมองนางเชื่อว่าเมื่อเขาเห็นหยาดน้ำตาบนใบหน้าของนาง จะต้องสำนึกได้แน่ว่าตนเองทำผิดไปแล้ว นางเคยส่องกระจกพิจารณาดูตนเองยามร้องไห้อย่างละเอียดแล้ว รู้อยู่แก่ใจว่าท่าทางเช่นนี้จะยิ่งขับเน้นความงดงามแววตาของเฉินเยี่ยนซูเย็นชา “ในใจของข้ามีผู้ใดอยู่ ถึงตาเจ้ามาสอดปากวิจารณ์ด้วยหรือ?”หรงเจียวเจียวฟั
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 331
ถึงจะอยู่ที่บ้านตระกูลหลี่ แต่เมื่อนางทำผิด หากเฉินเยี่ยนซูไม่เอ่ยอนุญาต นางก็ไม่อาจนั่งได้เมื่อได้รับอนุญาตให้นั่งจากเฉินเยี่ยนซู หลี่เซียงเหยากลับยิ่งรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ นางรู้สึกราวกับว่าพี่เขยสาม ผู้นี้กำลังตบหน้านางอย่างแรง แล้วค่อยยื่นขนมหวานปลอบใจ ทว่าการตบหน้านี้ช่างหนักหน่วงเหลือเกินนางร่ำไห้ออกมา กล่าวด้วยน้ำเสียงตัดพ้อระคนน้อยใจ “ขอบคุณท่านอัครมหาเสนาบดีเจ้าค่ะ!”เมื่อครู่หรงเจียวเจียว ไม่ได้ออกหน้าช่วยนาง ตอนนี้จึงรีบเข้ามากล่าวกลบเกลื่อน “เหยาเหยา เห็นหรือไม่ ท่านอัครมหาเสนาบดียังคงให้ความสำคัญกับเจ้านะ ถึงได้อนุญาตให้เจ้าอยู่ในงานเลี้ยงแต่งบทกวีต่อ!”เฉินเยี่ยนซูเอ่ย “ย่อมต้องให้ความสำคัญ”หรงเจียวเจียวพลันยิ้มออก นางคิดว่าอย่างไรเสียท่านอัครมหาเสนาบดีก็ต้องไว้หน้านางบ้าง แต่คาดไม่ถึงว่าเฉินเยี่ยนซู จะเอ่ยประโยคถัดมาว่า “หากนางจากไปแล้ว ไม่มีนางอยู่ที่นี่เป็นข้อเปรียบเทียบ ผู้ใดจะรู้เล่าว่าจุดจบของการลบหลู่ท่านหญิงเป็นเช่นไร?”ทุกคน “…”เหล่าสตรีที่เมื่อครู่ร่วมวงนินทาหรงจือจือ ตอนนี้ต่างรู้สึกชาวาบไปทั้งศีรษะ!ส่วนหรงเจียวเจียวยิ่งหน้าเขียวคล้ำ นางเข้าใจในท
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 330
วันนี้หรงจือจือถึงได้รู้ว่า อันที่จริงเฉินเยี่ยนซูคนผู้นี้ใจดำอำมหิตเป็นอย่างมาก บางทีก่อนหน้านี้ที่เขาไม่รู้จักเจียวเจียวอาจเป็นเรื่องจริง แต่ตอนนี้ที่บิดเบือนความหมายของหรงเจียวเจียว เขาต้องจงใจเป็นแน่สายตาของทุกคนเองก็ตกไปที่ตัวหรงจือจือที่พวกเขากระแหนะกระแหนอยู่นานสองนานนี่...เหตุใดท่านเสนาบดีจัดการเรื่อง ไม่ให้หน้าหรงเจียวเจียวแม้แต่น้อยก็ช่างมันเถอะ ยังจะถามความเห็นของหรงจือจืออีก? นี่หากไม่รู้ ยังคิดว่าคู่ที่ดูตัวหมั้นหมายกัน เป็นหรงจือจือจริง ๆ เสียอีก!หรงจือจือทำทีท่าไม่เกี่ยวกับตน ตอบกลับชืด ๆ ว่า “เรื่องนี้ท่านเสนาบดีตัดสินใจก็พอเจ้าค่ะ”เฉินเยี่ยนซูพยักหน้า ก่อนจะกวาดสายตามองไปที่หรงเจียวเจียว “เจ้าแน่ใจหรือว่าจะถูกตบปากไปด้วย?”จากสายตาของเขา หรงเจียวเจียวมองออกว่า เขาพูดจริง และไม่ได้ล้อเล่นกับตน สีหน้าของนางก็ยิ่งซีดเผือดเข้าไปอีกนางรีบถอยหลังไปก้าวหนึ่ง “ข้า...ข้าไม่ได้หมายความว่าเช่นนั้นเจ้าค่ะ!”หลี่เซียงเหยามองพี่หญิงสามของตนอย่างยากจะเชื่อทีหนึ่ง หากไม่ใช่เพราะตนช่วยนางพูด ก็คงไม่ตกมาอยู่ในขั้นนี้ แต่เห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายไม่อยากแยแสตนเฉินเยี่ยนซูกวาดสา
