บทที่5

"จะกลับยัง" เสียงทุ้มดังขึ้น พร้อมกับร่างสูงที่เดินมายืนซ้อนหลังเก้าอี้ของฉันตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่แน่ใจ แต่ที่แน่ๆ ยัยแนนนี่มองหน้าหล่อๆ จนตาหวานยิ่งกว่าซอสคาราเมลตรงหน้าซะอีก

"โฟว่าจะไปหาข้าวกินกันต่อ"

"อืม ไปสิพี่เป็นเจ้ามือ" เขาพยักหน้าบอกอย่างใจดี เพราะอย่างนี้สิเพื่อนสาวของฉันถึงเอ่ยปากชมไม่หยุด ทั้งที่ตอนเจอกันครั้งแรกพากันกลัวจนตัวสั่นไม่กล้าแม้แต่สบตา

"ไปรถพี่"

"โฟขับรถมา"

"เดี๋ยวแนนนี่กับลูกแพรขับรถยัยโฟไปเองค่ะพี่ติณขา" ฉันละเบื่อความอ้อล้อของยัยแนนนี่จริงๆ เลยเชียว

"จุ้นจ้านมาก"

"หรือแกจะให้ฉันนั่งตักพี่ติณไปละ" เรื่องอะไรฉันจะปล่อยให้เป็นแบบนั้นละ ยัยแนนนี่ได้จับพี่ติณรวบหัวรวบหางกันพอดีสิ เคยได้ยินมั้ย อย่าฝากปลาย่างไว้กับแมว ยัยแนนนี่เนี่ย แมวยักษ์เลยนะจะบอกให้

พอเราตกลงเลือกร้านกันได้ ยัยแนนนี่ก็แบมือขอกุญแจรถคู่ใจของฉันขับพาลูกแพรไปจองคิวที่ร้านก่อน เพราะร้านที่พวกเราเลือกเป็นบุฟเฟ่ต์อาหารทะเลวิวแม่น้ำเจ้าพระยาคนเลยค่อนข้างมาก ส่วนฉันก็นั่งรอพี่ติณคุยกับพนักงานในร้านต่อ จะว่าไปตั้งแต่มายังไม่ได้ถ่ายรูปเลยนี่นา นึกได้อย่างนั้นก็จัดแจงตั้งกล้องเซลฟี่ห้าวิ และวิ่งไปยืนเผลอๆ จนได้รูปมาสองสามรูป สวยอยู่นะ

"ถ่ายให้มั้ยครับ" สงสัยผู้ชายคนนี้คงสงสารที่ฉันไม่มีตากล้อง เลยเดินมาอาสาถ่ายรูปให้อย่างใจดี แต่ยังไม่ทันได้ปฏิเสธเพราะชอบมุมเมื่อครู่นี้แล้ว เสียงเข้มๆ เรียกชื่อฉันก็ดังขึ้นฟังดูก็รู้ทันทีเลยว่ากำลังหงุดหงิด ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดซะหน่อย

"โฟ"

"อะ เอ่อ ขอบคุณค่ะ ไปก่อนนะคะ"

"..." พี่ติณยืนล้วงกระเป๋ากางเกงหน้าพร้อมบวกมาก ส่วนชายแปลกหน้าก็ดูไม่ยอมใครเหมือนกัน ชั่วโมงนี้ฉันต้องรีบคลี่คลายสถานการณ์ตึงเครียดให้เร็วที่สุด 

"พี่ติณไปกัน เร็วค่ะ" สองมือเล็กพยายามดึงแขนแกร่งให้เดินตามมาทันที แต่กว่าจะยอมผ่อนแรงเปลี่ยนมาจูงมือบางได้ก็เล่นเอาตัวเล็กเหงื่อตก

รู้อย่างนี้นะ ฉันไปพร้อมเพื่อนๆ ดีกว่า ดีกว่ามานั่งในรถที่บรรยากาศเหมือนฝนกำลังจะตกกับคนขับหน้ายักษ์ไม่ปริปากพูดแม้แต่คำเดียว จะบอกว่าเหนื่อยก็ไม่น่าใช่เพราะมายืนรับลูกค้าแค่ไม่กี่ชั่วโมงเอง แถมแอบอู้เดินมาแย่งขนมฉันกินตั้งหลายรอบ เดี๋ยวจะฟ้องพี่มินินให้จัดการ คอยดูเถอะ! 

"ถ้าพี่ติณหน้าบึ้งขนาดนี้ ส่งโฟเฉยๆ ก็พอค่ะ"

"พี่หิว" เขาพูดอย่างเอาแต่ใจ ก่อนจะพยายามคายปมคิ้วให้เป็นปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นหลังจากที่ฉันยื่นคำขาด

"พี่ติณก็กลับไปหาอะไรกินที่คอนโดสิ"

"ไม่เอา"

สุดท้ายแล้วพอรถจอดสนิท ร่างสูงก็เดินอ้อมมาเปิดประตูให้ตัวเล็กลืมบรรยากาศที่เคยอึมครึม หน้านิ่งๆ แต่คิ้วไม่ผูกโบว์เหมือนเมื่อหลายนาทีที่ผ่านมา ยื่นมือไปรับกระเป๋าสะพายมาคล้องแขนแทน และพากันเดินเข้าร้านตรงไปหาเพื่อนที่นั่งจองโต๊ะอยู่ก่อนแล้ว

"อุ้ย" สองมือใหญ่ค่อยๆ รวบผมหนา ดึงยางรัดผมที่ข้อมือมัดผมหางม้าให้คนตัวเล็กราวกับเป็นเรื่องปกติที่ทำกันสองคน แต่สำหรับเพื่อนๆ ที่มาด้วยเหมือนกำลังดูพระเอกนางเอกในซีรีย์เกาหลีอย่างไงอย่างงั้น

"ลูกแพร แกะกุ้งให้ฉันบ้างสิ" 

"โนจ๊ะ"

สองสาวผลัดกันแซวผมที่กำลังแกะกุ้งแม่น้ำวางเรียงในจานให้คนตัวเล็กเป็นจานที่สอง ส่วนจานแรกเป็นปูม้าที่ถูกแกะเนื้อและกันเชียงปูก้อนใหญ่ไว้พร้อมทาน เพราะตัวเล็กของผมชอบกินอาหารทะเลมาก แต่ก็ไม่ชอบแกะเปลือกมากเหมือนกันเพราะไม่อยากให้กลิ่นติดมือและบอกว่าตัวเองแกะไม่น่ากินเท่าผมแกะให้ ผมก็เลยได้หน้าที่นี้ไปโดยปริยาย

"เราสองคนกินในจานนี้ก็ได้นะ"

"แนนนี่ไม่กล้าหรอกค่ะ"

"หึ"

"โอ้ย อัยโอ" เธอหยิบกุ้งตัวใหญ่ที่สุดในจานยื่นไปใส่ปากเพื่อนสาวของเธอที่กำลังจีบปากจีบคอพูดอย่างไม่ทันตั้งตัว จนเกือบสำลัก ก่อนจะกลับมานั่งหัวเราะจนไหล่สั่นชอบอกชอบใจที่เอาคืนเพื่อนได้

"เกือบแล้ว นนเอ้ย เกือบเป็นข่าวหน้าหนึ่งแล้ว"

"นี่ลูกแพร แนนนี่จ๊ะ"

"ฮ่าๆ/ฮ่าๆ"

"หึ"

นี่เป็นหนึ่งสีสันที่เกิดขึ้นในชีวิตผม จากคนที่ไม่ค่อยชอบคุยกับคนอื่นนอกจากคนใกล้ตัว แต่เพื่อเธอผมก็พยายามปรับตัวเข้าหาเพื่อนๆ เธอด้วย ถึงแม้บางครั้งจะยังรู้สึกไม่ชินอยู่บ้างแต่บรรยากาศแบบนี้ก็ไม่ได้แย่สำหรับผมเท่าไหร่

"พี่ติณ กินหอยนางรมมั้ยคะ แนนนี่สั่งให้"

"กินได้"

"คืนนี้ไม่ได้นอนแน่ยัยโฟ" นี่สินะ คงจะหวังยืมมือผมจัดการตัวเล็กแทน ถึงใจดีชวนผมกินหอยนางรมสด ไอ้เราก็ลืมนึกถึงความลำบากของตัวเองที่จะตามมาไปเลย ถึงได้ตอบรับอย่างมีมารยาทกลับไป

"หึ"

"ทำไมจะไม่ได้นอน ฉันกับพี่ติณอยู่คนละคอนโดจ๊ะ" ตัวเล็กจิ้มปลาหมึกย่างพร้อมน้ำจิ้มป้อนใส่ปากผม ก่อนจะตอบโต้เพื่อนเธอกลับอย่างไม่เคอะเขิน มันก็จริงอย่างที่เธอพูดเพียงแต่คืนนี้ผมจะพาเธอกลับไปนอนด้วยกัน

"ผิดแผนมากเว่อร์" 

"คิกคิก"

"ขอบคุณนะคะพี่ติณ เราสองคนอิ่มมากกก" น้องลูกแพรยืนเอามือลูบท้องตัวเองปอยๆ เป็นการยืนยันคำพูดตัวเองเมื่อครู่

"ครับ"

"พี่ฝากแนนนี่ส่งลูกแพรและเอารถไปจอดที่คอนโดโฟด้วยนะ"

"ห๊ะ อะไรนะพี่ติณ"

"รับทราบค่ะพี่ติณ"

เหมือนแนนนี่จะรู้ว่าผมมัดมือชกเพื่อนของเธอถึงได้รีบดึงมือลูกแพรเดินไปยังรถที่จอดอยู่ข้างกัน ไม่รอให้ตัวเล็กที่กำลังยืนทำหน้างงทันรู้ตัวจนโวยวาย นี่คืออีกหนึ่งข้อที่ทำให้ผมเข้ากับเพื่อนเธอได้ง่าย