บทที่4

"พี่ติณ โฟขอยืมข้อมือหน่อยสิ" ตัวเล็กยื่นนาฬิกาสองเรือนมาวางทาบข้อมือใหญ่อย่างลังเล

"..."

"พี่ติณว่า พี่เลนส์พี่ฟิล์มชอบเรือนไหน"

"เรือนนี้มั้ย บอกเวลาสามประเทศ" ผมเลือกในแบบที่คิดว่าเพื่อนทั้งสองคนชอบและน่าจะเลือกใส่บ่อย อันที่จริงไอ้สองคนนั้นก็ชอบทุกอย่างที่น้องสาวให้นั่นแหละ

"เนอะ เดินทางกันบ่อยด้วย"

"รับเรือนนี้สองเรือนค่ะ" ความเห็นเป็นเอกฉันท์เพราะเราชอบเรือนเดียวกัน เธอจึงหันไปบอกพนักงานด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

"สักครู่นะคะ"

ผมยื่นแบล็คการ์ดให้พนักงานก่อนที่คนตัวเล็กจะหยิบบัตรเครดิตในกระเป๋า ทำเธอหน้ามุ้ยเพราะอยากจะเป็นคนจ่ายเงินซื้อของขวัญให้พี่ชายตัวเองเอง แต่สำหรับผมจะเงินผมหรือเงินเธอมันก็เหมือนกัน และที่ผ่านมาผมกับเธอก็ให้ของขวัญไอ้แฝดชิ้นเดียวกันมาตลอด ของมินินและเพื่อนคนอื่นๆ ก็ด้วย

"อยากได้อะไรอีกมั้ย" 

"ไม่ดีกว่าค่ะ เดี๋ยวพี่ติณต้องเข้าร้านนี่"

"ไปด้วยกันมั้ย"

"โฟอยากดูซีรีย์"

"ไปดูบนห้องทำงานพี่"

"ก็ได้ค่ะ ขอกลับไปเปลี่ยนชุดก่อนได้มั้ย"

"เสื้อยืดกางเกงยีนส์พอนะ"

"..." ดูสีหน้าแววตาซุกซนของเธอก็รู้ว่าชุดที่อยากกลับไปเปลี่ยนเป็นชุดแบบไหน ผมเลยต้องพูดดักทางเอาไว้ก่อน ทำเธอแอบหันหน้าหนีไปกลอกตามองบน โดยไม่รู้ตัวเลยว่าทางนั้นมันมีกระจก ผมเลยยืนกอดอกยกยิ้มมุมปากจ้องเธอผ่านกระจกของร้านจนเธอสะดุ้งเฮือกรีบทำเป็นหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายรูปเล่น 'หึ' แสบมั้ยละ

"เรียบร้อยพอมั้ยคะ"

"พอครับ"

"ชิ"

จุ๊บ

"อื้อ"

กลับมาถึงคอนโดตัวเล็ก เราสองคนก็แยกกันไปอาบน้ำแต่งตัว และกลับออกมาในชุดคล้ายกัน เสื้อยืดสีดำกับกางเกงยีนส์สีเดียวกัน เชื่อฟังกันอย่างนี้ค่อยน่ารักหน่อย แต่คงจะขัดใจเธออยู่ไม่น้อยถึงได้แอบประชดเบาเบากับปากเชิดๆ ทำผมมันเขี้ยวอดก้มลงไปจูบให้หายหมันไส้ไม่ได้

 

"ยัยโฟทางนี้"

"ฮัลโหล สาวววว" 

วันนี้ฉันมีนัดกับนน ไม่ใช่สิ! แนนนี่ชื่อในวงการของนางและลูกแพรคนงาม สองคนนี้เป็นเพื่อนสนิทที่มหาวิทยาลัยของฉันเอง

"สวยฆ่าเพื่อนมาก" 

"นี่เบาละนะลูกแพร"

"จ้า/จ้า" ดูเหมือนว่าเพื่อนจะไม่เห็นด้วยกับชุดเดรสสั้นแขนตุ๊กตาสีชมพูเบาเบาของฉัน ถึงพากันเบะปากกลอกตามองบนพร้อมใจหันหน้าไปคนละทาง

 เราสามคนนัดอาฟเตอร์นูนทีกันที่คาเฟ่มินิมินนี่ของคุณน้ามิน เม้าท์มอยอัพเดตชีวิตที่ไม่ได้เจอกันมาเกือบสี่วันเพราะเป็นช่วงปิดเทอม ถึงแม้ว่าจะแชทคุยกันเกือบทุกวันก็เถอะ แต่มันจะไปเหมือนเม้าท์ต่อหน้าได้ยังไงกัน อรรถรสมันต่างกันเยอะเลย

"ลูกแพร แกเริ่ม" ฉันให้ลูกแพรรับบทเหยี่ยวสาวกอสซิปจ่อไมค์สัมภาษณ์ยัยแนนนี่ก่อนคนแรก เพราะเมื่อวันก่อนฉันแอบเห็นนางไปนั่งดริ้งค์กับหนุ่มหน้าตาดีที่ผับพี่ติณ เลยแอบถ่ายรูปส่งให้ลูกแพรเพื่อจะเอามาเป็นทอปปิกวันนี้ เม้าท์ลอยๆ ไม่ได้หรอกต้องมีหลักฐานประกอบด้วย

"จริงหรือไม่คะ ที่คุณแนนนี่แอบจิ้นกับพระเอกซีรีย์วาย"

"ไม่จริงเลยค่ะ แค่เรื่องเข้าใจผิด" เหมือนกับยัยแนนนี่รู้คำถามมาก่อนแล้ว ถึงได้ยกมือกรีดนิ้วเรียวปิดปากด้วยท่าทางน่าหมันไส้ไม่มีท่าทีตกใจแต่อย่างใด

"แต่มีรูปหลุดออกมานะคะ"

"แค่คนหน้าคล้ายค่ะ"

"ปลอมมากกก"

"นี่ยัยโฟ ตบปากตัวเองเท่าอายุเดี๋ยวนี้เลย"

"คิกคิก" เห็นมั้ยละ ฉันบอกแล้วว่าเม้าท์ต่อหน้ามันได้อรรถรส

"มาเรื่องของแกเลยค่ะ" จู่จู่ยัยสองคนนั้นก็พร้อมใจกันยื่นมือถือแทนไมค์มาจ่อปากสัมภาษณ์ฉัน ฉันว่าฉันไม่โป๊ะนะ!

"จริงหรือไม่คะ ที่มีคนเห็นคุณหนูโฟกัสไปนั่งเฝ้าผู้ที่ผับดัง"

"จ้อจี้ค่ะ เรียกว่าไปดื่มไปแดนซ์ถึงจะถูก"

"หรอ/หรอ" ยัยพวกนี้นี่ หูตาไวยิ่งกว่าสัปปะรดอีก ขนาดฉันขึ้นไปนั่งบนห้องทำงานเจ้าของผับนะยังจะเห็นกันได้ วันหลังไม่ไปกับพี่ติณแล้วดีกว่า ขี้เกียจตอบคำถามยัยสองคนนี้

 เลยทำเนียนเฉไฉหยิบช้อนตักเค้กชอกโกแลตของโปรดขึ้นมากิน กวาดสายตามองไปรอบๆ ร้านที่ไม่ได้เข้ามานั่งเล่นเกือบเดือน วันนี้ไม่เห็นทั้งคุณน้ามินและพี่มินินเลย สงสัยไม่เข้าร้าน

"ไม่ไปเฝ้าผู้ แต่มีผู้มาเฝ้าหรอยะ" เพื่อนสาวเอ่ยถามฉันก็จริงแต่สายตากลับโฟกัสผู้ชายที่กำลังเดินเข้าร้านมา ไม่ใช่ใครที่ไหนลูกชายเจ้าของร้านนี่แหละ ฉันว่าฉันไม่ได้บอกเขานะ

"พะ..." ฉันรีบยื่นมือเล็กไปปิดปากยัยแนนนี่ที่กำลังจะอ้าปากตะโกนเรียกพี่ติณให้หันมาสนใจ แต่ดูเหมือนจะไม่ทันเพราะว่าเขากำลังเดินมาทางโต๊ะที่พวกฉันนั่ง

เพราะมามี๊ไม่ค่อยสบาย ส่วนมินินก็อยากอยู่ดูแลท่าน และดูแลเรื่องอาหารการกินให้ป๊า ผมเลยแวะเข้ามาคาเฟ่รับลูกค้าและดูแลความเรียบร้อยของร้านแทน มีลูกน้องช่วยเบาแรงก็จริง แต่มาดูแลลูกค้าด้วยตัวเองน่าประทับใจกว่า ประโยคที่มามี๊ชอบพูดให้ฟังบ่อยครั้งและเป็นเหตุผลที่ท่านพยายามเข้าร้านให้บ่อยที่สุด ทั้งๆ ที่ก็มีมินินดูแลแทนอยู่แล้ว

พอเข้ามาในร้าน เสียงหัวเราะคิกคักฟังคุ้นหูก็ดังแว่วให้ได้ยิน แต่สิ่งที่ทำให้ผมต้องรีบเดินเข้าไปหาก็เพราะความไม่ระวังตัวของร่างบาง กระโปรงก็สั้นยังจะก้มไม่ระวังเกือบเห็นไปถึงไหนๆ

"หวัดดีค่ะพี่ติณ"

"ครับ" ผมตอบรับแนนนี่ เพื่อนผู้ชายคนเดียวที่ผมและไอ้แฝดอนุญาตให้ผ่าน พร้อมกับยืนซ้อนหลังเก้าอี้ตัวเล็กไม่ให้ใครได้เห็นขาขาวๆ นั่น ก่อนจะก้มลงไปถามเธอเบาเบาให้ได้ยินเพียงสองคน

"มานาน?"

"สักพักค่ะ"

"ไม่เห็นบอก"

"พี่ติณก็ไม่บอกโฟเหมือนกันนั่นแหละ"

"หึ"

อยู่คุยด้วยไม่นาน เพราะรู้สึกค่อนข้างเกร็งบวกกับเขินหน่อยๆ กับสายตากรุ่มกริ่มที่กำลังจับตามองเราสองคน ผมเลยขอตัวไปยืนรับออเดอร์ที่เคาน์เตอร์แทน และปล่อยให้เธอจอยกับเพื่อนๆ ต่อ