로그인공유
บทที่ 56
관련 챕터
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 57
เจาซี “คุณหนู เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือเจ้าคะ?”หรงจือจือ “ท่านพ่อกล่าวว่า เมื่อวานนี้ที่พาฉีจื่อฟู่กลับไปที่สกุลหรง มีประโยชน์จริง ๆ สุขภาพของท่านย่าดีขึ้นมาก อาจารย์หมอเทวดากล่าวว่า เขาจะฝังเข็มให้ท่านย่าด้วยตัวเองสามวัน ท่านย่าก็จะดีขึ้นมาก”เจาซีดีใจจนออกนอกหน้า “นั่นก็หมายความว่า หลังจากนี้สามวัน นายท่านก็จะสามารถบอกเรื่องที่ท่านจะหย่า ให้นายหญิงใหญ่ฟังได้แล้ว และมารับท่านกลับจวนใช่หรือไม่เจ้าคะ?”ในที่สุดก็ใกล้จะได้เงยหน้าอ้าปากเสียที การใช้ชีวิตอยู่ที่สกุลฉีนี้ เจาซีไม่สามารถทนต่อไปได้อีกแม้แต่วันเดียวแล้วทุกครั้งที่นางรู้สึกว่าคนสกุลฉีน่าขยะแขยงเต็มทน คนสกุลฉีมักจะใช้คำพูดและการกระทำของพวกเขา เพื่อทำให้เจาซีเข้าใจอย่างรวดเร็วว่า พวกเขามีความสามารถที่จะทำให้คนสะอิดสะเอียนได้ยิ่งกว่านี้หรงจือจือกล่าวพร้อมรอยยิ้ม “ถูกต้อง!”เมื่อคิดว่าท่านย่าใกล้จะหายดีแล้ว และคิดว่าตนต้องอยู่ที่สกุลฉีอีกแค่สองสามวันเท่านั้น ซึ่งเร็วกว่าที่คาดการณ์เอาไว้ก่อนหน้านี้อยู่หลายวัน นางก็อารมณ์ดี เมื่อวานนี้ต้องอดทนต่อรังเกียจพาฉีจื่อฟู่กลับไปที่สกุลหรง แต่ผลลัพธ์กลับคุ้มค่าเจาซี “ยอดไปเลยเจ้าค่ะ!
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 58
หรงจือจือไม่พูดอะไร ทำเพียงแค่ยิ้มฉีอวี่เยียนเห็นรอยยิ้มของนาง ก็โมโหมาก “ท่านยิ้มอะไร?”นางถานกล่าวอย่างไม่พอใจเช่นกัน “นางหรง วันข้างหน้าลูกสาวของข้าจะเป็นฮูหยินแห่งจวนอ๋องแล้ว นั่นเป็นสิ่งที่เจ้าอาจเอื้อมไม่ถึง นางให้โอกาสเจ้าได้ใกล้ชิด เจ้ายังไม่รู้จักเห็นคุณค่าอีกหรือ?”หรงจือจือเหลือบตามองนางถานแวบหนึ่ง เกรงว่าแม่สามีคงจะเป็นโรคความจำเสื่อมหากจวนอ๋องเฉียนเป็นสิ่งที่ตนอาจเอื้อมไม่ถึง ก่อนหน้านี้ตนจะไปคุยเรื่องการแต่งงานครั้งนี้กับพระชายาอ๋องเฉียนถึงที่จวนได้หรือ? ลูกสาวของนางอาศัยบารมีของตนทั้งนั้นตอนนี้กลับเริ่มถีบหัวส่ง และดูถูกตนแล้ว?นางวางแผนผลักจะฉีอวี่เยียนที่ข้ามแม่น้ำสำเร็จแล้ว กลับลงไปในแม่น้ำ จึงกล่าวช้า ๆ “ท่านแม่กล่าวถูกต้อง”นางถานไม่พอใจขึ้นมาทันที รู้สึกว่าช่วงนี้แค่เห็นหรงจือจือก็หงุดหงิดรถม้ามาถึงจวนอ๋องเฉียนแล้ว คนใช้ที่อยู่ด้านในพาพวกหรงจือจือทั้งสามคนเดินเข้าไปด้านใน ตอนนี้มีผู้หญิงมาถึงจำนวนไม่น้อยแล้วเมื่อเห็นว่าครอบครัวของนางมาถึง ก็พากันทำสีหน้าสอดรู้สอดเห็นเรื่องที่ฉีจื่อฟู่ลดตำแหน่งภรรยาเอกเป็นอนุครั้งก่อน ผู้ใดบ้างที่ไม่รู้?นางถานถูกมอ
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 59
นางถานสีหน้าโกรธเคือง “เหลวไหล คนนอกกำลังใส่ร้ายข้า!”นางเซี่ย “ดี ถ้าอย่างนั้นท่านแม่ยายลองว่ามา สามพิธีการ ห้าคัมภีร์ แบ่งออกเป็นอะไรบ้าง? ชวีหลี่กับจงยงอยู่ในเล่มใดของสามพิธีการ? แล้วอยู่บทที่เท่าไหร่ของหนังสือ?”สีหน้าของนางถานอึดอัดยิ่งกว่าเดิม “คือ คือ...ข้าจำไม่ได้แล้ว!”นางเซี่ยหัวเราะอย่างเย็นชา “เฮอะ เจ้าจำไม่ได้เสียที่ไหนกัน ข้าว่า เจ้าน่าจะไม่รู้ด้วยซ้ำ แม่ยายที่ไม่ได้เรียนหนังสือเช่นเจ้า จะสั่งสอนลูก ๆ ได้อย่างไร? เหตุใดลูกชายข้าถึงได้โชคร้ายขนาดนี้ ถึงต้องมาหมั้นหมายกับลูกสาวของสกุลเจ้า!”นางเซี่ยเกิดในตระกูลใหญ่ ข่าวสารรวดเร็ว รู้ตั้งแต่แรกแล้วว่านางถานไม่เรียนหนังสือ ถึงได้จงใจหาข้ออ้างนี้มาแสดงนางจึงพูดอย่างไม่เกรงใจ จนนางถานเก้อเขินฉีอวี่เยียนยิ่งอับอายหนัก ถึงขนาดมองนางถานด้วยสายตาดุร้ายแวบหนึ่ง แอบโทษที่ท่านแม่ไม่ตั้งใจเรียนหนังสือ สิ่งที่ทำให้นางสุดจะทนไหวก็คือ ตนก็จำไม่ได้ว่าอยู่ในบทที่เท่าไหร่ของจงยง ไม่อย่างนั้นยังพอแอบเตือนได้ในฐานะที่นางเจียงเป็นเพื่อนสนิทของนางเซี่ย รู้ถึงจุดประสงค์ในวันนี้ของนางเซี่ยตั้งแต่แรกแล้ว จึงกล่าวอย่างให้ความร่วมมือ “ก็ใช่
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 60
ถึงอย่างไรนางเซี่ยก็ไม่มีทางยอมให้ใครเป็นอะไรไปที่จวนของตนอย่างเด็ดขาด จึงบอกให้คนไปเรียกหมอประจำจวนมา ใช้การฝังเข็มที่บริเวณร่องตรงกลางริมฝีปากบนเพื่อปลุกฉีอวี่เยียนฉีอวี่เยียนที่ค่อย ๆ ได้สติ เมื่อเห็นว่าเรื่องทุกอย่างทำให้ตนยากที่จะยอมรับได้นั้น ไม่ใช่เพียงภาพมายาหรือความฝันชั่วขณะเมื่อเห็นบรรดาฮูหยินทั้งหลายที่อยู่ในงาน รวมถึงหญิงสาวจากตระกูลร่ำรวยบางคนที่นางคิดว่าอิจฉานาง ต่างก็พากันมองดูนางด้วยความสอดรู้สอดเห็นนางก็รู้สึกรับไม่ได้เป็นอย่างยิ่ง ร้องไห้กล่าวกับนางเซี่ย “พระชายาซื่อจื่อ ท่านจะยกเลิกงานแต่งงานได้อย่างไร! ข้าไม่ได้ทำอะไรผิดสักนิด”นางเซี่ยเหลือบตา “น่าประหลาดใจจริง ๆ ข้าเพียงแค่เสนอให้เจ้าเป็นอนุ แต่แม่ของเจ้าต่างหากที่เป็นคนพูดว่าจะยกเลิกงานแต่งงาน เป็นอย่างที่คิดไว้แม่ที่ไม่รู้หนังสือของเจ้า ชอบทำอะไรแตกต่างจากชาวบ้านจริง ๆ ด้วย”“ข้ายังคิดว่า เจ้าจะแตกต่างกับแม่ของเจ้า คิดว่าเจ้าจะแตกต่างกับนาง เพราะว่าเจ้ารู้หนังสือ ให้ข้ารับเจ้าเป็นสะใภ้เช่นเดิม แต่ใครจะไปรู้ว่านางใช้เรื่องการยกเลิกงานแต่งงานมาข่มขู่ข้า ด้วยท่าทีร้อนตัวที่ไม่รู้หนังสือของพวกเจ้า“หรือว่า
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 61
นางเซี่ยยิ้มมองนางแวบหนึ่ง “เชื่อว่าเจ้าเข้าใจ ถึงเจตนาที่วันนี้ข้าทำแบบนี้”หรงจือจือวางตัวอย่างเหมาะสม “เข้าใจเจ้าค่ะ พระชายาซื่อจื่อวางใจได้”ทุกคนงุนงง แต่ทั้งสองคนต่างฝ่ายต่างรู้กันดี นางเซี่ยกำลังเตือนสติหรงจือจือ ‘เรื่องที่เจ้าให้ข้าช่วยจัดการ ข้าได้จัดการเรียบร้อยแล้ว อย่าได้คิดเรื่องที่อยากจะแต่งงานกับบุตรชายของข้าอีก’ถึงแม้หรงจือจือจะไม่ชอบคำพูดเหล่านั้นที่นางเซี่ยพูดกับนางในวันนั้น แต่ก็จำต้องยอมรับว่า นางเซี่ยตอบสนองคำขอของนางได้ดียิ่ง อีกทั้งเดิมทีนางไม่ได้คิดอยากจะแต่งงานกับจีอู๋เหิงเลยด้วยซ้ำถึงแม้นางเจียงจะไม่เข้าใจความลับระหว่างนางเซี่ยกับหรงจือจือแต่เมื่อมองหรงจือจือ ก็ถอนหายใจออกมาทีหนึ่ง “น่าเสียดาย ที่เจ้าเป็นบุตรสาวของนาง ไม่อย่างนั้นข้าจะพูดเพื่อช่วยทวงความยุติธรรมให้เจ้า!”หรงจือจือมีหรือจะไม่เข้าใจ ว่านางเจียงกำลังหมายถึง เรื่องความไม่ลงรอยของอีกฝ่ายกับนางหวังมารดาของนางนางโค้งคำนับอีกครั้ง “เจตนาดีของท่าน ข้าได้จดจำเอาไว้ในใจแล้ว”นางเจียงเคยพูดแทนตนสองครั้งแล้ว มีหรือที่หรงจือจือจะไม่ซาบซึ้งใจ?นางเจียงยิ้ม “เป็นเรื่องสมควร”ไม่คิดสงสัยว่าตนมีคว
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 62
แวบแรกฉีอวี่เยียนเริ่มสงสัย ว่าพี่สะใภ้ของตนคนนี้ ไม่ได้อ่อนโยนและจิตใจเมตตาดั่งเช่นที่เห็นภายนอก นางถึงขั้นรู้สึกว่าธาตุแท้ของหรงจือจือ ที่จริงแล้วเป็นคนเลวหลังจากนางถานได้ยิน ก็กล่าวด้วยความโมโห “เจ้าไม่เห็นหรือว่าน้องสามีของเจ้าเสียใจจนสภาพเป็นแบบนี้แล้ว ยังพูดจาแดกดันแบบนี้อีก!”หรงจือจือ “ท่านแม่ นั่นไม่ใช่คำพูดแดกดัน ลูกเพียงแค่อยากบอกว่า น้องสามียกเลิกงานแต่งงานแล้ว ลูกก็ไม่มีบารมีให้อาศัยอีกแล้ว”สองคนแม่ลูกสงสัยเป็นอย่างยิ่ง แต่เมื่อลองคิดดูแล้วก็เป็นเหตุผลข้อหนึ่งเช่นกันพระชายาอ๋องเฉียนชื่นชอบหรงจือจือจริง ๆ แต่อีกฝ่ายอายุปูนนั้นแล้ว ผู้ใดจะไปรู้ว่ายังจะมีชีวิตอยู่ได้อีกกี่ปี หรงจือจืออาศัยฮูหยินอายุน้อยอย่างฉีอวี่เยียนเพื่อเข้าหาจวนอ๋องเฉียน จะไม่ยืนยาวกว่าอาศัยนายหญิงใหญ่คนนั้นหรอกหรือ?เมื่อคิดถึงตรงนี้ ก็ไม่ได้สงสัยในเจตนาของนางอีกต่อไปรถม้ากลับถึงจวนโหวเรื่องการยกเลิกการแต่งงาน ทำให้คนสกุลฉีตื่นตกใจ ซิ่นหยางโหวที่ไม่ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านมาแต่ไหนแต่ไร เดินมายังสวนฉางโซ่วด้วยใบหน้าโกรธเคืองนางถานในเวลานี้ก็มองหรงจือจือด้วยเช่นกัน กล่าวอย่างไม่พอใจ “จะว่าไป ตอนน
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 63
ดังนั้นเมื่อฟังคำพูดของหรงจือจือจบ นางก็ร้องไห้กล่าว “ท่านแม่ ทั้งหมดต้องโทษท่าน! ข้าช่างน่าสงสารเหลือเกิน ไม่คิดเลยว่าจะมีแม่อย่างท่าน! !นางถาน “เจ้า...เหตุใดเจ้าถึงได้อกตัญญูแบบนี้! ลูกไม่รังเกียจที่แม่อัปลักษณ์ หมาไม่รังเกียจที่ครอบครัวยากจน ไม่คิดเลยว่าเจ้าจะรังเกียจแม่ผู้ให้กำเนิดและเลี้ยงดูเจ้ามา?”ซิ่นหยางโหวกล่าวอย่างอารมณ์เสีย “ป่านนี้แล้ว เจ้ายังจะแก้ตัวอีก! เจ้ารู้หนังสือเพิ่มอีกสองสามคำ อ่านหนังสืออีกสองสามเล่มมันจะเป็นอะไรไปหรือ? บัดนี้ทำลายการแต่งงานที่ดีงามของอวี่เยียน ในใจของเจ้ามีความสุขหรือไม่?”นางถานขุ่นเคืองใจอย่างยิ่งซิ่นหยางโหวหันหน้าไปทางหรงจือจือ “พระชายาอ๋องเฉียนประทับใจเจ้ายิ่งนัก เรื่องนี้เจ้าไปจวนอ๋องเฉียนอีกสักสองสามรอบ ช่วยไกล่เกลี่ย บอกว่าเป็นเพราะท่านแม่ของเจ้าวู่วาม ให้พระชายาลองคิดเรื่องนี้ดี ๆ อีกครั้ง”หรงจือจือกล่าวยั่วยุต่อ “แต่ท่านพ่อ ท่านแม่พูดเรื่องยกเลิกแต่งงานกับนางเซี่ยยังพอทน ยังพูดจาข่มขู่อีก หากข้าไปพูดอะไรอีก คนนอกอาจจะคิดว่าข้าเป็นคนอกตัญญู จงใจเป็นปฏิปักษ์กับท่านแม่ หากทำเช่นนั้นจะยิ่งทำให้คนอื่นนินทา เกรงว่าเรื่องนี้ทำได้เพียงใ
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 64
หรงจือจืออยากจะหัวเราะ ฉีอวี่เยียนจะเคารพนางยิ่งกว่าเดิม?‘เคารพ’ของฉีอวี่เยียน แม้แต่สุนัขยังไม่ต้องการตอนนี้ได้ยุยงนางถานกับฉีอวี่เยียนเรียบร้อยแล้ว จุดประสงค์ของหรงจือจือสำเร็จแล้วจึงกล่าวอย่างเยาะเย้ยถากถาง “ท่านพี่ อันที่จริงอวี่เยียนยังมีพี่สะใภ้คนอื่นอีก ตามที่ท่านแม่พูด นางผู้นั้นแม้ต้องไร้ชื่อเสียงเรียงนามก็ยังยินดีที่จะติดตามท่าน เมื่อเทียบกับข้าแล้ว นางคงรักท่านมากกว่า เรื่องงานแต่งงานของน้องสามี ท่านพี่ก็ไปรบกวนองค์หญิงม่านหวาเถอะนะ ข้าไม่ค่อยสบาย ขอตัวกลับไปพักผ่อน”ฉีจื่อฟู่สะอึกไปอีกครั้ง “จือจือ...”หรงจือจือไม่สนใจเขาเลยสักนิด หันหลังแล้วเดินจากไปนางถานกล่าวด้วยสีหน้าโกรธเคือง “นังแพศยา ข้าว่าวันนี้ที่อวี่เยียนถูกยกเลิกการแต่งงาน เกรงว่านางคงจะเป็นคนที่ดีใจมากที่สุด”ซิ่นหยางโหวกลับหันไปมองฉีจื่อฟู่อย่างอารมณ์ไม่ดี “ข้าคิดจนสมองจะระเบิด ก็ไม่เข้าใจว่าแท้ที่จริงแล้วเจ้ามีความแค้นอะไรกับครอบครัวนี้กันแน่ ถึงได้ก่อเรื่องลดตำแหน่งภรรยาเอกเป็นอนุแบบนี้ขึ้นมาได้”“อวี้ม่านหวานั่นก็เป็นแค่องค์หญิงประเทศที่สูญเสียเอกราช หากนางแต่งงานกับเจ้าจริง ๆ ฝ่าบาทยังจะทรงประทา
최신 챕터
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 342
ตอนนี้นางหวังมีความคิดดีๆยามนี้มีนางกำนัลเฉินอยู่ด้วย นางไม่อาจลงมือกับหรงจือจือ แต่ในฐานะมารดาแล้ว การสั่งให้หรงจือจือไปคุกเข่าที่โถงบรรพชนของสกุลหรง ต่อให้ไทเฮาทรงเสด็จมาด้วยองค์เองก็ประณามอะไรไม่ได้หรงจือจือเลิกคิ้วมองนางหวัง “ฮูหยินหรงกล่าวผิดแล้ว ผู้ที่ทำให้น้องสามขายหน้าในวันนี้ไม่ใช่ข้าสักหน่อย”“ผู้ที่ยกเรื่องการหมั้นหมายระหว่างนางกับราชเลขาธิการเฉินขึ้นมาพูดคือป้าสะใภ้สกุลหลี่ ส่วนผู้ที่ชี้แจงว่าไม่ได้จะแต่งงานกับน้องสามคือท่านราชเลขาธิการ ตั้งแต่ต้นจนจบ เรื่องนี้เกี่ยวข้องอะไรกับข้ากัน?”นางหวังพูดด้วยความเกรี้ยวกราด “เจ้ายังมีหน้ามาพูดว่าไม่เกี่ยวกับตัวเองอีก! หากไม่ใช่เพราะเจ้าพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อแย่งการแต่งงานของน้องหญิงเจ้า ท่านราชเลขาธิการมีหรือจะไม่ชอบเจียวเจียวผู้บริสุทธิ์ผุดผ่องไปเลือกหญิงมั่วโลกีย์ที่ผ่านมือคนอื่นมาแล้วเช่นเจ้า!”นางกำนัลเฉินขมวดคิ้ว “ฮูหยิน ระวังวาจาด้วย”นางมองว่าตัวเองเจอประสบการณ์มามาก ทว่ากลับไม่เคยเห็นมารดาคนใดดูแคลนบุตรสาวของตัวเองเช่นนี้มาก่อนหรงจือจือฟังถ้อยคำหยามเหยียดของนางหวังแล้วไม่ได้มีสีหน้าขุ่นเคืองแต่อย่างใดตรงกันข้าม
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 341
ฮูหยินอวิ๋นกำผ้าเช็ดหน้าแน่น “เอาแบบนี้เลย ประเดี๋ยวกลับไปหารือกับบิดาและพี่ชายของเจ้าแล้วค่อยว่ากัน!”วันนี้บิดาและพี่ชายของอวิ๋นเสวี่ยเซียวไปทำงานพอดี เป็นเหตุให้ไม่ได้มาด้วย“เรื่องในราชสำนักเปรียบได้กับการดึงผมเส้นเดียวกระทบทั้งตัว การแต่งงานระหว่างสองครอบครัวก็เป็นแบบนั้นเช่นกัน เรื่องนี้ต้องให้บิดาของเจ้าตอบตกลงด้วย”อวิ๋นเสวี่ยเซียวกอดแขนฮูหยินอวิ๋นออดอ้อน “ข้าคิดไว้อยู่แล้วว่าท่านแม่ใจดีที่สุด”ทว่าฮูหยินอวิ๋นกลับรู้สึกปวดหัว “เจ้านี่นะ ดูแล้วคงจะอ่านตำรามากเกินไป ถึงได้มีความคิดพวกนี้!”หากเป็นแม่นางคนอื่น ต่อให้รู้สึกว่าอนาคตไม่สดใสก็คงก้มหน้ายอมรับชะตากรรม อย่างมากก็แค่คิดหาวิธีออกจากสถานการณ์ที่ยากลำบากหลังจากแต่งงาน อวิ๋นเสวี่ยเซียวยิ้มว่า “ข้ารู้สึกว่าคุณหนูใหญ่สกุลหรงคงอ่านตำรามามากเช่นกัน นางถึงได้มีความกล้าหาญเด็ดเดี่ยวที่จะหย่าร้าง ลูกรู้สึกนับถือในตัวนางมากจริงๆ”ครานี้ฮูหยินอวิ๋นมีอาการตื่นตกใจ “เจ้าเลิกพูดเหลวไหลได้แล้ว! แค่อนุญาตให้เจ้าพูดเรื่องถอนหมั้นก็ถือว่าครอบครัวใจดีกับเจ้ามาก อย่าได้พูดเรื่องหย่าร้างอีก วันหน้าแต่งงานไปแล้วก็อย่าได้คิดเรื่องนี้”อว
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 340
ฮูหยินอวิ๋นฉุนเล็กน้อย ขณะที่มองอวิ๋นเสวี่ยเซียวก็กล่าว “ถอนหมั้นไม่ใช่เรื่องเล็ก หากข่าวแพร่ออกไปแล้ว สุดท้ายมันจะส่งผลเสียต่อชื่อเสียงของเจ้า”อวิ๋นเสวี่ยเซียว “ก่อนหน้านี้เพราะงานขาวดำของนายหญิงผู้เฒ่าหรง เรื่องงานหมั้นยังไม่ได้ประกาศออกไปอย่างเอิกเกริกเลยไม่ใช่หรือเจ้าคะ?”“คิดว่าคงมีแค่สองตระกูลที่รู้เรื่อง ไม่สู้ยกเลิกงานหมั้นแบบส่วนตัว หากด้านนอกมีข่าวลืออะไร พวกเราก็บอกได้ว่าเป็นเรื่องเข้าใจผิด”ฮูหยินอวิ๋นแตะหน้าผากของนางเบา ๆ พลางกล่าวอย่างโกรธเคือง “ข้าว่า พ่อและพี่ชายเจ้าตามใจเจ้าเกินไปเสียแล้ว คำพูดที่ไม่มีขอบเขตเช่นนี้ ยังจะกล้าพูดพล่อย ๆ ออกมาได้”“เจ้าลองดูในเมืองหลวงแห่งนี้ สตรีผู้สูงศักดิ์บ้านใด เป็นฝ่ายอยากถอนหมั้นก่อนบ้าง? ข้าไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย”อวิ๋นเสวี่ยเซียวท้อแท้เล็กน้อย ตอนที่นางเอ่ยปาก ความจริงก็ไม่ได้คาดหวังมากนัก บนโลกนี้มีขีดจำกัดมากมายต่อสตรี แต่บุรุษกลับผ่อนปรนเป็นอย่างมากหากในงานเลี้ยงแต่งบทกวีวันนี้คนที่ประพฤตติตัวไม่เหมาะสม และโดนดูถูกเป็นตนเอง แม้หรงซื่อเจ๋อจะถอนหมั้น ก็คงไม่มีใครตำหนิเขาแม้แต่นิดเดียว แต่สกุลอวิ๋นของนางยังต้องถูกวิพากวิจาร
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 339
ชั่วขณะหนึ่ง นางถึงกับสงสัยว่าระหว่างพวกเขา ชายหญิงสลับกันหรือไม่นางไม่ใช่คนที่ทำลายบรรยากาศ ดังนั้นจึงพูดติดตลก และกล่าวให้ความร่วมมือไปว่า “หรงจือจือจะต้องเห็นคุณค่าและให้ความสำคัญอย่างแน่นอน ท่านเสนาบดีโปรดวางใจเจ้าค่ะ”เสิ่นเยี่ยนซูได้ยินน้ำเสียงที่ติดตลกของนาง ใบหน้าก็ยังคงร้อนผ่าว จึงรีบเบือนหน้าหนีเซิ่งเฟิงอยู่ด้านหลังส่งเสียง “จิ๊” เบา ๆ มันอิจฉาจนเขาปวดฟันหรงจือจือยังจำถึงความตั้งใจที่เขาอยากแต่งงานกับตนเองได้ จึงมองไปทางเสิ่นเยี่ยนซู และกล่าวเสียงเบา “ท่านเสนาบดีจะถือสา ที่ข้าจะตรวจชีพจรให้ท่านเสียหน่อยหรือไม่เจ้าคะ?”เสิ่นเยี่ยนซู “ย่อมไม่ถือสาอยู่แล้ว”เขายื่นมือออกไปในทันทีแค่เซิ่งเฟิงสะบัดมือทีเดียว องครักษ์หลายนายก็ปรากฏตัวออกมา พลางปิดกั้นเสียเล็กน้อย เพื่อไม่ให้คนนอกเห็นพวกเขาสัมผัสร่างกายกันมือของนางวางลงบนข้อมือของเสิ่นเยี่ยนซูร้อนจนหัวใจของเสิ่นเยี่ยนซูสั่นสะท้าน ใบหน้าก็ยิ่งแดงขึ้นไปชั่วขณะ แม้กระทั่งในใจยังมีความปรารถนาที่ซ่อนเร้นอย่างยากจะอธิบายได้อีกขณะที่หรงจือจือแตะชีพจร ก็กล่าวอย่างแปลกใจว่า “เหตุใดหัวใจของท่านเสนาบดีถึงเต้นเร็วเช่นนี้เจ้าค
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 338
เสิ่นเยี่ยนซูดวงตาเย็นยะเยือก และเดินไปตรงหน้าหรงเจียวเจียวเขามองนางด้วยสายตาที่เหนือกว่า พลางถามเสียงเย็นว่า “เจ้าว่าผู้ใดเป็นคนชั้นต่ำ?”เขามักจะมีอำนาจในฐานะผู้เหนือกว่าอยู่เสมอ ทำเอาหรงเจียวเจียวตกใจสีหน้าซีดเผือด อดไม่ได้ที่จะคุกเข่าและถอยหลังไปหนึ่งก้าว น้ำตาก็คลอเบ้า จนแทบจะไหลลงมาอีกครั้งนางกล่าวด้วยริมฝีปากที่สั่นเทา “ข้า ข้า ข้า...”ดวงตาที่เสิ่นเยี่ยนซูมองนาง มองราวกับเป็นของที่ตายแล้ว “วันนี้ข้าจะให้เกียรติมหาราชครูหรง”“เจ้าคุกเข่าอยู่ที่นี่สองชั่วยาม ตบหน้าหนึ่งร้อยที ก็จะสามารถลุกขึ้นได้”“หากครั้งหน้าข้าได้ยินคำพูดเช่นนี้อีก ลิ้นของเจ้าก็ไม่จำเป็นอีกต่อไป องครักษ์หลงสิงมีวิธีดึงลิ้นออกมามากมาย เข้าใจหรือไม่?”หรงเจียวเจียวตกใจมากจนฉี่จะราดอยู่แล้ว นั่นเป็นครั้งแรกที่รู้ว่า ชายที่ตนเองชื่นชอบ มีด้านที่น่ากลัวเช่นนี้ด้วย จึงกล่าวด้วยตัวสั่นเทิ้มว่า “เข้า เข้าใจเจ้าค่ะ!”เสิ่นเยี่ยนซูหัวเราะเสียงเย็นทีหนึ่ง ก่อนจะสะบัดแขนเสื้อและจากไปหรงจือจือเห็นเช่นนี้ ยังตกตะลึงอยู่เล็กน้อยแม้ท่านย่าจะเอ็นดูนาง แต่ก็ไม่ค่อยออกไปด้านนอก ดังนั้น นี่จึงเป็นครั้งแรก ที่นางสัม
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 337
สายตาที่ประจบของฮูหยินหลี่ มองไปทางหรงจือจือ “จือจือ ได้ยินว่าเจ้าเป็นสตรีผู้มีพรสวรรค์เป็นเลิศอันดับหนึ่งของเมืองหลวงมาตั้งนาน ไม่สู้เจ้าแต่งกวีเสียหนึ่งบท จะได้เปิดหูเปิดตาให้พวกข้าด้วย!”หรงจือจือกล่าวเสียงเรียบ “ข้าไม่ได้เตรียมตัว ให้คนอื่นแต่งดีกว่าเจ้าค่ะ”สีหน้าของฮูหยินหลี่ดูจะเก็บอาการไม่ค่อยอยู่แล้ว แต่ก็รู้ ว่าก่อนหน้านี้ตนเองประพฤติตัวไม่ดี หรงจือจือจะโกรธก็สมควร ดังนั้นจึงเดินไปตรงหน้าหรงจือจือเมื่อจับมือของนาง ขณะที่ยิ้มก็กล่าว “เจ้ามีความคิดที่ปราดเปรื่อง การแต่งบทกวีจำเป็นต้องเตรียมตัวเสียที่ใด? ตอนนี้สุ่มเขียนมาเสียหนึ่งบท คิดดูแล้วก็ดีมากแล้ว”หรงจือจือดึงมือของตนเองออกมาจากอีกฝ่ายด้วยสีหน้าเรียบเฉย “พูดขึ้นมาแล้ว ตอนนั้นป้าสะใภ้บอกว่า วันนี้ข้าไม่ได้รับเชิญไม่ใช่หรือเจ้าคะ?”“ข้ามาโดยไม่ได้รับเชิญ จริง ๆ ก็เป็นเรื่องที่ไม่สมควร ท่านเสนาบดี ทุกท่าน ขอให้เพลิดเพลินให้เต็มที่ ข้าขอตัวลาไปก่อนเจ้าค่ะ!”ขณะที่พูด หรงจือจือก็ลุกขึ้นเตรียมจะจากไปฮูหยินหลี่ตื่นตระหนกแล้ว จึงรีบกล่าว “นี่...จือจือ เข้าใจผิด! ล้วนเป็นเรื่องเข้าใจผิด! ป้าสะใภ้แค่เลอะเลือนไปชั่วขณะจึงพู
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 336
แม้หรงจือจือเห็นท่าทางของเซิ่งเฟิง ล้วนยังต้องหยิบผ้าเช็ดหน้ามาปิดมุมปากไว้เล็กน้อย ก็ไม่รู้ว่าเสิ่นเยี่ยนซูไปหาคนที่มีอารมณ์ขันเช่นนี้มาจากที่ใดช่างน่าสนุกยิ่งนัก!เดิมทีหรงเจียวเจียวไม่สบายใจ ยังถูกเซิ่งเฟิงก่อเรื่องเช่นนี้อีก ก็เกิดความคิดอยากตายขึ้นมาจริง ๆ แล้ว “ข้า ข้า...”คิดว่าวันนี้ชื่อเสียงของตนเองคงเสียหายเป็นแน่ นางจึงตัดสินใจทุ่มสุดตัวไปเลย!ขณะมองหรงจือจืออย่างดุร้ายก็กล่าวว่า “หรงจือจือ เจ้าตั้งใจขโมยงานแต่งของข้าใช่หรือไม่? เจ้าก็แค่ไม่อยากให้ข้ามีชีวิตที่ดี เจ้า...”หรงจือจือยังไม่ทันได้เอ่ยปากเสิ่นเยี่ยนซูก็กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก “ไร้สาระ! เดิมทีก็เป็นของของนาง เหตุใดต้องพูดถึงการขโมยด้วย? เจ้าไม่ลองดูใบหน้าของลูกพี่ลูกน้องเจ้า และคิดดูอีกทีว่าควรจะพูดจาไร้สาระต่อไปหรือไม่”เพียงคำพูดเดียว ก็ทำให้หรงเจียวเจียวสั่นสะเทือนแล้วจากสีหน้าของเสิ่นเยี่ยนซู นางมองออก ว่าเขาไม่ได้กำลังล้อเล่นกับนาง หากตนเองโวยวายต่อไป มีหวังโดนตบหน้าจริง ๆ แน่เห็นนางสงบลงได้เสียทีฮูหยินหนิงกั๋วกงก็ยิ้มพลางกล่าว “ครั้งก่อนข้าไปงานเลี้ยงของสกุลฉี เห็นสกุลฉีวุ่นวายไปหมด แม่นา
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 335
เขาเอ่ยเน้นย้ำทีละคำอย่างชัดเจน “คุณหนูสามหรง เจ้าฟังให้ดี ก่อนหน้าวันนี้ แม้แต่หน้าตาของเจ้าเป็นเช่นไรข้าก็ยังไม่รู้ชัด ไม่เคยมีความคิดที่จะแต่งเจ้าเป็นชายาเลยแม้แต่น้อย”“ตั้งแต่ต้นจนจบ ผู้ที่ข้าต้องการสู่ขอ ก็คือพี่สาวของเจ้ามาโดยตลอด หากเจ้ายังไม่เชื่อ ก็ลองกลับไปสอบถามบิดาของเจ้าดูเถิด”หรงเจียวเจียวส่ายศีรษะไปมา ไม่อาจยอมรับความจริงอันโหดร้ายนี้ได้นางยังคงคิดว่าทุกสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าหาใช่ความจริงไม่ แต่เป็นเพียงฝันร้ายอันน่าสะพรึงกลัวเท่านั้น นางยิ่งร่ำไห้สะอึกสะอื้นหนักกว่าเดิม “ไม่จริง เป็นไปได้อย่างไร... เป็นไปไม่ได้...”ในชั่วขณะนั้นเอง บ่าวรับใช้ของจวนตระกูลหลี่ ก็ได้พาเหวินหมัวมัวเข้ามาด้านในพอเหวินหมัวมัวเห็นภาพเหตุการณ์ตรงหน้า ก็รู้ได้ทันทีว่าคงเกิดเรื่องยุ่งยากขึ้นแล้วเป็นแน่เฉินเยี่ยนซูเหลือบมองเหวินหมัวมัวแวบหนึ่ง ก่อนเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ดูท่าแล้ว เจ้าคงมาเพื่อจะบอกคุณหนูสามของเจ้ากระมัง ว่าแท้จริงแล้วผู้ที่ข้าต้องการหมั้นหมายด้วยคือผู้ใดกันแน่?”เมื่อท่านอัครมหาเสนาบดีเอ่ยถาม มีหรือที่เหวินหมัวมัวจะกล้าไม่ตอบ? นางรีบคุกเข่าลงกับพื้น ใบหน้าซีดขา
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 334
ครานี้ ทุกผู้คนต่างตกตะลึงงัน สายตาตำหนิหลายคู่พลันจับจ้องไปยังฮูหยินหลี่อะไรกัน! ในเมื่อไม่ได้หมั้นหมาย แล้วเหตุใดเจ้าจึงมาหลอกลวงพวกเรา? เช่นนั้นเมื่อครู่พวกเราก็ประจบเอาใจนางเสียเปล่าไปตั้งนานนะสิ?! เจ้ารู้หรือไม่ว่าการที่พวกเราต้องสรรหาคำเยินยอหรงเจียวเจียวตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าเมื่อครู่นั้น มันต้องสิ้นเปลืองความคิดอ่านไปมากเพียงใด? สมองแทบจะระเบิดอยู่แล้ว!ฮูหยินหลี่เองก็ตกตะลึงงันไปเช่นกัน ตามเหตุผลแล้ว นาวหวังไม่น่าจะวิปลาสถึงขั้นกุเรื่องเช่นนี้ขึ้นมาได้! เมื่อเห็นสายตาตำหนิของผู้คนจับจ้องมา นางจึงพยายามอธิบายอย่างตะกุกตะกัก “ไม่... ไม่ใช่! ข้า... เจียวเจียว นี่มันเรื่องอันใดกันแน่!”หรงเจียวเจียวมองไปยังเฉินเยี่ยนซู ด้วยแววตาไม่อยากจะเชื่อ “ท่านอัครมหาเสนาบดี! ข้าคิดไม่ถึงจริงๆ ว่าท่านจะเป็นคนเช่นนี้! ท่านเห็นข้าโกรธจนเอ่ยปากขอถอนหมั้น ท่านไม่คิดจะง้อก็แล้วไปเถิด แต่ยังจะกล่าวปดว่าไม่เคยมาสู่ขอข้าอีกอย่างนั้นหรือ?”เมื่อได้ฟังคำพูดนี้ ประกอบกับเห็นท่าทางมั่นอกมั่นใจของหรงเจียวเจียว ผู้คนก็เริ่มรู้สึกสับสนขึ้นมาอีกครั้ง สายตาเต็มไปด้วยความกังขาจับจ้องสลับไปมาระหว่า
