ตอนที่4 ตื่น

โศลกเพลิงผลาญใจ ตอนที่04 ตื่น

          ความหนาวเหน็บปลุกให้หญิงสาวตื่น หลินอวี่เหยาปรับสายตาครู่หนึ่งแล้วค่อยๆ ยันกายขึ้นนั่ง กวาดสายตาในห้องที่เก่าและทรุดโทรม บานหน้าต่างที่ชำรุดไม่อาจป้องกันสายลมหนาวได้   นางยกมือขึ้นเสยเส้นผมที่ลงมาปรกใบหน้าทว่าเส้นผมยาวยุ่งเป็นกระเซิงสางด้วยมือยังทำไม่ได้

            “นึกว่าจะตื่นมาแล้วกลับไปที่สถาบันเสียอีก”  หญิงสาวถอนหายใจอย่างไม่รู้จะทำอะไรได้ดีกว่านี้  อยากกลับบ้านก็ไม่รู้จะกลับยังไง ตอนมาเธอตกเขาแต่ที่นี่ไม่มีภูเขาจะทำซ้ำสถานการณ์เดิมก็ไม่ได้

            หลินอวี่เหยาไม่ใช่คนจมกับความทุกข์  ชีวิตที่บ้านเด็กกำพร้าสั่งสอนให้เผชิญกับปัญหาทุกรูปแบบ  คิดในแง่ดีก็คือไม่ต้องไปแย่งชิงความโปรดปรานกับผู้ใด แต่ก็คงไม่ใช้ชีวิตขาดอิสรภาพเช่นนี้ไปจนวันตาย ร่างกายนี้อ่อนแอแทบไร้เรี่ยวแรงทรงตัว  ได้ยินเสียงประตูใหญ่เปิดออกตามด้วยร่างขันทีผอมบางนำตะกร้าอาหารมาวางบนโต๊ะที่ผุผัง เขาไม่เอ่ยวาจาใดเมื่อทำหน้าที่ตนเสร็จก็หมุนตัวออกไป ทิ้งให้หลิวอวี่เหยายืนนิ่งงันอยู่อึดใจก่อนเดินไปเปิดตะกร้าออกดู

            “นี่มัน...ของคนกินเหรอ”  นางมองข้าวต้มที่แทบเป็นน้ำขาวขุ่นและมีผักดองอีกเล็กน้อย ทว่ายามนี้เลือกไม่ได้ทำให้นางตัดสินใจยกน้ำข้าวที่เย็นชืดขึ้นกิน “คิดเสียว่ากลับไปใช้ชีวิตบ้านเด็กกำพร้าก็แล้วกัน”

            กระเพาะที่ว่างเปล่ามีเศษอาหารลงไปเต็มเล็กน้อยพอบรรเทาความหิว หลินอวี่เหยาปลุกกำลังใจให้ตนเอง ก่อนจะตามหาอิสรภาพคงต้องจัดการชีวิตความเป็นอยู่ที่นี่เสียก่อน  และเริ่มจากการสำรวจโดยรอบ หญิงสาวเคยดูในซีรีย์มาหลายเรื่อง แม้งานการจะยุ่งมากแค่ไหนแต่ก็ยังมีเวลาพอสำหรับความบันเทิงเล็กๆ น้อยๆ  สถานที่แห่งนี้ก็ไม่ต่างกันนัก ทว่าเมื่อก้าวเท้าออกมานอกห้องก็สัมผัสลมหนาวจนต้องถอยกลับเข้าไปในห้องอีกครั้ง

            “เข้าฤดูใบไม้ผลิแล้วไม่ใช่เหรอ ทำไมหนาวแบบนี้ล่ะ”

หลินอวี่เหยาไม่ชอบที่สุดก็คืออากาศหนาวเย็นอย่างนี้  เจ้าของร่างเล็กเดินกลับมาค้นหาเสื้อผ้าเท่าที่พอจะมีหยิบเสื้อคลุมเนื้อหยาบมาสวมทับแล้วเดินออกมาด้านนอก หิมะเริ่มละลายแล้ว แต่ยังมีบางส่วนที่เกาะอยู่ตามกิ่งไม้  ความทรงจำที่ได้รับมา ที่นี่ไม่มีห้องครัว แต่สนมหลินเคยมีเตาเล็กๆ สำหรับต้มน้ำ น่าจะอยู่...

“เจอแล้ว!”  ราวกับได้พบของล้ำค่า แม้เป็นเตาขนาดเล็กและยังมีรอยแตกร้าว แต่ก็ยังว่าเป็น ‘เตา’ ให้ได้พอใช้งานได้ “หม้อล่ะ หม้อจ๋า อยู่ไหนนะ”

ความเป็นคนมองโลกในแง่ดี หญิงสาวก้มๆ เงยๆ รวบรวมข้าวของที่พอจะใช้ได้ออกมา เจ้าของร่างเดิมใช้ชีวิตกับความโดดเดียวไร้ความหวัง ญาติพี่น้องไม่มีใครใส่ใจราวกับนางได้ตายจากพวกเขาไปแล้ว ตอนนี้นางต้องการน้ำดื่มและต้มน้ำสำหรับสระผม

“สภาพความเป็นอยู่ไม่มีมลพิษทางอากาศ เอาหิมะมาต้มเป็นน้ำดื่มคงไม่มีแบคทีเรียหรือโลหะหนักในอากาศหรอกนะ”

หญิงสาวพึมพำกับตนเองแล้วเดินย่ำไปบนพื้นที่ค่อนข้างลื่น เมื่อวานก็คงแบบนี้ ร่างกายอ่อนแอและจิตใจที่บอบช้ำ เพียงหกล้มลงไปก็ไร้เรี่ยวแรงลุกขึ้นยอมจำนนจนความตายมาพรากลมหายใจไปอย่างง่ายดาย หลินอวี่เหยาอยู่ในร่างที่มีชื่อเดียวกัน แต่นิสัยใจคอแตกต่างกันราวกับฟ้ากับเหว ไม่ใช่แค่เธอมาจากศตวรรษที่21 แต่เพราะนิสัยของเธอเป็นเช่นนี้เอง  ดวงตากลมโตมองหาหิมะที่เกาะบนกิ่งไม้ หิมะขาวสะอาดทำให้หญิงสาวยิ้มกว้าง แน่นอนว่านี่คือแหล่งน้ำที่พอจะหาได้  นิ้วมือที่เหลือเพียงหนังหุ้มกระดูกเหมือนกิ่งไม้แห้งค่อยๆ กวาดหิมะใส่หม้อ การเคลื่อนไหวร่างกายที่ต้องระวังทำให้ร่างเล็กเดินเอียงไปมา สายตาเหลือบไปเห็นที่ริมกำแพง ใบสีเขียวที่แทรกขึ้นมาจากหิมะที่เริ่มละลายทำให้เห็นชัดว่าเป็น...

“นี่...หอมป่านี่น่า”  ราวกับได้เจอของล่ำค่า หลิวอวี่เหยาค่อยๆ นั่งลงแล้ววางหม้อข้างตัว นางคุกเข่าบนพื้นที่เปียกชื้นแล้วใช้สองมือคุ้ยหิมะออกพยายามถอนต้นหอมป่าออกมา

‘เหยาเหยา ปู่ทำไข่ตุ๋นใส่หอมป่าซอยมาให้ ลองกินดูสิ หอมป่าดีกับสุขภาพช่วยรับมือกับการอักเสบของร่างกาย ปู่รู้ว่าเหยาเหยาไม่ชอบกินยา ลองกินไข่ตุ๋นสูตรพิเศษของปู่ดูหน่อยสิ’

เสียงของปู่หลินแว่วดังอยู่ข้างหู หญิงสาวยิ้มบางๆ ตอนนี้แค่ไข่ไก่ก็ไม่มี แต่ไม่เป็นไร เก็บไว้ใส่น้ำข้าวก็ได้

“คุณปู่ค่ะ เหยาเหยาไม่ได้อยู่ใกล้ๆ คุณปู่ต้องดูแลตัวเองให้มากๆนะคะ”

 หญิงสาวได้แต่รำพึงกับตนเองแล้วลุกขึ้นเดินกลับมาที่เตาบิ่นๆ นั้น เธอวางทุกอย่างอย่างระวัง แล้วเดินหาสิ่งที่พอจะเป็นเชื้อไฟได้ ยังดีที่เดินป่าบ่อยและยังใช้ชีวิตกับชาวบ้านในพื้นที่ห่างไกล แค่การก่อไฟจึงไม่ใช่เรื่องยากเย็นอันใดนัก  เธอเก็บเศษไม้เก่าๆหักๆ และยังใบไม้แห้งที่คงถูกลมพัดมากองในห้องที่เจ้าของไม่เหลียวแล  ไม่นานนักเตาที่ร้างการใช้งานมาแรมปีก็เกิดประกายไฟ หญิงสาวยื่นมือไปอังไฟแล้วมาแนบแก้มของตน

“ผอมเกินไปแล้ว แต่ก็นั้นแหละ ได้กินแค่น้ำข้าวแล้วยังมีชีวิตมาถึงเมื่อวานได้ก็นับว่าแข็งแกร่งมากจริงๆ”