เข้าสู่ระบบแชร์
อยู่ๆ ก็เป็นแม่ซะงั้น (25%)
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-11-03 09:52:29‘แม่จ๋า…แม่…แม่บี๋จ๋า…’
เสียงออดอ้อนแกมเรียกร้องความสนใจ ทำให้คนที่กำลังก้มหน้าก้มตาปั่นต้นฉบับหัวฟูอยู่หน้าจอโน้ตบุ๊กสะดุดกึก มือที่รัวแป้นคีย์บอร์ดเพราะสมองกำลังแล่นฉิวพลันชะงักไปชั่วขณะ
‘เฮ้อ…’
บูรณิมา กิตศิลปาจารย์ สาวน้อยหน้าใส วัยยี่สิบสาม เจ้าของส่วนสูงน่ารักร้อยห้าสิบห้าเซ็นติเมตร เรือนร่างอวบอิ่ม แก้มป่อง ขาวโอโม่ หน้าอกและสะโพกสะบึมเกินตัว จนเจ้าตัวมองว่าน่าอาย เธอพ่นลมหายใจออกมาด้วยความระอาแกมเหนื่อยใจ เงยหน้าขึ้น ถอดแว่นกรองแสงวางไว้ข้างโน้ตบุ๊กบนโต๊ะญี่ปุ่น ขยับตัวหันไปนั่งเผชิญหน้ากับร่างอ้วนจ้ำม่ำของวิญญาณเด็กผู้หญิงวัยประมาณสี่ขวบ ไม่ก็ห้าขวบ หรือหกขวบ ก่อนจะเอ่ยอย่างเสียไม่ได้
‘จะต้องให้บอกอีกกี่ครั้งหือ ว่าพี่ไม่ใช่แม่ของหนู’
อย่าว่าแต่ลูกเลย แฟนสักคนในชีวิตเธอยังไม่เคยมี
‘ช่ายยยยยย…’
หนูน้อยทำปากยื่นเถียงกลับ
‘ก็บอกแล้วไง ว่าไม่ใช่’
‘ช่าย แม่บี๋ เป็นแม่หนู’
วิญญาณเด็กหญิงตาแป๋วแก้มป่องยังคงยืนยันคำเดิมอย่างดื้อดึงจนน่าดึงแก้มย้วยๆ นั่นให้หลุดติดมือ จากนั้นตัวแสบก็โผเข้ากอดเธอ แล้วลดแก้มกลมๆ ลงมาถูแขนเรียวอย่างออดอ้อน
‘แม่บี๋เป็นแม่หนูจริงๆ นะ’
เฮ้อ…ทำไมดื้อจังว้ายายตัวอวบ
‘พี่เป็นคน ส่วนหนูเป็นผี เราสองคนจะเป็นแม่ลูกกันได้ยังไง’
บูรณิมาจับเจ้าตัวกลมดุ๊กดิ๊กที่ตั้งท่าจะมุดอกเธอท่าเดียวออกห่าง มองหน้าจิ้มลิ้ม แล้วเอ่ยอย่างจริงจัง
‘ผีกับคนอยู่ด้วยกันไม่ได้ เข้าใจไหมหือ…ยายผีน้อยจอมดื้อ’
‘งื้ออออ แม่อะ หนูไม่ใช่ผี หนูมาจากโลกอนาคต’
โลกอนาคต!?
เป็นครั้งแรกที่เจ้าตัวแสบยอมปริปากบอกที่มาที่ไปของตัวเอง
เชื่อก็บ้าแล้ว
แต่เอาเถอะ จะลองเล่นไปตามน้ำสักตั้งก็แล้วกัน เผื่อผีเด็กมันจะได้ไปให้พ้นๆ เสียที
‘ถ้ามาจากโลกอนาคต งั้นก็แสดงว่าในชีวิตจริง หนูยังไม่โตเท่านี้ใช่ไหม’
‘ช่ายยยยย…’
เอ้า…ดันเดาถูกเฉยเลย
‘ม้างงงงงงงง…’
เอ้า! มีเล่นลิ้นด้วยเว้ย
‘งั้นบอกหน่อยว่าหนูชื่ออะไร’
‘ม่ายบอก’
ผีเด็กสุดแสบที่เคลมว่าตัวเองมาจากโลกอนาคตส่ายหน้าหวือ
‘อายุเท่าไหร่’
‘อายุเป็นเพียงตัวเลข’
ฮึ่ยยยย…ตัวเล็กจิ๊ดเดียวแต่ทำมาเป็นสำบัดสำนวนชวนมันเขี้ยวมันน่าบี้แก้มกลมๆ นั่นให้แตกคามือนักเชียว
‘ตอบดีๆ สิ พี่ถามว่าเราอายุเท่าไหร่’
‘ม่ายบอก’
ไรวะ
‘ถามอะไรก็ไม่ตอบ แสดงว่าหนูไม่ได้มาจากโลกอนาคตจริงๆ แต่เป็นวิญญาณผีน้อยเร่ร่อน ผีไม่มีญาติ ผีที่ไม่มีใครรัก ไม่มีใครต้องการ จนต้องมาตามรังควานเรียกร้องความสนใจอยู่เนี่ย’
‘แม่อะ’
คราวนี้ผีเด็กพ้อปากจู๋หน้ายู่
‘ก็พี่ถามอะไรเราก็ไม่ตอบนี่นา’
‘บอกก็ได้ แต่ไม่บอกชื่อหรอกนะ เพราะเดี๋ยวแม่บี๋ก็รู้เองแหละ’
เธอกลอกตาไปมาอย่างระอากับความลีลาท่ามาก
‘เออ จะบอกอะไรก็บอกมาเถอะ’
‘ในอนาคตแม่บี๋จะมีน้องให้หนูห้าคน’
ห๊ะ! มีน้องห้าคน!
แม่เจ้า! นั่นคนหรือหมูวะ!
แต่เดี๋ยวนะ…เธอยังโสด โสดแบบสนิ๊ทสนิท ยังไม่เคยมีแฟน เวอร์จินเเบบกริบๆ และที่สำคัญเธอไม่คิดจะแต่งงานมีครอบครัว ไม่เคยคิดเรื่องมีสามีกับลูกเสียด้วยซ้ำ ชีวิตนี้ขอแค่มีสามีมโนเป็นพระเอกนิยายก็พอแล้ว
‘ขี้โม้แล้วอ้วนเอ๊ย’
‘เจงๆ แม่บี๋จะมีน้องให้หนูเล่นห้าคน’
แค่เอ็งคนเดียวพี่ก็ปวดหัวจะแย่แล้วลูกเอ๊ย เมื่อไหร่จะไปที่ชอบๆ สักที
สงสัยเธอจะหมกมุ่นอยู่กับโลกแห่งจินตนาการในนิยายมากเกินไป ถึงได้ละเมอเพ้อพกคุยกับผีเด็กเป็นตุเป็นตะ แถมอีกฝ่ายยังทึกทักว่าเธอเป็นแม่เสียดื้อๆ
‘เอางี้…หนูบอกพี่มาดีๆ ว่าอยากได้อะไร พี่จะได้ทำบุญอุทิศส่วนกุศลไปให้’
หลังจากลูบแก้มซาลาเปานุ่มๆ ของผีเด็กสุดรั้นเป็นเชิงเกลี้ยกล่อม เธอก็เอ่ยอย่างพยายามจะหาทางออก หากถูกวิญญาณผีเด็กตามรังควานไปเรื่อยๆ แบบนี้คงไม่ดีแน่
‘บอกแล้วไง ว่าหนูม่ายช่ายผี’
หนูน้อยทำหน้ามู่ทู่ ปัดมือเรียวที่กุมข้างแก้มป่องออก ทำปากยื่นสวนกลับ จากนั้นก็ยกแขนป้อมๆ ขึ้นกอดอก ทำเสียงฮึในลำคอพร้อมสะบัดหน้าหนี ทำท่างอนตุ้บป่องใส่เธอ
‘บอกมาเถอะ ว่าหนูอยากได้อะไร พี่จะทำบุญไปให้’
‘หนูอยากอยู่กับพ่อกับแม่’
‘งั้นบอกมาว่าพ่อกับแม่หนูอยู่ที่ไหน พี่จะพาไปหาพวกเขา’
‘ก็แม่บี๋งายแม่หนู ส่วนพ่อก็คนเน้…’
คนที่ทำหน้าง้ำใส่เธอมีท่าทีกระตือรือร้นขึ้นมาทันทีที่เอ่ยถึงพ่อ ก่อนจะชี้มือไปยังหน้าจอโน้ตบุ๊กของเธอ ซึ่งมีรูปผู้ชายคนหนึ่งโชว์หรา แล้วเอ่ยเจื้อยแจ้ว
‘คนนี้!’
หญิงสาวหลุดอุทานเสียงหลง ตาเหลือกถลน เพราะผู้ชายที่ว่าคือคนที่เธอเคยเจอเมื่อสามปีก่อน ตอนนั้นเธออายุยี่สิบ มีปากเสียงกับเขา และก็เกือบจบไม่สวย หากเมียเขาไม่เข้ามาเคลียร์เสียก่อน
‘มโนแล้วตัวแสบ’
‘ช่ายยยย คนเนี้ยพ่อหนู’
‘ไม่ใช่แล้ว’
จะใช่ได้ยังไง ก็คนที่ว่ามีลูกมีเมียอยู่แล้ว เจ้าผีเด็กตัวแสบนี่กำลังปั่นหัวเธอชัดๆ
‘ช่ายยย พ่อหนูหล่อที่ฉุด’
โอ๊ยยยย…อ้วนเอ๊ย ยังจะมายิ้มแป้นแล้นอีก
ทนคุยกับผีเด็กด้วยบทสนทนาชวนปวดหัวไม่ไหว บูรณิมาก็ก้มลงสบตากับยายตัวอวบสุดดื้อ แล้วเอ่ยเกลี้ยกล่อมแกมข่มขู่อย่างไม่มีทางเลือก
‘บอกพี่มาเถอะ ว่าหนูต้องการอะไร อยากให้พี่ทำอะไรให้ถึงจะยอมไปดีๆ อย่าให้พี่ต้องเอาพระมาทำพิธีไล่เลย’
‘แม่บี๋จายร้าย แต่หนูไม่กลัวหรอก คิกๆ’
เด็กน้อยแสร้งตีหน้าเศร้าตัดพ้อต่อว่า นัยน์ตากลมแป๋วมีน้ำตาคลอหน่อยๆ ทว่าเสี้ยววินาทีถัดมาก็ลอยหน้าลอยตาท้าทาย ตบท้ายด้วยเสียงหัวเราะใสๆ ทำเอาเธอนึกคันไม้คันมือมันเขี้ยวจนอยากจะหยิกแก้มย้วยๆ ของผีเด็กการละครนั่นสักที แต่ยังไม่ทันจะได้ทำอะไรตัวป่วนก็อันตรธานไปเสียแล้ว
บทล่าสุด
โหด (ร้าย) รัก อยู่ๆ ก็เป็นแม่ซะงั้น (100%)
“บี๋ไม่อยากได้เขาจริงเหรอ?”“แม่!”คราวนี้เธอถึงกับหลุดอุทานตาโต เพราะไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะลั่นวาจาออกมาแบบนั้นนี่แม่ของเธอกำลังคิดอะไรกันแน่!“ผู้ชายคนนั้นอาจเป็นพ่อของลูกบี๋ในอนาคตจริงๆ ก็ได้”“เป็นไปไม่ได้หรอกค่ะ บี๋ไม่มีทางทำเรื่องผิดศีลธรรมแน่”บูรณิมาเอ่ยปฏิเสธอย่างหนักแน่น เพราะผู้ชายคนนั้นมีครอบครัวแล้ว ฉะนั้นเธอจึงไม่มีสิทธิ์แม้กระทั่งจะนึกถึงเขา ไม่ว่าจะในแง่มุมไหนทั้งสิ้น จริงๆ เธอไม่ควรจะนำเอาบุรุษที่มีภรรยาแล้วมามโนเป็นพระเอกนิยายของตัวเองเสียด้วยซ้ำ หากว่าไม่หลวมตัวตามคำเว้าวอนของศรีจิตตราก็คงไม่รู้สึกกระอักกระอ่วนใจมากมายถึงเพียงนี้ “แค่ไม่มีเมียเขา ทุกอย่างมันก็จะกลายเป็นเรื่องถูกต้องแล้ว…จริงไหม?” ท้ายน้ำเสียงของแม่กดลึกชวนใจสะท้านชอบกล “ไม่ค่ะ ยังไงมันก็ไม่ถูกต้อง”แค่คิดก็ผิดแล้วผิดมากๆผิดอย่างมหันต์ “แต่อะไรที่มันเป็นของเรา ยังไงมันก็ต้องเป็นของเราอยู่วันยังค่ำ”แม่ยิ่งพูดเธอก็ยิ่งงงไปใหญ่ แล้วบูรณิมาก็นึกเอะใจอะไรบางอย่าง“ยิ่งแม่พูดอย่างนี้ บี๋ยิ่งสงสัยว่าแม่มีอะไรปิดบังบี๋อยู่ หรือตอนที่บี๋ความจำเสื่อมมีผู้ชายคนนั้นเข้ามาเกี่ยวข้อง” คราวนี้เธอเอ
โหด (ร้าย) รัก อยู่ๆ ก็เป็นแม่ซะงั้น (75%)
ทั้งที่จริงๆ แล้วความทรงจำของเธอควรจะขาดหายไปแค่ช่วงที่ประสบอุบัติเหตุเท่านั้น แต่น่าแปลกที่เธอดันจำเหตุการณ์ก่อนหน้าที่จะประสบอุบัติเหตุ ซึ่งเป็นเวลาหลายเดือนไม่ได้ด้วย ช่วงเวลาเหล่านั้นมันเกิดอะไรขึ้นบ้างเธอไม่มีทางรู้เลย ต่อให้จะเพียรถามพ่อแม่กี่ครั้งต่อกี่ครั้งก็ไม่เคยได้ความกระจ่างแจ้งเสียที เพราะทุกครั้งที่เธอเอ่ยปากถามพ่อกับแม่ก็จะตอบแค่ว่ามันไม่มีอะไรมากไปกว่าที่พวกท่านเล่าให้ฟัง ซึ่งบูรณิมาก็ไม่ได้แย้งอะไร แต่ลึกๆ ในใจกลับค้านว่ามันต้องมีอะไรมากไปกว่านั้น และความลับนั้นอาจเป็นสิ่งที่พ่อกับแม่ไม่อยากให้เธอล่วงรู้ก็เป็นได้ อีกทั้งนึกยังไงก็นึกไม่ออก ว่าชีวิตตัวเองไปเชื่อมโยงกับผีน้อยตนนั้นได้อย่างไร แต่ก็คิดว่ามันน่าจะมีความเกี่ยวเนื่องอะไรกันสักอย่าง ไม่งั้นเธอคงไม่ฝันถึงผีเด็กหลังจากที่ฟื้นขึ้นมาได้ไม่นาน แต่ก็น่าแปลกเอามากๆ หากว่าวิญญาณเด็กจะเป็นลูกของเธอจริงๆ ตอนนั้นเธอเพิ่งจะเข้ามหา’ลัย ยังโสดสนิท ไม่เคยมีแฟน แล้วเธอจะมีลูกได้ยังไง ตอนแรกคิดว่าเป็นวิญญาณเร่ร่อน ไม่ก็มีผีเด็กคอยตามขอส่วนบุญ แต่ไม่ว่าจะไปดูดวง ไปทำบุญอุทิศส่วนกุศล หรือไปหาพระ กี่ครั้งต
โหด (ร้าย) รัก อยู่ๆ ก็เป็นแม่ซะงั้น (50%)
‘นี่อย่าเพิ่งไปสิ! กลับมาคุยกันให้รู้เรื่องก่อน!’ ร่างอวบอิ่มสะดุ้งเฮือก ตื่นจากห้วงฝันด้วยสภาพใบหน้าชื้นเหงื่อ ลืมตาโพลงท่ามกลางความมืดมิด ยกมือขึ้นก่ายหน้าผาก แล้วถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่ ความฝันพิลึกพิลั่นแบบนี้ไม่ได้เกิดขึ้นเป็นครั้งแรก ตรงข้ามมันเกิดขึ้นบ่อยมาก แต่เธอไม่เคยชินสักครั้ง เมื่อตัวเองต้องกลายมาเป็นหนึ่งในตัวละครหลักของความฝัน หลังจากฟื้นคืนสติจากการประสบอุบัติเหตุอาการสาหัสตอนอายุเกือบย่างยี่สิบ บูรณิมาก็ฝันประหลาดในลักษณะเดิมซ้ำๆ ตอนแรกเลือนลาง แต่นานวันยิ่งชัดเจนมากขึ้น ที่น่าพิลึก และสุดแสนจะน่าอาย ก็คือผีน้อยในฝันของเธอตนนั้นจะทึกทักว่าเธอคือแม่ตลอด ตั้งแต่ครั้งแรกที่ปรากฏในความฝันจวบจนกระทั่งถึงปัจจุบันอีกฝ่ายก็ยังพร่ำบอกว่าเธอคือแม่ ต่อให้จะไล่ จะขอร้องไม่ให้ตามรังควาน จนถึงขั้นยกมือไหว้ ผีเด็กก็ยังตามวอแวไม่เลิก แรกๆ เธอจิตตกหนักมากจนถึงขั้นไปหาหมอดู ไปบูชาของดีจากวัดดังๆ เพื่อหวังจะขับไล่ผีเด็กไปให้พ้นๆ แต่อีกฝ่ายกลับไม่กลัวอะไรเลยสักอย่าง ไม่ยอมไปผุดไปเกิด แถมยังมาหาเธอบ่อยขึ้นไปอีก แต่ที่น่าตกใจสุดก็คงเป็นการมาของผีน้อยในค่ำคืนนี้ มันต่างออกไป
โหด (ร้าย) รัก อยู่ๆ ก็เป็นแม่ซะงั้น (25%)
‘แม่จ๋า…แม่…แม่บี๋จ๋า…’เสียงออดอ้อนแกมเรียกร้องความสนใจ ทำให้คนที่กำลังก้มหน้าก้มตาปั่นต้นฉบับหัวฟูอยู่หน้าจอโน้ตบุ๊กสะดุดกึก มือที่รัวแป้นคีย์บอร์ดเพราะสมองกำลังแล่นฉิวพลันชะงักไปชั่วขณะ ‘เฮ้อ…’บูรณิมา กิตศิลปาจารย์ สาวน้อยหน้าใส วัยยี่สิบสาม เจ้าของส่วนสูงน่ารักร้อยห้าสิบห้าเซ็นติเมตร เรือนร่างอวบอิ่ม แก้มป่อง ขาวโอโม่ หน้าอกและสะโพกสะบึมเกินตัว จนเจ้าตัวมองว่าน่าอาย เธอพ่นลมหายใจออกมาด้วยความระอาแกมเหนื่อยใจ เงยหน้าขึ้น ถอดแว่นกรองแสงวางไว้ข้างโน้ตบุ๊กบนโต๊ะญี่ปุ่น ขยับตัวหันไปนั่งเผชิญหน้ากับร่างอ้วนจ้ำม่ำของวิญญาณเด็กผู้หญิงวัยประมาณสี่ขวบ ไม่ก็ห้าขวบ หรือหกขวบ ก่อนจะเอ่ยอย่างเสียไม่ได้ ‘จะต้องให้บอกอีกกี่ครั้งหือ ว่าพี่ไม่ใช่แม่ของหนู’ อย่าว่าแต่ลูกเลย แฟนสักคนในชีวิตเธอยังไม่เคยมี ‘ช่ายยยยยย…’หนูน้อยทำปากยื่นเถียงกลับ ‘ก็บอกแล้วไง ว่าไม่ใช่’‘ช่าย แม่บี๋ เป็นแม่หนู’วิญญาณเด็กหญิงตาแป๋วแก้มป่องยังคงยืนยันคำเดิมอย่างดื้อดึงจนน่าดึงแก้มย้วยๆ นั่นให้หลุดติดมือ จากนั้นตัวแสบก็โผเข้ากอดเธอ แล้วลดแก้มกลมๆ ลงมาถูแขนเรียวอย่างออดอ้
โหด (ร้าย) รัก เหมือนจะเคย...(100%)
บูรณิมาไม่รู้ว่าตนไปได้รอยแผลเป็นดังกล่าวมาได้อย่างไร โดยเฉพาะหนึ่งในนั้นมันเหมือนเป็นรอยผ่าตัดอะไรสักอย่าง แต่คิดยังไงก็คิดไม่ออก อีกทั้งไม่เคยได้มีโอกาสปริปากสอบถามหมอ เพราะแม่บอกว่าหมอที่รักษาเธอในตอนนั้นได้ย้ายไปประจำที่โรงพยาบาลต่างจังหวัดแล้ว และแม่ก็ยืนยันอย่างหนักแน่นว่ารอยแผลเป็นทั้งหมดนั้นเป็นผลพวงมาจากอุบัติเหตุร้ายแรงที่เธอประสบ ซึ่งบูรณิมาก็ไม่มีข้อโต้แย้ง เนื่องจากอุบัติเหตุในครั้งนั้น ไม่ได้ทำให้เธอแค่ปางตาย แต่ยังส่งผลให้ความทรงจำบางช่วงขาดหายไปด้วย หลังจากกลับมาเดินเหินได้ตามปกติ บูรณิมาก็ตัดสินใจไปสักลายดอกทานตะวัน ให้มองว่าออกแนวอาร์ตๆ ดูไม่น่าเกลียด และไม่แสลงใจอย่างที่รู้สึกอยู่ลึกๆ ซึ่งมันเป็นความรู้สึกที่พิลึกชวนสงสัยเอามากๆ แต่เธอก็มิอาจรู้ว่าต้นตอของไอ้ความรู้สึกที่ว่าคืออะไรกันแน่ ครั้นบูรณิมาก้าวออกมาจากหลังที่กั้นในสภาพมิดชิดในนาทีต่อมา สาวน้อยก็ต้องเม้มปากแน่น เมื่ออีตาลุงบ้านั่นยังไม่ไปไหน หนำซ้ำยังมีหน้าหันมาจ้องเธอเขม็ง “คุณเข้ามาในนี้ได้ยังไง?” เจ้าของพวงแก้มแดงเรื่อเอ่ยถามเสียงแข็งๆ ขณะหรี่ตาจ้องหน้าเขาไม่ลดละ ท่าทางเอาเรื่องของ
โหด (ร้าย) รัก เหมือนจะเคย...(60%)
ภูผาเอ่ยเตือนสติในตอนท้าย เพราะไม่เคยเห็นพื่อนรัก ‘เสียอาการ’ แบบนี้เลยสักครั้ง ถึงจักรพรรดิจะขึ้นชื่อว่าเป็นเพลย์บอยตัวพ่อ แต่เวลาคบใครก็คบทีละคน พอมีเมียเป็นตัวเป็นตนแล้วก็เลิกหมด ไม่เคยชายตาแลหญิงอื่นให้เมียต้องขุ่นข้องหมองใจ แต่วันนี้เห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายเผลอลืมตัวมองสาวน้อยหุ่นน่าฟัดที่เพิ่งเดินผ่านไม่วางตา “แค่รู้สึกคุ้นหน้า”คนโดนย้อนทำเพียงไหวไหล่เบาๆ จักรพรรดิรู้สึกเหมือนเคยเจอสาวน้อยคนที่เพิ่งเดินผ่านหน้าไปเมื่อครู่ที่ไหนสักแห่ง แต่นึกยังไงก็นึกไม่ออก แถมสมองยังเอาแต่ควานหาว่าเขาเคยรู้จักเธอหรือไม่ ทำไมถึงได้รู้สึกเหมือนเคยเจอ เคยเห็นหน้า เคยสัมผัส เคยใกล้ชิดมันน่าประหลาดเอามากๆ แม่ง! แค่เจอหน้า ทำไมต้องเอาแต่คิดเรื่องของยายเด็กนั่นด้วยวะ“เฮ้ย! เด็กเลี้ยงมึงหรือเปล่าวะ” “นั่นมันมึง ไม่ใช่กู กูไม่เคยเลี้ยงเด็ก กูไม่ชอบเด็ก”มาเฟียหน้าตายสวนกลับทันควัน“งั้นก็เป็นอดีตคู่ควง”“จะต้องให้ย้ำอีกกี่หน ว่ากูไม่ชอบเด็ก ไม่เหมือนมึงที่ชอบพรากผู้เยาว์”คราวนี้คนโดนไล่ต้อนเริ่มกดเสียงต่ำ ส่วนคนถูกหลอกด่าสองดอกติดๆ ทำเพียงไหวไหล่ไม่ยี่หระ“ถ้าไม่ใช่ แล้วทำไมมึงมองเขา ‘ต
บางทีคุณอาจจะชอบ
เล่ห์รักพายุร้าย(20+)
Re-match I รีแมทช์63.9K views3P อาหมวยโดนอาเฮียใหญ่ทั้งสองจับทำเมีย
Sadistic_X30.1K viewsรักร้ายจอมทระนง
หิมะที่ปลิดปลิว278.9K viewsบำเรอรัก❤️มาเฟียร้าย (เรย์ของพลอย) NC20++SM
Me'JinJIn31.7K viewsภรรยาซาตาน [PWP] + [SM25+] #จบแล้ว
ณ ธารา28 viewsแค่คนที่เขาไม่เคยรัก
แพรสีนิล376 viewsรอยรักร้าว
นิราอร413 viewsภรรยาเก่าไม่หวนคืน
อาภาลดา15 views
